Παρασκευή, Ιουνίου 17, 2011

Aνάσα

Kάθε νέα κυβέρνηση τι άλλο είναι,
παρά ένα μωρό που παίρνει την πρώτη του
Ανάσα.

Από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας της Τετάρτης στην κυβέρνηση πασοκικής ενότητας της Παρασκευής, από την κυβέρνηση τεχνοκρατών και τραπεζικών προσωπικοτήτων της Τετάρτης στην κυβέρνηση κομματοκρατών και παλαιών συντροφικοτήτων της Παρασκευής. Α government of the pasok people, by the pasok people, for the pasok people. Κι αν το υπουργείο θαλασσίων υποθέσεων μάς ζορίζει τόσο πολύ διοικητικά με τα συνεχή βάλε βγάλε, ποιός τη γαμεί στην τελική και τη θάλασσα (τα ψάρια και ο κάβουρας με τα στραβά ποδάρια;) και τις υποθέσεις της και τον κοραλλένιο κήπο στον βυθό της, όπου πνίγηκαν (άδοξα, άσπλαχνα, αλλά και τόσο αναγκαία) όλοι οι κηπουροί πλην Γερουλακεδαιμονίων, αφού ο πνιγμένος (στις υποχρεώσεις) πρωθυπουργός από κάποια μαλλιά έπρεπε να πιαστεί κι ελλείψει δικών του έπιασε την ξεπλυμένα ξανθή κώμη της Τίνας, την μοντιπαϊθονική χωρίστρα του Δρούτσα και ο σώζων την πατρίδα του σωθήτω.
Μετά από αυτό το κοντινό στα λογοπαίγνια, cut σε μακρινό στην εμβρίθεια: για μένα, φορ μι, περ με, το μεγαλύτερο μήνυμα του ανασχηματισμού είναι η παραμονή του Θεόδωρου του Πάγκαλου στην θεσούλα του. Ο Γεώργιος Ανδρέα αφουγκράστηκε την ψιλοπάνδημη απέχθεια για τον αντιπρόεδρό του, αφουγκράστηκε ακόμη ειδικότερα τον κόσμο που κατεβαίνει στις πλατείες, αφουγκράστηκε το κακό που μπορεί να του κάνει η κοινή γνώμη γενικά και ο κόσμος στις πλατείες ειδικότερα, κι ύστερα αφουγκράστηκε το κακό που μπορούσε να του κάνει ο Θεόδωρος αν τολμούσε να τον διώξει. Και μέτρησε το αγανακτισμένο κακό ως ανάξιο λόγου σε σύγκριση με το παγκαλικό. Και πολύ καλά το μέτρησε. Δεν έχει σημασία πως ο Πάγκαλος ουσιαστικά δεν είχε και δεν έχει αρμοδιότητες. Η παρουσία του ήταν από την αρχή συμβολική. Και η παραμονή του ακόμη συμβολικότερη. Θυσιάζω άνετα τους κολλητούς μου για να διατηρήσω τον έλεγχο της κοινοβουλευτικής μου ομάδας από την οποία εξαρτάται η εξουσία μου, δεν θυσιάζω τον Πάγκαλο γιατί η εξουσία μου δεν εξαρτάται από τον κόσμο και τις επιθυμίες του, δεν θυσιάζω τον Πάγκαλο γιατί τον Πάγκαλο τον φοβάμαι ενώ τον κόσμο όχι. Από τους πολίτες με προστατεύουν τα όργανα του υπουργείου προστασίας μου απ' τον πολίτη, τα πάσης φύσεως τείχη, ο ξεχωριστός κόσμος στον οποίο πλέον είμαι αναγκασμένος να ζω, ενώ από τον εκτός καρέκλας Πάγκαλο προστασία δεν έχει. Μαζί του ως το τέλος. Το οποίο και μια ανάσα να απέχει, το απόλυτα καθοριστικό είναι η ανάσα αυτή να ενσωματώσει το μεσοπρόθεσμο. Μετά ό,τι είναι να αυτοκαστραφεί ας αυτοκαταστραφεί.

6 Comments:

At 6/17/2011 05:25:00 μ.μ., Blogger "ΣΑΛΩΝΙΤΗΣ" said...

