Από τους αριθμούς και τις τεχνικές
Δεν ξέρω αν υπάρχει ο αντίστοιχος Όλι Ρεν «από τα γράμματα και τις τέχνες» της Ευρώπης που πιέζει για συναίνεση, αλλά και να μην υπήρχε οι 32 τον εφηύραν, αφού προϋπόθεση για να μπει η πλάτη, είναι να έχει μπει πρώτα ο Όλι στην ψυχή. Ολική δηλαδή, όνομα και πράγμα, εσωτερίκευση. Τολμήστε λοιπόν. Τολμήστε να κάνετε τι, όμως; Η τόλμη για την οποία μιλάει η Κική Δημουλά είναι η τόλμη για την οποία μιλάει καιρό τώρα ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Η τόλμη για την οποία μιλάει ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης είναι η τόλμη για την οποία μιλάει καιρό τώρα η Ντόρα Μπακογιάννη. Αυτοί είναι οι πρώτοι τολμητίες, αυτοί οι πρώτοι πλατοβάλτες και οι 32 οι καταϊδρωμένοι ουραγοί τους. Και φυσικά, ενάμιση χρόνο τώρα ο Γιώργος Παπανδρέου τι άλλο κάνει από το να τολμά, τι άλλο κάνει από το να διακηρύσσει καθημερινά αυτό ακριβώς το είδος της τόλμης;
Πολιτικά λοιπόν τι άλλο υποστηρίζει το κείμενο από το «Προς Θεού, κάν'τε ό,τι σας υπαγορεύουν οι δανειστές και μην διανοηθείτε να κάνετε οτιδήποτε διαφορετικό. Προς Θεού, η διαφοροποίηση σε αυτή τη χρονική συγκυρία είναι καταστροφή. Προς Θεού, ό,τι ντιρεκτίβα μας δοθεί πρέπει να εφαρμοστεί και μάλιστα χωρίς εσωτερικές ενστάσεις και διαφωνίες, πρέπει να εφαρμοστεί με συναίνεση εσωκομματική, διακομματική, διαθεσμική;».
Ως εδώ βέβαια δικαίωμά τους. Δικαίωμά τους να επιλέγουν να βλέπουν τα πράγματα αποκλειστικά και μόνο από μια σκοπιά, τη σκοπιά της ανάγκης διατήρησής μας εντός της ευρωζώνης, χωρίς να κάνουν τον παραμικρό λόγο για οποιαδήποτε άλλη παράμετρο του προβλήματος, αφού είναι ο σκοπός τόσο ιερός που αξίζει κάθε μα κάθε θυσία. Δικαίωμά τους να μιλούν και στο όνομα των νέων που καλούνται τώρα να βάλουν και αυτοί πλάτη με μισθούς ούτε καν πείνας. Δικαίωμά τους γιατί μπορεί να σου αντιπροτάξουν πως στην εναλλακτική οι μισθοί δεν θα είναι καν δίψας. Έτσι είναι η πολιτική οπτική εκ των πραγμάτων: αμφισβητήσιμη.
Δικαίωμά τους άρα να υπογράφουν ένα τέτοιο κείμενο από πλευράς περιεχομένου, αλλά δεν ξέρω πόσο δικαίωμά τους είναι να υπογράφουν αυτοί ένα τέτοιο κείμενο από πλευράς μορφής. Υπογράφοντάς το, δεν νομιμοποίησαν μόνο όσα λέει αλλά και τον τρόπο που τα λέει. Και για αυτόν τον τρόπο, για αυτήν την μορφή είναι υπόλογοι. Δεν το λέω μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά: αρχίζοντας να το διαβάζω από ένα σημείο και ύστερα στα αυτιά μου ακουγόταν η φωνή του Γιώργου Παπανδρέου. Ο οποίος Πρωθυπουργός εκλέχτηκε και όχι λογοτέχνης και ο οποίος όταν μιλάει ξύλινα, μιλάει εν πάση περιπτώσει ακολουθώντας μια παράδοση δεκαετιών. Και μάλιστα μιλάει, δεν γράφει. Οι 32 -ή εν πάση περιπτώσει οι «από τα γράμματα και τις τέχνες» εξ αυτών- τι δικαιολογία έχουν για το ότι «δεν υπάρχει πρόταση που να μην ισχύει μέσα στην απόλυτη γενικότητά της, εξ ου και το συναίσθημα της πλήξης που δημιουργεί το όλον»;
Ίσως τη δικαιολογία πως μολονότι από τα γράμματα και τις τέχνες προερχόμενοι, κλήθηκαν να υποστηρίξουν τους αριθμούς και τις τεχνικές, όπως είναι το πνεύμα της εποχής, με τη χροιά της φωνής που έχουν οι δυνάμεις του μη λαϊκισμού και της μη ανευθυνότητας, καθρεφτίζοντας την ηχώ του Εωσφόρου στον βυθό του τεχνοκρατικού, τραπεζοκρατικού και νομισματοκεντρικού ευρωπαϊκού Θεού στον οποίο ομνύουν.
posted by Old Boy @ 3:04 μ.μ.
55 comments
55 Comments:
Όταν διανύεις την απόσταση που σε χωρίζει από τον κ. Ψινάκη τόσο εύκολα ακόμη ευκολότερα θα διανύσεις την απόσταση που σε χωρίζει με τον κ. Καρατζαφέρη. Όσο εύφλεκτη κι αν είναι η απόσταση.
Πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι, όμως, η κα. Αθηνά Κακούρη. Σήμερα μας ανακοίνωσε ότι το '40 είχαμε άριστη ηγεσία. Μάλιστα όχι χούντα, αλλά δικτατορία. (Μετά το 10ο λεπτό).
Που να το 'ξεραν οι κακομοίρηδες του εκσυγχρονισμού και της υπευθυνότητας, όταν χθες εκστασιάζονταν από τους 32, ότι μαζί τους θα χαιρόταν ο κόσμος και θα χαμογελούσε πατέρα, θα έλαμπε ο ήλιος και θα έφεγγε έτσι η μέρα...
Αν το ήξεραν θα ήταν πιο προσεκτικοί ώστε να μη διασυρθούν κατ' αυτό τον τρόπο!
Απεταξάμην.
Η Κική Δημουλά δυστυχώς μας προετοίμασε για την στάση της όταν φωτογραφήθηκε αγκαλιά με τον Γερουλάνο σες εκδήλωση για βράβευσή της (και μόνο που δέχθηκε να βραβευτεί από το συγκεκριμένο καθεστώς λέει πολλά).
Ο Σαββόπουλος το ίδιο με τις γνωστές δηλώσεις περί μεταναστών και ναρκομανών.
Οι λοιποί .... τι κρίμα...
Κάθε φορά που θα ακούω Σαββόπουλο ή θα διαβάζω Δημουλά θα μου γυρνάν τα άντερα (μάλλον θα τα κόψω).
Τελικά καλύτερα να έμενε στη σιωπή η πνευματική ηγεσία του τόπου ...μην ξεράσω
Εξαιρετικό, μπράβο. Αυτά ακριβώς σκεπτόμουν κι εγώ, ιδίως στην προτελευταία παράγραφο.
Με εξέπληξε, όχι τόσο το "δια ταύτα", αλλά το πως κατάφεραν να γράψουν ένα κείμενο φλύαρο με αέρα κοπανιστό.
Άγευστο, άνοστο, κακόγουστο, εν τέλει.
Μια κάποια αισθητική, τουλάχιστον, αφού τα υπόλοιπα ( πολιτική ουσία, ρεαλισμός, εκλογίκευση) απουσιάζουν, παντελώς.
Μπράβο για το άρθρο. Λυπάμαι για το Σαββόπουλο...
Έχει επικρατήσει στους εκσυγχρονιστικούς κύκλους πως οι μεταρυθμίσεις για να προχωρήσυν χρειάζονται κοινωνική ("από τα κάτω" που λένε στα Αριστερά) συναίνεση και παρότρυνση. Είναι ένα δόγμα που αναλύεται στο βιβλίο του Χ.Τσούκα. Έτσι είμαστε αναγκασμένοι να διαβάζουμε κατά καιρούς τέτοια κείμενα λογοτεχνίας.
Κατα τ'άλλα από το κείμενο λείπουν οι υπογραφές τις Μαριάννας Βαρδινογιάννη και της Αλεξάνδρας Μητσοτάκη από τη "κοινωνία των πολιτών" και αυτό είναι οδυνηρό ολίσθημα, όχι απλά παράλειψη.
απο τις απαντησεις των προηγουμενων , καταλαβαινω οτι με ενα αρλεκιν ξεχνιεσται...
επι του πραγματικου ουδεν
Καλά, αυτό το κείμενο το συντάξανε,το διαβάσανε, μείνανε ικανοποιημένοι,το υπογράψανε και το δημοσιεύσανε; Μέγας είσαι Κύριε!
