Πασοκόψυχοι

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου ντύνομαι να μην κρυώνω του Κακλαμάνη το μειδίαμα και του Καρατζαφέρη την ονείρωξη. Βγαίνει ο Απόστολος από τη Βουλή με την καμπαρντίνα τη χακί και χαμογελά θριαμβευτικά, έχοντας τη σπάνια έως μοναδική ευκαιρία να τα χώσει στo Mega μέσα από το Mega, καθώς φαντασιώνεται πως είναι ο αντιμιντιακός Βελουχιώτης, ο Νέστωρ της μεγάλης πατριωτικής σοσιαλιστικής παράταξης, μα κυρίως καθώς φαντασιώνεται πως η ομαδάρα την έφερε και πάλι όλων των εχθρών της, πως η ομαδάρα την υφάρπαξε και πάλι την ψήφο, λες και υπάρχει μισός από τους 153 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ξεγελάστηκε σε κάτι και δεν κατάλαβε τι ψήφιζε. Οι ευχές πάλι του λαού έπιασαν τόπο και μπορεί να μην τα έφερε έτσι η κάλπη, τα έφερε όμως έτσι η τύχη και ο χειρισμός των χειρισμών, η μεγάλη στρατηγική κίνηση με το δημοψήφισμα, που ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ, χέρι χέρι με τον Πρωθυπουργό και τον μεγάλο Πρόεδρο (εκείνον που κατά τη δήλωσή του προσπάθησε «να τιμήσει» την Θεσσαλονίκη την 28η, λες και ένα φυσικό πρόσωπο μπορεί ακόμη και υπό την ανώτατη πολιτειακή του ιδιότητα να τιμήσει μια πόλη κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων και κάποιων αιώνων ιστορίας), θα διαδραματίσει τελικά το ρόλο τον οποίο προβάρει από μέσα του κι απ' έξω του τόσα χρόνια, θα προτείνει ονόματα έκπληξη για Πρωθυπουργούς, θα νιώσει ρυθμιστής, θα παζαρέψει υπουργεία, θα τον παίξουν κι εκείνον τα μεγάλα παιδιά στο παιχνίδι τους, καθώς επιτέλους η πολιτική ζωή της χώρας κατεβαίνει στο ύψος του, προκειμένου να τον μεταχειριστεί ως τον χρήσιμο κομπάρσο που θα στέκεται μπροστά στις κάμερες φαντασιωνόμενος τον πρωταγωνιστή.

Αν ο Κακλαμάνης και ο Καρατζαφέρης φαντασιώνονται, ο Αντώνης Σαμαράς υποδύεται, υποδύεται το παιδάκι το θυμωμένο, υποδύεται εκείνον που χτυπά τα χαρτιά με τσαντίλα στο μπουτάκι του, καθώς φωτογραφίζεται με τον Παπαντρέου (δεν τον λέει ποτέ Παπανδρέου, είναι πιο αβερωφικό φαίνεται αυτό το ντρού, μιλά πιο βαθιά στη ψυχή του μπρουτάλ ελληναρά αντιπασόκου ψηφοφόρου του), υποδύεται το παιδάκι που παίρνει τα προβατάκια του κι όλα μαζί αποχωρούν από τη Βουλή για δυο μέρες, έτοιμα να κρατήσουν την μύτη τους και να σκάσουν απ' το κακό τους. Θα πει ναι, λέει, στη δανειακή σύμβαση, εάν δεν του βάλουν να ψηφίσει μαζί και τα μέτρα, εάν δεν του ζητήσουν ως προϋπόθεση τους 180, εάν δεν λυθεί η απορία πώς μεταμορφώθηκε έτσι φέτος ο Λέτο, καθώς και αν ισχύσει μια σειρά άλλων προϋποθέσεων, οι οποίες διαφοροποιούν την πολιτική της ΝΔ από αυτή του ΠΑΣΟΚ σε πολύ καίρια σημεία (άλλο μείγμα μνημονίου - διαφορά σωστού από λάθος κλπ).

