Σάββατο, Ιουλίου 09, 2011

Τεκτονικά χικ

Λίγα χρόνια μετά είχε βρεθεί να ζει εντελώς μέσα στην Ιστορία. Μην συμπεράνεις ντε και καλά πως συμμετείχε ενεργά σε όσα φοβερά και τρομερά συνέβαιναν εκείνη την εποχή. Θα μπορούσε να ζει εντελώς μέσα της και χωρίς να δρα, απλά παρατηρώντας τα, όντας απλά εκτεθειμένος στην επίδρασή τους. Άλλωστε τις στιγμές που συνέβαιναν, κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος πως ήταν όντως φοβερά και τρομερά. Αυτά τα πράγματα συνήθως τα αποφασίζει το μέλλον, ονοματίζοντάς τα αναδρομικά. Το παρόν είναι μονίμως συγκεχυμένο, έχοντας σαν μοναδικό ερμηνευτικό λυσάρι του το παρελθόν, λυσάρι παραπλανητικό, αφού προσπαθεί να εξηγήσει τα από εδώ και εμπρός με βάση τα ως τότε.

Και ο ίδιος λοιπόν διατηρούσε έντονες αμφιβολίες: είχε βρεθεί να ζει εντελώς μέσα στην Ιστορία ή μήπως είχε βαρεθεί να ζει όλη του την ζωή εντελώς έξω από την Ιστορία, με αποτέλεσμα ο τωρινός της στιγμιαίος λόξυγγας να του μοιάζει σεισμικός συγκρινόμενος με το ως τότε αργόσυρτο χασμουρητό της; Δεν είχε απάντηση, πάντως ακόμη και λόξυγγας να ήταν, εκείνος αναταρασσόταν. Και όλοι οι υπόλοιποι γύρω του. Ωστόσο για τον εαυτό του -που τον ήξερε αισθητά καλύτερα από όλους τους υπόλοιπους γύρω του- αυτό που μπορούσε να βεβαιώσει ήταν ότι ο κλονισμός δεν περιοριζόταν στο άμεσο διακύβευμα του λόξυγγα ή του σεισμού, αλλά αποκτούσε συνολικότερα χαρακτηριστικά. Δεν άλλαζε μόνο πολιτικό τρόπο σκέψης, άλλαζε γενικότερα τρόπο σκέψης. Γιατί κι ο ως τότε τρόπος σκέψης του είχε αναπτυχθεί σε σχέση με έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Δικής του αλλά και όλων των υπολοίπων γύρω του. Κι αν όχι όλων, πάντως των περισσοτέρων από τους υπολοίπους, πάντως των ίδιων με εκείνον.

Δεν μπορείς να πεις ότι δεν ήξερε πως ο κάθε άνθρωπος είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό παιδί της εποχής του. Το ήξερε. Αλλά θεωρητικά πάντα. Σαν μια ιδέα που του φαινόταν πολύ βάσιμη. Πρακτικά (βλέποντας τον εαυτό του να αλλάζει μαζί με την εποχή, και τις βαθιές σταθερές του αίφνης να ακροβατούν) τον σοκάριζε κάπως. Αν η αλλαγή εποχής παγιωνόταν, τότε μάλλον θα τον σοκάριζε ο ως τώρα εαυτός του, ο εαυτός που θα αντιστοιχούσε στην προηγούμενη εποχή.

7 Comments:

At 7/09/2011 10:25:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Αποτυχία φίλε μου. Κάπου το πήγαινες αλλά δε σου βγήκε. Σα να αναμασούσες τα ίδια λόγια και δε προχωρούσε το σενάριο.

 
At 7/10/2011 03:17:00 π.μ., Blogger vague said...

(Απόψε συμμετείχα σε ανάλογη συζήτηση όπου αναπτύχθηκε ένας προβληματισμός σχετικά με το αν ο τρόπος σκέψης (και δράσης) είναι πράγματι προϊόν των συνθηκών κάθε εποχής και των αναγκών της.) Για μένα το ερώτημα είναι: όσα στοιχεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς εκδηλώνονται, είναι αποτέλεσμα της ικανότητας προσαρμογής ή προϋπάρχουν ως δυνατότητες; Γνωρίζουμε ήδη και επιλέγουμε ανάμεσα σε διαθέσιμες αντιδράσεις ή εκπαιδευόμαστε διαρκώς σε νέες που δεν υπάρχουν απαραίτητα στη βάση δεδομένων μας;
(Δεν πιστεύω να ξέρεις την απάντηση και να μην τη λες...) :))

 
At 7/10/2011 09:40:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Eυκολάκι ;) Προϋπάρχουν αλλά βρίσκονται σε ύπνωση.

 
At 7/10/2011 10:36:00 μ.μ., Blogger vague said...

Τι σου είναι τέλος πάντων η υπνωμένη σοφία...
(Αυτό θα πει συμπύκνωση!) ;))

 
At 7/11/2011 01:08:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Tάσο, δεν θα ΄χα κανένα πρόβλημα να βάλω το σχόλιό σου, αλλά αφού προτιμάς να μην μπει, να σου πω μόνο ότι το διάβασα και σε ευχαριστώ.

 
At 7/11/2011 05:02:00 μ.μ., Anonymous Thrass said...

Riski,

""Για μένα το ερώτημα είναι: όσα στοιχεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς εκδηλώνονται, είναι αποτέλεσμα της ικανότητας προσαρμογής ή προϋπάρχουν ως δυνατότητες;""

Προϋπάρχουν μεν, συμφωνώ δηλ. με Old Boy, αλλά ανάμεσα σε άπειρες άλλες δυνατότητες. Δηλαδή οι δύο επιλογές που δίνεις δεν είναι αμοιβαίως αποκλειόμενες. Σε μεγάλο βαθμό, ισχύουν ταυτόχρονα.

Γενικώς, η ικανότητα προσαρμογής μού κάθεται στο λαιμό. Αναγνωρίζω βέβαια τη χρησιμότητά της, δε θα επιβίωνε τίποτα χωρίς αυτήν, αλλά την πληρώνουμε σε απεχθή ομοιομορφία. Ελπίζω κάποτε να βρούμε τρόπο να τη φτηνήνουμε.

 
At 7/12/2011 01:41:00 π.μ., Blogger vague said...

Α ναι, συμφωνώ Thrass για την ικανότητα προσαρμογής (ίσως βέβαια με λίγο διαφοροποιημένο σκεπτικό ως προς το αποτέλεσμα): εγώ στο "αλλά" βάζω την υποψία ότι αποτελεί κυρίαρχη αιτία βραδυπορίας (για να μην πω παρκαρίσματος μέχρι εγκατάλειψης οχήματος).
Για το υπόλοιπο, έχεις πιθανότατα δίκιο, σκέφτομαι μόνο το ενδεχόμενο ακόμα και η εκπαίδευση σε νέες συνθήκες να αφορά την εξέλιξη -και μόνο- αυτών των ίδιων προϋπαρχόντων δυνατοτήτων, χωρίς καν τη δημιουργία νέων συμπεριφορικών "εφευρέσεων". (Κυνήγι της ουράς μας υπαινίσσομαι, καλά κατάλαβες.) :)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home