Σαν να μην τέλειωσε ποτέ

Ακολουθούν δυο αθλητικούλια που μου έχουν κάνει εντύπωση τις τελευταίες ημέρες. Μην φύγεις μη αθλητικουλιοφίλ αναγνώστη, αφού σκοπεύω μέσω αυτών να σου καταδείξω κρυμμένες πληγές του κοινωνικού μας σώματος.

1) Οι ψαράδες.

Ξεκινάω με τον αποκλεισμό της Πανάθας. Είναι ξεφτίλα να τρως τέσσερα εδώ μέσα από την Οντένσε; Αν δεν το πάμε σε -θεμιτές πάντως- θεωρίες ότι μέσα στην μπάλα είναι κι αυτά, μέσα στην μπάλα είναι και η παρακμή μιας ομάδας, μέσα στην μπάλα είναι και το εκκωφαντικά κακό αποτέλεσμα, ναι, φυσικά και είναι ξεφτίλα. Υπάρχει όμως μια διάκριση. Μπορείς, χωρίς να παραγνωρίζεις ότι είναι ξεφτίλα, να αποδίδεις και τα εύσημα στον αντίπαλο για αυτό που πέτυχε. Όχι όμως. Ο Τύπος αποφάνθηκε ότι τα τέσσερα -εκ των οποίων τα δύο και γκολάρες- τα έβαλαν κάτι «ψαράδες». Όταν οι ελληνικές ομάδες αντιμετωπίζουν ομάδες θεωρητικά κατώτερες, τότε βάσει του Τύπου ποτέ μα ποτέ δεν αποκλείονται επειδή αυτές αποδεικνύονται στην πράξη καλύτερες από τις δικές μας. Υπάρχει μια πλήρης απαξίωση του αντιπάλου που είναι φτωχότερος και έχει μικρότερο όνομα από το δικό μας. Απαξίωση που ακόμα και αν θα μπορούσε να γίνει κατανοητή πριν τα παιχνίδια, καταντά γελοία όταν αυτά έχουν τελειώσει και ο απαξιωμένος σε έχει αποκλείσει. Δεν διέλυσε η Οντένσε τον Παναθηναϊκό. Δεν υπάρχει καμία Οντένσε. Όπως δεν υπήρχε πέρσι καμία Κοπενχάγη και πρόπερσι καμία Σταντάρ. Δεν χάνει ο Παναθηναϊκός από αυτές τις ομάδες. Δεν μπορεί να χάσει από τους άγραφους, τους ξυλοκόπους, τους αλιείς. Απλά αυτοκτονεί. Μόνος του. Και αντίστροφα ποτέ δεν αυτοκτονεί η Ρόμα ή η Ίντερ.

Αυτό το κόμπλεξ ανωτερότητας, αυτός ο μανταμσουσουδισμός, αυτή η άρνηση να αναγνωρίσουμε αξία στον άλλο δίπλα στο διαστρεβλωμένο είδωλο του συλλογικού μας εαυτού, αυτή η -μονόπαντα μάλιστα- ιεραρχική αντίληψη του αθλητισμού που συνιστά την αναίρεση της ίδιας του της ουσίας, δεν έχει να κάνει μόνο με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμάς στο διεθνές αθλητικό στερέωμα, αλλά προφανώς και με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμάς στο διεθνές οικονομικό και πολιτικό στερέωμα. Αν είχε προηγηθεί μια άλλη χώρα στην κατάρρευση της Ευρωζώνης, θα είχαμε προλάβει να την στολίσουμε με τρόπο που θα έκανε την Μπιλντ να κοκκινίζει.

2) Οι λιποτάκτες φεύγουνε, μα η αγαπούλα μένει.

