Ο ετεροθαλής αδελφός
Θα τον κάνουν ταινία. Θα τον κάνουν βιβλία. Θα του κάνουν προτάσεις για γάμο. Θα του γράψουν ερωτικές επιστολές. Άλλες και άλλοι θα τον ερωτευθούν ανεπίδοτα. Κι όλα αυτά χωρίς καν να μπούμε στο ευρύ πεδίο όλων εκείνων που θα τον κάνουν ήρωα· ή στο πολύ ευρύτερο εκείνων που αποστασιοποιούμενοι μεν από τις πράξεις του θα γοητευθούν απ’ τις απόψεις του, οι οποίες δεν ξεφύτρωσαν άλλωστε από τον ουρανό, αλλά από ένα έδαφος όπου καλλιεργείται συστηματικά το μίσος και ο φόβος για εκείνον που δεν μας μοιάζει. Η μεγάλη πλειοψηφία βέβαια θα τον δει σαν τέρας. Αλλά χαλάλι ο τρόπος με τον οποίο σε κοιτάζουν, όταν κατορθώνεις να στρέψεις τα μάτια της υφηλίου επάνω του. Είσαι πια ένας άνθρωπος που ξεχώρισε, ένας άνθρωπος σημαντικός, έστω κι αν η φύση της σημασίας σου είναι τερατώδης.
Επειδή σημαντικός είσαι αν σκοτώσεις 76, όχι αν είσαι ένας από τους 76. Δεν θα γυριστούν 76 διαφορετικές ταινίες. Τι διαφορετικό θα είχαν να δείξουν; Ο θύτης έκανε το διαφορετικό, το ασυνήθιστο, το άξιο λόγου. Οι 76 νεκροί είναι μέρος του δικού του λόγου. Ο λόγος του ανήκει, μαζί με την κεντρική θέση πάνω στη σκηνή. Ο καθένας από τους 76 τι να μας πει απ’ τη ζωή του; Βέβαια, αφού το μεγάλο μακελειό έγινε σε εκδήλωση κομματικής νεολαίας, δεν αποκλείεται κάποιος από απ’ αυτούς να ήταν ο μελλοντικός Πρωθυπουργός της Νορβηγίας. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Και τη σπουδαιότητά σου στη ζωή πρέπει να την αποκτήσεις εγκαίρως, αφού μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδεμία σπουδαιότητα σού αναγνωρίζεται από την κοινή γνώμη. Διαφορετικά θα ήταν αν σκοτωνόταν ο νυν Πρωθυπουργός από τη βόμβα ή η πρώην Πρωθυπουργός στο νησί. Την απουσία τους από τις τάξεις των θυμάτων αντισταθμίζει η αλίευση ανάμεσα στους 76 μη σημαντικούς νεκρούς κάποιου από σπόντα σημαντικού, η σημασία του οποίου ως ύπαρξη έγκειται στο ότι ήταν ετεροθαλής αδελφός της πριγκίπισσας Μέτε-Μάριτ. Πριγκίπισσα Μέτε-Μάριτ, ρίξε λίγη από τη λάμψη σου πάνω στη μάζα των νεκρών.
Αρκετά ασχολήθηκα με τα θύματα. Πίσω στον σταρ. Μπορείς να βάλεις μια βόμβα και να σκοτώσεις δεκαπλάσιους. Αλλά είναι κάτι άλλο -κάτι εντελώς άλλο- το να σκοτώνεις εσύ ο ίδιος προσωπικά, έναν έναν, 68 ανθρώπους. Εξήντα οκτώ διαφορετικές πράξεις, εξήντα οκτώ διαφορετικοί φόνοι. Η έκρηξη που σκότωσε τους άλλους οκτώ δεν προξενεί και τόσο εντύπωση ως πράξη. Η Αποκάλυψη στην Ουτόγια είναι άλλης τάξης μέγεθος. Πρέπει να είσαι τρελός για να μπορέσεις να κάνεις κάτι τέτοιο επί τόση ώρα και να μη λυγίζεις; Πιθανότατα. Ο δράστης φέρεται να χαρακτήρισε τις ενέργειές του αποτρόπαιες αλλά ταυτόχρονα απαραίτητες. Πόσο τρελό είναι λοιπόν να σκοτώνεις στο όνομα μιας ιδέας; Τι άλλο συνιστά την καρδιά της ιδεολογίας από την αναγωγή των πάντων σε μια μεγάλη εικόνα, από την ιεράρχηση της μεγάλης ιδέας πάνω από τους συγκεκριμένους ανθρώπους, από την ικανότητα αφαίρεσης; Η αφαίρεση που μπορεί να οδηγεί στην αφαίρεση δικαιωμάτων σε καιρό ειρήνης και στην αφαίρεση ζωών σε καιρό πολέμου. Παρόμοια λόγια με τον φονιά δεν έχουν πει στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσοι και τόσοι πολιτικοί, αρχιστράτηγοι, ιδεολόγοι; Επώδυνες αλλά αναγκαίες θυσίες συγκεκριμένων ανθρώπων στην υπηρεσία αφηρημένων ιδεών. Είναι κτήνος ο δράστης; Φυσικά. Αλλά κυρίως επειδή έχουμε συνηθίσει οι σφαγές αμάχων να γίνονται από στρατεύματα και όχι από ιδιώτες.
