Απροετοίμαστος
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:“τον έδεσαν χειροπόδαρα” μας λέει
“τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι”.
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
---
Ξέρω πως όταν συμμετέχεις στη δημόσια συζήτηση -με όποιον τρόπο εν πάση περιπτώσει κι αν συμμετέχεις- πρέπει να φυλάς τα νώτα σου, να μην λες κάτι που αύριο μπορεί να χρησιμοποιηθεί εις βάρος σου για να σε υπονομεύσει. Ξέρω επίσης πως δεν είναι μόνο θέμα στρατηγικής, αλλά και στοιχειώδους αναγνώρισης των ορίων ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο: δεν είναι το ίδιο πράγμα μια σκέψη που κάνεις μόνος σου ή που μοιράζεσαι με δυο φίλους, με μια σκέψη που κοινοποιείς ευρέως και φεύγει πια από τον έλεγχό σου. Άλλο βάρος έχει, άλλη υπόσταση.
Όπως όμως ήδη θα κατάλαβες, παρόλο που τα ξέρω αυτά, θα σου πω κάτι που δεν θα έπρεπε. Εδώ και αρκετό καιρό, ολοένα και συχνότερα με πιάνω να ακούω δηλώσεις ή σχόλια πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων θεσμικών παραγόντων και να φωνάζω «Θάνατος», «Μια σφαίρα στο κεφάλι», τέτοιου είδους όμορφα πράγματα. Τα εννοώ; Τι να σου πω; Το ψάχνω. Μπορεί φωνάζοντάς τα να είναι ένας τρόπος να ξεθυμάνω. Την ώρα ωστόσο που τα φωνάζω, τα ψιλοεννοώ. Εδώ λοιπόν έχουμε φτάσει; Ίσως όχι. Ίσως απλά είμαι εγώ που έχω φτάσει εδώ, ίσως να ήμουν πάντα ψυχικά ασταθής και να έψαχνα αφορμή να εκδηλωθώ. Δεν το λέω ειρωνικά το τελευταίο, όντως η ακρότητα της έκφρασης μπορεί να ανάγεται σε δικά μου θέματα που τα προβάλω έτσι προς βολικούς αλλότριους κακούς.
Λέγοντας ότι «τα ψιλοεννοώ» δεν θέλω να πω πως θα μπορούσα ποτέ να κάνω εγώ κάτι τέτοιο. Ίσως χρειάζεται να περάσουν μερικοί ακόμη μήνες για να φτάσω να το σκεφτώ κι αυτό, ίσως δεν φτάσω ποτέ, πάντως δεν το έχω σκεφτεί ακόμη. Θέλω όμως να πω ότι αν ο θάνατος τους επερχόταν μπορεί και να μου φαινόταν σαν κάθαρση ή έστω σαν δίκαιη τιμωρία.
Κι ύστερα βλέπω τα βίντεο και τις φωτογραφίες του Καντάφι. Που σε πρώτη ανάγνωση (κι ίσως και σε όλες τις τελικές) έχει κάνει τρισχειρότερα πράγματα από όλους εκείνους για τους οποίους φωνάζω «Θάνατος». Και αν στη θέση του κεφαλιού του βάλω μερικά από τα κεφάλια που σκέφτομαι δεν μπορεί παρά να μου γυρίσει το στομάχι. Κι αυτό μάλλον δεν είναι κάτι που πρόκειται να αλλάξει ούτε σε μερικούς μήνες.
Άρα;
Δεν ξέρω ποιό είναι το άρα. Ξέρω ας πούμε ότι όλοι οι δημοκρατικοί ηγέτες που ως χθες έκαναν μπίζνες με τον Καντάφι κι έσφιγγαν με θέρμη τα χέρια του Καντάφι, δεν βρήκαν λόγια να καταδικάσουν τον τρόπο του θανάτου του. Είναι απασχολημένοι να κάνουν μπίζνες και να σφίγγουν με θέρμη τα χέρια των διαδόχων του. Ξέρω ότι ο κυνισμός, η υποκρισία και η αναλγησία που επικρατεί στο διακρατικό και διαπολυεθνικό επίπεδο είναι η βάση πάνω στην οποία είναι χτισμένος ο κόσμος που ζούμε. Ξέρω ότι η βία της μη απερίφραστης καταδίκης από τους δημοκράταρους και τους ανθρωπίσταρους εξουσιαστές είναι ασύγκριτα χυδαιότερη από τη βία των ανθρώπων που τον σκότωσαν.
Ξέρω επίσης ότι η βία της ανατίναξης που τρώει η ελληνική κοινωνία από το μνημονιομεσοπροθεσμοπολυνομοσχέδιο είναι βαθύτερη και χυδαιότερη από τη βία στους δρόμους. Αλλά ο βαθμός είναι συγκριτικός. Το χυδαιότερο δεν αθωώνει το χυδαίο. Σε ένα ποσοστό βέβαια το προξενεί ως αντίδραση. Σε ένα άλλο ποσοστό είναι τμήμα του χυδαιότερου, εκδήλωσή του, προσπάθεια επιβολής του δια της κρατικής ή παρακρατικής βίας.
