Τina killed the democratic star
Ψυχάρης εκβιάζει πολίτες («Υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να προκληθεί τέτοια διασάλευση της τάξης που θα δικαιολογούσε έκτακτα μέτρα. Δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη. Αυτό θέλουν;»),Κυβέρνηση εκβιάζει ΜΜΕ («Αγώνα στον οποίο οφείλουν εν πολλοίς την επιβίωσή τους και τα Μέσα Ενημέρωσης, καθώς η κατάρρευση της χώρας θα σήμαινε και τη δική τους κατάρρευση»),
από πέρσι τα διλήμματα έχουν πάψει να είναι πολιτικά και έχουν μετατραπεί σε ευθέως εκβιαστικά («Μνημόνιο ή δεν έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις»)
και υπάρχει μια ευθεία - ευθύτατη - πιο ευθύτατη γραμμή δεν γίνεται ανάμεσα σε δύο φαινόμενα που έλαβαν χώρα την Κυριακή 5 Ιουνίου 2011: τον κόσμο που γέμισε τις πλατείες της Ελλάδας και τις πρώτες μη εκλογές που διεξήχθησαν σε ευρωπαϊκή χώρα, τις εκλογές στην Πορτογαλία.
Ήταν νομοτελειακό να φτάσουμε από το There is no alternative στις μη εκλογές, αφού οι εκλογές σήμαιναν πάντα επιλογές, η δημοκρατία σήμαινε πάντα εναλλακτικές. Oι επιλογές και οι εναλλακτικές εντός του συστήματος μάς τελείωσαν. Μαζί τους και τα πολιτικά διλήμματα. Κι έτσι πολίτες που έμαθαν να σκέφτονται ότι η Ιστορία τελείωσε από το 1989 βρίσκονται ενώπιον εκβιαστικών και μόνο διλημμάτων: «Κοίτα, είσαι ελεύθερος να ψηφίσεις ό,τι θες, είσαι ελεύθερος να ψηφίσεις όσο αριστερά κόμματα θέλεις, να ξέρεις απλά ότι για να παραμείνεις στο σύστημα στο οποίο σε μάθαμε πως είναι ο αυτονόητος τρόπος ζωής σου και να μην ανατιναχθεί στα εξ ων συνετέθη, οι επιλογές σου είναι να διαλέξεις τον τοπικό αχυράνθρωπο μας, τον εφαρμοστή του ήδη επιβληθέντος προγράμματός, να διαλέξεις κάτι που έχει τόση βαρύτητα όση το να ψηφίσεις ποιός θα παραμείνει και ποιος θα φύγει από το σπίτι του Big Brother».
Κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει, ότι περνά, ότι περνά ο εκβιασμός.
posted by Old Boy @ 7:51 μ.μ.
36 comments
36 Comments:
https://twitter.com/#!/plagal/status/77762216304185346
Εξαιρετικό κείμενο. Το ότι δημοκρατία σημαίνει επιλογές και εναλλακτικές φαίνεται να έχει παραγνωριστεί ιδιαίτερα τελευταίως...
Συμφωνώ απόλυτα!
Εδώ "κάθεται" αυτό που λένε πως ο Φόβος μας είναι πολύ μεγαλύτερος από τη Δύναμή τους....
όσο για τους εκβιασμούς...
είναι γνωστό ότι πάνε χέρι-χέρι οι πυλώνες του καθεστώτος....
http://kato-kefali.blogspot.com/2011/06/blog-post_5183.html
Πολυαγαπημένε Old Boy,
Dιαβάζω το blog σου εδώ και χρόνια. Θαυμάζω την σκέψη και έκφρασή σου. Θέλω να θέσω ένα προβληματισμό, και θέλω πολύ να ακούσω την γνώμη σου , οπως επίσης και κάθε παιδιού που θέλει να απαντήσει.
'ΑΝΑΒΑΛΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ' Όλα πάνε περίφημα στην ζωη μου. Είμαι χαρούμενος και περναω ομορφα. Κοντεύω τα 30 και απο τότε που θυμάμαι τον ευατο μου, πάσχω απο Θανατοφοβία. Σκέφτομαι ότι ξαφνικά γυρίζει ο διακοπτης στο off και παυει η ύπαρξη μου και σαλεύω, με πιάνει κυριολεκτικά πανικός, σαν κλειστοφοβικό συναίσθημα.