Υποθέτω πως οι Σπίθες του Μίκη που βρίσκει φτηνά δανεικά απο τους Κινέζους, τα Τσαντίρια του Λαζόπουλου και οι Κατσαρόλες του Κραουνάκη δεν πάσχουν ούτε καν ως πρός τη μορφή. Δεν είναι, λχ, ξεμωραμένα, υπερφίαλα, γλοιώδη ή χυδαία. Τουλάχιστον όχι τόσο ώστε να χρήζουν αναφοράς. Μόνο το ξεμώραμα του Κούνδουρου και η κοινότοπη επιφανειακότητα των "32" είναι. Αυτοί είναι ουραγοί της Μπακογιάννη και του Όλι, ενώ οι προαναφερθέντες μπροστάρηδες της Λεφτεριάς. Άλλωστε, πρέπει "να τα πούν οι πνευματικοί άνθρωποι" (αρκεί να πουν αυτά που θέλω, γιατί αλλιώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, λυπάμαι γι αυτούς).
Είμαστε όλοι πνευματικοί άνθρωποι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Κουτσά στραβά; Ναί.
Η Κακούρη ή ο Μίκης έχουν οτιδήποτε να πούν άξιο λόγου για την πορεία της χώρας πέραν των βιωμάτων και των γούστων τους; Πλάκα κάνουμε;
Οποιαδήποτε προσδοκία για αυθεντίες κάθε είδους που απλώς λένε μέσω μικροφώνου αυτά που ακριβώς θέλω είναι φασιστική στη ρίζα της. "Το λέει και ο Κύριος/οι Αρχαίοι/ο Μάρξ (και ο Σπένσερ)". Η μορφή της αντίδρασης, ιδίως σε μερικά απο τα πιο πάνω σχόλια όταν η αυθεντία δε λέει αυτό που θέλω, έχει την ίδια ρίζα.
Αυτή τη στιγμή είναι φαίναται παντελώς ανούσιο να επιχειρηματολογούμε (αλλά όχι δυσάρεστο ώς εκτόνωση απ' ότι φαίνεται, και απο το κείμενο σου και απο τα σχόλια - του δικού μου συμπεριλαμβανομένου.) Είμαστε λιγο πιο μορφωμένοι και καλαίσθητοι απο τα φόρουμ με τα "Metanastis viase tetrxrono agoraki! Gamiste tous!!!" και "Φασηστακια το μπουλο", αλλά έχουμε τσουλήσει σε ολόιδια κουφαμάρα.
Όπως τα ζευγάρια που έχουν φτάσει στην ώρα που χωρίζουν, ότι κι άν πεί ο άλλος, είναι λάθος, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ (=δε λέει αυτά που θέλω ν'ακούσω).
Σύμμαχος να'ναι, κι ότι να'ναι. Αντίπαλος αν είναι, μαλάκας θα 'ναι.
Εν αναμονή των επόμενων γέρων, γεννημένων το 1902, που ακούν Αυτιά και ψηφίζουν αυτό που δε θέλουμε. Της έκπληκτης οργής μπροστά στη λαικίστικη Χρυσή Αυγή και τα χυδαία κανάλια (σε αντιδιαστολή με τους φωτισμένους του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ήθος του Τσίπρα). Μαριάννα Βαρδινογιάννη εναντίον Φωτόπουλου. Μπούς ή Οσάμα.
Παίχτε μπάλα. Κι όποιον πάρει.
ΕΕΕΕ-ΟΟΟ-ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΦΥΓΕΤ' ΑΠΟ 'ΔΩ!
Σύμπτωση: Το Αγανακτήστε του Στεφάν Εσέλ αποτελείται από 32 σελίδες! Τυχαίο αλλά ωραίο!
@Μεγάλε Βεζύρη δεν τα περιγράφεις λάθος. `ισως σε άλλες εποχες ίσως να συμφωνούσα μαζί σου. Ομως οι εποχές είναι τέτοιες που νομίζω πως δεν έχει κανεις την πολυτέλεια να μη διαλέξει ένα στρατόπεδο. Ολα τάλλα είναι αναμενώμενα.
(Οσοι πιστεύουν ότι ο εχθρός τους είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ κάνουν λάθος. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπησεις και οι δύο μαζι έχουν ένα 20 άντε 25%. Εχουν τελειώσει. Η μόνη τους ελπίδα είναι το 50,9% της αναμενώμενης αποχής. Μέ τέτοια αποχή τα ποσοστά τους θα φτάσουν στο 60-65%. Ο εχθρος είναι η αποχή. Οι άνθρωποι δηλαδή που δεν επιλέγουν ένα στρατόπεδο).
Τα έχω γράψει στο link που συμπεριέλαβες. Θα κάνω εδώ μια επιπλέον διευκρίνηση για τη μορφή.
Η διακήρυξη υπογράφεται από ευρύ φάσμα κουλτούρων: από ποιητές μέχρι και οικονομολόγους. Ανάμεσα στην επίθεση στις αισθήσεις που κάνουν τα ποιήματα και την αδυσώπητη λογική των διαφορικών εξισώσεων, όλοι αυτοί όφειλαν να βρουν κοινή γλώσσα να μιλήσουν.
Το αποτέλεσμα το έχουμε μπροστά μας. Θα μπορούσε να είναι καλύτερο από πλευράς μορφής; Μάλλον, αλλά πιθανολογώ ότι θα τούς έπαιρνε 2-3 μήνες επιπλέον. Η γνώμη η δική μου είναι τελικά θετική, και είναι αναλυτικά γραμμένη στο linkαρισμένο.
Από πλευράς ουσίας, φώναζαν όλοι "πού είναι κρυμμένοι οι διανοούμενοι;". Ε, να τοι! Ας έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά και να μην περιμένουμε μόνο να μάς τα χαϊδεύουνε. (εσύ το αναγνωρίζεις, απαντώ σε άλλους σχολιαστές)
Διαβάζω το κείμενο σου και συμφωνώ. Μετά διαβάζω και το κείμενο του Μπουκάλα με τίτλο “Διχογνωμούσα διανόηση” και επίσης συμφωνώ. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο ( που είσαι ρε Λιακό δε θα μιλήσεις;) όμως, κάτι δεν μου πάει καλά με τον όρο Διανόηση, κάτι λείπει. Ναι τα Προπύλαια, ναι και οι Τολμητίες(ωραία λέξη).
Όμως δυο σημεία δεν ορίζουν επίπεδο, δεν μπορεί η Διανόηση στην Ελλάδα να στηρίζεται μόνο σε δυο πυλώνες.
Που είναι η Τριαδικότητα; Ναι, αυτό είναι, για να ολοκληρωθεί η έννοια Ελληνική Διανόηση , μου λείπει η Θέση από ακόμα ένα σύνολο Ελλήνων Διανοούμενων. Από ποιο όμως;
Σάββατο είναι, καλό καιρό έχει, για ψώνια(όλο και λιγότερα), χασάπη μανάβη σούπερ πήγα το πρωί , στην Πλατεία για Tai Chi δεν θα πάω, άρα έχω χρόνο να σκεφθώ δικές μου μαλακίες. Και ω του Θαύματος ( που είσαι ρε Λιακό δε θα μιλήσεις;) το βρήκα. Οι μπλοκεράδες και οι μπλοκερούδες , αυτοί είναι το τρίτο σύνολο, ο τρίτος πυλώνας που ολοκληρώνει τον όρο Ελληνική Διανόηση. Όχι όλοι όμως. Αυτοί του buzz. Αυτοί παίζουν τη Λογική και το Συναίσθημα στα δάκτυλα, αυτοί είναι οι πιο ενημερωμένοι πολίτες. Η Θέση τους μου λείπει.
Εμπρός λοιπόν, για μαζευτείτε, τι είναι για σας ένα κοινό κείμενο. Χιλιάδες έχετε γράψει ο καθένας μόνος του.
Εγώ, εμείς, οι αναγνώστες σας, σας περιμένουμε.
Ό,τι κι αν έχουν πιει, είναι ανόητο κείμενο. Αθροιστικό συλλογικό IQ κειμένου : 32!
Θα έλεγα τωρα ξαναδιάβασε το "Τολμήστε" νηφάλια και απέφυγε τα λογικά άλματα τύπου "μας ζητάνε να κάνουμε ό,τι θέλουνε" και άλλά συναφή χαριτωμένα, δραματουργικά, ξύλινα, κενά και άκρως ανερμάτιστα. Κυρίως
πες μας την εναλλακτική σου πρόταση. Ελπίζω να μη είναι η ιστορία του ειδεχθούς χρέους ή τα λεφτά που θα έρθουν από την Κίνα ή από τον Αη-Βασίλη. Κάτι πραγματικό αν έχεις.
Η παλιά (βολεμένη πλέον) διανόηση πολεμάει τη νεα γενιά. Τη νεα γενια που ουτε καν μπορεί να έχει περάσει απο το κεφάλι τους οτι εχει μπουχτίσει απο την έλλειψη θεσμών και αναξιοκρατίας.
Θα ηθελα να ήξερα πως πιστεύουν οτι μπορεί να φτιάξει ολη αυτη η σαπίλα !
Αντι να γίνουν εκείνοι που θα διασφαλίσουν την ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ αλλαγή του συστήματος με ομαλές διαδικασίες καταλήγουν να μοιρολατρουν υπέρ του.
Το βασικό πρόβλημα Κυριοι δεν ειναι τοσο το οικονομικό, πολυ περισσοτερο ειναι βαθια θεσμικό. Για να αλλάξουν οι θεσμοι χρειάζονται καινούργιες ιδεες και ξερίζωμα των παλιων.
