Χωρίς ντροπή

Βγήκε από την εβδομαδιαία συνεδρία με τον αστρολόγο του. Κανονικά θα έπρεπε να είναι προβληματισμένος. Τα πράγματα έδειχναν σκούρα. Έβγαλε από την κωλότσεπη τις τσαλακωμένες σημειώσεις που κρατούσε, όσο ο αστρολόγος ανέλυε τα πορίσματά του: «Ολική έκλειψη ηλίου την προσεχή Τετάρτη 1 Ιουνίου. Συμβαίνει στις 11 μοίρες των Διδύμων και κοντά στο αστέρι Aldebaran που οι Πέρσες θεωρούσαν ως έναν από τους τέσσερις πυλώνες του σύμπαντος. Και δεν είναι μόνο η μέρα της Τετάρτης, είναι μεγάλη η περίοδος που θα επηρεασθεί από την έκλειψη αυτή. Στις 15 Ιουνίου η σεληνιακή έκλειψη είναι στις 24 μοίρες του Τοξότη και κοντά στο αστέρι Lesath, το οποίο βρίσκεται στο κεντρί του Σκορπιού. Οι επόμενοι έξι μήνες δεν προμηνύονται καθόλου, μα καθόλου ειρηνικοί. Ο πλανήτης Άρης είναι στον Αλγκολ, έναν αστερι που βρίσκεται στον αστερισμό του Περσέα και συμβολίζει το μάτι της Μέδουσας, δηλαδή τον θάνατο. Οι κινέζοι ονομάζουν τον Αλγκόλ, συσσωρευμένα πτώματα. Τέλος, μία μερική ηλιακή έκλειψη την 1 Ιουλίου στον αστερισμό του Καρκίνου».

Σκέφτηκε πόσο τυχερός ήταν που δεν πίστευε στα άστρα· έχει κι ο ορθός λόγος τα αναντίρρητα πλεονεκτήματά του. Αν και δεν είχε πιει σταλιά, βούτηξε τη μύτη του στον ουρανό πάνω από την πολυκατοικία του αστρολόγου, σκουπίζοντάς τη στα άστρα, σαν να 'ταν ναυτικός στο Άμστερνταμ. Αιφνιδιασμένα αυτά από τη ξαφνική του κίνηση, δεν ήξεραν αν έπρεπε να νιώσουν κολακευμένα ή ταπεινωμένα. Είπαν να ρωτήσουν τον ήλιο, αλλά αυτός είχε χαθεί στα σκοτάδια. Μολονότι έναστρος και μολονότι δίχως σύννεφα, ο βραδινός ουρανός προσκόμισε μια ακόμα ανοιξιάτικη μπόρα. Αποφάσισε ότι ήταν μπόρα προϊόν του "μπορεί". Άλλωστε δεν ήταν νερό αυτό που έπεφτε επάνω του, αλλά τα άστρα που του επέστρεφαν τις μύξες.

Όλα αυτά δεν απασχολούσαν διόλου τους Ασιάτες πλανόδιους πωλητές ομπρελών. Stalkers της πρώτης ψιχάλας τους είχε πει, και του άρεσε, οπότε αποφάσισε να τους ξαναπεί έτσι. Λέγε - λέγε κάτι θα μείνει. Σκέφτηκε ότι βρίσκονται πολύ μπροστά, ότι αποτελούν τη νεοφιλελεύθερη ονείρωξη δέκα εξελικτικά στάδια μετά: άμεση ικανοποίηση των καταναλωτικών αναγκών, μηδέν τοις εκατό φορολόγηση, η αγορά στα πλέον αυτορρυθμιζόμενα δυνατά επίπεδα. Φυσικά αρνήθηκε να πάρει ομπρέλα. Έτσι έκανε και στις συμβατικές μπόρες. Του έδινε μια ψευδαίσθηση αντρίλας και ηρωισμού να τρώει τις βροχές στη μάπα και να μουσκεύει· τι τιτάνιος μαλάκας.

Βρήκε καταφύγιο σε ένα αυτοκίνητο. Μάλλον το δικό του ήταν. Αγαπούσε ό,τι ήταν δικό του. Όσο παλιό κι αν ήταν, όσο κι αν είχε ξεβάψει ή παρακμάσει. Αναρωτήθηκε αν μπορούσε να αγαπήσει οτιδήποτε δεν ήταν δικό του. Αναρωτήθηκε επίσης ποιά ήταν τα δικά του άστρα, ποιά ήταν δηλαδή τα δικά του ανορθολογικά καταφύγια. Μια γενική πεποίθηση πως «όλα θα πάνε καλά», ίσως. Ήξερε βέβαια πως το δικό του το «όλα θα πάνε καλά» μπορεί σε πολλά σημεία του να έμοιαζε με το «τίποτα δεν θα πάει στα αλήθεια πουθενά» και πως όταν αφήνεις τη ζωή να κυλά και να κυλά και να αποφασίζει αυτή για σένα, έρχεται η στιγμή που η ζωή αποφασίζει πως πέρασε.

Αλλά ακόμη και αν δεν κατηγορούσε αδίκως τον εαυτό του, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι που κατηγορούνταν αδίκως. Αυτοί κάποια στιγμή θα αθωώνονταν. Όλα θα πήγαιναν καλά.