ΤΟ παθαίνω πολύ συχνά από τότε που ήμουν πιτσιρίκι. Με πιάνει απόγνωση κάθε φορά. Προσπαθω να ζω όσο πιο 'σωστα' ταυτόχτρονα με το 'καλά' γίνεται, η αρραβωνιαστικιά μου είναι ότι έψαχνα , είμαι επιτυχημένος στην δουλεία μου και εχω παιδικους φίλους που για μένα είναι οικογένεια. Γονείς απόλυτα υγιείς. Τι φταίει λοιπόν, θα σκεφτεί κάποιος αναγ΄νωστης. Αφου περνας καλα, τι σε νοιάζει ο θάνατος? Συμφωνω πως το σημαντικό είναι να αφήσουμε έργο στην ζωη, και φυσικά τίποτα δεν είναι μάταιο, μα και πάλι, η απόγνωση μου παραμένει. Το ότι 'όλοι πεθαινουμε κάποτε' δεν με παρηγορεί. Επιπλέον, δεν ενστερνίζομαι καμία θρησκεία, παρά μόνο πιστεύω στην αγάπη. Εν τουτοις θέλω να πιστευω πως 'η συνείδηση', αυτό δλδ που κάποιοι ονομ΄'αζουν ψυχή ή πνεύμα, επιβιώνει. Κανείς δεν το ξέρει, και κανεις δεν θα το ανακαλύψει. Κανεις δενν γνωρίζει τι συμβαλινει με το θάνατο. Αν όλα τελιώνουν [είμαστε παρά χημικές αντιδράσεις] ή αν μετενσαρκώνοσαι σε άλλη μορφή ζωής.
Θα μπορούσες ίσως να έφτιαχνες και ποστ με ιδέες σου πάνω στο θέμα, εκτιμώ πολύ κάθε ειδους απάντηση. Συγνώμη αν ακουστώ προσβλητικός, αλλα ΔΕν με βοηθάει να ακούω 'υπάρχει Θεός και αρα ζωή μετά', 'πίστευε στην δυναμη του Κυρίου' και άλλα τέτοια χριστιανικά.
ο τρόπος που έχει γραφεί το τελευταίο κομμάτι, αντιπροσωπεύει τόσο σωστά την εποχή μας......
σήμερα έγκριτος εργατολόγος μου είπε ότι το μνημόνιο είναι αναγκαίο. δεν μπορώ άλλο πραγματικά.
Εντάξει έπεσε βαριά η νίκη της κεντροδεξιάς και η περισσότερο ορθολογική στάση εν γένει των Πορτογάλλων, αλλά μη τα ισοπεδώνουμε όλα. Ναι, από την αρχή ξέρουμε ότι το μνημόνιο είναι μια άνωθεν και έξωθεν εξαναγκαστική συνθήκη για να παραμείνουμε στο πιστωτικό σύστημα, που περιορίζει τη δημοσιονομική ελευθερία των κυβερνήσεων. Το να το τοποθετούμε σε σχέση με τις εκλογές και να θεωρούμε άτιμη την εφαρμογή του μετά από αυτές και σε αντίθεση με τα υποσχεθέντα, και εκβιαστικό την ξεκάθαρη παρουσιάσή του πριν από αυτές , ε, μου μοιάζει σαν δικαίωση σε κάθε περίπτωση. Η επιλογή υπάρχει και πιθανότατα σε λίγο καιρό να έχουμε και εμείς. Άλλωστε στην επιχειρηματολογία κάθε επιλογής, ακόμα και της πιο ανώδυνης, υπάρχει ένα ποσοστό εκβιασμού. Φαντάζομαι είναι κατανοητό ότι αυτό ισχύει και για την αντιμνημονιακή επιχειρηματολογία.
Φανταστείτε πόσα θα κάνει εναντίον της δημοκρατίας η επόμενη κυβέρνηση, αν η σημερινή επιβιώσει ατσαλάκωτη μέχρι να αποφασίσει η ίδια τις εκλογές, μετά από την πρωτοφανή στα χρονικά απάτη του «λεφτά υπάρχουν». Αν μας λένε κάποιοι ότι «οι εκλογές σήμερα απειλούν τη χώρα» (δια της πτώχευσης), τότε έχουμε πλησιάσει πολύ κοντά στο να καταργηθούν σύντομα, όσο και αν αυτό δεν διατυπώνεται έτσι. Θεωρούν τη δημοκρατία αλλά και τις άλλες ανάγκες του Έλληνα μια περιττή πολυτέλεια στην παρούσα φάση, στην οποία έχει κακομάθει!
Όσο μάλιστα οι εκλογές και εν γένει η γνώμη του λαού θεωρούνται ισοδύναμα της εθνικής καταστροφής, μέσω των συνεχών εκβιασμών περί χρεοκοπίας, δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα υπάρχει, οπότε και άδικα έως υποκριτικά την κλαίνε κάποιοι.
Τα χειρότερα φυσικά έπονται.
Αυτοί που εκπαιδεύονται για να αντιμετωπίζουν καταστάσεις ομηρίας και εκβιασμού μαθαίνουν ότι δεν πρέπει να ενδίδεις στους εκβιασμούς με σκοπό να κάνεις τον εκβιαστή να συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει τον έλεγχο της κατάστασης.