Δεν μπορώ να βρω που θέλω να καταλήξω. Όλο αυτό που γράφω μια αντίφαση είναι. Κάπου ήθελα να χωρέσω ότι μπορώ να έχω πολλές εξηγήσεις και αιτίες για τις μη προβοκατόρικες κουκούλες, για τις αυθεντικές κουκούλες, αλλά άλλο αυτό και άλλο η πολιτική προσέγγισή τους. Πολιτικά αισθάνομαι πως βρίσκομαι στο άλλο άκρο.
Ίσως βέβαια πάντα ήμουν, ίσως ήμουν απλά μέλος μιας ημιπρονομιούχας τάξης που ζούσε σε μια ημιπρονομιούχα χώρα, ίσως απλά απολάμβανα ως τώρα τα οφέλη της συστημικής βίας και τώρα αρχίζοντας να βλέπω την άλλη της όψη, τα βάζω με τη βία των δρόμων.
Ναι, ίσως. Μέτρα τα «ίσως» του κειμένου, θα τα βρεις πολλά. Είμαι μπερδεμένος, είμαι αδιάβαστος, είμαι απροετοίμαστος. Γι' αυτό κι εγώ, όπως και τόσοι άλλοι σαν εμένα, δεν ξέρουμε ακόμα από που μας έχει έρθει. Μέχρι όμως να το βρούμε δεν μπορεί παρά να πάμε με το ένστικτο. Και το δικό μου το ένστικτο με κάνει να φωνάζω που και που «Θάνατος» αλλά βλέποντας τον Καντάφι να αναθεωρώ, με κάνει να μπορώ να καταλάβω την κουκούλα και την πέτρα και το μάρμαρο, αλλά να μην μπορώ παρά να τα θεωρώ εχθρούς μου. Tην πέτρα και το μάρμαρο, όχι αυτόν που τα πετά.
posted by Old Boy @ 6:27 μ.μ.
30 comments
30 Comments:
Μπράβο, ρε Old. Απορώ που αυτό είναι το μόνο τέτοιο σχόλιο που έτυχε να διαβάσω μέχρι τώρα.
"Ξέρω ότι ο κυνισμός, η υποκρισία και η αναλγησία που επικρατεί στο διακρατικό και διαπολυεθνικό επίπεδο είναι η βάση πάνω στην οποία είναι χτισμένος ο κόσμος που ζούμε. Ξέρω ότι η βία της μη απερίφραστης καταδίκης από τους δημοκράταρους και τους ανθρωπίσταρους εξουσιαστές είναι ασύγκριτα χυδαιότερη από τη βία των ανθρώπων που τον σκότωσαν."
Η Κοινωνία των Εθνών απέτυχε επειδή για πρώτη φορά έγινε μια κοινή προσπάθεια έτσι ώστε η διπλωματία να στηριχθεί αποκλειστικά σε ηθικές αρχές και συλλογικές συμφωνίες. Ο Μουσολίνι έκανε περίπατο στην Αβυσσηνία, στον Ισπανικό εμφύλιο δεν έγινε καμία επέμβαση, η Γερμανία εξοπλίστηκε ανενόχλητη. Αυτό που αποκαλείς υποκρισία και αναλγησία, μπορεί να είναι στην πραγματικότα ρεάλ πολιτίκ. Αν τώρα, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι (ακόμα και αποκλειστικά που δεν το νομίζω) μόνο πρόσχημα, τότε δεν γαμιέται· είναι ένα καλό και χρήσιμο πρόσχημα με πραγματικό αποτέλεσμα. 'Η διαφορετικά θεωρώ 10 φορές υποκριτικέστερες τις δυνάμεις εκείνες που στήριξαν ή σφύριζαν αδιάφορα για τα εγκλήματα του Καντάφι και τώρα του Άσαντ, στο όνομα της εθνικής ανεξαρτησίας και της αντίστασης κατά της δημοκρατικής υποκρισίας.
"με κάνει να μπορώ να καταλάβω την κουκούλα και την πέτρα και το μάρμαρο, αλλά να μην μπορώ παρά να τα θεωρώ εχθρούς μου. Tην πέτρα και το μάρμαρο, όχι αυτόν που την πετά."
Εδώ λίγο μπερδεύομαι. Στην προηγούμενη ανάρτηση κατάλαβα ότι έριξες τις ευθύνες των κουκούλων και των μαρμάρων στην αστυνομία (μιλώ για το εύρημα της φανέλας εκτός έδρας). Εδώ τουλάχιστον αναγνωρίζεις αυθορμητισμό και αληθινή ιδεολογία. Πιθανώς κάτι να μην έχω καταλάβει σωστά.
Πόσο με εξέφρασες... Ήταν οι σκέψεις που κι' εγώ έκανα αλλά δεν θα μπορούσα νομίζω να τις ξεδιπλώσω τοσο κατανοητά όσο εσύ.
Δεν έχω αντοχή να ξαναδώ το εφιαλτικό βίντεο με τον Καντάφι. Με αρρωσταίνει.Διερωτώμαι δύο πράγματα:
1.Αντέχουν και το βλέπουν αυτός που τον σκότωσε και όσοι γύρω του αλαλάζουν; Κοιμούνται όμορφα το βράδυ;
2. Τη δικτατορία Καντάφι θα την διαδεχτεί η χτηνωδία που βλέπουμε στο βίντεο; Κι' εξακολουθούμε να λεγόμαστε άνθρωποι;
ΒΑΣΙΛΗΣ, Λευκωσία.
