Την ομορφιά του κόσμου
«Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου;» *
* Ο πρώτος στίχος που μου 'ρχεται στο νου, οι πιο κατάλληλες λέξεις να περιγράψουν τι νιώθω για αυτό που παίζει ακριβώς πάνω τους. Δεν αναφέρομαι στα σπάνια εκείνα πλάσματα που κάνουν κεφάλια να στρίβουν και βλέμματα να σαστίζουν. Αναφέρομαι στα απείρως σπανιότερα εκείνα πλασμάτα που μπορούν μέσα σε ένα σκάρτο τρίλεπτο να πουν ό,τι μπορεί να ειπωθεί για ένα συγκεκριμένο θέμα: εν προκειμένω για την ομορφιά μιας θεσπέσιας νέας γυναίκας που περπατάει κι ο κόσμος τρίζει.
Η ομορφιά που δεν μπορώ να σωπάσω μέσα μου είναι η ομορφιά της συγκλονιστικής αποτύπωσης του τριξίματος, η ομορφιά του κόσμου της μεγάλης τέχνης. Σε αυτήν αναφέρομαι, σε αυτήν υποκλίνομαι, σε αυτήν αποκαλύπτομαι, αυτήν πιστεύω ως άγια, κύρια και ζωοποιό.
Η ιδέα (εδώ το να την ρίχνεις σαν δόλωμα στην πόλη και να κινηματογραφείς μυστικά τους άντρες που την κοιτούν) και κατά την ανάπτυξή της το μοντάζ της κι η μουσική της: αυτή πρέπει να είναι η Αγία Τριάδα κάθε κειμένου, είτε συντίθεται με λέξεις είτε συντίθεται με εικόνες. Μια ιδέα που να σε συνεπαίρνει, μια ιδέα που για να αρθρωθεί όπως της αξίζει, θα πρέπει να μοντάρεις τα υλικά της απροσδόκητα και με μουσικότητα, ώστε το μοντάζ τους να είναι ταυτόχρονα κι η μουσική τους, ώστε το ύφος τους να είναι ο τρόπος που φωτίζεις την ιδέα, ένας τρόπος ολόδικός σου και την ίδια ώρα κτήμα κοινό, κοινό αλλά ως τώρα κρυμμένο, αφού δεν φωτιζόταν σωστά.
posted by Old Boy @ 11:36 μ.μ.
8 comments
8 Comments:
Απόλυτα σύμφωνη με βρίσκεις (κι αυτό δεν το παθαίνω συχνά!)
Φίλε Old Boy,
Ο πρώτος στίχος που έρχεται στο νου δεν είναι πάντα αυτός με τις πιο κατάλληλες λέξεις. Βάλε για λίγο τιμωρία την ‘‘αντιλαϊκή’’ πλευρά του εαυτού σου ( ;-) )*και προσπάθησε να μετρήσεις πόσοι στίχοι από τους παρακάτω περιέχουν εκατό φορές πιο κατάλληλες:
Γυφτοπούλα στο χαμάμ
κι εγώ πληρώνω μπιρ ταμάμ
όσα όσα τα πλερώνω
να σε βλέπω μπιρ ταμαμ
Για να μπείς να κάνεις μπάνιο
να μην πέσω κι αποθάνω
τσίμπι ρίμπι γιάλα.
Όταν βάζεις το τσεμπέρι,
το λελούδι στο αυτί,
τα τσιγάρ 'ναι το χέρι
και στα κέντρα περπατείς.
Να χαρείς την εμορφιά σου,
το φουστάνι το μακρύ,
τ' αψηλό σου το τακούνι,
περπατάς και τρέμει η γη.
Γυφτοπούλα μου γλυκιά
μού 'χεις κλέψει την καρδιά.
Μωρ μ' έκανες να τρελαθώ,
γιατί φως μου σ' αγαπώ.
Να χαρείς την εμορφιά σου,
την ποδιά σου την χρυσή,
αχ, ξεκάλτσωτη γυρίζεις
γυφτοπούλα μου εσύ.
Δεν μπορώ να καταλάβω,
τούρκα αν είσαι για ρωμιά
γιάν εγγλέζα γιαν φραντσέζα,
πού 'χεις τόση εμορφιά.
Όταν βάζεις το παπάζι
με τη φούντα την χρυσή
τρέμει ο ουρανός να πέσει
και τ' αστέρια του μαζί.
Τα λέμε
* Αυτό είναι ‘‘χαριεντισμός’’! ;-) (Κι αυτή η σημείωση επίσης!)
ΥΓ Η απάντησή σου στο επεξηγηματικό μας σχόλιο για το κείμενο της «Καθημερινής» μάς άρεσε. (Δεν εννοούμε αισθητικά. Εννοούμε... ιδεολογικά!).
Οκ, no harm done, που λένε και στο χωριό μου :)
Έτσι μπράβο! :-)
geia sou vre oldboy..
kathe toso ehw ligi wra to vradi meta ap'ola kai ap'olous na diavasw kati sto diadyktio kai panta me gemizeis me tis idees kai tis eikones sou..halali to xenyhti kai to dyskolo xypnima ayrio..
filika
kat
Διάβασα το post σου προχτές και εντελώς συμπτωματικά είχα διαβάσει αυτό πρόσφατα
Title
για τον Orson Welles το οποίο με οδήγησε στο video που έχεις!
Το θέτεις πολύ σωστά, θα 'λεγα επίσης ότι πρόκειται για μια υπέροχη κινηματογραφική (και όχι γραφική!)φαντασίωση.
M, καλές είναι καμιά φορά κι οι απόλυτες συμφωνίες :)
kat, σε ευχαριστώ πολύ για αυτό που λες.
eldorado, εξαιρετικό το λινκ σου.
Απολαμβάνω τα κύματα της ευαισθησίας σου.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home