Έχει δίκιο η καλή εφημερίδα!
Πήραν μια ανάσα οι εργολάβοι!
Που, όσο νάναι, μια ψιλοτρομάρα την είχαν πάρει τις τελευταίες ημέρες!

 
At 6/17/2011 07:27:00 μ.μ., Anonymous ks said...

Επικοινωνούμε πλήρως
http://konstantin.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=32084&blid=496

 
At 6/17/2011 10:20:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ανέμπνευστο στα όρια του θλιβερού. Ούτε για γκαζετα δε κάνεις. Γι' αυτό προτίμησαν τον Αντώναρο.

 
At 6/18/2011 12:55:00 π.μ., Blogger glam said...

Θα διαφωνήσω , ο ΓΑΠ έχει χιούμορ και κράτησε τον Πάγκαλο, φαντάσου την φωτογραφία, ΓΑΠ στην μέση και αριστερά - δεξιά , Πάγκαλο με Βενιζέλο.
Τα υπόλοιπα ανάλογα με την φαντασία του κάθε ενός......

 
At 6/18/2011 02:01:00 π.μ., Blogger Кроткая said...

Το ζήτημα είναι να περάσει το μεσοπρόθεσμο. Που ήδη πέρασε από την κοινοβουλευτική -όπερ και πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων, γτ όλοι ασχολούνται με τον "ανασχηματισμό". Και θα περάσει και κανονικά. Όπως και η νέα οικονομμική διακυβέρνηση θα περάσει. Δε φοβούνται ακόμα. Να δούμε ποιος θα φοβηθεί πρώτος.
Όσο για τον Πάγκαλο ίσως εκτός από το μήνυμα "σας έχω γραμμένους στα παπάρια μου" και τον κρατάω το λαομίσητο, να παίζει και πως θέλει να φθαρεί η κυβέρνηση ακόμα περισσότερο, για να σερβιριστεί μετά σαν "ανάσα" η οικουμενική/συναινετική/γουοτέβα "κυβέρνηση" που θα ακολουθήσει.
Με ή χωρίς εκλογές. Στα παπάρια τους.

 
At 6/18/2011 09:00:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Οι «αγανακτισμένοι», το οφείλουν αυτό που κάνουν. Το οφείλουν απέναντι στην ιστορία, προκειμένου να μην κοιτάζουν αργότερα οι άνθρωποι (αν υπάρχουν ακόμα) τον καιρό μας και να βλέπουν μόνο μια χοάνη απελπισίας προς την οποία δεν θα θέλουν ούτε να φτύσουν. Το οφείλουν ως «κοινή γνώμη» απέναντι σε όσους, παραμένοντας άνθρωποι, δεν στηρίζουν εδώ και χρόνια την αλητεία του πολιτικού συστήματος και γι’ αυτό χαρακτηρίζονταν από την «κοινή γνώμη» - αριστερή, δεξιά ή μεσαία - περιθωριακοί. Το οφείλουν απέναντι στους εαυτούς τους, οι οποίοι στήριζαν τόσα χρόνια το πολιτικό σύστημα που τώρα μουντζώνουν.
Είμαστε μαζί τους κι ελπίζουμε να ξανακερδίσουν τη χαμένη, βιασμένη αλλά και παραδομένη από τους ίδιους, αξιοπρέπειά τους, τώρα που μοιάζουν σαν να ξυπνούν από τον λήθαργο. Οι πολιτικές νεολαίες, ακόμα βυζαίνουν τον ιδεολογικό μαστό που τους χώνουν στο στόμα οι ταγοί τους.

«Δεν είμαστε εναντίον της κυβέρνησής σας» είπε η γιαγιά γαλλίδα σκηνοθέτης προς τους αγανακτισμένους της πλατείας του (απερχόμενου ιστορικά) Συντάγματος. «Αυτό είναι δικό σας πρόβλημα». Και συνέχισε κάπως έτσι: «Εδώ και 40 χρόνια έχουμε παραδώσει το κλειδί των κρατών μας στις αγορές. Πρέπει να ξαναπάρουμε στα χέρια μας, οι λαοί, το κλειδί των κρατών μας και να ξεκλειδώσουμε με αυτό μια οικονομία που να προσφέρει στον άνθρωπο».

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home