Ωραία.
Πολλές φορές προσπάθησα να δω το σχετικό βίντεο, όμως ούτε μια δεν κατάφερα να πατήσω το κουμπί.
Κάθε φορά μου έρχονται στο μυαλό τα γνωστά λόγια του Αντόνιο Γκράµσι: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε στην εποχή των τεράτων».
Σκοτάδι ψηλαφητό...
Οπότε όσοι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τόση βία,θα πρέπει να βρούμε κάποιο άλλο μέσο.Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα!Η χθεσινή δόση βίας πάντως μάλλον περισσότερο βίαους μας κάνει,μιας και εθιζόμαστε σε αυτήν.
AΦ, μα και σε αυτό το ποστ κάνω τη διάκριση μιλώντας «για τις μη προβοκατόρικες κουκούλες, για τις αυθεντικές κουκούλες». Άρα εξακολουθώ να λέω ότι υπάρχουν και οι προβοκατόρικες και οι μη αυθεντικές. Σημειωτέον ότι μέχρι πριν πολύ λίγα χρόνια απέρριπτα τις θεωρίες περί παρακρατικών, μην μπορώντας να τις πιστέψω. Άλλαξα πλέον γνώμη. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως υποστηρίζω ότι όλοι όσοι κάνουν επεισόδια φορώντας κουκούλες είναι προβοκάτορες.
Το κομμάτι λοιπόν που αναφέρεις και με το οποίο τελειώνει το ποστ, αναφέρεται στους μη προβοκάτορες.
Δύτη, δεν ξέρω σε τι απ' όλα αναφέρεσαι, αν μιλάς όμως για στη μη καταδίκη του τρόπου θανάτου του Καντάφι, ούτε εγώ το είχα αντιληφθεί, αλλά άκουσα να το σχολιάζουν.
Βασίλη, όπως γράφω και στο ποστ, λιγότερο εντύπωση μου προκαλούν εκείνοι που τον σκότωσαν. Δεν μου φαίνεται τόσο αδιανόητο. Εκείνο που μου φαίνεται τρισχειρότερο είναι ότι όλοι όσοι είναι απ' έξω και όλοι όσοι μιλούν στο όνομα των ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν είχαν κάτι να πουν για τη βαρβαρότητα.
‘Ίσως να είναι απ’ το κρασί πριν λίγο στη ταβέρνα, ίσως απ’ τη συζήτηση που έγινε για τον νεκρό ( για τον Δημήτρη, όχι τον Καντάφι, ξέρεις για τους απλούς ανθρώπους τα περίπλοκα πράγματα είναι λυμένα, δεν τα καταλαβαίνουν) ίσως απ’ το κείμενο σου που διάβασα τώρα, αλλά να , σκέφτομαι, αν το 73 φορούσα κουκούλα και μετά πάντα φορούσα κουκούλα, τώρα που κοντεύω τα 60, ότι έκανα (ότι) ποιος θα τα είχε κάνει, εγώ ή η κουκούλα και ποιος θα ήμουν τώρα εγώ, εγώ ή η κουκούλα μου. Βέβαια , το σκόπιμο θα ήταν να μη σου γράψω τώρα, αυθόρμητα, ζαλισμένος. Αύριο έπρεπε να σου γράψω, με καθαρό μυαλό να βρω μια ωραία ατάκα, να εντυπωσιάσω. Δεν μπορώ όμως βρε Ολντ, δεν μπορώ ούτε εδώ στο μάτριξ να φορέσω κουκούλα, συνήθισα πια να είμαι πάντα ο Σωτήρης, μαλάκας πάντα αλλά πάντα χωρίς κουκούλα.
Ας δεχτούμε ότι γύρω από το θάνατο ενός ανθρώπου κατά τη διάρκεια ενός αγώνα στήνεται ένα σκηνικό τρόμου. Ο Καντάφι έδινε έναν αγώνα για να κρατήσει τη χώρα δικιά του και οι αντικαθεστωτικοί για να την πάρουν αυτοί. Ο νεκρός διαδηλωτής έδινε έναν αγώνα για να κρατήσει τα δικαιώματά του και οι καθεστωτικοί υπάλληλοι με τα χημικά για να προασπίσουν την ανατροπή αυτών των δικαιωμάτων. Κάθε θάνατος, ας δεχτούμε ότι κλιμακώνει έναν αγώνα, ότι τον φέρνει πιο κοντά σε αποτελέσματα και λόγω της βίας που προηγήθηκε οδήγησε στη διάχυση του τρόμου. Ο τρόμος ήταν το μέσο και ο θάνατος το αποτέλεσμα. Το ερώτημα είναι, για ποιόν στήνεται το σκηνικό τρόμου; για το νικητή ή για τον ηττημένο; Αν ο θάνατος ενός διαδηλωτή δεν οδηγήσει σε ήττα της άλλης πλευράς οδηγεί σε ήττα του διαδηλωτή. Αν δηλαδή δεν ενοχλήσει ο τρόμος αυτούς που θέλουν να ενοχλήσουν τα εργασιακά δικαιώματα, αυτοί θα έχουν κερδίσει. Αν ο θάνατος του Καντάφι δεν διαχύσει το τρόμο σε όσους κάναν μέχρι πρότινος μπίζνες μαζί του και τώρα θα κάνουν με τους επόμενους, κερδισμένοι θα είναι αυτοί που κάνουν μπίζνες ασ γιούζουαλ. Εν προκειμένω, δηλαδή old-boy,δεν υπάρχει λόγος να ενστερνίζεσαι και επηρεάζεσαι από το σκηνικό τρόμου. Αν νιώσεις κάτι τέτοιο είσαι στη πλευρά των ηττημένων. Το στοίχημα είναι ο τρόμος, να επηρεάσει την αντίπαλη πλευρά ώστε να μη χρειαστεί πάλι να κλιμακωθεί ο όποιος αγώνας. Ξέρω πως αυτό που λέω ακούγεται κυνικό και απάνθρωπο, για αυτό και θέτω απλά σαν ερώτημα, ποια ανάγκη εξυπηρετεί να δημοσιοποιούμε τη προσωπική και δικαιολογημένη μας θλίψη για κάθε θάνατο που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια του αγώνα..