(Καθημερινή, 14.8.11)
posted by Old Boy @ 6:31 μ.μ.
17 comments
17 Comments:
στη γλώσσα του σινεμά, ο αντίστοιχος κεντρικός χαρακτήρας θα ήταν ο κακός στο No Country for Old Men, όσο για την κοινωνία που επωάζει εδώ και δεκαετίες τέτοια φαινόμενα προειδοποίησε κι ο Roy Andersson στο Du Levande.
Πριν από λίγες ημέρες διάβαζα αυτό το κείμενο σε μια ερημική παραλία, με συντροφιά ένα φορητό ψυγειάκι, από μια νοτισμένη με θαλασσινό νερό εφημερίδα, αφού είχα προσπεράσει σε αυτή ό,τι είχε να κάνει με οικονομικόπολιτικές εξελίξεις.
Τώρα το ξαναδιαβάζω από την οθόνη του υπολογιστή μου, στο γραφείο, στη δουλειά, σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα.
Αρνούμαι ακόμα να διαβάσω οτιδήποτε αφορά τις οικονομικόπολιτικές εξελίξεις...
Σε απολαμβάνω και χαιρομαι για πολλά. Ξέρεις εσύ! χαιρετώ
xtina, ωστόσο υπάρχει μια βασική διαφορά με τον κακό στο No Country: τον Μπρέιβικ εκτός των άλλων (λόξας κλπ) τον κινούσε και μια ιδεολογία.
Pretty Visitor, όντως, όσο σημαντικές κι αν είναι, υπάρχει κάτι στον Αύγουστο που τις απορροφά και χαμηλώνει αισθητά την ένταση στον αντίλαλό τους.
Ρίτσα Μασούρα, ευχαριστώ πολύ και η χαρά είναι πρώτα απ' όλα δική μου.
αν έχεις χρόνο, κοίτα μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση:
Once a man has decided that another person (or creature) is a valueless object, he can kill without remorse. In the Coen Brothers' universe, the abandonment of empathy (and the accompanying detachment from civilization's agreed-upon laws and traditions) is a dark key that unlocks the door to absolute and terrifying freedom, leading to existential rampage.[..]Something in the way this murderer peers at his soon-to-be-victims suggests an internal, perhaps subconscious process of translation: a means of turning self-contempt into contempt. The apparent "code" that Bell attributes to Chigurh is the code of a fascist; to Chigurh, the wrong decision is one that goes against his wishes, and the penalty for resistance is death.
http://www.slantmagazine.com/house/2007/11/point-blank-no-country-for-old-men/
Πληρέστατο το άρθρο, σε ευχαριστώ. Όσο για το απόσπασμα, ναι, υπό αυτή την έννοια σαφώς και είναι φασίστας. Ωστόσο οι διαφορές εξακολουθούν να υπάρχουν: ο Μπρέιβικ σκοτώνει στην τύχη μεν, αλλά από ένα δείγμα ανθρώπων που έχει ήδη στοχοποιήσει / ο Μπαρδέμ σκοτώνει (εκτός από εκείνους για τους οποίους έχει πληρωθεί ή από εκείνους που τον εμποδίζουν) εντελώς στην τύχη και μάλιστα παραδίδοντας τα ηνία στην ίδια την τύχη (το στρίψιμο του νομίσματος). Ο Μπρέιβικ σκοτώνει για να στείλει ένα μήνυμα / ο Μπαρδέμ δεν έχει κανένα μήνυμα να στείλει, είναι μια μηχανή θανάτου.