Επτά ημέρες αγανακτησμένος
@ Σωτήρης,
ξεχνάς, χωρίς να διαφωνώ με τις διαπιστώσεις σου περί μπλόγκερ του μπαζ ή μη, ότι υπάρχει κι άλλη "διανόηση" που δεν επωνομάζεται έτσι γιατί ανήκει σε μια νεότερη γενιά. Μια γενιά που κάνει θέατρο, εκθέσεις,χορό, γράφει μουσική με τρόπο πολύ διαφορετικό από το σύστημα και που δεν τις έχουν δοθεί αν και 35ρίζει τα εύσημα της διανόησης, ούτε καν από τη γενιά της. Ένας από τους λόγους που έχει συμβεί αυτό είναι ότι αυτή η γενιά δεν ενδιαφέρεται για τη διανόηση και τα εύσημα. Καλό ή κακό; Θα δείξει. Παρ' όλ' αυτά, αυτή η γενιά καλλιτεχνών δεν διαχωρίζει εαυτόν από το ανώνυμο πλήθος. Δεν ποδηγετεί. Δημιουργεί τώρα. Δεν έχει διάθεση να γίνει παρατρεχάμενη πολιτικών κινημάτων, γιατί την αφορά η ζωή και η δημιουργία. Δεν ξέρω αν θα γίνουμε ποτέ οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών αλλά αν γίνουμε, θα πει ότι είμαστε πια γέροι.
apologia
Μα αυτό λέω, εσάς εννοώ. Τη νέα γενιά του internet όπως ακριβώς την περιέγραψες. Άλλωστε, ότι νέα πνευματική τροφή έχω πάρει τα τελευταία πέντε χρόνια, από εσάς την έχω πάρει. Και δεν μπορώ να βλέπω το δικό σας μέλλον να το σχεδιάζει ο Θεοδωράκης. Ούτε όμως και εσάς, να χρησιμοποιείτε τις ίδιες φόρμες που χρησιμοποιούσε ο Θεοδωράκης πριν πενήντα χρόνια.
«Κάθε φορά που θα ακούω Σαββόπουλο ή θα διαβάζω Δημουλά θα μου γυρνάν τα άντερα».
Βρίσκομαι στο εντελώς αντίθετο άκρο από αυτή την οπτική που εκφράζεις.
«Άλλωστε, πρέπει "να τα πούν οι πνευματικοί άνθρωποι" (αρκεί να πουν αυτά που θέλω, γιατί αλλιώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, λυπάμαι γι αυτούς)».
Μεγάλε Βεζύρη, το αντίθετο όμως λέω με το ποστ. Ακριβώς επειδή είναι πνευματικοί άνθρωποι λυπάμαι για την μορφή του κειμένου.
Από εκεί και πέρα πράγματι αν δεν ασχολούμαι με τη μορφή του Μίκη ή με τη μορφή του Λαζόπουλου αυτό πιθανότατα συμβαίνει επειδή έχω διαλέξει πολιτική πλευρά και άρα με ενοχλεί ο λόγος που εκπορεύεται από την αντίθετη πλευρά. Αυτό φυσικά και δεν σημαίνει ότι είμαι με την πλευρά του Λαζόπουλου ή του Μίκη. Αλλά ναι, αυτό εξηγεί την μεροληψία μου την οποία επισημαίνεις. Ωστόσο δεν είμαι διαιτητής σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι για να είμαι αμερόληπτος. Και γενικότερα και έξω από την τρέχουσα συγκυρία, τα θέματα για τα οποία επιλέγει κανένας να μιλήσει και τα θέματα για τα οποία επιλέγει να μη μιλήσει αντανακλούν τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα. Τον τρόπο που βλέπει κυριολεκτικά τα πράγματα. Εμένα ας πούμε μου έβγαλε το μάτι η διακήρυξη των 32, ενώ η συγκέντρωση του Μίκη δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα ώστε να κάτσω να δω λεπτομερώς τι είπε και τον τρόπο με τον οποίο τον είπε. Αντίστοιχα με τον Λαζόπουλο: βαριέμαι να τον βλέπω - δεν μου πάει το στυλ του - δεν τον βλέπω. Αντίθετα βλέπω δελτία του Μega και του Σκάι και θυμώνω και γράφω για αυτά.
Διαβάζω από το "Τολμήστε":
" οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της [Ευρώπης], απειλούνται σήμερα σοβαρά"
Δεν μου είναι σαφές: απειλούνται λόγω του ότι η Ευρώπη έχει αλλάξει και αυτές οι κατακτήσεις είναι παρελθόν; Απειλείται η δική μας συμμετοχή σ' αυτές λόγω των "αντιευρωπαϊκών φωνών";
"λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές"
Ποιές εννοούν; Εικάζω: Τις αντιμνημονιακές, ως καταστροφικές για τη χώρα. Η μνημονιακή πορεία της κυβέρνησής μας κρίνεται δημιουργική, ρεαλιστική και με στέρεες βάσεις στην πραγματικότητα;
[Η μαύρη τρύπα που δημιούργησαν οι φορολογικές ρυθμίσεις περί αποδείξεων τώρα θεωρούνται σφάλμα. Η ηλίθια φορολόγηση των αυτοκινήτων πέρυσι -που στοίχησε πόσα στο κράτος; 700 εκατομμύρια;- ανακλήθηκε ως γκάφα. Η αύξηση του ΦΠΑ που κατέληξε στην ανάγκη μείωσης του ΦΠΑ. Το πρόβλημα ήταν η ύπαρξη αντιπολίτευσης; Οι φωνές των γραφικών τύπων; Οι απεργίες;]
"να παραμερίσουν [...] τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις"
Είναι αμελητέες; Αν ο δρόμος για την κόλαση του ενός είναι η ονειρεμένη κοινωνία του άλλου, απλά το ξεχνάνε και αυθόρμητα συντάσσονται με... τι ακριβώς; Τη φωνή της λογικής. Η οποία είναι... ποιά απ' όλες είπαμε;
"Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία."
Αφήνω τον συνειρμό με το "ΠΑΣΟΚ! Δύναμη ευθύνης, δύναμη προοπτικής" και το πάλαι ποτέ "Επιχείρηση Εθνική Ανασυγκρότηση" του Ανδρέα -που, γιατί να το αφήσω; συνυπογράφουν και μάστορες του λόγου! Πόθεν η σιγουριά πως οι ευρωπαίοι εταίροι μας επιθυμούν τη σωτηρία μας; Επιθυμούν σταθερότητα. Με τρόπο που μας σώζει; Υπάρχουν και αντίθετες απόψεις καθώς και ιστορικά παραδείγματα που σπέρνουν αμφιβολίες.
" Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας."
Τελικά, ποιοί είναι αυτοί; Οι μεν ή οι δε;
Δεν παίρνω θέση αυτή τη στιγμή αλλά παρατηρώ: Το κείμενο είναι γενικόλογο, ομογενοποιημένο, κρυπτικό σε σημείο που να θυμίζει χρησμό Πυθίας. Ίσως αυτό να είναι τίμημα της ανάγκης για κοινή γλώσσα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι αυθεντία σε κάποιο τομέα. Και, ψάχνοντας κοινό παρονομαστή, ευνούχισαν όλες τις αυθεντίες τους για να μη θίξει ο ένας την κουλτούρα του άλλου, με αποτέλεσμα ένα κείμενο χωρίς ίχνος χαρακτήρα και ουσίας. Αν εξαιρέσω την πίστη στην στάση της Ευρώπης, τα υπόλοιπα είναι λόγια που θα συνυπόγραφαν εκατομμύρια Έλληνες, με τον καθένα να έχει κάτι διαφορετικό στο νου του από τον άλλο. Ακριβώς σε τέτοια πλαίσια, όμως, δομείται πάντα ο κυβερνητικός λόγος κάθε κόμματος που έχει πάρει την εξουσία και μας έφερε μέχρι εδώ.
Δεν θα περίμενα να συμφωνώ κατ' ανάγκη. Θα απαιτούσα, όμως, πολλά παραπάνω από κάτι που θέλει να αποτελέσει εθνικό κάλεσμα.
@Lex Luthor
Έγραψα και έσβησα πολλά,γιατί όλα μου φαίνοντα λίγα ή μάταια. Δεν ξέρω άν είμαι απλά ανόρεχτος ή αν η κατάσταση των πραγμάτων μάς έχει σπρώξει μόνο σε προκατασκευασμένα λόγια και αισθήματα καταγγελίας και αντιπαράθεσης. Αν ισχύει, αυτό είναι μεγάλη ζημιά. Τελικά, δυο άτσαλες κουβέντες μόνο.
"Οι ευκολότερες νίκες είναι αυτές που κοστίζουν περισσότερο στο τέλος", διάβασα κάποτε. Πιστεύω βαθιά ότι αυτή ακριβώς είναι η ώρα που ΔΕΝ υπάρχει η πολυτέλεια των εύκολων δήθεν "στρατηγικών συμμαχιών" και της εστίασης αποκλειστικά στα ψέματα των απέναντι. Ότι τα οι αντιθέσεις που φτάνουν σε "στρατόπεδα" φτιάχνουν Βόρειες Ιρλανδίες και Λιβάνους μόνο. Ότι όσοι κούναγαν τα σημαιάκια του ΠΑΣΟΚ το 80 και της ΝΔ το 90, φώναζαν το όνομα του Κεντέρη στο Ολυμπιακό Στάδιο και φασκελώνουν σήμερα τη Βουλή είναι δομικά πανομοιότυποι άνθρωποι. Ότι η έξοδος, με οποιουσδήποτε όρους, θα είναι μιά άλλη ηθική στάση. Ίσως δεν έχει φτάσει η ώρα της, ίσως λέω μαλακίες. Πάντως, για το ένα άτομο πού είμαι, λέω πώς δεν έχω απόσχει, ούτε πρόκειται να το κάνω.
