Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδί που φαινόταν μόνο μέσα από φύλλα. Άλλοι το απέδιδαν σε ιδιοτροπία της φύσης, άλλοι σε ιδιοτροπία του ίδιου του παιδιού κι εκείνοι που συνήθως είχαν δίκιο σε ιδιοτροπία του μύθου. Από κάπου άλλωστε έπρεπε να πιαστεί κι αυτός για να ξεκινήσει. Οι γονείς του παιδιού υποψιάζονταν ότι είχε ήδη ξεκινήσει κι ότι εντός του βρίσκονταν, αλλά μην μπορώντας να ρισκάρουν με αυτά τα πράγματα, φρόντιζαν να μην χάσουν στιγμή το βλαστό τους από τα μάτια τους. Κρατούσαν έτσι -είτε εναλλάξ είτε ταυτόχρονα- ένα φύλλο στα χέρια τους και μέσα από την τρύπα που του άνοιγαν είχαν διαρκώς τον έλεγχο της κατάστασης. Τα βράδια κοιτούσαν το παιδί με βάρδιες. Μέχρι που ο πατέρας αποκοιμήθηκε στη δική του. Είδε στον ύπνο του ότι ξύπνησε απότομα. Ότι διαπίστωσε πως το φύλλο του είχε πέσει στο πάτωμα. Ότι κοίταξε στο κρεβάτι του παιδιού και το βρήκε άδειο. Ότι σήκωσε το φύλλο και κοίταξε μέσα του, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Ότι άρχισε να γυρνά τα δωμάτια του σπιτιού με το φύλλο σε ρόλο φακού, αλλά το παιδί δεν φαινόταν πουθενά. Ξύπνησε απότομα. Διαπίστωσε πως το φύλλο του είχε πέσει στο πάτωμα. Φοβήθηκε να κοιτάξει στο κρεβάτι. Υποψιαζόταν ότι δεν μπορούσε να ρισκάρει με αυτά τα πράγματα και ότι έπρεπε να επέμβει άμεσα στον μύθο. Επενέβη. Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδί που φαινόταν μέσα και έξω από φύλλα. Ο μύθος τσίνισε. «Τότε τι το διαφορετικό έχει το παιδί, ώστε να αξίζει να το διηγηθώ;», ρώτησε. «Τίποτα», απάντησε ο πατέρας. «Τίποτα απολύτως. Είναι ένα παιδί σαν όλα τ' άλλα». Ο μύθος μόρφασε δυσαρεστημένα και σηκώθηκε κι έφυγε. Ο πατέρας έμεινε. Και κοιτούσε, μέσα και έξω από φύλλα, το παιδί του που ήταν σαν όλα τ' άλλα, με ένα βλέμμα που δεν έμοιαζε σε τίποτα με όλα τ΄άλλα.