βλέποντας την ταινία τότε, σκεφτόμουνα γιατί ασκεί τόσο μεγάλη γοητεία η μορφή του Bardem.έχει ένα πολύ συγκεκριμένο στόχο, αποστολή (να πάρει πίσω αυτό που θεωρεί οτι του ανήκει) και κρατάει αμετάκλητα το λόγο του για να το πετύχει.όταν λέει σε κάποιον οτι θα τον σκοτώσει, τον σκοτώνει, λόγω αρχής-θέτει τον ίδιο του τον εαυτό ως νόμο.
σε κοινωνίες απονοηματοδοτημένες, με διαλυμένες σχέσεις, μια τέτοια στάση γεννιέται ως αντίδραση και δεν είναι τυχαίο οτι παρασύρει πολλούς στο να γίνουν οπαδοί, γιατί είναι ξεκάθαρη, μονοσήμαντη.(γι'αυτό βέβαια και καταστροφική για την ίδια την κοινωνία)
επίσης,όταν η δικαιοσύνη παύει να εκφράζεται απο το θεσμισμένο δίκαιο, τις δικαστικές αρχές, μοιράζοντας άδικες και άνισες ποινές, απαξιώνονται όχι μόνο τα υποκείμενα αλλά και οι έννοιες του ήθους και του δικαίου.
όσο πιο απαξιωμένος όμως νιώθει κάποιος, τόσο πιο απαξιωτικά θα φερθεί.και δυστυχώς ο άνθρωπος σήμερα βρίσκεται μάλλον στο ναδίρ του αυτοσεβασμού του, όσο κι αν αντεστραμμένα δείχνει το αντίθετο.
οπότε κατά τη γνώμη μου, υπάρχει συνάφεια βαθοδομική, ακόμα κι αν δεν είναι προφανής η ιδεολογία που διέπει τις πράξεις του.
Δεκτόν :)
(το παράκανα ε?!χαχα)
Φίλε Old Boy,
Αυτό το κειμενάκι αποδεικνύει πόσο καλά έκανε ο Παπαχελάς που έδωσε το οk να γράφεις στη φυλλάδα του. Με το καλό και στο «Βήμα». (Μετά τις απολύσεις πληρώνει καλύτερα και, όσο να ’ναι, είναι πιο ‘‘δημοκρατικιά’’…).
Σε φανταζόμαστε στα πενήντα σου και παίρνουμε θάρρος. Όπως και να καταντήσουμε εμείς, το δικό σου κατάντημα όταν φτάσεις εκεί δεν θα το έχουμε…
Τα λέμε (ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος ότι δεν υπάρχει επιστροφή ακόμα και από ένα τόσο βαθύ κώμα σαν το δικό σου)
Φίλοι Leftg700, έχετε την ευγενή καλοσύνη να μου εξηγήσετε με ποιόν τρόπο τα αποδεικνύει όλα αυτά τα ωραία το συγκεκριμένο κειμενάκι;
Φίλε Old Boy,
Έχουμε όλη την ευγενή καλοσύνη για κάθε τι, αλλά εν προκειμένω πρόκειται για στοιχειώδη υποχρέωση. Θα ανταποκριθούμε λοιπόν όσο καλύτερα μπορούμε σ' αυτή την υποχρέωση, αλλά λίγο αργότερα, (ελπίζουμε χωρίς παρεξήγηση).
Τα λέμε
ΥΓ Για να μη μας βλέπεις με μισό μάτι, ένα πείραγμα για την ομάδα σου, που ίσως σε κάνει να χαμογελάσεις (δεν το κάνεις συχνά -χάνεις!):
Θυμόμαστε ένα κείμενό σου για τον Ολυμπιακό μετά από κάποιο στραπάτσο του, το οποίο είχε ως (επιτυχημένη) επωδό τη φράση "Μαρινάκη πούλα!".
