A date which will live in infamy

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011. Πέτρου και Παύλου. Πέτρας και Ράβδου. Σε μια ζωτικής σημασίας μάχη, πρέπει να αποδειχθούν αρραγείς τόσο οι δυνάμεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ εντός του κοινοβουλίου, όσο και οι δυνάμεις της Ελληνικής Αστυνομίας περιμετρικά αυτού. Ως γνωστόν η ράβδος πίπτει εκεί που δεν πίπτει ο λόγος. Ο λόγος του Προέδρου και του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης πχ πείθουν την ύστατη ώρα τον Αλέκο Αθανασιάδη. Εάν πειθόταν και ο κόσμος μένοντας σπίτι του, στη θέση της θα έμενε και η ράβδος. Οι πεισμένοι αντιμετωπίζουν διαχρονικά τα λιγότερα προβλήματα με την έννομη τάξη. Έτσι, την ώρα που μέσα στη Βουλή ο Πρωθυπουργός μιλούσε για την επιλογή «ανάμεσα στην Ελλάδα της πόλωσης, της ανομίας, της βίας και της αυθαιρεσίας, ή την Ελλάδα της ευνομίας, του δικαίου και της συνοχής», έξω απ' τη Βουλή δεν ήξερες για τί απ' όλα -την ευνομία, το δίκαιο ή τη συνοχή- να πρωτοκλάψεις, αφού πάνω απ' τη Βουλή το χημικό νέφος προσπαθούσε για το καλό του τουρισμού να κρύψει τα επί ξηράς διαδραματιζόμενα αίσχη. Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη θα δώσει την ιστορική αυτή ημέρα στους προστατευόμενους πολίτες του 2.860 διαφορετικές ευκαιρίες για δάκρυα, συντρίβοντας πιθανότατα το παγκόσμιο και διαπολιτευματικό ρεκόρ.
Αλλά για όλα αυτά υπάρχει λόγος σοβαρός, υπάρχουν φήμες ότι η Βουλή θα καταληφθεί από τους ακραίους. Κανείς δεν επιτρέπεται να την πλησιάσει (εκτός και αν έχει παρουσιαστικό υπεράνω υποψίας, ήτοι είναι ημίγυμνος, τυλιγμένος με γάζες σαν τον Αόρατο Άνθρωπο, έχει μαύρη μπλούζα στο πρόσωπό του και κραδαίνει στο χέρι του μεγαλοπρεπές dexion ή οποιοδήποτε άλλο χαϊδευτικό του acrodexion). Στο συγκεκριμένο τόπο και τη συγκεκριμένη μέρα το δικαίωμα στην αναπνοή θα ανασταλεί. Όποιος θέλει να αναπνεύσει μπορεί απόλυτα ανεμπόδιστα να το κάνει αλλού. Παράδειγμα εγώ που μετά από κάποια ώρα φεύγω. Επιστρέφω στην θαλπωρή των social media. Aρχίζω να γράφω δηκτικά στάτους στο facebook του στυλ «Δημοκρατία, μόνο εσύ μπορείς να με κάνεις να κλαίω έτσι». Εξίσου ελεύθερα και εξίσου άφοβα με μένα, συμπολίτες μου μου κάνουν like. Δεν αποτελεί αυτό περίτρανη απόδειξη ότι -αν εξαιρέσεις τις γκρίζες ζώνες της, με τις οποίες προστατεύει την πράσινη ζώνη της- η δημοκρατία λειτουργεί αψεγάδιαστα;
Ωστόσο, επειδή είμαι εγωκεντρικός τύπος, εκλαμβάνω τα χημικά που εισέπνευσα σαν dislike που έκανε η κρατική εξουσία στο στάτους μου ως πολίτη, o οποίος προσπαθούσε να ασκήσει συνταγματικό του δικαίωμα. Τα παίρνω δηλαδή προσωπικά, ότι και καλά απαγορεύθηκε η δική μου ανάσα, δηλητηριάστηκαν τα δικά μου μάτια. Το βλέπω από την κλασική σκοπιά των ατομικών δικαιωμάτων, αντιμετώπιση όμως πολύ στενόμυαλη, αφού εδώ διακυβεύονται πολύ σημαντικότερα ζητήματα από τα ατομικά δικαιώματα του κάθε πικραμένου: η σωτηρία της πατρίδας, το στοίχημα να μείνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια και να μην πισωγυρίσουμε. Γιατί προφανώς το πνεύμα της Ευρώπης, που επικαλείται και η μερίδα των πνευματικών δυνάμεων του τόπου που ζητά να «τολμήσουμε», δεν πλήττεται στη ρίζα του από τον τρόπο που αστυνομεύθηκε η πόλη στις 29 Ιουνίου.
Η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει τα συμβάντα. Αλλά νισάφι πια με τους οίκους αξιολόγησης. Σε αυτές τις εποχές ένα κράτος πρέπει να διαλέξει τι από τα δύο θα υποβιβαστεί στην κατηγορία «σκουπίδια»: η πιστοληπτική του ικανότητα ή ο τρόπος που αντιμετωπίζει τους πολίτες του.

(Kαθημερινή, 10.7.11)