Υποδύονται μαζί του και οι ψηφοφόροι πώς η δική του πολιτική θα είναι διαφορετική, πώς θα αναδιαπραγματευθεί, πώς αν θα μπορούσε τον κόσμο να άλλαζε, θα ξαναέβαφε γαλάζια τη θάλασσα, πώς θα παραμείνει η άφθαρτη εναλλακτική λύση, καθώς δεν λέρωσε τα χέρια του ψηφίζοντας το μνημόνιο και δεν λερώνει τα χέρια του τώρα συγκυβερνώντας, παρότι οι Σαρκοζίδες κι όλοι οι φραγκολεβαντίνοι σκούζουν δυο χρόνια να συναινέσει. Αλλά αυτός παλεύει ηρωικά να σώσει τον δικομματισμό, να διατηρήσει την πρόφαση της διαφοράς μεταξύ των δύο κομμάτων, την πρόφαση της δυνατότητας αλλαγής. Υποδύονται στα αλήθεια μαζί του οι ψηφοφόροι και υπάρχουν τόσο τελειωμένοι εγκεφαλικά πολίτες που θα στραφούν πλειοψηφικά προς το κόμμα του με ελπίδα; Θα δείξει, όταν κάποτε, τον Μάρτιο του 12 ή τον Οκτώβριο του 13 (ή μερικούς μήνες αργότερα αν διακυβεύεται και καμία δόση), γίνουν εκλογές, αν βέβαια οι εκλογές παραμένουν ακόμη μια λύση που θα την εγκρίνουν ξένοι ηγέτες και εγχώριοι παπαγάλοι.

Και θα κλείσω δίνοντάς σου την ευκαιρία να γελάσεις για μια ακόμη φορά εις βάρος μου. Όλον αυτόν τον καιρό λοιπόν, σκεφτόμουν πως ένα σημαντικό ποσοστό των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ πρέπει στα αλήθεια να βασανίζεται και να υποφέρει για αυτά που αναγκάζεται να ψηφίζει. Πώς δεν μπορεί να γουστάρει όλη αυτή την λαϊκή κατακραυγή, πώς κάνει ό,τι κάνει επειδή εν πάση περιπτώσει έχει πειστεί με την εξήγηση πως αν δεν το κάνει η χώρα θα καταστραφεί. Και εν πάση περιπτώσει όντως έχει φυλλορροήσει από την αρχική της σύνθεση η κοινοβουλευτική ομάδα, καθώς σταδιακά άλλοι ανεξαρτητοποιούνταν κι άλλοι παραιτούνταν. Αυτοί οι 152 ανεπανάληπτοι άνθρωποι όμως -είμαι λαρτζ απόψε Λούκα και σε βγάζω έξω- που ψήφισαν απόψε ΝΑΙ και χειροκροτούσαν μετά και όρθιοι και έβαζε το χέρι του στην καρδιά ο άλλος, αυτοί οι 152 λοιπόν νομίζω πως έχουν πλέον περάσει κάθε τεστ, πως και να καιγόταν αύριο το μπουρδέλο η βουλή αυτοί θα αποδεικνύονταν πυρίμαχοι, η Βάσω η πυρίμαχη, ο πυρίμαχα αρχιτραγέλαφος Μίμης Ανδρουλάκης, το τόσο ελάχιστο τελικά αυτό πολιτικό ανθρωπάκι που παριστάνει το διανοητή και τον μυθιστοριογράφο, ένας προς ένας τους αυτοί οι 152 που ψήφισαν και σήμερα ΝΑΙ, που άντεξαν και σήμερα να ψηφίσουν ΝΑΙ, έχοντας πλήρη επίγνωση πως είτε πάνε πάλι να συνεχίσουν μόνοι τους, είτε στην καλύτερη μαζί με τον Καρατζαφέρη και τη Ντόρα, έχοντας πλήρη επίσης επίγνωση πως ανετότατα μπορεί τελικά να παραμείνει Πρωθυπουργός ο άνθρωπος που κληρονόμησε από τον πατέρα του ένα όνομα και από τον παππού του ένα ρολόι (που πάει πάντα από δύο έως τρεις ώρες λάθος όταν είναι να μιλήσει στο εσωτερικό, στη Βουλή, σε διάγγελμα ή στην ΔΕΘ, αλλά στο εξωτερικό δουλεύει καλά μάλλον, εκτός κι αν στήνει τρίωρα και τη Μέρκελ), ο άνθρωπος που ποτέ δεν είδε την πολιτική ως επάγγελμα και που πάντα τα έβαλε με το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, ο επαναστάτης που τόλμησε να σπάσει το ταμπού του μπάφου και του ίντερνετ ως εργαλείου δημοκρατίας, ο άνθρωπος που δεν είναι γαντζωμένος σε μια καρέκλα αλλά σε ένα όνομα, έχοντας πλήρη επίγνωση πως ακόμη και αν δεν μείνει και παγώσει στα χείλη το χαμόγελο του επαναστάτη Κακλαμάνη, θα έρθει στη θέση του ο Βενιζέλος, ο Βενιζέλος, ο Βενιζέλος, ο Βενιζέλος, ο Βενιζέλος, ο Βενιζέλος, ο Βενιζέλος, σύμφωνα πάντα με πληροφορίες που μεταφέρει το Mega, το Mega, το Mega, το Mega, το Mega, το Mega, το Mega, ώστε μόλις ορκιστεί να χύσουν ομαδικά ο ίδιος ο Ευάγγελος (που έχει αρχίσει πλέον και βάζει κυριολεκτικά το χέρι μέσα στο σακάκι του σαν υποσυνείδητος Ντούτσε - απόψε στην ομιλία του στη Βουλή το έβαζε συνεχώς) και μαζί του όλο το στούντιο του Μεγάλου Καναλιού που θα μοιάζει με δωμάτιο του Μεγάλου Ανατολικού από τη συσσωρευμένη λαγνουργία .