Ένα "άρα" μπορεί να είναι το εξής: Επειδή το χυδαιότερο δεν αθωώνει το χυδαίο, γι αυτό και ο χυδαιότερος δεν δικαιούται "διά" να δακτυλοδείχνει τον χυδαίο και να τον υποδεικνύει ως υπεύθυνο των δεινών ή ως συνένοχο "μαζί τα φάγαμε".
Το αυτό ισχύει και για τους θαυμαστές και συντρέχτες των χυδαιοτέρων. Επειδή η λαϊκή σοφία λέει "του χυδαιοτέρου ο θαυμαστής και ο συντρέχτης, δυο φορές χυδαιότερος".
... Και όμως, κάποιος είχε τουλάχιστον κάτι να πει. Ο Sarkozy (τον άκουσα) είπε ότι ανεξάρτητα από το τι έχει κάνει ο Καντάφι, τέτοιος θάνατος προκαλεί φρίκη (σε ελεύθερη μετάφραση, το ανακαλώ από μνήμης).
Μπορεί να έχει να πει κανείς πολλά για ευρωπαϊκές δυνάμεις που εξοπλίζουν τυράννους και μετά τα γυρίζουν όταν βλέπουν ότι οι μέρες τους πλησιάζουν στο τέλος τους, αλλά τουλάχιστον ένας ευρωπαίος ηγέτης διέσωσε τα προσχήματα (ή εν μέρει και την ουσία). Σ' αντίθεση με την Χίλαρυ,η οποία με το που είδε το βίντεο αλάλαξε από ενθουσιασμό και ξεστόμισε και μια ανόητη παραλλαγή του "ήρθα, είδα, νίκησα", που δεν είχε καν την πρόθεση να κρύψει την άγρια χαρά της: την χαρά που κι άλλος ένας που τα έβαλε με τις ΗΠΑ κείτεται νεκρός.
Aκούγοντας περιγραφές για το θάνατο του Καντάφι, -το βίντεο επέλεξα να μην το δω, όχι άλλη ασχήμια στο μυαλό μου- σκέφτόμουν πως παρόλα τα εγκλήματα που ο ίδιος είχε διαπράξει, δεν υπάρχει τίποτα πιο απάνθρωπο απ'αυτό. Ένας άνθρωπος να παρακαλάει για τη ζωή του απέναντι σε έναν εχθρό δίχως έλεος. Είναι τόσο εύκολο να φωνάξει κανείς "θάνατος", ποιός από εμάς κάποια στιγμή δεν το έχει κάνει? Θέλω όμως να πιστεύω πως ακολουθώντας το ένστικτο αυτό για το οποίο μιλάς, την κρίσιμη ώρα θα διαλέξουμε από το θάνατο τη ζωή.
Γεροντόπαιδο, λάθος εποχή διάλεξες για να αλλάξεις άβαταρ. Ωραία τα γαλόνια και τα παράσημα, αλλά η λευκή στολή λερώνει εύκολα και οι πέτρες των κολασμένων σκοτώνουν.
Όσο για τους κουκουλοφόρους, τζάμπα αναρωτιόμαστε τι κρύβεται από πίσω. Αυτό είναι το πραγματικό τους πρόσωπο.
Όλες οι αθλιότητες, όλες οι πράξεις βίας, εκτελούνται από ανθρώπους που τις θεωρούν μέρος ενός αγώνα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι το έχουν ανάγκη αυτό.
Αν δικαιολογούνται πράξεις επειδή ανήκουν στον αγώνα "μας", είναι ανοιχτή η πόρτα για να δικαιολογηθούν και από κάποιον άλλο για τον αγώνα "του".