Θα ήταν κρίμα να πάρεις την έντονη διαφωνία μου σε αυτά που γράφεις σαν προσωπική μομφή.
Σε βεβαιώνω ότι δεν είναι.
@ Old Boy
Αυτό που παραθέτεις δεν αφορά το κείμενο σου αλλά κάποια σχόλια και ένα γενικό κλίμα κοινωνικά διάχυτο. Εννοείται πως δεν είσαι διαιτητής, αλλά πού υπερέχουν τα δελτία του Σκάι απο τον Λαζόπουλο για να βλέπεις ενώ τον άλλον όχι; Η πρότασή μου είναι ότι υπερέχουν γιατί σου χαρίζουν εύκολες νίκες απέναντι στον εχθρό, ως συνεχείς υπομνήσεις της χυδαιότητας του.Αλλά πιστεύω ότι χρειάζεται κάτι ΜΕΤΑ απο αυτό.
Τώρα, θα μου πείς, επειδή το πιστεύω εγώ, θα σου πώ και τι να γράφεις;
Απλώς έχω θελήσει, μερικές φορές, εφόσον δίνεις σε αντίθεση με το Σκάι και το Λαζόπουλο το χώρο για σχόλια, να τραβήξω την κουβέντα πρός κάτι που μου φαίνεται εμένα πιο ενδιαφέρον και ουσιαστικό. Μακάρι να μην το έχω απλώς παρακάνει.
"Ωστόσο δεν είμαι διαιτητής σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι για να είμαι αμερόληπτος."
OK, αλλά είναι λογική η διαμαρτυρία σου, Ol'boy; Δεν υπογράφουν μόνο καλλιτέχνες. Σκέψου ότι οι υπογράφοντες τεχνοκράτες μπορεί να ακούνε τώρα διαμαρτυρίες από συναδέλφους τους ότι από τη διακήρυξη λείπουν τα hard facts και τα λογιστικά φύλλα.
Η κοινωνική μας συνοχή βρίσκεται στα πρόθυρα διάλυσης. Διανύουμε εποχή που πρέπει να καταφέρουμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, αλλιώς δε θα μείνει τίποτα όρθιο. Προσωπικά, τώρα τελευταία καταβάλλω τεράστια προσπάθεια να λαμβάνω υπόψη όλες τις απόψεις, και η αρχική μου στάση έχει μαλακώσει σημαντικά (χωρίς να έχει αλλάξει ως προς την ουσία της, έχει αλλάξει ως προς τις μεθόδους που θεωρούσα βέλτιστες. Ας πούμε, πλέον συμφωνώ επισήμως με αυτό που έγραφες παλιότερα ότι η προασαρμογή οφείλει να είναι όσο το δυνατόν πιο ήπια, μέσα σε ρεαλιστικά πλαίσια πάντα).
Αν όμως οι τεχνοκράτες οφείλουν να κατανοήσουν τούς ποιητές (το δέχομαι), πρέπει και οι ποιητές να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τούς τεχνοκράτες. Αλλιώς θα έχουμε και άλλους νεκρούς. Και θα φταίμε όλοι μαζί.
Φυσικά και δεν το έχεις παρακάνει. Το εντελώς αντίθετο.
Το ΜΕΤΑ λοιπόν. Δεν το έχω. Πιστεύω ότι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είναι πραγματικά εκτός ελέγχου. Ότι ο έλεγχος χάθηκε κάπου ανάμεσα στην εγγενή πολυπλοκότητά του, στην πολυπλοκότητα που προστέθηκε λόγω της παγκοσμιοποίησης και στην πολυπλοκότητα που προστέθηκε λόγω της απουσίας ελέγχου στα παράγωγα και στα χρηματιστηριακά παιχνίδια. Ότι ένα τεράστιο τμήμα από τα νούμερα που σήμερα τυπικά ισχύουν ως χρέη είναι αυτό ακριβώς: νούμερα γραμμένα σε καντράν που δεν πρόκειται ποτέ να πληρωθούν. Ίσως λέω παπατζιλίκια, είναι το πιθανότερο -και για αυτό δεν διατυπώνω πουθενά αλλού τέτοιου είδους σκέψεις για το ΜΕΤΑ-, αλλά αρχίζω να πιστεύω πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο παπατζιλίκι του Money as Debt και στο παπατζιλίκι της απλοϊκής σκέψης πως μια οικονομία που βασίζεται σε έντοκα δάνεια γεννά λογιστικά χρήμα που στην πραγματικότητα δεν υφίσταται και αυτό διογκώνεται και διογκώνεται και διογκώνεται. Αν το ένα πρόβλημα είναι πως λογιστικά βάσει των τόκων υπάρχει πολύ περισσότερο χρήμα από εκείνο που πραγματικά υπάρχει, το άλλο είναι πως ολοένα και λιγότεροι συγκεντρώνουν στα χέρια τους ολοένα και περισσότερο χρήμα. Τώρα μπορεί να βγει ο ΑΦ και να με διαψεύσει, να πει πως τώρα ολοένα και περισσότεροι Κινέζοι και Ινδοί και λοιπά έχουν περισσότερο χρήμα από ό,τι είχαν ποτέ και πως μέρος του προβλήματος που τραβάμε στη Δύση είναι ότι δεν είμαστε πια αποκλειστικοί κυρίαρχοι του οικονομικού παιχνιδιού και πως το δικό μας βιοτικό επίπεδο πρέπει σε αντιστοιχία με την απώλεια της ανταγωνιστικότητάς μας να μειωθεί, ενώ το βιοτικό επίπεδο των Ασιατών να ανέβει. Δεν ξέρω, πολύ πιθανόν να ισχύει και αυτό. Ξέρω σίγουρα όμως και ότι ισχύει πως πια εξαρτώμαστε τόσο καθοριστικά από το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα που όλα πια μοιάζουν να γίνεται για να διατηρηθεί πρώτα αυτό ακέραιο. Ξέρω ακόμα πως η πολιτική έχει χάσει το ρόλο της από τη στιγμή που πιθανώς και η ίδια δεν μπορεί να βγάλει ακριβώς άκρη μέσα στην τραπεζικοχρηματιστηριακή πολυπλοκότητα, δεν μπορεί να βγάλει άκρη ως που ειναι υποχρεωμένα τα κράτη να τον πίνουν από τις τράπεζες για το δικό τους καλό και από ποιό σημείο και ύστερα η προστασία των τραπεζών κάνει μεγαλύτερο κακό από ό,τι θα έκανε αν τις αφήναμε να πέσουν. Φυσικά το κυρίαρχο μέρος της πολιτικής, τα δεξιά και τα σοσιαλοδεξιά κόμματα δεν είναι μόνο ότι δεν ξέρουν τον τρόπο, είναι και ότι δεν θέλουν να ασχοληθούν με τον τρόπο, είναι πως οι ελίτ τους είναι κώλος και βρακί με τις ελίτ του τραπεζικού κεφαλαίου. Η Ευρώπη για την οποία μιλούν οι 32 είναι στην πραγματικότητα κάτι άλλο από αυτό που είναι στο μυαλό τους και το οποίο επικαλούνται ως αξία. Η Ευρώπη είναι Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Κομισιόν και επίτροποι που φωνάζουν συναίνεση και ως αποτέλεσμα εκλογές παρωδία, εκλογές ντροπή σήμερα στην Πορτογαλία. Οπότε τι ΜΕΤΑ να προτείνω; Αν μετά την δική μας είσοδο στο μνημόνιο δεν είχαν ακολουθήσει και οι άλλοι να δεχόμουν ότι το πρόβλημα είναι ελληνικό. Δεν είναι όμως. Φυσικά και είναι και ελληνικό, αφού όπως και να έχει είμαστε οι ουραγοί. Ίσως να αυταπατώμαι και να βαυκαλίζομαι, ίσως να ανακαλύψαμε τις φούσκες του καπιταλισμού τώρα που εμείς χρεοκοπήσαμε. Ναι, ίσως.
Από την άλλη βλέπεις πια λαϊκές αντιδράσεις παντού που δεν έβλεπες μέχρι πριν λίγα χρόνια. Είναι και τα social media που συμβάλλουν καθοριστικά είναι και οι οικονομικές συνθήκες. Ο καπιταλισμός μπορεί ακόμη να μην αμφισβητείται στα αλήθεια, αφού στο φαντασιακό μας είναι πανίσχυρος, ωστόσο κάποια ρήγματα τα έχει δεχθεί, αφού μέχρι πριν λίγα χρόνια τα λέγαμε για αστεία και ειρωνικά αυτά τα πράγματα περί καπιταλισμού και επαναστάσεως και τώρα αρχίζουν και δεν μας φαίνονται και τόσο πολύ εξωπραγματικά. Εγώ λοιπόν τελικά πιστεύω ότι αυτό το πράγμα αν είναι να σωθεί και να επιστρέψουμε στις εποχές που μας φαινόταν αστείο, θα πρέπει να κουρέψει παγκοσμίως μεγάλο ποσοστό από τα λογιστικά χρέη, να σκάσει παγκοσμίως μια σειρά από φούσκες, να ξαναδεί από την αρχή πως με κοινωνίες που στενάζουν το πράγμα δεν βγαίνει πουθενά παρά μόνο ή στον ατόφιο ολοκληρωτισμό καθεστώτων που ίσως ούτε και κατ΄όνομα δεν θα είναι πια δημοκρατικά ή σε μια διεθνή εξέγερση που και αυτή δεν θα ξέρει τι ακριβώς θα θέλει παρά μόνο πως το ΜΕΤΑ της πρέπει να είναι διαφορετικό από αυτό που έχει τώρα και το οποίο πια δεν θέλει.