Στην Εθνική μπάσκετ έχει πέσει περονόσπορος και ο ένας μετά τον άλλο οι μπασκετμπολίστες την κάνουν, είτε για υπαρκτούς λόγους, είτε εφευρίσκοντας δικαιολογίες, είτε μην κάνοντας καν τον κόπο να τις εφεύρουν. Μου αρέσει; Όχι, καθόλου. Πολύ περισσότερο που γίνεται και με αυτόν τον τρόπο που δείχνει εικόνα αποσύνθεσης. Από την άλλη δεν πρόκειται για κάποια δική μας ιδιαιτερότητα, αντίθετα σε όλες σχεδόν τις υπόλοιπες Εθνικές οι εκούσιες κοπάνες είναι πάγιο φαινόμενο και σχεδόν μόνο η δική μας έπαιζε πάντοτε κομπλέ. Όπως επίσης κάνει μεγάλο κακό το πανηλίθια ηλίθιο σύστημα της FIBA που δεν αφήνει καμία μα καμία χρονιά ελεύθερη, να γεμίσουν λίγο και οι μπαταρίες και να μην υπάρχει κι αυτή η αίσθηση του μπουχτίσματος. Γιατί όμως φέτος φεύγουν τόσοι δικοί μας; Στο μυαλό μου έρχονται οι κοπέλες του πόλο που εκτός των άλλων επαινέθηκαν για το ότι συμμετέχουν κανονικά στην Εθνική ενώ οι μισές είναι απλήρωτες από τις ομάδες τους, έχουν οικονομικά προβλήματα κλπ. Πολύ σωστά επαινέθηκαν βέβαια, έχω όμως την υποψία ότι ακριβώς επειδή και πριν την κρίση δεν έβγαζαν και τίποτα περιουσίες, η συνέχιση της συμμετοχής στην Εθνική έμοιαζε περισσότερο αυτονόητη. Ήδη δηλαδή και πριν την κρίση η συμμετοχή στην Εθνική δεν έμοιαζε με χάρη ή με επιπρόσθετη μεγάλη καταπόνηση χωρίς τα αντίστοιχα ανταλλάγματα. Η βασική τερματοφύλακας αντίθετα, που σε κάποιο τηλεπαιχνίδι από αυτά που τραγουδάνε και χορεύουνε συμμετείχε ως διάσημη, προτίμησε να μην κουραστεί αυτό το καλοκαίρι. Ίσως δηλαδή, αντίστοιχα με τους μπασκετμπολίστες, τής μπήκε κι εκείνης στο μυαλό η σκέψη «Και τι περισσότερο έχω να κερδίσω, αν μου βγει η Παναγία και φέτος με την Εθνική;».

Πιθανότατα να αδικώ και εκείνη και τους μπασκετμπολίστες δικάζοντας τις προθέσεις τους, ενώ ο στόχος μου είναι βασικά ο αντίθετος: να πω πως ακόμη και αν όντως αυτές είναι οι προθέσεις τους, οι δικές τους προθέσεις είναι ήσσονος σημασίας συγκριτικά με τις προθέσεις των ιθυνόντων της Εθνικής μπάσκετ. Υπάρχει το νομικό σκέλος της υπόθεσης Μπουρούση. Πιθανώς με βάση τους υπάρχοντες κανονισμούς περί ντόπινγκ να μην αρκούν τα στοιχεία για να του επιβληθεί η οποιαδήποτε τιμωρία. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έσπευσε από την πρώτη στιγμή να διαβεβαιώσει πως αν δεν αποδειχτεί κάτι, ο Μπουρούσης θα κληθεί στην Εθνική. Το ηθικό θέμα πήγε περίπατο και το «ντοπέ είναι όποιος πιάνεται ντοπέ» του Τζέκου επανήλθε θριαμβευτικά. Γιατί στην Εθνική που αρέσκεται να χάνει επίτηδες σε κάθε διοργάνωση για να διασταυρώσει καλύτερα στα χιαστί, έχουμε μάθει καλά πως ο σκοπός τα αγιάζει διαρκώς τα μέσα. Υπό αυτήν την έννοια είναι και λίγο Θεία Δίκη πως μην αντέχοντας να στερηθεί ένα πεντάρι του ο Γιώργος Βασιλακόπουλος στερείται τώρα και πεντάρια και τεσσάρια κι όλα τα νούμερα της ρουλέτας.

Αλλά αντιστρέφοντας λίγο τις τόσο του συρμού αντιλαϊκίστικες θεωρίες περί συλλογικής ευθύνης, αν γινόταν ένα γκάλοπ για το αν πρέπει να κληθεί φέτος ο Μπουρούσης στην Εθνική, ο κόσμος θα έλεγε άραγε πως πρέπει; Νομίζω πως όχι. Βλέποντας τον όμως να καλείται σαν να μην τέλειωσε ποτέ το φάρμακό του και διαβάζοντας στη συνέχεια από τους παρατρεχάμενους μπασκετοσυντάκτες να επαινείται σαν παράδειγμα προς μίμηση σε αντιδιαστολή με τα κωλόπαιδα που λιποτακτούν, μεγάλο ποσοστό από εκείνους που θα ψήφιζαν όχι, δεν θα ψήφιζε πια ναι; Από κάτι τέτοια δεν διαπαιδαγωγείται διαρκώς ο κόσμος; Κάτι τέτοια δεν δίνουν διαρκώς τον τόνο, τον κανόνα, το υπόδειγμα;