Εν τέλει, όποιος θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο θα πράξει όπως νομίζει και θα κριθεί. Το να το παρακολουθούμε οι απέξω ως θέαμα και να μην δημιουργεί την ανάγκη για μια έκφραση αποτροπιασμού και θλίψης, το να πρέπει να επιχειρηματολογήσουμε γιατί μας πιάνει φρίκη στην εικόνα ενός ανθρώπινου κορμιού που τσακίζεται, συγνώμη, αλλά το βρίσκω δείγμα πως έχουμε γίνει ζόμπι.
Συμφωνω απολυτα με τις τοσο ανεκτικες στη σχετικοτητα αποψεις σου. Το προσωπειο της φωτογραφιας, που δεν αντεχουμε να το κυτταμε, διαιωνιζεται και ξαναζει καθημερινα, σε καθε πραξη βιας που εκτυλισσεται στον πλανητη με δραστες και θυματα τα μελη του sapiens.
Λογικο ειναι να μας φρικαρει η δολοφονια του Κανταφι, γιατι με τον τροπο που εγινε δεν ειναι παρα φρικτη δολοφονια.
Λογικο ειναι επισης να θελουμε τον θανατο ως τιμωρια για τα εγκληματα της εγχωριας πολιτικης δωσιλογικης σαπιλας.
Αυτο που διαφερει ειναι ο τροπος.
Ακομα και το μεγαλυτερο ντοπιο πολιτικο καθαρμα, αν το δουμε να πεθαινει οπως ο Κανταφι, σιγουρα θα μας φανει αποκρουστικο και θα αναρωτιομαστε αν γιναμε βαρβαροι.
Ομως κανεις δε θελει να πεθανουν σα τον Κανταφι.
Ακομα κι αυτοι που ζητανε Γουδη,
το ζητανε πολιτισμενα, με μαντηλι στα ματια, με δεμενα τα χερια και σφαιρες απο το εκτελεστικο αποσπασμα.
Δε νομιζω να νιωσουμε τον ιδιο αποτροπιασμο.
Εκτελεση με εκτελεση, εχει διαφορα.
Τωρα, αν ρωτας τη γνωμη μου, ναι, και βεβαια καποιοι πρεπει να εκτελεστουν.
Οταν σκοτωνεις μια χωρα, το λιγοτερο που πρεπει να παθεις ειναι το να πεθαινεις.
Την επομενη φορα, ο επομενος σφετεριστης της λαικης βουλησης, θα το σκεφτει διπλα.
Αλλα αυτο πρεπει να γινει μονο αν ειναι αιτημα της λαικης πλειοψηφιας.
Συντεταγμενα, νομιμα και δικαια,
μετα απο Δικη κι επανασταση.
Το να βρεθει καποιος τωρα, και να τουφεκισει καποιον πολιτικο μαφιοζο,
οκ, δε θα στεναχωρηθω κιολας,
αλλα δεν το επικροτω, ουτε θα το πανηγυρισω.
Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσω μία όλο και πιο έντονη δυσανεξία στη βια και στην καταστροφή. Κι αν συνοδεύεται από μία δίκαιη (;) οργή, από θέση άμυνας, αν έρχεται από ένα "Δαβίδ" εναντίον ενός "Γολιάθ", ίσως βρω ένα ελαφρυντικό.
Αλλά αυτό το βίντεο που δεν έχω δει -ούτε εγώ θέλω - αλλά δυστυχώς είμαι αρκετά ...εκπαιδευμένη για να το φανταστώ, ή τα ΜΑΤ να χτυπούν εν ψυχρώ σαν να παίζουν κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι, το προχθεσινό ...ντέρμπι (μαύρες κουκούλες-κόκκινες σημαίες, σημειώσατε 1,2, ή Χ;), όλα αυτά και τα υπόλοιπα παρόμοια (είναι τρομακτικά παλιά και πλούσια αυτή η ιστορία και δυστυχώς σε κάθε σύγκρουση λίγο-πολύ την έχουν παίξει και "οι κακοί" και "οι καλοί"), με καταθλίβουν.
Και ενώ αυτές οι σκέψεις εκφράζουν κι εμένα, νομίζω "θάνατος" δεν έχω σκεφτεί. Απορώ πάντως, πως έχουμε μείνει στα γιαούρτια, πως δεν έχουμε φτάσει ακόμη σε απόπειρες δολοφονικές. Κι αναρωτιέμαι, αν τύχαινε μία και πετύχαινε, θα χαιρόμουν; Μάλλον όχι, αλλά θα σκεφτόμουν ότι ούτε τυχαίο, ούτε ακριβώς άδικο είναι. Και θα χαιρόμουν στην σκέψη όσον στη συνέχεια θα υπέφεραν από αγωνία μήπως είναι οι επόμενοι. Ναι, αυτό θα μου άρεσε.
Ούτε η θανατική ποινή με εκφράζει.
Θα προτιμούσα να περνούσαν μία ζωή φυλακισμένοι, χωρίς δικαιώματα, οπωσδήποτε με δημευμένη περιουσία και εργαζόμενοι σε σκληρή χειρωνακτική εργασία. Ισόβια απαρέγκλιτα.
Αυτές οι θεωρίες, γιατί στην πράξη έχω κι εγώ και μόνον αμηχανία.
Αν ίσως φτάσουμε να δράσουμε όλοι μαζί σαν σύνολο, ίσως να προκύψουν άλλες προοπτικές. Ίσως, όπως λες κι εσύ.