Συμπερασματικά επειδή όλα αυτά που λέω δεν μπορώ να τα υποστηρίξω πουθενά αλλού παρά μόνο στον τρόπο που μυρίζω τα νύχια μου, προτιμώ να μην προτείνω κάτι θετικό για το μετά, παρά μόνο να επισημαίνω τι κατά τη γνώμη μου δεν πάει καλά τώρα.
«Αν όμως οι τεχνοκράτες οφείλουν να κατανοήσουν τούς ποιητές (το δέχομαι), πρέπει και οι ποιητές να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τούς τεχνοκράτες».
Ναι, αλλά ποιός ακριβώς τους εμποδίζει τους τεχνοκράτες από το να γίνουν κατανοητοί; Δεν τους εκχωρήθηκε άφθονος λόγος από τα ΜΜΕ; Δεν μας εξηγήθηκε ότι όλα γίνονται για το καλό μας; Και ακόμη περισσότερο ποιός εμποδίζει τους τεχνοκράτες να κυβερνήσουν δια του μνημονίου; Γιατί αυτό αποτυγχάνει αν η οικονομία είναι κάτι τόσο τεχνοκρατικό;
Επειδή δεν εφαρμόζεται μας λένε τώρα. Επειδή μένει στα λόγια και δεν προχωράει στα έργα μας λένε τώρα. Βλέπεις, Thrass, δεν βγάζεις άκρη ποτέ με αυτά τα πράγματα, πάντα θα υπάρχουν διάφορες οπτικές και σχεδόν ποτέ αυτός που τα κάνει θάλασσα δεν θα βγει να το παραδεχθεί. Οπότε αν ζητάς -με την καλή την έννοια το λέω- καταφύγιο στην επιστημονικότητα ή πάντως την τεχνοκρατική διάσταση των λύσεων που προτείνουν, φοβάμαι πως είναι ένα καταφύγιο πιο επισφαλές και από το αληθινό νόημα ενός στίχου.
@Aerosol,
Δεν είμαι βέβαια από τούς υπογράφοντες, αλλά συμφωνώ με τη διακήρυξη και πιστεύω ότι την κατανοώ. Σε αυτά πλαίσια, απαντώ στα ερωτήματά σου, μέχρι να εμφανιστεί κάποιος πιο κατάλληλος.
"Απειλείται η δική μας συμμετοχή σ' αυτές λόγω των "αντιευρωπαϊκών φωνών";"
Ναι. Επίσης, απειλείται από την αδυναμία των φιλοευρωπαίων πολιτικών μας να σταματήσουν το μικροπολιτικό αυνανισμό τους. Γιατί δεν είναι η άλλη επιλογή που έδωσες; Επειδή ακριβώς πιο πριν (στο κομμάτι που "έκοψες") ξεκαθαρίζεται ότι αναγκαία συνθήκη είναι η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη. Το ποιά ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να είναι η πορεία τής Ευρώπης είναι διαφορετικό θέμα, που στη διακήρυξη δε θίγεται.
συνεχίζεται...
@Aerosol,
...συνέχεια από το προηγούμενο.
"λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές"
Είτε με μνημόνιο είτε με αναδιαπράγματευση (δεν το ξεκαθαρίζουν, οπότε το αφήνουν ανοιχτό), θεωρούν ότι η όποια σοβαρή λύση θα βρεθεί σε συνεργασία/διαπραγματευση με τούς εταίρους μας. Kαι όχι κάνοντας του κεφαλιού μας.
"Είναι αμελητέες; Αν ο δρόμος για την κόλαση του ενός είναι η ονειρεμένη κοινωνία του άλλου, απλά το ξεχνάνε και αυθόρμητα συντάσσονται με... τι ακριβώς; Τη φωνή της λογικής. Η οποία είναι... ποιά απ' όλες είπαμε;"
Νομίζω είναι ξεκάθαρο ότι πιστεύουν στον ευρωπαϊκό δρόμο.
"Πόθεν η σιγουριά πως οι ευρωπαίοι εταίροι μας επιθυμούν τη σωτηρία μας; Επιθυμούν σταθερότητα. Με τρόπο που μας σώζει; Υπάρχουν και αντίθετες απόψεις καθώς και ιστορικά παραδείγματα που σπέρνουν αμφιβολίες."
That's not the point. The point is ότι o δικός μας στόχος πρέπει να είναι να παραμείνουμε εντός Ευρώπης. Αυτή είναι η άποψή τους.
"Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας."
Αυτοί που βάζουν το συμφέρον τους πάνω από αυτό τής χώρας και συνεχίζουν το χαβά τους σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Προφανείς συνειρμοί: ΠΑΣΟΚ που δεν αγγίζει τούς δικούς του, ΝΔ που συχνά φαίνεται να προτιμά να γίνει κυβέρνηση από το να σωθεί η χώρα. Και όποιος άλλος τελοσπάντων δρα ομοίως.
Όπως είναι φανερό, δε συμφωνώ ότι το κείμενο είναι τόσο δυσνόητο.
@Old Boy,
Το τεχνοκρατικό κομμάτι είναι από μόνο του δύσκολο, αφού υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα. Επίσης, τεχνοκράτες είναι, δεν είναι μάγοι. Κάνεις το καλύτερο που μπορείς and you take it from there. Και φυσικά, ακριβώς επειδή είναι τεχνοκράτες, δεν μπορούν να μη λάβουν υπόψη τη λαϊκή αντίδραση. Αυτό όμως δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να τα σπάσουμε όλα, γιατί κάποια στιγμή μπορεί να μάς εγκαταλείψουν, και -κατά τη γνώμη μου- δε μάς συμφέρει. Λίγη αντίδραση δεν κάνει κακό, αλλά θέλει προσοχή να μην ξεπεράσουμε τα όρια (τα οποία πλησιάζουμε επικίνδυνα).
Ε, ότι το μνημόνιο δεν έχει εφαρμοστεί, δεν έχει. Από αυτά που αρέσανε σε εμένα, δεν έχει εφαρμοστεί τίποτα! Το γιατί, περιγράφεται ευθέως στη διακήρυξη.
Αυτό που λέω από τη μεριά μου είναι ότι η τελική λύση πρέπει να είναι εφαρμόσιμη στο υπάρχον σύμπαν. Το υπάρχον σύμπαν έχει τεχνοκράτες, ποιητές, παγκόσμιο σύστημα, Ευρώπη και Ελλάδα. Η δουλειά τού καθενός μας αυτήν τη στιγμή είναι να κατανοήσουμε την αντίθετη άποψη και να τη λάβουμε υπόψη. Όλοι μας όμως, όχι μόνο οι άλλοι! Αλλιώς δε θα υπάρξει αποτέλεσμα.
ΥΓ. Αν το ΠΑΣΟΚ ήταν πιο σοβαρό, ίσως και πιο ικανό, θα μπορούσαμε να πάρουμε περισσότερα μέτρα και ταυτόχρονα να υποφέρουμε λιγότερο. Αλλά δεν είναι. Τι να πω, θα δούμε.
@Mεγάλε Βεζύρη καμιά παρεξήγηση.
Τα σκέφτομαι ολα αυτά και απογοητεύομαι. Και τι να κάνουμε όμως ρε γαμώτο; Να πιουμε το κώνιο; Να περιμένουμε μας ξεράσει μόνη της η ιστορία; Από το να μείνω αμέτοχος ή οχι επέλεξα το δεύτερο, όχι φανατικά, όχι επείδη μου αποκαλύφθηκε το φωτεινό μονοπάτι, αλλά γιατι μου φάνηκε λιγοτερο εγωιστικο.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο να κανω.
“η σημερινή ελληνική κοινωνική συνείδηση είναι ένα «ξεχειλωμένο θέλω», ένας διακαής πόθος, μια αέναη προσδοκία, χωρίς ωστόσο εκείνα τα θεμέλια που θα γείωναν μια τέτοια επιθυμία. Την κρατάει αυτή τη συνείδηση δέσμια στον παιδισμό της ένα παρελθόν που δεν λέει να παρέλθει, η θάλασσα του συναισθήματος που δεν συνοδεύεται από τη λογική. Η αχαλίνωτη έκρηξη του συναισθήματος, οφείλεται κυρίως στην επίδραση του ορθόδοξου χριστιανικού πολιτισμού που, στρέφοντας τον άνθρωπο προς τον Θεό, τον απομακρύνει από τον εαυτό του. Αυτή η προνεωτερική καθήλωση της συνείδησης ματαιώνει την ενδοσκόπηση, την αυτοσυνείδηση, συνεπώς οι αντιδράσεις αυτής της συνείδησης είναι άμορφες, συχνά μηδενιστικές. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι η ματαίωση της ατομικότητας εκβάλλει σε έναν άναρχο ατομικισμό, χωρίς συνείδηση του εαυτού του, όπως και αν αυτός παρουσιάζεται, είτε «ενεργητικά» με τις στάσεις μηδενιστικών εξεγέρσεων είτε «παθητικά»: ως ατομικιστικά συγκροτημένη συλλογικότητα, ως εθνοτικό-ορθοδοξισμός, συχνά και με τις δύο αυτές μορφές.”