Μετά τα δικά σας τα φετινά στραπάτσα και τη φημολογία περί πώλησης δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να σου γράψουμε:
Old Boy αγόρασε! ;-)
ΥΓ2 Αν βγάλεις κανένα συμπέρασμα ότι σου την πέφτουν Ολυμπιακοί, καλό θα είναι να το ξανασκεφτείς. Ό,τι κοκκινίζει δεν είναι κατ' ανάγκη Ολυμπιακής προέλευσης... ;-)
Aναφορικά με τα υστερόγραφα και το χιούμορ. Ή δεν καταλάβατε τι λέτε στο προηγούμενο σχόλιό σας ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Λέτε πάρα πολύ χοντρά πράγματα, οπότε θέλετε τα εξηγείτε, θέλετε όχι. Ό,τι από τα δύο κι αν συμβεί, διάθεση να χαριεντίζομαι μαζί σας δεν έχω.
Φίλε Old Boy,
Ας εξηγήσουμε λοιπόν «με ποιο τρόπο τα αποδεικνύει όλα αυτά τα ωραία το συγκεκριμένο κειμενάκι», κατά την άποψή μας. Κάνε μια προσπάθεια να ξεχάσεις για λίγο τον αποτροπιασμό που σου προκάλεσε το πρώτο μας σχόλιο για να διαβάσεις τα όσα θα γράψουμε αποστασιοποιημένα από τα προσωπικά σου συναισθήματα (οι πέντε μέρες που πέρασαν ελπίζουμε να βοηθήσουν). Μετά μπορείς να επανέλθεις στα ίσα σου. Λοιπόν:
Το άρθρο σου στην «Καθημερινή», τουλάχιστον όπως το βλέπουμε στο ποστ, έχει τρεις παραγράφους. Τίποτε το αξιοσημείωτο στις δύο πρώτες. Στην τρίτη όμως υπάρχουν διάφορα ‘‘ορέα’’. Πιο συγκεκριμένα στο εξής απόσπασμα:
«Η Αποκάλυψη στην Ουτόγια είναι άλλης τάξης μέγεθος. Πρέπει να είσαι τρελός για να μπορέσεις να κάνεις κάτι τέτοιο επί τόση ώρα και να μη λυγίζεις; Πιθανότατα. Ο δράστης φέρεται να χαρακτήρισε τις ενέργειές του αποτρόπαιες αλλά ταυτόχρονα απαραίτητες. Πόσο τρελό είναι λοιπόν να σκοτώνεις στο όνομα μιας ιδέας; Τι άλλο συνιστά την καρδιά της ιδεολογίας από την αναγωγή των πάντων σε μια μεγάλη εικόνα, από την ιεράρχηση της μεγάλης ιδέας πάνω από τους συγκεκριμένους ανθρώπους, από την ικανότητα αφαίρεσης; Η αφαίρεση που μπορεί να οδηγεί στην αφαίρεση δικαιωμάτων σε καιρό ειρήνης και στην αφαίρεση ζωών σε καιρό πολέμου. Παρόμοια λόγια με τον φονιά δεν έχουν πει στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσοι και τόσοι πολιτικοί, αρχιστράτηγοι, ιδεολόγοι; Επώδυνες αλλά αναγκαίες θυσίες συγκεκριμένων ανθρώπων στην υπηρεσία αφηρημένων ιδεών».
Δεν ξέρουμε τι βλέπεις εσύ σε αυτές τις γραμμές, αλλά εμείς βλέπουμε ένα συνδυασμό παπατζήδικης ταχυδακτυλουργίας, μικροαστικού ‘‘δημοκρατικού’’ και πασιφιστικού ‘‘ανθρωπισμού’’, μαζί με κάμποση (α)φιλότιμη προσπάθεια να εξομοιώσεις τα μάτια ενός λαγού με τα μάτια τής ηλεκτρικής κουζίνας!