Ποιός από τους δύο ιστορικούς θριαμβευτές των Καννών θα είναι ο Πρωθυπουργός της επόμενης μέρας; Πώς θα αντιδράσει ο Ανδρέας Λοβέρδος όταν κατάπληκτος διαπιστώσει ότι η ψήφος εμπιστοσύνης που έδωσε δεν ανταποκρινόταν στους όρους που ο ίδιος έθεσε με την μεσημεριανή ανακοίνωσή του καταπέλτη; Ποιόν υπερήρωα θα προτείνει ο Γιώργος Καρατζαφέρης για Πρωθυπουργό; Τον Μίκη Θεοδωράκη; Τον Σταύρο Θεοδωράκη; Τον Μανώλη Γλέζο; Τον Κώστα Μητσοτάκη; Τον Ξενοφώντα Ζολώτα; Τον Ηλία Ηλιού; Τον Γιώργο Μαύρο; Τον Θωμά Μαύρο; Τον Μαύρο Πιτ; Τον Μπραντ Πιτ;

Πώς είναι δυνατόν να παρασυρόμαστε τόσο καιρό, να οργιζόμαστε και να μιλάμε για τραγωδίες; Πώς είναι δυνατόν να μην καταλαβαίναμε πως το έργο είναι κωμωδία, σκέτα κωμωδία, πως ό,τι τραγικό κι αν συμβεί στη συνέχεια δεν είναι δυνατόν να μας κάνει να σταματήσουμε να γελάμε, δεν πρέπει να μας στερήσει τη βαθιά χαρά της γνώσης πως τίποτα εδώ δεν συμβαίνει στα σοβαρά, ακόμη και το τραγικότερο; Στο χείλος των απειλών αποπομπής απ' το ευρώ, η ελληνική πολιτική σκηνή -σόρι που θα σου χαλάσω την μανέστρα αντικειμενικέ αναγνώστη, αλλά όχι όλη· η ελληνική πολιτική σκηνή πλην Αριστεράς (κομμουνιστικής, οπορτουνιστικής και μέχρι αποδείξεως του εναντίου και κουβελικής)- συναλλάσσεται στο μόνο νόμισμα που ξέρει: το φαιδρό.