Amihanados
Έκανα επτά με δέκα ένα τρίωρο στο Σύνταγμα και θέλω να σου σημειώσω τα ακόλουθα: Ίσως μετά από τόσες δεκαετίες αιτημάτων η σιωπή που κυριάρχησε να είναι η πιο αυθεντικά πολιτική στάση. Δεν εννοώ ότι είναι καλό πράγμα η σιωπή. Εννοώ ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή εκφράζει με τον αυθεντικότερο δυνατό τρόπο την αμηχανία που πλανάται στους περισσότερους από εμάς. Δηλαδή μπορεί η Δαμανάκη να βγαίνει να μιλάει για την επιστροφή στη δραχμή, εκείνο που αξίζει όμως να νοσταλγήσει πρωταρχικά κανείς δεν είναι η Μαρία της δραχμής, δεν είναι η Μαρία του 1973, αλλά το γεγονός ότι το 1973 η Μαρία δεν υπήρχε περίπτωση να είναι αμήχανη: ή θα ήταν κατά της χούντας ή υπέρ της. Εκείνο δηλαδή που αξίζει να νοσταλγήσει πρωταρχικά κανείς ήταν η λάμψη της εναλλακτικής στη χούντα: η λάμψη της δημοκρατίας.Και συγγνώμη που θα χρησιμοποιήσω μια λέξη της μόδας, αλλά η δημοκρατία μέχρι και πέρσι ήταν μια «αφήγηση» πλήρης και αυτάρκης. Είχε τα προβλήματά της, είχε τις δυσλειτουργίες της, πάντως ό,τι την αφορούσε ήταν δικό της θέμα και επιδεχόταν διόρθωση. Αλλά από πέρσι και μετά η δημοκρατία δεν έχασε απλώς τη λάμψη της, έχασε κάτι πολύ σημαντικότερο, έχασε την πληρότητα και την αυτάρκεια της αφήγησής της. Επαναλαμβάνομαι για πολλοστή φορά, το ξέρω, αλλά αυτό είναι για μένα η καρδιά του προβλήματος, άρα και η καρδιά της αμηχανίας: ξαφνικά μάθαμε πως η δημοκρατία είναι εκτός θέματος, ξαφνικά μάθαμε πως από τη στιγμή που ένα κράτος βγαίνει εκτός αγορών παύει να έχει σημασία η γνώμη του λαού για το ποιά πολιτική πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνησή του. Η σύμβαση δανείου παύει να έχει ως μοναδικό αντάλλαγμα τον τόκο, παύει να είναι μια οικονομική σύμβαση και μετατρέπεται σε πολιτειακή σύμβαση, όπου ο δανειστής σου είναι και ο κατ΄ουσίαν νομοθέτης σου.
Επιλογές βέβαια πάντα υπάρχουν. Υπάρχει η επιλογή εξόδου από το ευρώ, υπάρχουν οι έσχατες και απελπισμένες λύσεις. Αλλά δημοκρατία σήμαινε κάτι διαφορετικό από τη δυνατότητα καταφυγής σε έσχατες και απελπισμένες λύσεις. Σε έσχατες και απελπισμένες λύσεις μπορείς να καταφύγεις σε κάθε καθεστώς, ακόμη και στη δικτατορία.
Αν λοιπόν η αμηχανία οφείλεται στην αιφνιδιαστική αλλαγή αφήγησης, κατά τη γνώμη μου η άρση της σιωπής προϋποθέτει την κατανόηση πως η αλλαγή αυτή δεν αφορά μόνο την ελληνική δημοκρατία. Είναι συνολικά η δημοκρατία που επιχειρείται να βγει στην άκρη, στο όνομα της εξυπηρέτησης των δημοσιονομικών χρεών. Είναι συνολικά η δημοκρατία που θυσιάζεται μαζί με το βιοτικό επίπεδο των λαών, προκειμένου να μη κλυδωνιστεί το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Και όσο προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε ένα διεθνές πρόβλημα σκεπτόμενοι ελληνικά, τόσο η αμηχανία μας θα μεγαλώνει. Και μαζί της κι η σιωπή.