22/5/2010
Νομίζω με το παρακάτω σχόλιο φτάνω στο αποκορύφωμα μου ως σχολιαστής. Δεν πιστεύω ότι ποτέ θα προσθέσω κάτι περισσότερο :)
- Θεωρώ φυσιολογικό την πτώση του σχετικού βιοτικού επιπέδου στη Δύση έναντι της Ανατολής, όχι του απόλυτου. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι δεν είναι μαθηματικά δυνατόν ο άνθρωπος στη Δύση να απολαμβάνει ΚΑΙ φθηνά προϊόντα (η Κίνα δεν έγινε οικονομική υπερδύναμη επειδή το επέλεξε η ίδια - εμείς οι παγκόσμιοι καταναλωτές την κάναμε), και χαμηλή φορολογία, και υψηλούς μισθούς, και υπερβολικό κοινωνικό κράτος (που ειδικά στην Ελλάδα μεταβλήθηκε σε κρατική μαφία) και άκαμπτες εργασιακές σχέσεις. Κάτι από όλα αυτά πρέπει να μεταβληθεί και η επιλογή δεν είναι εύκολη. Θα παρακαλούσα γενικώς να εξετάσετε το παράδειγμα της Δανίας.
- Ναι η υπερπροσφορά χρήματος είναι επικίνδυνη και δημιουργεί φούσκες μεγάλης κλίμακας και πληθωρισμό. Και είναι έμμεση κλοπή. Καλώς ήρθατε στην σκέψη της Αυστριακής σχολής και κατεπέκτασην στο μονεταρισμό. Το πληθωριστικό χρήμα όμως κυρίως δημιουργείται είτε βάσει λογικών προκαθορισμένων κανόνων είτε λόγω πολιτικών αποφάσεων μέσω της κρατικής παρέμβασης. Το κράτος έχει το μονοπώλιο του χρήματος, και το κράτος το κόβει ή το δημιουργεί εκ του μηδενός σε ένα τσιπάκι. Δεν είναι λίγο παράδοξο από τη μία να κατηγορούμε τις σφιχτές πολιτικές μείωσης ελειμάτων και της έλλειψης Κεϋνσιανών πολιτικών και από την άλλη να μιλάμε για υπερπροσφορά χρήματος; Εν πάση περιπτώσει, το πρόβλημα της προσφοράς χρήματος παγκοσμίως συζητείται και κρίνεται βάσει καπιταλιστικών όρων, επιδιώξεων, προσδοκιών και αποτελεσμάτων και όχι τρέχα γύρευε. Και συμφωνώ ότι ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι η οικονομική επιστήμη δεν είναι ακριβής επιστήμη στα πρότυπα της φυσικής, αλλά ένα ερμηνευτικό-προβλεπτικό σχήμα (συνδυασμός μαθηματικών, κοινωνιολογίας και ψυχολογίας) του χαοτικού οικονομικού γίγνεσθαι. Εδώ την ιστορία του παρελθόντος δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε και να ερμηνεύσουμε 100%, θα το καταφέρουμε με την πρόβλεψη του μέλλοντος;
- Η πολυπλοκότητα του οικονομικού μοντέλου (εμπορικού και χρηματοπιστωτικού) είναι άρρηκτα δεμένη με το βιοτικό μας επίπεδο. Είναι μοιραία από τη στιγμή που οι ανάγκες μας και οι δυνατότητες εργασιακής μας απασχόλησης γίνονται κάθε μέρα πιο πολλές και πιο ΣΥΝΘΕΤΕΣ. Αν δεν μας αρέσει και τη θεωρούμε επικίνδυνη, τότε θα πρέπει να ανεχθούμε την ενυπωσιακότατη πτώση του. Λίγο άσχετο, αλλά oldboy ξέρεις καλά ότι αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο στην αριστερή σκέψη είναι η επιτηδευμένη ασάφεια, στο αν ο καταναλωτισμός έχει θετικό ή αρνητικό πρόσημο, αν ο καταναλωτής είναι ένα υπεύθυνο ον με εύλογες ανάγκες και ανεφαίρετο και θεμιτό δικαίωμα αξιοσέβαστων οικονομικών επιλογών, ή ένα εν δυνάμει ποδηγετούμενο ζώο που χρειάζεται να επιλέξουν άλλοι για αυτό.
- Καμία αντίρρηση ότι οι πολιτικές ελίτ και οι τράπεζες έχουν διαπλεκόμενες σχέσεις. Και η απάντηση σε αυτό είναι περισσότερη πολιτική παρέμβαση στην οικονομία σε επίπεδο διοικητικών αποφάσεων; Ή μήπως ένα περισσότερο διαφανές νομοκρατικό σύστημα, όπου ο φόβος της χρεοκοπίας θα είναι εξίσου ισχυρός και αληθινός όσο η απληστία για το κέρδος;
- Ο Νάιαλ Φέργκιουσον στο τελευταίο βιβλίο του "Civilaztion: The West and the Rest" αναλύει τους λόγους για τους οποίους η Δύση κυριάρχησε στον κόσμο. Η σύνθεση κάποιων απ' αυτών είναι ο καπιταλισμός. Στο τελικό ερώτημα αν η Δύση αποτελεί παρελθόν ο συγγραφέας απαντά (από ότι είδα στην έκδοση του ντοκυμαντέρ, το βιβλίο δεν το έχω τελειώσει) ότι εφόσων οι δυτικές αξίες είναι αυτές που κυριάρχησαν στον κόσμο, και ότι ουσιαστικά η πρωτοκαθεδρία της Δύσης απειλείται λόγω της ίδιας της επιτυχίας της, η απάντηση έγκειται στο πόσο ο Δυτικός άνθρωπος θα συνεχίσει να πιστεύει σε αυτές τις αξίες. Διαφορετικά αν για κάποιους λόγους απαρνηθεί τις δημοκρατικοκαπιταλιστικές αξίες (ατομική ιδιοκτησία, ανταγωνισμός, εργασιακό ήθος, ελεύθερη διακίνηση ιδεών-κεφαλαίων, αποταμίευση, συνταγματική δημοκρατική διακυβέρνηση) ή τις συμπληρωματικές (επιστήμη, κοσμικότητα και ανεξιθρησκεία) χαιρέτα μου τον πλάτανο. Κακοπληρωμένα γκαρσόνια κινέζων τουριστών, περήφανοι ξεπεσμένοι φορείς παγκόσμιων αξιών, που κάπου στην πορεία τα απεμπολήσαμε επειδή πιστέψαμε ότι έχουμε περισσότερα δικαιώματα από υποχρεώσεις, και ότι ο βαθμός αξιοσύνης μας κρίνεται από εμάς τους ίδιους.
- Πάντως από τον παγκόσμιο καπιταλισμο, προσωπικά νομίζω κινδυνεύει πολύ περισσότερο η ελληνική αριστερά. Εκεί να δείτε ρήγματα σε όλα, μα σε όλα τα επίπεδα, τα πλάτη και τα βάθη. Το γεγονός ότι λόγω της κρίσης συζητάμε όλο και περισσότερο με καπιταλιστικούς όρους και κρίνει τον καπιταλισμό βάσει αυτών, αποτελεί την κορυφαία ιδεολογική της ήττα. Άσε που απροκάλυπτα πλέον δέχεται ισχυρά ιντζέκτιονς λαϊκίστικου πατριωτισμού, που καταστρέφουν τον ίδιο της τον πυρήνα. Βέβαια μπορεί να κάνω λάθος και το νέο υβρίδιο να είναι πολύ πιο ισχυρό. Αυτοί ξέρουν.