Α. Εδώ ο παπάς, εκεί ο παπάς, πού είναι ο παπάς;
Εν προκειμένω, ο παπάς είναι το είδος και η φύση τής ιδεολογίας τού σφαγέα. Για τα οποία κάνεις ένα λόγο βέβαια σε κάποιο προηγούμενο σημείο («[…] οι οποίες [απόψεις του] δεν ξεφύτρωσαν άλλωστε από τον ουρανό, αλλά από ένα έδαφος όπου καλλιεργείται συστηματικά το μίσος και ο φόβος για εκείνον που δεν μας μοιάζει.»), αλλά το κάνεις με έναν παρόμοιο τρόπο με αυτόν των παπατζήδων που φροντίζουν να σου δείχνουν που και που το Ρήγα πριν το τελικό ‘‘κόλπο’’. Γιατί «μίσος και φόβο για εκείνον που δεν μας μοιάζει» έχουν και οι Cockney Μπραχαμίου για τη Θύρα 7 Κερατσινίου —και αντιστρόφως. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με έναν ναζί. Δηλαδή, χοντρικά, με έναν κατ’ εξοχή οπαδό τής ιδέας του διαχωρισμού του ανθρώπινου γένους σε ανώτερες και κατώτερες ράτσες (εκ φύσεως ή εκ Θεού) και της συνακόλουθης ιδέας ότι οι ανώτερες έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου στις κατώτερες και, αντίστοιχα, έναν, επίσης κατ’ εξοχή, ασυμφιλίωτο αντίπαλο κάθε ιδέας ισότητας, με πρώτες και καλύτερες στο στόχαστρο τις ιδέες τής Αριστεράς. Αναδείχθηκαν αυτά φίλε Old Boy στο άρθρο σου από το παραπάνω παπατζήδικο μισοφανέρωμα; Όχι ασφαλώς. Επιπλέον και πολύ καίριο —που δεν σού περνάει από το μυαλό (ή σου περνάει, αλλά το σουτάρεις με όλη σου τη δύναμη για να το καταχωνιάσεις κι αυτό μαζί με όλες τις απωθημένες σου σκέψεις): Τι γίνεται μ’ εμάς, λόγου χάρη, που έχουμε μίσος και φόβο για εκείνους που δεν μας μοιάζουν επειδή εκείνοι, σε αντίθεση μ’ εμάς, έχουν μίσος και φόβο για εκείνους που δεν τους μοιάζουν; Τι γίνεται μ’ εμάς (και με πολλά εκατομμύρια άλλους), ξεφτέρι μας, Old Boy; Σε ποιο ‘‘τσουβάλι’’ μπαίνουμε εμείς; Αλλά αυτό το ερώτημα μας φέρνει στο τρίτο σημείο γι’ αυτό το αφήνουμε προς το παρόν να αιωρείται.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Β. Ειρήνη υμίν (και βασιλεία δι’ αυτούς εις τους αιώνας τών αιώνων).
Είσαι ειρηνόφιλος Old Boy; Μάντεψε: κι εμείς —μαζί με κάποια δισεκατομμύρια ανθρώπων! Κι επειδή; Είμαστε μόνοι μας στον κόσμο αυτό και μπορούμε να ρυθμίζουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε; Αν ήσουν εκεί στην Ουτόγια κι έβλεπες τον ναζί να θερίζει σαν στάχια τους πιτσιρικάδες δεν θα ευχόσουν να είχες ένα κουμπούρι, φίλε Old Boy; Κι αν οι ευχές σου εισακούγονταν και βρισκόσουν με το κουμπούρι ανά χείρας, τι θα έκανες; Θα έλεγες «δεν μπορώ στο όνομα της ιδέας τής μη αφαίρεσης ζωής να αφαιρέσω μια ζωή, είναι πολύ τρελό»; Και τι θα έκανες, φίλε Old Boy, αν ήσουν ραβίνος στα χρόνια της εξολόθρευσης των Εβραίων; Θα έλεγες κι εσύ στους ομοεθνείς και ομόθρησκούς σου, όπως έκαναν πολλοί ραβίνοι τότε, να μπαίνουν ήσυχα-ήσυχα στα τρένα; Και τι θα έκανες στον ισπανικό εμφύλιο; (για τον πόλεμο του ’40 δεν ρωτάμε, μας το έχεις πει). Ή στη Χιλή τού ’73; Ο Αλιέντε, που πέθανε με το όπλο στο χέρι, ήταν πολεμοκάπηλος και καταδικαστέος στο πυρ το εξώτερον, κι εσύ είσαι ο αγνός ειρηνόφιλος; Συνειδητοποιείς την ανοησία (στην καλύτερη περίπτωση!) των όσων έχεις γράψει;
Γ. Όλα είναι μια ιδέα (και το Σοφό Γέρικο Παιδί σημειώνει εδώ: κι όλες οι ιδέες είναι το ίδιο!)
