Νε με κίτε πα

Εκείνο που δυσκολεύομαι να χωνέψω είναι η έκφραση του προσώπου του. Φαίνεται να εννοεί κάθε λέξη. Να εννοεί το τραγούδι και να μην το ερμηνεύει. Ερμηνεύοντας το, να το εννοεί. Και γιατί να μην το εννοεί; Δικό του δεν είναι; Ναι, αλλά τότε με ποιόν τρόπο το εννοεί; Απευθύνεται σε εκείνη για την οποία το έγραψε; Ή όχι πια; Κι αν όχι πια, τότε πώς μοιάζει αληθινό; Επειδή είναι ικανός ερμηνευτής; Σαν ηθοποιός που έχει μπει στο πετσί ενός ρόλου; Ναι, αλλά οι ηθοποιοί υποδύονται άλλους. Εδώ, αν ο Μπρελ υποδύεται, υποδύεται έναν παρελθόντα εαυτό του. Ένα συναίσθημα που του πέρασε. Μην με εγκαταλείπεις. Θα σου φτιάξω λέξεις χωρίς νόημα, που εσύ θα καταλάβεις. Θα σου δώσω πέρλες βροχής από χώρες που δεν βρέχει ποτέ. Μην με εγκαταλείπεις. Δεν θα κλάψω ξανά, δεν θα μιλήσω ξανά, θα κρυφτώ εκεί να σε βλέπω, να σε ακούω, άσε με να γίνω η σκιά της σκιάς σου, η σκιά του χεριού σου, η σκιά του σκυλιού σου. Μην με εγκαταλείπεις. Μα αν του έχει περάσει πού την βρίσκει τόση αλήθεια στο βλέμμα του; Ίσως την βρίσκει εκεί που βρίσκεται η αληθινότερη αλήθεια, η αλήθεια που δεν εξαρτάται από τη διάρκεια των συναισθημάτων, που δεν εξαρτάται καν από την αλήθεια της αρχικής στιγμής, του αρχικού συναισθήματος. Ίσως την βρίσκει απεξαρτημένη πια από συγκεκριμένο πρόσωπο κι από την ανάγκη συγκεκριμένης ειλικρίνειας απέναντί του. Ίσως η αληθινότερη αλήθεια, η αλήθεια που γίνεται τραγούδι, είναι πάντοτε αφηρημένη, τόσο αφηρημένη ώστε να μπορεί να την συγκεκριμενοποιεί ο καθένας που το ακούει, ο καθένας που βλέπει τον Ζακ Μπρελ να το τραγουδά. Ίσως η αληθινότερη αλήθεια, η αλήθεια που περιέχει μέσα της τόση δύναμη και ομορφιά ώστε να γίνει κοινό κτήμα, να εμπεριέχει πάντα ένα ποσοστό ψέμματος ως προς τον αρχικό αποδέκτή της, αφού θα μπορούσε πιθανότατα να μην είχε πρωτοτραγουδήσει αυτά τα λόγια σε εκείνη, αλλά δεν θα μπορούσε να τα είχε συνθέσει παρά μόνο εκείνος.