Σε τι διαφέρει η σημερινή κατάσταση ομηρίας του κόσμου και εκβιασμών απ'τις κυβερνήσεις από τις καταστάσεις που ένας τρελός πιάνει ομηρους και εκβιάζει για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα του..;
Θέλω ακόμη να πιστεύω ότι αδικείς τον εαυτό σου με αυτά που γράφεις. Ούτε οι επιλογές εντός συστήματος τελείωσαν ούτε η δυνατότητα να βγεις εκτός αυτού με δημοκρατικά μέσα. Αν πιστεύεις ότι bush και obama, σημίτης και έβερτ, γιωργάκης και αντωνάκης είναι απολύτως το ίδιο, τουλάχιστον παραδέξου ότι αν στην πορτογαλία ή εδώ, προσεχώς, ψήφιζε η πλειοψηφία ανταρσύα ή κάτι τέτοιο αντιμνημονιακό, θα είχαμε και πάλι "ιστορία", ήτοι κάτι πέρα από τους αχυρανθρώπους που επικαλείσαι. Και αυτό χωρίς "διασάλευση της τάξης" ή "εκτροπή".
Ακόμη, και οι δύο "εκβιασμοί" που αναφέρεις είναι ότιδήποτε πλην αυτού: αν η ειρηνική συγκέντρωση των αγανακτισμένων γίνει συστημική βιαιοπραγία κατά των βουλευτών ή άλλων θα είναι ή όχι εκτροπή; Θα οφείλει ή όχι το "συντεταγμένο" κράτος να αντιδράσει εντός του συνταγματικού πλαισίου; Βαϊμάρη... Όσο για τα ΜΜΕ, πού είναι ο εκβιασμός; αυτά που τώρα υπάρχουν είναι πακτωμένα στο υπάρχον σύστημα σαν τις μηχανές του τιτανικού, θα σωθούν ή θα βουλιάξουν μαζί.
Το πρόβλημα δεν είναι το TINA. Είναι που αγανακτούμε γιατί μας παίρνουν τα παιχνίδια μας χωρίς να τολμούμε να πούμε ότι δεν παίζουμε άλλο με αυτούς τους όρους και θα φτιάξουμε άλλα, δικά μας απ' την αρχή, στερούμενοι όμως συνειδητά το παιχνίδι για πολύ καιρό. Να δεις τότε πόση αγανακτισμένοι θα πάνε να πιάσουν πάλι τα χωράφια και να μπαρκάρουν στα καράβια με 300 ευρώ. ip
@Ανώνυμε των 06/07/11 στις 12:28:00
1. Το αίσθημα της αθανασίας, είναι αίσθημα που έχουν οι ζωντανοί άνθρωποι. Δεν πρόκειται ούτε περί πίστεως ούτε περί επιστημονικής βεβαιότητας. Είναι σαν το ερωτικό αίσθημα που παραμένει ερωτικό, ανεξαρτήτως του αν εκπληρωθεί ή όχι. Το να πεθάνεις, τόσο για τη γραμμική όσο και για την κβαντική συνείδηση, σημαίνει πως μεταβαίνεις ή στο απόλυτο τίποτα ή σε κάτι εκτός αυτού ή κάπου ανάμεσά τους. Και στις τρείς περιπτώσεις, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Θα είναι όπως τώρα, ακόμα και αν πεθάνεις εντελώς. Ξέρεις ήδη περί τίνος πρόκειται. Και αυτό είναι αιώνιο.
2. Όταν θυμάμαι τον εαυτό μου μικρότερο, στα 4, στα 8, στα 12 κ.λπ. θυμάμαι έναν νεκρό. Δεν θυμάμαι εμένα. Εγώ είμαι εδώ και οι «εγώ» του παρελθόντος μου, είναι οι νεκροί εαυτοί που φέρω μέσα μου. Έτσι, το βίωμα της αθανασίας μου, ενόσω είμαι ζωντανός, δεν το βιώνω καν ως την αιώνια διατήρηση εν ζωή του ενός και μοναδικού «εγώ» μου, αλλά ως τον άπειρο θάνατο άπειρων «εγώ». Είναι φορές που ακόμα και τη ζωή του παρόντος εαυτού μου (αν τον αποκόψω από την πολλαπλότητά του και τον δω μόνο ως μοναδικότητα) τη βιώνω ως μνήμη ενός μελλοντικού νεκρού. Ζω δηλαδή το «τώρα», σαν να έχω πεθάνει και να το θυμάμαι. Ωστόσο δεν «με» θυμάμαι. Είμαι και πάλι ένας άλλος. Άλλες φορές, βρίσκομαι σε μια γωνιά του παρελθόντος, σ’ ένα πιθάρι ή σ’ ένα λαγούμι της ιστορίας και ζω το «τώρα» μου σαν οραματισμό μιας παρελθούσας εκδοχής του εαυτού μου, αιώνες πριν από τη «γέννησή μου».