Μια ιδέα είναι ότι «ἔνι ᾿Ιουδαῖος καὶ ἔνι ῞Ελλην, ἔνι δοῦλος καὶ ἔνι ἐλεύθερος, ἔνι ἄρσεν καὶ ἔνι θῆλυ•». Και μια άλλη ιδέα είναι ότι «οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ•». Αφού και στο όνομα της πρώτης και στο όνομα της δεύτερης έχουν αφαιρεθεί ανθρώπινες ζωές είναι όμοιες! Τι χρείαν άλλην μαρτύρων έχομεν; Τραβάμε μια ταυτόχρονη διαγραφή και ξεμπερδεύουμε! Έτσι, ο κόσμος μας γίνεται ένας δίκαιος, ειρηνικός και ονειρεμένος κόσμος, που θα τον παραδώσουμε με υπερηφάνεια στα παιδιά μας!
Α, πόσο θα άρεσε αυτό το συγκεκριμένο μήνυμα του άρθρου σου στο αναγνωστικό κοινό της «Καθημερινής»! Πόσοι θα είπαν «πες τα χρυσόστομε!». Και πόσοι θα επιβεβαίωσαν στον εαυτό τους για άλλη μια φορά την ιδέα (ιδέα; φτου κακά!), ότι «ο ναζισμός και ο κομμουνισμός δεν είναι παρά οι δυο όψεις τού ιδίου νομίσματος»! Δεν αποκλείουμε μάλιστα —θα βάζαμε ένα λογικό στοίχημα επ’ αυτού—, ορισμένοι φανατικοί θαυμαστές σου να σκέφτηκαν εκ των υστέρων, όταν πληροφορήθηκαν ότι στις 23 Αυγούστου στη «Διακήρυξη της Βαρσοβίας για την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης των θυμάτων όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων», που συνυπέγραψαν πλείστα όσα κράτη-μέλη της ΕΕ, γράφεται φαρδιά-πλατιά ότι «τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ευρώπη πρέπει να αναγνωρίζονται και να καταδικάζονται, ανεξάρτητα από τον τύπο και την ιδεολογία τους», δεν αποκλείουμε να σκέφτηκαν: «Πόσο γουάου είναι αυτός ο Old Boy! Πόσο μπροστά βρίσκεται και πόσο μακριά βλέπει!».
Σύμφωνα με αυτή τη λογική, είναι φως φανάρι σε ποιο ‘‘τσουβάλι’’ μπαίνουμε εμείς και όσοι άλλοι νιώθουν μίσος και φόβο για όσους τρέφουν και καλλιεργούν μίσος και φόβο για όσους δεν τους μοιάζουν κι έτσι το μετέωρο ερώτημα μπορεί πλέον να απαντηθεί με ασφάλεια: στο ίδιο! Και είναι χάρη σ’ αυτή τη λογική που εσύ και όλοι όσοι την ακολουθούν βλέπετε ‘‘ολοκάθαρα’’ τη φρικτή ‘‘αλήθεια’’: ενώ νομίζουμε ότι είμαστε κάτι ριζικά διαφορετικό και διαμετρικά αντίθετο από τους ιδεολόγους ναζί, στην πραγματικότητα καθόμαστε και πίνουμε μπύρες παρέα με τον Αδόλφο που «μας χαϊδεύει τα μαλλιά» με τρυφερότητα και στοργή!
Αλήθεια, καταλαβαίνεις καθόλου (εσύ, ο ένθερμος θιασώτης του συγκεκριμένου και ορκισμένος αντίπαλος του αφηρημένου) την τερατώδη αφαίρεση αυτής της λογικής;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Αντί επιλόγου
Με το άρθρο σου μπήκες στα χωράφια τής έννοιας της ιδεολογίας. Κατά πάσα πιθανότητα αγνοείς το πόσο περίπλοκη, πολύσημη και ‘‘ανυπότακτη’’ έννοια είναι. Και κατά πάσα βεβαιότητα δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για την κριτική στην ιδεολογία από τους κλασικούς τού μαρξισμού και τον διάλογο και τους προβληματισμούς γι’ αυτήν εντός του μαρξιστικού ρεύματος σκέψης, παλαιότερα και τώρα. Δικό σου ζήτημα και δημοκρατία έχουμε. Επίτρεψέ μας όμως να σου πούμε ότι μια τέτοια απόφαση ισοδυναμεί με το να φορέσεις στον Λέτο σαγιονάρες και να έχεις ταυτόχρονα την απαίτηση να σου πάρει το παιχνίδι μόνος του! Και, το κυριότερο: Η αντι-ιδεολογία δεν είναι τίποτε άλλο από μια ακόμα ιδεολογία!