Για το γεγονός πως ενώ υπήρχαν χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια ανοικτές τηλεοράσεις, σχεδόν απόγευμα, πολλές απ’ αυτές, ενδεχομένως, μόνο για οπτική συντροφιά, στο «μιουτ», μπροστά σε μικρά παιδιά, βρέφη, γέροντες, καρδιακούς, καταθλιπτικούς ή και σε απλούς, ανυποψίαστους ανθρώπους, οι οποίοι «ξαφνικά» υποχρεώθηκαν να παρακολουθήσουν το συγκεκριμένο αποτρόπαιο θέαμα, φταίνε οι Λίβυοι, οι «απολίτιστοι» άραβες, μουσουλμάνοι ή ό,τι άλλο;
Είχα χαμηλά την τηλεόραση, όχι εντελώς μουγκή, και ασχολιόμουν με διάφορα, όταν την κοίταξα τυχαία και κόντεψα να πάθω σοκ. Και κοντεύω τα 50. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι, πολύ πριν από την κρίση, που σε μια από τις λιγοστές, ακόμα και τότε, εξόδους μου, έπινα ανυποψίαστος το ποτό μου σ’ ένα νησιώτικο μπαράκι και κάποιος κάφρος της «παρέας», μου έχωσε ξαφνικά – και μάλιστα, χασκογελώντας - στη μούρη μου το κινητό του, όπου θέλοντας και μη, είδα να κόβουν με σουγιά το κεφάλι ενός Τσετσένου. Η αηδία μου, δεν ήταν ωστόσο, μόνο για την αγριότητα της «πράξης» που είδα στο βίντεο, αλλά και για την αγριότητα της «πράξης» του νεοέλληνα κάφρου, να επιδεικνύει, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, τις συλλογές του με φόνους, τσόντες και άλλα τέτοια.
Το καφριλίκι των Λίβυων, μπορεί κάπου να είναι και κατανοητό (στα πλαίσια του νόμου δράσης-αντίδρασης), αν και όχι αποδεκτό – κατά τη γνώμη μου. Το καφριλίκι των νεοελλήνων, όπως και το «επαγγελματικό» καφριλίκι των «οπίνιον λήντερς», εγχώριων και ξένων, με τρομάζει περισσότερο.
"Live by the sword, die by the sword"
Να σημειώσω ότι και σε μένα δεν άρεσε το "θέαμα", αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Θα προτιμούσα μιά έντιμη δίκη και ισόβια, αλλά άλλοι είναι οι παράγοντες που τα ορίζουν αυτά. Φιλικά,σαν τακτικός αναγνώστης.
"Λογικο ειναι επισης να θελουμε τον θανατο ως τιμωρια για τα εγκληματα της εγχωριας πολιτικης δωσιλογικης σαπιλας."
Δεν είναι αυτονόητο ότι τον θέλουμε. Ίσως να είναι η προσωπική σου επιθυμία -δεν μου έγινε σαφές αυτό- αλλά δεν είναι δική μου και αμφιβάλλω αν είναι πολλών άλλων.
Άσχετα απ' αυτό: δεν είναι λογικό. Δεν αυξάνονται οι πιθανότητες επιβίωσης της κοινωνίας ή της χώρας από τον θάνατο κάποιου, ούτε μειώνονται αν μείνει ζωντανός. Είναι εντελώς παράλογο και εκφράζει συναισθηματική ένταση. Καταλαβαίνω την ένταση αλλά, όχι, μην προσπαθείς να την περάσεις σαν τίποτα άλλο από αυτό που είναι.
Ένα ελάχιστο βήμα κριτiκής σκέψης να κάνει η "λαϊκή βούληση" θα είναι μεγαλύτερη άμυνα από εκατό χιλιάδες εκτελέσεις. Η νεοελληνική ιστορία είναι γεμάτη από εκτελέσεις από τις οποίες δεν έμαθε ποτέ κανείς. Αντίθετα, όμως, ξεσπάμε σε φονικά ακριβώς γιατί δεν αντέχουμε την ιδέα της ουσιαστικότερης γνώσης και προσωπικής πολιτικής ευθύνης.
Δεν έχει τίποτα το "πολιτισμένο" μια εκτέλεση με κανόνες. Πολιτισμένα είναι τα λόγια που ειπώθηκαν στις συγκεντρώσεις στη Νορβηγία με αφορμή τις πρόσφατες μαζικές δολοφονίες: "Η χώρα δεν θα μισήσει και δεν θα εκδικηθεί". Μπροστά σε τεράστια πλήθη που τιμούσαν τους νεκρούς και καταλάβαιναν τι σήμαιναν αυτά τα λόγια, αυτή η δύσκολη επιλογή.
Kosta Nik, Λες: «Κάθε θάνατος, ας δεχτούμε ότι κλιμακώνει έναν αγώνα, ότι τον φέρνει πιο κοντά σε αποτελέσματα και λόγω της βίας που προηγήθηκε οδήγησε στη διάχυση του τρόμου. Ο τρόμος ήταν το μέσο και ο θάνατος το αποτέλεσμα». Αναφορικά με την περίπτωση του Καντάφι νομίζω ότι ο τρόμος δεν ήταν το μέσο. Ενδεχομένως μέσο να αποτελεί η δημοσιοποίηση των βίντεο. Αυτός καθαυτός ο θάνατος και ο βασανισμός του όμως πρέπει να ήταν για αυτούς που τους διέπραξαν όχι το μέσο για την επίτευξη ενός στόχου, αλλά ο στόχος ο ίδιος.