3. Ακόμα και όταν προδοθείς από φίλους, «ομοϊδεάτες», αγαπημένους και συγγενείς (μια και οι καταστάσεις που ισχύουν κοντά στα τριάντα, αλλάζουν σταδιακά όταν βρίσκεσαι κοντά στα σαράντα, κοντά στα πενήντα, στα εξήντα, στα διακόσια, στα τριακόσια ή όταν ξαναγυρίζεις στα δύο, στα τέσσερα, στα 3, 14… , στα 1,618… ή και στα μείον άπειρο… ) θα δεις ό,τι και τότε θα ζεις, έχοντας αφήσει πίσω σου ή μπροστά σου, πολλούς νεκρούς εαυτούς και αγαπημένους.
4. Τα «πάντα σε τρέχοντα χρόνο» άτομα της κοινωνίας είναι πιο νεκρά κι απ’ τους νεκρούς ανθρώπους. Είναι άβουλοι θύτες των ανθρώπινων εαυτών τους. Άσε τους νεκρούς να προχωρούν. Διάλεγε ως νεκρός, να προχωρείς μαζί με τους νεκρούς ανθρώπους. Να αποφεύγεις τα νεκρά άτομα της κοινωνίας, όσο «ζωντανά» κι αν δείχνουν. Είναι μια συλλογική ψευδαίσθηση που αναπτύσσεται μέσα στο ερμητικά κλειστό φέρετρο που λέγεται κοινωνία.
5. Νιώσε μέλος της ανθρωπότητας.
Συμφωνώ με το συντάκτη!
Οι εκβιασμοί του συστήματος Ψυχάρη και λοιπών λαμογιών του συστήματος δεν μπορεί να περνάνε άλλο πια.
Η κοινωνία εχει πλέον χωριστεί πολιτικά στα δύο: στους συστημικούς και στους αντισυστημικούς.
Ή υποκύπτει κανείς στους εκβιασμούς του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και των ΜΜΕ και στηρίζει έστω και με μαύρη καρδιά την πολιτική τους ή δεν υποκύπτει και μπαίνει στη διαδικασία ανατροπής.
Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει (γνωστός και ως... Κουβελοδρόμος!)
Περί Οντολογίας, Κοινωνιών, Ατόμων, Προσώπων, Μαζών, Λογικών, Συναισθημάτων, Πολιτευμάτων, Νόμων, Παρανόμων, Οικονομιών, Κομμάτων, Ακομμάτων, Κονομάτων, Ακονομάτων, Μνημονίων, Μνημονευθέντων,
Αμνημονευθέντων και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων, καλύφθηκα πλήρως.
“Ε και, θα μου πεις, έχεις δίκιο, θα σου πω. Ε και.”
αγαπητό παλιόπαιδο,
από την "αραίωση" των κειμένων σου και από το σχετικά με παλιότερα μικρότερο όγκο τους να υποθέσω ότι περνάς κανα 5ωρο τουλάχιστο καθημερινά πλατεία;
γ.ν.κόσμος
δε θα σχολιάσει κανείς τη φώτο?! )
Ανώνυμε 6/07/2011 02:23:00 μμ,
Καταρχάς να σε ευχαριστήσω για την απάντηση σου, καθως και εσένα old boy που 'πέρασες' το σχόλιό μου.
Δεν τα γράφω αυτά επειδή είμαι 'πληγωμένος' από πρόσωπα / καταστάσεις. Εξήγησα πως νιώθω έτσι συχνά-πυκνά από μικρό παιδί. Και με θυμάμαι, και ειδικά όταν ήμουν πολύ μικρός. Μπορώ πολύ εύκολα να ανακαλέσω συναισθήματα παλιά, όχι μόνο τις στιγμες και της ημερομηνίες, αλλά αυτλα καθ'ευατά τα συναισθηματα. Δεν έχω προβλήματα κοινωνικότητας, ούτε φιλίας, ούτε σχέσης με το άλλο φύλο. Απλά έχω αυτη την φοβία. Που με κυριεύει . Το θέμα δεν είναι να 'συμφιλιωθώ' με την ιδεα του θανατου, γιατι το end result ειναι το ίδιο:΅πεθαινουμε.
Δεν ξέρω αλλά το ενδεχόμενο να μην υπάρχουν λεφτά για συντάξεις και μισθούς, αν αποκλίνουμε απ το μνημόνιο, τουλάχιστον είναι σε κάποιο βαθμό αρκετά πιθανό ώστε να μην στέκει να χαρακτηριστεί ως εκβιασμός, μόνο μεταφορικά ίσως.