- Παρά την εσάνς Newspeak του εν λόγω κειμένου, ομολογώ χάρηκα που διάβασα μετά από χρόοοοονια κείμενο πνευματικών ανθρώπων φρι από μαρξιστογεννή αντικαπιταλισμό και πολιτίκαλι κορέκτ μηνύματα ευαίσθητης αναδιανεμητικής κοινωνικοδικαιοσύνης και χαρωπής τεχνοκρατικής άγνοιας (+ οικολογικό μπόνους). Να μην προσθέσω και εγώ λίγο υποκειμενισμό; :)
Old Boy, sυμφωνώ εντελώς σε πάρα πολλες απο τις διαπιστώσεις (και ευχαριστώ για την έκταση του σχολίου). Η πρώτη φούσκα που νομίζω θα πρέπει σκάσει πρίν κάθε άλλη για να μην είναι φούσκες οι διαμαρτυρίες θα είναι μια ριζική αλλαγή της σχέσης με το τι ζητάμε απο τα κόμματα αλλά και κάθε είδους συλλογικότητες.Δηλαδή να μας πούν θέσεις χωρίς χοντρές διαστρεβλώσεις, με διευκρινίσεις, βάζοντας πραγματικές επιλογές που πάντα κάτι κοστίζουν και με πολύ λιγότερες κορώνες γονικής τρομοκρατίας η εφηβικής ανευθυνότητας. Καταλαβαίνεις όμως ότι το κύριο θέμα δεν είναι τα κόμματα αλλά εμείς - πόση απο αυτή τη δουλειά αντέχουμε;
Για παράδειγμα, εγω θέλω να καταλάβω - αυτή η μαγική "Οικονομία" που η Αμερική την έχει να δανείζεται συνεχώς, να κόβει λεφτά πέραν πάσης Ευρωπαικής λογικής και να ποντάρει σε μια σχεδόν συνεχή ανάπτυξη - τι ορίζοντα έχει; Αν δεν έχει ορίζοντα - τι είδους διαδικασία είναι; Απο την άλλη - οι Γερμανοί που αυτό δεν το μπορεί ο οργανισμός τους, πως φαντάζονται μιαν Ευρώπη με ενιαίο νόμισμα πού όμως μέσα της υπάρχουν σταθερά ελλειμματικές και πλεονασματικές χώρες ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ; Πώς είναι δυνατόν να μην μετακινείται μεγάλο μέρος χρημάτων πρός τις πρώτες για αναπτυξιακές επενδύσεις με προοπτική αλλά να χάνονται σε τράπεζες και μόνο μικρό μέρος τους να επιστρέφει στην οικονομία; Γιατί οι κυβερνήσεις αργούν τόσο να ξεχωρίσουν με κανόνες τις αποταμιευτικές τράπεζες απο τα Καζίνα; (Οι Ελβετοί απαίτησαν τουλάχιστον απο τη UBS να ξεχωρίσει το αποταμιευτικό απο το επενδυτικό μέρος της, που θα φύγει για Χόνγκ Κόνγκ για να μην έχουν να το ξαναπληρώνουν...) Και παρεμπιπτόντως, οι Ελληνικές τράπεζες ήταν ΜΑΚΡΑΝ το μικρότερο μέρος της κρίσης που αφορούσε την Ελλάδα, γιατί ήταν πολύ "ξεπερασμένες" στις πρακτικές τους...
Όσο για την κρίση του καπιταλισμού, το πιο καίριο είναι η σχέση με την κατανάλωση - άρα το φαντασιακό που λές, οι προσδοκίες απο τη ζωή μας. 90 στους 100 (λέω τώρα μια μαλακία στατιστική) όταν εξεγείρονται στη Δύση θέλουν τα περίφημα "κεκτημένα" - χωρίς να φαντάζονται ότι αυτά στέκουν (οικονομικά αλλά και οικολογικά...) μόνο άν ΔΕΝ τα έχουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι μη Δυτικοί. Η δική μου ιδέα είναι ότι πρίν στ'αλήθεια πέσει ή τέλος πάντων μεταμορφωθεί ριζικά ο Ευρωπαικός καπιταλισμός θα συμμαζέψει (αργά και γκρινιάζοντας...) τις τράπεζες, θα επιβάλει φόρους σε συναλλαγές (όχι τόσο ή και ακόμα λιγότερο απο τώρα στην πραγματική παραγωγή) που θα επιστρέφουν πιο πολλά στην κοινωνία απο μιάν οικονομία πού έχει γίνει παρασιτική και ασύδοτη, ίσως ακόμα φτάσει ξανά σε (να το τολμήσω?) μια νέα εκδοχή προστατευτισμού. Τι θα έχουν να πουν Ινδοί και Κινέζοι γι αυτό είναι μιά άλλη ιστορία.
Βέβαια υπάρχει και η εκδοχή του Ουελμπέκ στο "Ο Χάρτης και η Επικράτεια". Σε έναν κόσμο με βίαιες κρίσεις και μετακινήσεις του πλούτου απο τη μιά πρώην αναδυόμενη (και νυν καταδυόμενη...) χώρα στην άλλη, η Γαλλία ευημερεί ως ένα τεράστιο θεματικό πάρκο άς πούμε για τους εκάστοτε πλούσιους ξένους. Η Ελλάδα είναι κατεξοχήν υποψήφια να γίνει ένα τεράστιο Νυμφαίο, και προσωπικά αυτό δε μου φαίνεται η χειρότερη προοπτική...
Ειδικά για την Ελλάδα, πιστεύω βαθιά πως το πρόβλημα είναι πρώτα απ'όλα ηθικό και αφορά όλη την κοινωνία. Και η έξοδος, αν υπάρξει, θα είναι απο τέτοια διαδρομή.
Τέλος πάντων - κουβέντες καφενείου; Ε, θέλω να αλλάξουν επίπεδο και να γίνει αυτό για το οποίο να μιλάμε ουσιαστικά.
Κατά βάθος το καταλαβαίνω ότι σε αδικώ - τα πολιτικής εστίασης κείμενα σου προφανώς παίρνουν πολλήν ενέργεια από την αντιπαράθεση, εκτονώνουν θυμό και τέλος πάντων γράφονται έτσι γιατι δε θα γράφονταν αλλιώς. Άλλωστε προφανώς δεν είμαστε τόο καίριοι ώστε να είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε αμερόληπτοι διαιτητές. Απλώς μέσα στη διάχυτη φασαρία ψάχνω (και γκρινιάζω) για κουβέντες πέρα απο τις φωνές.
"[το] καταφύγιο στην επιστημονικότητα ... φοβάμαι πως είναι ένα καταφύγιο πιο επισφαλές και από το αληθινό νόημα ενός στίχου."
Έξοχο! (Με μια μικρή αντίρρηση για το "αληθινό".)
ΚΓ
«Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου».
Αυτή είναι η πρώτη φράση του «Τολμήστε» των 32. Αν διαβάσετε το υπόλοιπο κείμενο, θα κατανοήσετε και μόνοι σας πως πρόκειται περί ενός παγκοσμίου και διαχρονικού μνημείου σαφήνειας! Τέτοια σαφήνεια, ούτε μαθηματικά κείμενα δεν την έχουν. Ο Einstein δηλαδή, αν το διάβαζε, θα έσκιζε τα γραπτά του. Ο δε Καντ, θα έδινε τα κείμενά του να γίνουν λαϊκά τραγούδια από τον Σαββόπουλο, τα οποία και θα τραγουδούσε στα σαλόνια της Ευρώπης η Δημουλά, με τη βραχνή, βασανιάρικη φωνή της που ξέρει να εκφράζει τα εσώψυχα της ταραμοσαλάτας. Στο ντέφι, ο Τάκης Θεωδορόπουλος. Σέξυ ταξιθέτρια, ο Απόστολος Δοξιάδης. Σκηνοθεσία, Βασίλης Παπαβασιλείου. Τίτλος παράστασης:
«Η ρεμπέτικη σαφήνεια των νεοελλήνων πνευματικών»
Αν και κάθε φράση είναι μνημειακής ασάφειας, μηδενός εξαιρουμένης, αλλά επειδή μου είναι εξαιρετικά βαρετό να εμβαθύνω σε τόσο ρηχό κείμενο, κάποιες φράσεις τις παραλείπω και σχολιάζω ενδεικτικά μόνο μερικές…
«Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης».
Αν διαβάσετε το υπόλοιπο κείμενο, θα καταλάβετε πώς ό,τι γνωρίζατε για την «δραματική κατάσταση του τόπου» δεν ισχύει, «καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούσαν στο δημόσιο λόγο» μέχρι τώρα, που η σαφής φωνή των διανοουμένων μας, μας άνοιξε επιτέλους τα μάτια και μας αποκάλυψε τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Κείμενα μαθητών τρίτης λυκείου, που αιτούνται από τον λυκειάρχη τους πενθήμερη εκδρομή, συνδέονται με αυτό που λένε, περισσότερο από όσο το «τολμήστε» με αυτά που λέει. Αυτοί δεν ξέρουν καν «τι λένε» Λένε απλώς τις ίδιες μαλακίες που ακούμε διαρκώς από όλους, τις οποίες και παρουσιάζουν ως ρηξικέλευθο λόγο… Μα, είναι δυνατόν; Μήπως πρόκειται για φάρσα;
Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις ένα τέτοιο κείμενο. Δεν είναι δυνατόν. Τσαντίστηκα στ’ αλήθεια τώρα… Θα σχολίαζα και άλλα αλλά σταματώ! Πάω μια βόλτα στη φύση να ηρεμήσω.
Στο προηγούμενο σχόλιό μου την πρόταση «Αν και κάθε φράση είναι μνημειακής ασάφειας, μηδενός εξαιρουμένης…» την είχα ξεκινήσει αρχικώς : «αν και κάθε επιχείρημα, μηδενός εξαιρουμένου…» και τη συνέχιζα αλλιώς. Επειδή όμως διαπίστωσα πως δεν επρόκειτο περί επιχειρημάτων, ούτε καν περί προτάσεων, αλλά περί ανοικτών φράσεων προσφερομένων μόνο προς λαϊκίστικη «υπερερμηνεία», μια και οι φράσεις αυτού του κειμένου, δεν επιδέχονται καν ερμηνείας, άλλαξα τα «επιχειρήματα» σε «φράσεις», αλλά ξέχασα να αλλάξω το «μηδενός» σε «μηδεμιάς».
Aρανιτσης, Ρουσσης, Πετρος Παπακωνσταντινου, Καζακης, Μπεης, Κασσιματης, Λαπαβιτσας, Δουζινας.