Γενικά πάντως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ανάλυσή σου. Απλά μέχρι πρότινος -και θέλω να πιστεύω μέχρι και τώρα (αν και δεν είμαι σίγουρος πια για αυτό)- δεν σκεφτόμουν με όρους τρόμου. Ίσως επειδή όπως γράφω και στο ποστ η συστημική βία ήταν με το μέρος μου.
Κατερίνα σ-Μ, εννοείται πως συμφωνώ 100%
Κaragiozaki, πρέπει όμως να συνυπολογίσουμε ότι πιθανώς δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση των εκτελεστών του Καντάφι. Άλλες ζωές έχουμε ζήσει εμεί κι άλλοι αυτοί και δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι ενδεχομένως να σήμαινε ο Καντάφι. Γι αυτό και εστιάζω περισσότερο την κριτική μου στον τρόπο που έγινε δεκτός από τους ηγέτες ο θάνατος.
"Ναι, ίσως. Μέτρα τα «ίσως» του κειμένου, θα τα βρεις πολλά. Είμαι μπερδεμένος, είμαι αδιάβαστος, είμαι απροετοίμαστος."
Εν μέσω εγχώριου ξερολισμού...
ωραίο κείμενο
http://www.youtube.com/watch?v=Fgcd1ghag5Y
aerosol
Θα σου πω κατι, κι αν θες, με πιστευεις. Το ηξερα οτι θα σχολιασεις το σχολιο μου. Η, για να ακριβολογω, το υπεθεσα. Εκφραζω αποψεις που δε συμμεριζεσαι κατα κανονα.
Οταν λεω "λογικο ειναι", δεν εννοω οτι ειναι το μονο λογικο. Πιθανον να υπαρχουν και λογικοτερες στασεις, πιθανον να την εκφραζεις κι εσυ με το ψυχραιμο σχολιο σου.
Δεν ειναι παντως μονο συναισθηματικη ενταση. Προκυπτει κι απο λογικη αναλυση. Ισχυει η οχι οτι αν εκτελεστουν καποιοι απο αυτους που ρημαξαν τη χωρα, οι επομενοι θα το σκεφτουν διπλα πριν τη ξαναρημαξουν;
Θελω να πω, σε μια ακραια περιπτωση οπως η σημερινη, οπου εκατονταδες χιλιαδες ανθρωποι αντιμετωπιζουν προβληματα επιβιωσης,
ακραια ειναι τα λογια μου
η η καταντια και ο θανατος της χωρας;
Μηπως σε μια ακραια εποχη, η ψυχραιμια ειναι το συνωνυμο της οριστικης παραδοσης μας στον ολεθρο;
Δεν εχω ιδεα αν ειναι η προσωπικη μου επιθυμια. Και για να καταλαβεις τη συγχυση, ολα οσα λες μου φαινονται σωστα.
Νικηθηκα απο τις βεβαιοτητες, πια εχω μονο ερωτησεις.
Η κατάντια της χώρας είναι πράγματι ακραία. Αυτό δεν εξισορροπεί την επιθυμία για θάνατο.
Είναι οριστική παράδοση στον όλεθρο το να μην επιθυμώ εκτελεστικά αποσπάσματα; Είναι δείγμα ιδιαίτερης ψυχραιμίας;
Οι βεβαιότητες μου τελείωσαν κι εμένα, celin. Όμως βλέπω μαύρο μέλλον όταν ακούω ανθρώπους αβέβαιους, ανήσυχους και φοβισμένους (σαν κι εμένα) να ψάχνουν γκιλοτίνες.
Ρωτάς:
"Ισχυει η οχι οτι αν εκτελεστουν καποιοι απο αυτους που ρημαξαν τη χωρα, οι επομενοι θα το σκεφτουν διπλα πριν τη ξαναρημαξουν;"
Δεν έχω την απόλυτη σοφία. Ψάχνω σε παρόμοιες περιπτώσεις, στην ιστορία. Αυτό που βλέπω εγώ: Όχι, δεν ισχύει και δεν ίσχυσε ποτέ. Κάθε αιματοχυσία την ακολούθησε μια σκατένια περίοδος και μετά όλα τα παιδάκια σοκαρισμένα από αυτό που έκαναν έψαξαν και βρήκαν τον πιο αντιδραστικό Πατερούλη στην πιάτσα.
Αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, δεν πιστεύω πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όποια μέσα χρησιμοποιεί κανείς, αυτός είναι (ή γίνεται με το χρόνο) ο σκοπός του.
ΥΓ: Ναι, συνήθως δεν συμμερίζομαι τις απόψεις σου, αλλά δεν πάω γυρεύοντας να στην σπάσω. Μιλάμε. Καλύτερα να μιλάμε από το να μη μιλάμε.