Αν περιθωριοποιείται τόσο εύκολα τη στιγμή που διεθνώς μάλλον θεωρείται το πιο πιθανό, τότε πρέπει να έχουν κάποιο δίκιο οι ξένοι όταν αφήνουν το υπονοούμενο ότι ζούμε λίγο στον κόσμο μας εδώ πέρα. Και ίσως και το να βγαίνει κανείς με βεβαιότητα και να τα ρίχνει στο διεθνές τραπεζικό σύστημα θα αποδειχθεί τελικά ότι έχει τόση βάση όσο το υπάρχουν λεφτά του Γιωργάκη, το ίδιο προιόν wishful thinking (από αθωίλα η μακιαβελισμό δεν ξέρω). Πόσο μάλλον όταν όπως αγνοούν στην συλλογιστική τους πορεία διάφοροι αναλυτές, "οι τράπεζες" δεν ενεργούν σαν μια οντότητα, οι μισοί θέλουν αποπληρωμή και οι μισοί να χρεοκοπήσουμε, αναλόγως που έχουν "ποντάρει" (το ίδιο ακούστηκε τελευταία ότι γίνεται και εκ των έσω ).
Και κατά βάση δεν νομίζω ότι πίστεψε κανείς ούτε το υπάρχουν λεφτά, ούτε ότι θα βγει η Ελλάδα καθαρή χωρίς την βοήθεια των Ευρωπαίων, περισσότερο παριστάνει ότι το πιστεύει, δηλαδή, ας φωνάξουμε κατά του μνημονίου, όχι για να κοπεί τελείως η χρηματοδότηση (και να ρισκάρουμε τα χειρότερα) αλλά σαν μέσο πίεσης ώστε να πετύχουμε όλο και πιο ευνοικούς όρους (φυσικά αυτό το έχουν πάρει χαμπάρι και οι άλλοι).
Μπορεί βέβαια και να μην είναι η καλύτερη επιλογή το μνημόνιο, για αυτό τελικά να γίνει δημοψήφισμα, να γίνουν εκλογές και αν θέλει ο λαός να πάμε να ψάξουμε δάνεια και από την Κίνα, πάντως δεν νομίζω να βγεί κάτι διαφορετικό από την ιστορία γιατί όπως είπα οι φωνές είναι στην πραγματικότητα για την πίεση στην Τρόικα παραπάνω
Έχουμε Δημοκρατία; Δεν το ήξερα!
Και η χούντα, το 1973, και την άνοιξη ακόμα του 1974, πίστευε ότι θα κρατήσει για χρόνια - και έπεσε σε λίγες μέρες.
Η σημερινή κρυπτοχούντα έχει ακόμα λίγες εφεδρείες, τα μεγάλα συμφέροντα όμως κοιτάζουν πιο μπροστά. Από μέσα θα καταρρεύσει το πολιτικό σύστημα.
Ξενούδης
http://xenoudis.blogspot.com
Πες μου πως γίνεται,
να διαβάζω το κείμενο του βυτίου,
να το νοιώθω, να με πηγαίνει εκεί, να συμφωνώ σε όλα
και στην τελευταία φράση αυτός να γράφει,
“Δεν μπορώ παρά να είμαι εκεί.”
κι εγώ να διαβάζω,
Δεν μπορώ να είμαι εκεί.
Ανώνυμε 6/07/2011 09:19:00 μμ,
(είμαι ο ανώνυμος που έχουμε ανοίξει την κουβέντα περί «θανάτου»)
Ούτε με την ιδέα του θανάτου χρειάζεται να συμφιλιωθείς (είναι ακαθόριστη ιδέα εξάλλου, ενώπιον του συγχρόνου πνεύματος) ούτε με τους νεκροζώντανους φορείς αυτής της ιδέας (μια και τον «θάνατο», τη «ζωή» κ.λπ.) τα διδασκόμαστε από τους γύρω μας. Αν οι γύρω μας είναι ήδη νεκροί τι να μας διδάξουν; Πως είναι να είσαι διαρκώς πεθαμένος, ό,τι κι αν λες, ό,τι κι αν κάνεις;
Εδώ δεν συνειδητοποιούν το γεγονός πως ζουν. Κι ενώ δεν υπάρχει κανένα result ως προς αυτό (παρά μόνο ιδεολογίες της κακιάς ώρας) εσύ θεωρείς δεδομένο το result του θανάτου; Το end result της «ζωής» των «ενόσω ζουν ακόμα», δεν το βλέπεις; Κι ενώ δεν σε πνίγει αυτό, το απτό result, σε πνίγει το άλλο… το μεταφυσικό;
Μήπως αποδέχεσαι λοιπόν ενα «end result» το οποίο δεν είναι παρά ένα «κλισέ» από αυτά που λένε οι νεκροί από τη στιγμή της γέννησης του θανάτου τους, μέχρι την ολοκλήρωσή του; Μέσω των ίδιων κλισέ κατανοούν και παράγουν την «πολιτική», την «επικοινωνία», τις «ιδεολογίες», την «αποτελεσματικότητα». Βλέπουν, μόνο ό,τι κατανοούν.