Υπαρχουν διανοουμενοι που δεν ειναι γελωτοποιοι στην αυλη του Καθεστωτος.
Ποιητες, οικονομολογοι και ακαδημαικοι, οι οποιοι αν θα εγραφαν ενα αντιστοιχο ΤΟΛΜΗΣΤΕ, θα το απευθυναν στον λαο, κ οχι στο Καθεστως.
Σημαντικη διαφορα.
Οι μεν προτρεπουν το Καθεστως ΤΟΛΜΗΣΤΕ ΝΑ ΞΕΣΚΙΣΕΤΕ ΤΟΝ ΛΑΟ,
οι δε ,ισως να προτειναν το αντιθετο.
Αυτη ειναι η διαφορα του κλοουν απο τον τολμητια.
Η ψηφιση του Μεσοπροθεσμου, θα αποτελεσει τον θανατο της χωρας.
Ολα τα αλλα ειναι σκιαμαχιες
Όλοι αυτοί οι πλατοβάλτες δεν έχουν καταλάβει ότι η Αγία Πλαστική Ευδαιμονία τους έχει τελειώσει. Γεννήθηκε με τη "Μεταπολίτευση" και πεθαίνει στο βωμό της εθνικής "ανταγωνιστικότητας" που μας επιβάλλει το Καθεστώς.
Οι ηλίθιοι για να το πιστέψουν, περιμένουν να δουν τους τίτλους του τέλους.
@Dr Fake
Και τους τίτλους του τέλους να δουν, θα περιμένουν να διαβάσουν τις κριτικές στο αθηνόραμα για να έχουν τεκμηριωμένη άποψη. Λούλα μπανάνα δηλαδή. «Αφού δεν έχουν ψωμί γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι» και μη χειρότερα! Ούτε για διαγωνισμό περούκας δεν κάνουν τελικά.
Μερικες σκεψεις:
1. Το πρόβλημα με τους πνευματικους ανθρωπους ειναι ότι τους ξεπερνά το πνευματικό έργο χάρη στο οποίο χαρακτηρίστηκαν καποτε "πνευματικοι".
2. Οι πνευματικοί άνθρωποι ειναι κυρίως άνθρωποι και, σαν ανθρωπινοι οργανισμοι, παθαίνουν αρτηριοσκλήρυνση, πράγμα που δεν μπορεί να συμβεί στα ανθρώπινα δημιουργήματα επειδή αυτά ζουν ερήμην των δημιουργών τους.
3. Ετσι, ειναι λάθος η διαιώνιση του επιθετικού προσδιορισμού "πνευματικός άνθρωπος", εκτός αν εφευρεθεί ένα τεστ ενημερότητας εγκεφάλου... μια δοκιμασία που θα αποδεικνύει την προσαρμοστικότητα του εγκεφάλου του ανθρώπου.. ότι δλδ εξακολουθεί να είναι "πνευματικός".
Η πολιτική σκέψη, πάντως, στα σχόλια εδώ, υπερβαίνει απείρως το κείμενο των 'πνευματικών ανθρώπων':)))))))))))
Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί οι σοβαροί και θαρραλέοι άνθρωποι και μας δείχνουν το δρόμο. Και εν πάση περιπτώσει , όσοι επιτέλους παραδέχονται την πνευματικότητά τους και το κύρος τους , ας μετριάσουν την ισχυρογνωμοσύνη τους και τον εγωισμό τους και ας τους ακούσουν. Δεν μπορεί , ίσως κάτι παραπάνω ξέρουν. Με δεδομένο εξάλλου , ότι δεν υπάρχει κανείς σοβαρός νομίζω που να τους καταλογίζει ιδιοτελείς σκοπούς. Τώρα , πραγματικά , την κριτική περί μορφής (!!!) του κειμένου και τις υπόλοιπες γλωσσολογικές επισημάνσεις(..) , ειλικρινά , θα ευχόμουν να μπορώ να τις αντιμετωπίζω με χιούμορ κι όχι ως ενδείξεις ( αν όχι αποδείξεις) κομπλεξισμού . Αλλά δεν μπορώ...
V for Vomit
Συμφωνώ απόλυτα σε ό,τι γράφεις.
Αν μας λένε κάποιοι ότι «οι εκλογές σήμερα απειλούν τη χώρα» (δια της πτώχευσης), τότε έχουμε πλησιάσει πολύ κοντά στο να καταργηθούν σύντομα, όσο και αν αυτό δεν διατυπώνεται έτσι.
Η πνευματική Αθηνά Κακούρη: Η δικτατορία του ΄40 ήταν…αρίστη!
http://tinyurl.com/64j3w4a
στο 10.32
κ. Κωστάκο
έχω την αίσθηση πως αυτή τη στιγμή το ζητούμενο δεν είναι να κατατάξει κανείς τους πολίτες σε «φιλομνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» (αν ήταν ποτέ δυνατόν κάποιος να επιθυμούσε τέτοια μέτρα στη ζωή του!). Ή αν συμφωνούν ή όχι με τον Πρωθυπουργό ή την Τρόϊκα. Όλο το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η επαφή της με την Πραγματικότητα και τη Λογική. Κατ’ αρχήν!!! Και έχει μεγάλη σημασία αυτό το κατ’ αρχήν. Όσα ακολουθούν μπορεί να είναι εξίσου ή και χειρότερα από αυτή τη συνειδητοποίηση, όμως καταλαβαίνουμε όλοι πόσο δύσκολη είναι αυτή η πράξη. Σχεδόν ηρωϊκή! Υπό αυτό το πρίσμα, ναι, μπορεί οι πνευματικοί άνθρωποι να μιλούν σαν τον πρωθυπουργό της χώρας, αλλά αυτό το ίδιο πράγμα λένε κι αυτοί. Συνειδητοποιείστε ή βουλιάζουμε! Λογικευτείτε! Το ότι ο λαϊκισμός αποχρωμάτισε το, ενδεχομένως και ξύλινο, σλόγκαν «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» δεν σημαίνει ότι δεν είναι η πραγματική αλήθεια!
...Μπεης, Κασσιματης...
σοβαροί διαννοούμενοι..
Στους καιρούς της κρίσης τα μόνα που επιπλέουν είναι τα σκατά του ΔΝΤ και οι φελοί της "ντόπιας διανόησης", ...ουπς, συγνώμη,λάθος,...οι φελοί του ΔΝΤ και και τα σκατά της "ντόπιας διανόησης"...
Κύριε Σισκάκη, διαλέξτε: ή μας εκτελείτε επιτόπου τους αντιφρονούντες της «πραγματικότητας» να τελειώνουμε κι εμείς κι εσείς ή μας αφήνετε να ζήσουμε ελεύθερους. Να εξαγοράζουμε πάντως την «ελευθερία» μας (ποια ελευθερία άραγε) αποπληρώνοντας δόσεις στους γερμανούς, είναι ανόητο. Καλύτερα ο θάνατος (ούτε καν το βούλιαγμα). Ας έρθουν λοιπόν οι Μερκελικοί να μας εκτελέσουν, αν δεν μπορείτε εσείς ή ντρέπεστε. Έτσι θα λυθεί το πρόβλημά σας και δεν θα βουλιάξετε. Θα αλλάξετε, εκτελώντας πεινασμένους συνανθρώπους σας.
Αν η μορφή του λόγου που διατυπώνουμε είναι και ουσία, τότε αποκαλυπτική στο εν λόγω κείμενο είναι η διαστροφή της λέξης "τόλμη".
Μπορούσαν τουλάχιστον να πουν "φρονιμάδα", "ευταξία","υπακοή", "καλά παιδιά" αλλά "τόλμη" να κάνεις ότι σου λένε τα χρηματοπιστωτικά κέντρα και τα ΜΜΕ τους;
Φαντάζομαι ότι κάποιοι από τους υπογράφοντες θα ξινίσουν τα μούτρα τους αν ακούσουν κάποιον να πει "Οκτώμβριος" και στο πλαίσιο του ηθικοπλαστικού τους να μιλήσουν για έκπτωση της γλώσσας αν γράψει κανένας εξεγερμένος τίποτα ανορθόγραφο, ενώ οι ίδιοι συμβάλλουν σε πιο θεμελιώδες ξεχαρβάλωμα όταν απαξιώνουν έννοιες όπως "δημοκρατία", "ελευθερία" ή "τόλμη".
Ευχαριστώ τον Thrass που με τίμησε με τις απαντήσεις του. Ξεκίνησα κι εγώ να απαντώ αλλά... κατάλαβα πως είχα αρχίσει να γράφω ολόκληρο δοκίμιο!
Δεν θα είχε νόημα και δεν έχω τον χρόνο.
Δυο πράγματα εν συντομία:
Αν οι περισσότεροι δεν θεωρούν κάτι σαφέστατο, μάλλον δεν είναι. Κάποιες έννοιες (σαφήνεια ή ευκολία, π.χ.) καθορίζονται από την πλειοψηφία, γιατί ακριβώς ερμηνεύουν το πώς προσεγγίζουν κάτι οι πιο πολλοί.
Επίσης, δεν "έκοψα" κακοπροαίρετα. Δεν μπορούσα να σχολιάσω φράση-φράση και έβαλα κάποια χαρακτηριστικά σημεία που θεώρησα περίεργα. Ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home