τα παθη στον ισλαμικο κοσμο ειναι εντονα,λογω θρησκευτικων πολιτικων φυλετικων κλπ διαφορων.
το τελος του Κανταφι δεν με ξαφνιασε,αλλα νομιζω οτι αλλιως
μετρα για τους ανθρωπους της δυσης..
για ολους εμας ηταν απανθρωπο προσβλητικο.γι αυτους....ουαι τοις ηττημενοις....
αυτο που με ξαφνιασε ηταν οι δηλωσεις της χιλαρυ κι ακομα πιο πολυ η εκφραση του προσωπου της...
και αναρωτιεμαι ποσα εκατομυρια αμερικανων να συνταχθηκαν μαζι της...αυτο με απελπιζει ακομα περισσοτερο...
οσο για μας, νομιζω οτι αν καποια στιγμη καταφερουμε να οδηγησουμε στη δικαιοσυνη οποινδηποτε εχει καταχραστει ειτε δημοσιο χρημα ειτε την εξουσια του και δημευτει η περιουσια του και φυλακιστει( και προσφερει κοινωνικη εργασια οντας εγκλειστος-μη τον ταιζουμε και τζαμπα- )αναλογα με το αδικημα του, θαχουμε κανει μεγαααλο βημα...
για γουδη κλπ μακρυα απο μας....
Παντος στην προσφατη ιστορια μας, τα χαδια- ποινες που επιβληθηκαν πχ. στους Πετρου Μαλλιο Μπαμπαλη με συνεπεια την μετεπειτα εκτελεση τους, δεν νομιζω να λυπησαν και πολλους...
ζεπ
Aerozol, ισως μια παραδειγματικη τιμωρια να ειναι αυτη ακριβως που θα αποτρεψει την αιματοχυσια. Μια συμβολικη αποκηρυξη της πολιτικης ατιμωρησιας, σκληρη για να περασει στον κοσμο οτι απο δω και περα, το γαλαζοπρασινο νταβατζιλικι, τελειωνει.
Ισως δηλαδη αυτο που συζηταω εδω, ειναι πολυ λιγοτερο βαρβαρο απο οτι ακουγεται.
Γιατι ειμαι σιγουρος οτι θα χυθει πολυ αιμα στην Ελλαδα.
ΟΧΙ, δεν ειναι κατι που θελω, ειναι κατι που προβλεπω.
Και για να αποφευχθει, ΙΣΩΣ επαναλαμβανω, να ειναι απαραιτητη μια σκληρη τιμωρια.
"Είναι οριστική παράδοση στον όλεθρο το να μην επιθυμώ εκτελεστικά αποσπάσματα"
Οριστικη παραδοση στον ολεθρο ειναι το να αποδεχτεις το γεγονος οτι αυτοι που ρημαξαν τη χωρα, θα παραμεινουν ατιμωρητοι.
Αυτο για μενα ειναι βεβαιοτητα.
Το να πεις δηλαδη, ok, thats the story goes, μη το πολυζοριζουμε, συνεχιζουμε και βλεπουμε.
Δεν λεω οτι εκπροσωπεις αυτη την σταση, λεω οτι η λυσσα για τιμωρια των εγκληματιων, δεν ειναι τοσο λυσσα οσο φαινεται, αντιθετως ειναι μια εκλογικευμενη σταση που προκυπτει επειτα απο αναλυση της κοινωνικοπολιτικοοικονομικης καταστασης.
Οι εξαθλιωμενοι θα βγουν στους δρομους και οποιον παρει ο Χαρος.
Νομιζω οτι μια τιμωρια
-ισοβια, εξορια, κλπ-
ισως να το αποτρεψει αυτο.
Με παραλληλη θανατωση βεβαια του αναδυομενου νεοφιλελευθερου φασισμου.
Οσον αφορα τις αποψεις που δε συμφωνεις, κραξε ελευθερα για αυτο που θα πω τωρα, αλλα, οπως εχεις δει, επιβεβαιωνομαι διαρκως τα τελευταια 2 χρονια.
Οχι για αυτα που προτεινω, αλλα για οσα ελεγα οτι θα ερθουν, απο τις αρχες του 2010, οταν το ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ δεν ειχε γινει αντιληπτο απο τον λαο.
Οταν μιλουσα για την εξαθλιωση και τον ολεθρο που ερχεται.
Ευχομαι να αποδειχτει οτι λεω μαλακιες, για το αιμα -αθωων- που προβλεπω οτι θα χυθει τους επομενους μηνες.
Αυτο το αιμα θελω να προλαβω οταν μιλαω για παραδειγματικη τιμωρια.
Εύχομαι να αποδειχτεί πως λέμε και οι δύο μαλακίες. Διότι σε τούτο (δυστυχώς) συμφωνούμε: βλέπω κι εγώ πιθανότητες αιματοχυσίας.
Νομίζω πως οι απλοί, γνωστοί κανόνες της Δικαιοσύνης θα ήταν αρκετοί για τιμωρία ενόχων. Αυτό θέλω, απονομή δικαιοσύνης στα μέτρα μιας κοινωνίας που ακόμα λειτουργεί, όχι αίμα -που πάντα δείχνει κοινωνία εκτός ελέγχου άρα επιρρεπή στον χειρότερο έλεγχο.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home