Αν θεωρείς δεδομένη την ιδέα του θανάτου, είναι επειδή έτσι έχεις μάθει να την θεωρείς από τους νεκρούς που περιφέρονται γύρω σου. Δεν σου λέω λοιπόν να συμφιλιωθείς με αυτή την ιδέα, αλλά να την αγνοήσεις μια και δεν είναι καν ιδέα. Είναι κλισέ.
Αν πάλι, θες να ασχοληθείς με τον θάνατο και να τον κοιτάξεις κατάματα, ασχολήσου με την απτή θανατίλα που κυκλοφορεί όρθια ανάμεσά μας και αναμασά για αιώνες ανθρωπολογικής στασιμότητας, τις ίδιες θανατερές μαλακίες.
(και συνεχίζω, ελέω Old Boy)
Στην παράγραφο 43 των «Ερευνών» του, o Wittgenstein γράφει πως «το νόημα μιας λέξης είναι η εμπειρία που έχουμε όταν την ακούμε ή την προφέρουμε».
Αν λοιπόν στο άκουσμα ή στην προφορά της λέξης «θάνατος» (όπως και κατενώπιον της εμπειρίας του θανάτου, του πένθους, της μνήμης των νεκρών, του αναλογισμού του θανάτου μας κ.λπ.) η εμπειρία που βιώνουμε, συντίθεται αποκλειστικά και μόνο από «ό,τι έχουμε βιώσει ήδη σχετικά με τον θάνατο, μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο», τότε, μάλλον φαίνεται καθαρά πως η «πίστη» μας στην «ιδέα του θανάτου» δεν είναι παρά ένα κοινωνικό αντιληπτικό στερεότυπο.
Στα «Όνειρα» του Κουροσάβα, αν θυμάμαι καλά, παρακολουθούμε μια ηλιόλουστη κηδεία, όπου όλοι τραγουδούν, είναι ντυμένοι στα λευκά και στολισμένοι με λουλούδια. Ο δυτικός παρατηρητής, μη γνωρίζοντας εξαρχής τι παρακολουθεί, έχει την εντύπωση πως μάλλον πρόκειται για γάμο ή για γιορτή της Άνοιξης έτσι χαρούμενους που τους βλέπει όλους.
Θα μπορούσε να πει εδώ κάποιος: «τι σημασία έχει αν γελάμε ή αν κλαίμε, το end result του θανάτου είναι το ίδιο – εννοώντας μ’ αυτό κάτι αρνητικό και απευκταίο». Ωστόσο, δεν είναι το ίδιο. Ίδιο το βλέπει όποιος το βλέπει ήδη αρνητικά, ως απευκταίο.
Το ίδιο που ισχύει για την λέξη/έννοια/βίωμα «θάνατος», ισχύει και για κάθε λέξη/έννοια/φράση όπως είναι οι
Ανθρωπιά
Σεβασμός και προσπάθεια επίτευξης της ελεύθερης διαφορετικότητας του άλλου, ως το μόνο μέσο επίτευξης της δικής μου ελευθερίας και διαφορετικότητας
Απόλυτος σεβασμός στις έννοιες/μύθους και τις πολύπλοκες και ασύμβατες δομές σκέψης μέσω των οποίων δύναται ο καθένας να συνειδητοποιεί τον κόσμο και τον εαυτό του, και όχι εγκλωβισμός και αγελοποίηση σε μυθικές ιδεολογίες/κανονικότητες που με το στανιό και με τον βούρδουλα της αναγκαιότητας του όποιου « θείου/ιδεολογικού νόμου» τους «αξιολογούν» τις αγέλες τους…
κ.λπ.
Αρκετά πια με τα γραφεία Τελετών
Προς Ανωνύμους Τελετάρχες, μετά το ανάγνωσμα.
Γαμώ το Είναι μου γαμώ
και το Μη Είναι μου,
γαμώ μου και το Φαίνεσθαι.
Ανωνυμοι του θανατου, όποτε και να πεθανετε, για μενα που σας διαβασα, θα παραμεινετε ανωνυμοι...
«Εντάξει έπεσε βαριά η νίκη της κεντροδεξιάς»
Πραγματικά, ΑΦ, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ τα τελευταία βράδια από την ήττα της κεντροαριστεράς ;) Πολύ πικρό ποτήρι.
