Eκ των προτέρων ή Τίποτα

1. «Οι δε αγανακτισμένοι της Ισπανίας έφεραν στην εξουσία το λαϊκό κόμμα με μια τεράστια διαφορά 10 μονάδων, τόση ήταν η αγανάκτησή τους! Αυτά είναι τα αποτελέσματα όταν δεν μετατρέπεται η αγανάκτηση σε συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα, αυτά είναι τα αποτελέσματα όταν αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους είναι οι απολιτίκ κουραμπιέδες».

---

2. «Του είπα βέβαια ότι δεν θέλω να παρουσιαστώ στην συνέλευση διότι όλες οι πιθανές λύσεις που θα μπορούσα να πω προϋποθέτουν φτώχεια για τον πολύ κόσμο».

---

3. δεν χρειάζεται. Αρκεί ο συνδυασμός του 1. με το 2. για να συνοψίσει για ποιό λόγο μεταπολίτευση σήμαινε συντριπτική επικράτηση του δικομματισμού, για να συνοψίσει πού χρεοκόπησε μεταπολιτευτικά η αριστερή πρακτική. Επαναλαμβάνω κάτι που είπα με άλλα λόγια σε προηγούμενο ποστ: εκείνοι που ενδιαφέρονται να κυβερνούν τον ελληνικό λαό είναι εκείνοι που ξέρουν να τον μανιπουλάρουν, είναι εκείνοι που προκειμένου να τον μανιπουλάρουν τον αντιμετωπίζουν ανταποκρινόμενοι σε αυτό που εκείνος όντως είναι*. Τα δύο μεγάλα κόμματα υπήρξαν όχι απλά λαϊκίστικα αλλά και τελικά πολύ πιο λαϊκά από τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία δεν προσπαθούσαν να προσαρμοστούν στον λαό, αλλά προσπαθούσαν να προσαρμόσουν τον λαό στην ιδεολογική τους καθαρότητα. Και ο λαός που δεν προσαρμοζόταν αντιμετωπιζόταν τελικά με -ρητή ή συνήθως άρρητη- απαξίωση: μέχρι να δει το ιδεολογικό φως το αληθινό και να καταλάβει το αληθινό του ταξικό συμφέρον, κάθε εργαζόμενος θα είναι ένας απολιτίκ κουραμπιές.

* Για να φτάσουμε έτσι στο (όχι ίσως ακριβώς, αλλά κάτι σαν) Catch - 22:

- Όταν οι μη ταξικά συνειδητοποιημένοι βγαίνουν στους δρόμους, το πιθανότερο που μπορούμε να αναμένουμε είναι να οδηγήσουν τελικά, δια του απολιτίκ χαρακτήρα τους, σε λύσεις πολιτικά αρνητικές.

- Όταν οι μη ταξικά συνειδητοποιημένοι βγαίνουν στους δρόμους, δεν έχει όμως και νόημα να πας εκεί προσπαθώντας να συζητήσεις μαζί τους προς την κατεύθυνση που θα τους βοηθούσε να αποκτήσουν αυτή τη συνείδηση, αφού βγήκαν στους δρόμους λερωμένοι, μιαροί, αφού δεν βγήκαν στους δρόμους όπως θα έπρεπε να είχαν βγει.

Στις συνελεύσεις των πλατειών λοιπόν, σύμφωνα με την κομμουνιστογενή σχολή σκέψης, το παιχνίδι είναι εκ των προτέρων χαμένο, ακριβώς γιατί δεν ήταν εκ των προτέρων -πριν την έξοδο στους δρόμους- κερδισμένο. Η έννοια «ζύμωση ιδεών» και η έννοια «έμπρακτος δημοκρατικός διάλογος» είναι έννοιες με τις οποίες απαξιούμε να ασχοληθούμε. Και κάπως έτσι, αν στην παρούσα χρονική συγκυρία «εκείνο που όντως είναι» ο λαός, είναι κάτι δυνάμει εύπλαστο, κάτι που έχει μέσα του τη δυνατότητα αλλαγής τρόπου σκέψης, αυτή είναι μια δυνατότητα που δεν μας αφορά, όπως ίσως τελικά δεν μας αφορούσε ποτέ η αληθινή δημοκρατία, αφού το προνομιακό μας πεδίο δεν είναι η συζήτηση αλλά η κατήχηση, δεν είναι η αιρετική αμφισβήτηση αλλά η βαθιά θρησκευτική πίστη.