Τυφλωμένος από την ελιτίστικη εγωπάθειά σου, είδες μόνο τα αρνητικά τής λέξης κατάντια. Δεν μπόρεσες να διακρίνεις ότι χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις έκπτωσης από μια ανώτερη (ή εν δυνάμει ανώτερη) βαθμίδα σε μια πολύ κατώτερη. Θα έβλεπες τότε ότι τα «χοντρά πράγματα» δεν είναι και τόσο χοντρά. Επίσης, δεν μπόρεσες να καταλάβεις ότι το χιούμορ στο υστερόγραφο του προηγούμενου σχολίου ξεκαθάριζε ότι τίποτε το προσωπικό δεν υπήρχε στο απορριπτικά(;) επικριτικό σχόλιό μας˙ ο χαρακτήρας του ήταν αμιγώς πολιτικός. Είναι κι αυτό ένα από τα ‘‘ελαττώματα’’ των αριστερών ιδεολόγων βλέπεις: να τα βάζουν με ιδέες κι όχι με ανθρώπους (εκτός κι αν βαστάνε ένα κουμπούρι και εκτελούν δεκαπεντάχρονα, ‘‘αράπηδες’’ ή Εβραίους…). Σε αντίθεση με το ‘‘προτέρημα’’ των αντι-ιδεολόγων να μη «χαριεντίζονται» (χαριεντίζονται;) με όσους τους επικρίνουν…
Για να μετριάσουμε τον αποτροπιασμό σου για τα «πολύ χοντρά πράγματα που γράψαμε» για σένα, θα κλείσουμε με κάτι πιο ‘‘χοντρό’’, που όμως δεν σε αφορά, κι έτσι, καθώς αποδεικνύει τον γενικότερο ‘‘εγκληματικό’’ χαρακτήρα της ιδεολογίας μας, θα μεγαλώσει μεν τη φρίκη που σου προκαλούν οι ιδεολογίες (όλες;), αλλά θα διασκεδάσει κάπως το προσωπικό σου άχτι. Είναι μια στροφή με τους ορίτζιναλ στίχους από ένα παλιό (ιδεολογικό) τραγούδι:
Συθέμελα ρίχτε παλάτια και θρόνους
βαριές αλυσίδες πορφύρες και νόμους
ντροπή στον εργάτη στον σκλάβο ντροπή
στο αίμα αν δεν πνίξει μια τέτοια ζωή.
Σίγουρα θα ανατρίχιασες από φρίκη, φίλε Old Boy, καθώς διάβαζες αυτά τα στιχάκια, μη μας πεις όχι! Ξέρεις όμως ποια θα είναι η κατάληξη αυτής τής αντίληψης που προκάλεσε την ανατριχίλα σου, αν δεν αποφασίσεις να επανεξετάσεις μερικά βασικά πράγματα;
Η κατάληξη θα είναι, όταν μετά από λίγα χρόνια, ίσως στο ημίχρονο κάποιου αγώνα τού Παναθηναϊκού, σε ρωτήσει ξαφνικά ο γιός σου «μπαμπά, ποιος ήταν ο Σπάρτακος;», να του απαντήσεις:
«Ένας φονιάς, παιδί μου ήταν. Ένας φονιάς…».
Τα λέμε
O λόγος που δεν έγραψα ένα κείμενο όπου το μόνο που θα έκανα θα ήταν να καταγγέλλω με πύρινα λόγια τη ρατσιστική και ναζιστική ιδεολογία είναι επειδή στο δικό μου το μυαλό είναι αυτοδίκαια καταδικασμένες και δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να γράφω τα αυτονόητα.
Από εκεί και πέρα το κείμενο δεν προσπαθεί να πει πως όλες οι ιδεολογίες είναι το ίδιο πράγμα, ούτε να εξισώσει όλες τις ιδεολογίες. Εκείνο που γράφω για τις ιδεολογίες αφορά ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό τους. Δεν έγραψα βιβλίο περί της γενικής μου θεώρησης για τη ζωή, ώστε να λέω αναλυτικά και εξαντλητικά τι πιστεύω για το κάθε τι. Γράφω για ένα συγκεκριμένο περιστατικό και το προσεγγίζω από οπτικές γωνίες που μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home