«Το να το τοποθετούμε σε σχέση με τις εκλογές και να θεωρούμε άτιμη την εφαρμογή του μετά από αυτές και σε αντίθεση με τα υποσχεθέντα, και εκβιαστικό την ξεκάθαρη παρουσιάσή του πριν από αυτές , ε, μου μοιάζει σαν δικαίωση σε κάθε περίπτωση».
Λογικό ακούγεται το επιχείρημα, αλλά αν το αντιστρέψεις πρόκειται για δικαίωση σε κάθε περίπτωση ακριβώς επειδή ισχύει και στις δύο περιπτώσεις: για να παραμείνετε εντός συστήματος ξεχάστε αυτά που ξέρατε ότι θα αποφασίζετε μόνοι σας. Θα αποφασίζουμε τώρα εμείς για εσάς.
γ.ν.κόσμο, δυστυχώς όχι. Η αραίωση αντιστοιχεί μάλλον στην αραίωση των τριχών της κεφαλής.
«Ούτε οι επιλογές εντός συστήματος τελείωσαν ούτε η δυνατότητα να βγεις εκτός αυτού με δημοκρατικά μέσα. Αν πιστεύεις ότι bush και obama, σημίτης και έβερτ, γιωργάκης και αντωνάκης είναι απολύτως το ίδιο, τουλάχιστον παραδέξου ότι αν στην πορτογαλία ή εδώ, προσεχώς, ψήφιζε η πλειοψηφία ανταρσύα ή κάτι τέτοιο αντιμνημονιακό, θα είχαμε και πάλι "ιστορία", ήτοι κάτι πέρα από τους αχυρανθρώπους που επικαλείσαι. Και αυτό χωρίς "διασάλευση της τάξης" ή "εκτροπή"».
Όχι δεν πιστεύω ότι Μπους και Ομπάμα είναι το ίδιο. Στις αμερικάνικες εκλογές είχα γράψει ποστ (μπορώ να σε παραπέμψω αν θέλεις) που έλεγα αυτό ακριβώς, ότι δεν είναι το ίδιο. Από εκεί και πέρα το επιχείρημα που χρησιμοποιείς δεν αντικρούει αλλά ενισχύει το δικό μου: Σημίτης ή Έβερτ τότε μπορεί να ήταν κάτι διαφορετικό, Κοέλιο ή Σόκρατες όμως ΕΠΑΨΕ να είναι κάτι διαφορετικό, όσο διαφορετικό εν πάση περιπτώσει εξ αρχής ήταν, ΑΦΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΙΧΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΘΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ.
Από εκεί και πέρα συμφωνώ ότι υπάρχει ακόμη η δυνατότητα να ψηφιστεί ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να βγούμε εκτός συστήματος. Αυτή η δημοκρατική διέξοδος πράγματι παραμένει. Αλλά στο ποστ εξηγώ και τις παραμέτρους της.
«Ακόμη, και οι δύο "εκβιασμοί" που αναφέρεις είναι ότιδήποτε πλην αυτού: αν η ειρηνική συγκέντρωση των αγανακτισμένων γίνει συστημική βιαιοπραγία κατά των βουλευτών ή άλλων θα είναι ή όχι εκτροπή; Θα οφείλει ή όχι το "συντεταγμένο" κράτος να αντιδράσει εντός του συνταγματικού πλαισίου; Βαϊμάρη... Όσο για τα ΜΜΕ, πού είναι ο εκβιασμός; αυτά που τώρα υπάρχουν είναι πακτωμένα στο υπάρχον σύστημα σαν τις μηχανές του τιτανικού, θα σωθούν ή θα βουλιάξουν μαζί».
Κι όμως είναι αυτό ακριβώς που λέω: εκβιασμοί. Πρόκειται για το κύριο άρθρο του Βήματος, πρόκειται για τον Ψυχάρη, άρα ό,τι λέει πρέπει να διαβάζεται και σε σχέση με τη θέση την οποία λέγεται. Εκτός και αν κάποιος είναι ο πιο καλοπροαίρετος αναγνώστης του κόσμου, ώστε να διαβάσει το «Αυτό θέλουν;» με οποιοδήποτε άλλο τρόπο εκτός από τον τρόπο της απειλής. Όσο για τα ΜΜΕ το θέμα είναι ακόμη απλούστερο. Η κυβέρνηση θα αρκούσε να έλεγε πως κάνει ό,τι κάνει για να σώσει τη χώρα. Το να συνδέει την μη κατάρρευση της χώρας με τη δική τους οικονομική μη κατάρρευση είναι κλασικό παράδειγμα του «κράτα με να σε κρατώ» είναι κλασικό παράδειγμα του μην πολυμιλάτε γιατί εδώ παίζεται η δική σας επιχειρηματική επιβίωση.
