Η στιγμή εκεί

'Αλλοι έψαχναν το απόκρυφο νόημα του κόσμου στους αριθμούς και τα πι, άλλοι στις καββάλες και στις ιερές γραφές, άλλοι στα αστέρια και τις τροχιές των πλανητών, άλλοι στο ψάρεμα ιουλιανών αχινών, εκείνος στους στίχους των τραγουδιών. "For a minute there, I lost myself, I lost myself".

Προσπάθησε να φανταστεί πέρα από τον άνθρωπο, κάποιο άλλο νοήμον είδος σε κάποιον άλλο πλανήτη. Θα μπορούσε να τραγουδά κι αυτό με τέτοιο πάθος για την απώλεια του εαυτού του; Μήπως αυτή ήταν η ανθρώπινη ιδιαιτερότητα, η ιδιαιτερότητα που σε έκανε άνθρωπο, η ιδιαιτερότητα πάνω στην οποία θα στηριζόταν ο ορισμός του λήμματος «άνθρωπος» στο μεγάλο διαγαλαξιακό λεξικό των ειδών και των πολιτισμών; Ίσως ο άνθρωπος δεν σχεδιάστηκε να είναι θνητός, αλλά επέλεξε να είναι θνητός, εξελίσσοντας γονιδιακά αυτή την πληροφορία ως την προτιμότερη για το σινάφι του, αφού μέσα σε αυτήν μπορούσε να μετατρέψει την ποθητή στιγμή του στίχου σε αιωνιότητα και απολυτότητα, καθημερινό λαμπρό αλλά ατελές υποκατάστατο της οποίας ήταν ο ύπνος. Αν ήταν έτσι, οι θρησκείες δεν είχαν φτιαχτεί για να προσφέρουν παρηγοριά και ελπίδα, αλλά υποσυνείδητο τρόμο, τον τρόμο της ζωής μετά, τον τρόμο της συνέχισης ύπαρξης εαυτού, έναν τρόμο απαραίτητο για να υπάρξουν κοινωνίες και ζωή πριν, αφού χωρίς αυτόν η ανθρωπότητα θα άντεχε ελάχιστες γενιές. Ποιός θα έβρισκε νόημα στην καθυστέρηση δεκαετιών; Όλοι θα έψαχναν να βρουν τώρα τη στιγμή που βρίσκεται εκεί.