«δε θα σχολιάσει κανείς τη φώτο?!»
Απ' ό,τι φαίνεται όχι ;)
«Πες μου πως γίνεται,
να διαβάζω το κείμενο του βυτίου,
να το νοιώθω, να με πηγαίνει εκεί, να συμφωνώ σε όλα
και στην τελευταία φράση αυτός να γράφει,
“Δεν μπορώ παρά να είμαι εκεί.”
κι εγώ να διαβάζω,
Δεν μπορώ να είμαι εκεί».
Γίνεται, γίνεται :)
«Και κατά βάση δεν νομίζω ότι πίστεψε κανείς ούτε το υπάρχουν λεφτά»
Ίσως, αλλά και κανείς ψηφοφόρος δεν ήξερε πριν των εκλογών ότι υπήρχε ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας.
Ανώνυμε των 11:20, γενικότερα όσα λες δεν αναιρούν απαραίτητα όσα λέω εγώ. Η πραγματικότητα πράγματι μπορεί να είναι αυτή που περιγράφεις. Δεν αναιρεί το γεγονός όμως πως είναι μια πραγματικότητα στην οποία ναι, το τραπεζικό σύστημα φταίει, έτσι ή αλλιώς, όσο και αν φταίμε και εμείς δημοσιονομικά ως χώρα.
@Σωτήρη
Μια και πήρες φόρα και τα γαμάς όλα, τα «είναι», τα «μη είναι» και τα «φαίνεσθαι», δεν γαμάς και κανένα «αφεντικό», αντί να τον λιβανίζεις ως αντίπαλο συμπληρωματικό δέος, του δέοντος εαυτού σου; Εκτός αν το να του δουλεύεις 363 μέρες το χρόνο και να του κάνεις και δυο μέρες «απεργία», θεωρείς έτσι πως τον «γαμάς».
@ KS
Είμαστε ήδη νεκροί. Σ’ ευχαριστούμε όμως που για σένα τουλάχιστον, θα παραμείνουμε αυτό που θέλουμε να παραμείνουμε για όλους: ανώνυμοι.
Δεν υπάρχει πιο ανόητο βάσανο από το να θέλουν να σε βάλουν σε κολυμπήθρα ενώ εσύ δεν υπάρχεις καν.
Αν μάλιστα είσαι νεκρός του γούστου τους, αν δηλαδή καλλιεργείς μουστάκια, φοράς στρατιωτικό καπελίνο και τη μεγάλη αγωνιστική στολή με τα χρυσά σιρίτια, δεν σε αφήνουν με τίποτα να λιώσεις. Λάμπεις από αγωνιστικότητα εις τους αιώνες των αιώνων...
Καημένε πατερούλη. Ούτε ψήλος στο κόρφο του πτώματός σου δεν θα ήθελα να ήμουν. Θα σε άφηνα να αναπαυθείς επιτέλους...
"...από την ήττα της κεντροαριστεράς ;) Πολύ πικρό ποτήρι"
Σε σχέση με την ήττα της οριτζινάλε αριστεράς εννοούσα :)
Για το δεύτερο σχόλιο, ναι αλλά υπάρχει η επιλογή να βγεις από το σύστημα και το κυριότερο πως αν αποτύχει το μνημόνιο οι δυνάμεις που το υποστήριξαν θα είναι πολιτικά υπεύθυνες και υπόλογες.
Να ξεκαθαρίσω κάτι. Είμαι σταλινικός (αλλά γίνομαι όποτε γουστάρω εγώ και όχι όποτε του γουστάρει του Στάλιν - δηλαδή, δεν μπορώ παρά να είμαι μόνο «Ο» Στάλιν).
Το ότι είμαι λοιπόν «Ο» Στάλιν και όχι απλώς σταλινικός, αυτό δεν με εμποδίζει να παίζω με τους «κομμουνιστές» όπως κι Εκείνος! Ούτε με εμποδίζει να μεταμφιέζομαι για πλάκα (έως και ταφόπλακα) με το μανδύα του χριστιανού, του αγνωστικιστή, του συντηρητικού ή του χλεχλέ. Ίσως τσεκάρω έτσι, το πόσο σταλινικοί μπορούν να είναι οι άλλοι ενώπιον του οποιουδήποτε…
Κατά τα άλλα… τον έχω χεσμένο τον όποιο εαυτό μου, απ’ τον οποίο και διαφεύγω ως εντελώς νεκρός που είμαι ήδη!
Το ζητούμενο όμως παραμένει: Πέρα από το πόσο σταλινικοί «δυνάμεθα να είμεθα» αναμεταξύ μας οι νεκροί, έχουμε άλλον λόγο να αρθρώσουμε πέρα από το …ντα;!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home