Το θέμα δεν είναι η Πλατεία Συντάγματος, το θέμα δεν είναι η Πουέρτα ντελ Σολ, το θέμα είναι όλες οι πλατείες μαζί, το θέμα είναι να λυθεί η αμηχανία κι η σιωπή στα ελληνικά, τα ισπανικά, τα ιταλικά, τα πορτογαλέζικα, τα ιρλανδέζικα, τα γαλλικά, τα γερμανικά, σε όλες τις ευρωπαϊκές τουλάχιστον γλώσσες.
posted by Old Boy @ 2:05 π.μ.
24 comments
24 Comments:
Ίσως η πληρέστερη και επαρκέστερα τεκμηριωμένη εκτίμηση που έχω δει για όοολο το πατιρντί των ειρηνικών- καθιστικών διαμαρτυριών. Τι είπαν - τι δεν είπαν οι Ισπανοί. Αποτελεί-δεν αποτελεί κινητοποίηση. Θα έχει- δε θα έχει αποτέλεσμα.
Πονοκέφαλος...
Φίλε Old Boy,
Όσο κι αν νοσταλγεί κανείς τη βεβαιότητα της Μαρίας του 1973, δεν μπορεί παρά να αισθάνεται άβολα με την παταγώδη αποτυχία της γενιάς του Πολυτεχνείου, τη διάψευση τόσων ονείρων και τον εξευτελισμό τόσων προσώπων, που ίσως να αποτελούν την αντίστροφη όψη αυτής της βεβαιότητας.
Υπάρχει και κάτι άλλο όμως που μπορεί κανείς να ζηλέψει από τη Μαρία του 1973 (ή τον Ντανιέλ του 1968): την αίσθηση της πρωτοπορίας, του αυθεντικού και ανεπανάληπτου στην πράξη.
Ας μην αφήσουμε λοιπόν τη νοσταλγία να μας καθοδηγήσει, και ας προσπαθήσουμε να διδαχτούμε από τα χρόνια που μεσολάβησαν. Μάθαμε ότι γενικές λύσεις δεν υπάρχουν, ότι ο Μεσσίας δε θα έρθει ποτέ, ότι η αριστερή φρασεολογία μπορεί να συνοδεύει τη διόγκωση των υπαρχουσών ανισοτήτων και τη δημιουργία νέων και να προετοιμάζει την ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς· και επιπλέον, ξέρουμε ότι είμαστε πιο αδύναμοι από τότε, διότι ο «μπαμπούλας» της Ανατολής δεν υπάρχει και, πώς να το κάνουμε, κακός άθλιος αλλά έκανε καλό σκιάχτρο.
Ας κάνουμε λοιπόν κάτι πρωτοπόρο: ας κοιτάξουμε τις ανισότητες στα μάτια, δίπλα μας, ανά περίπτωση, και ας τις πολεμήσουμε. Το συναίσθημα θα είναι κοινό, Ταχρίρ, Σολ, Σύνταγμα, αλλά οι λύσεις θα διαφέρουν ώστε να έχουν αποτέλεσμα: στην Αίγυπτο δημοκρατία, στην Ισπανία δουλειές, στην Ελλάδα ένα κράτος που θα τους αντιμετωπίζει όλους ίσα. Έτσι φτιάχονται κομμάτι-κομμάτι οι (ωραίες) μεγάλες διηγήσεις, ώστε να κοιτάμε αύριο και να είμαστε περήφανοι για το χτες.
H Δαμανάκη πως κατάντησε έτσι;
Η δήλωση αυτή είναι μια προσπάθεια να καταπνίξουν αυτό που ίσως αρχίσει.
Τι φωνάζετε ρε; Θέλετε να ψηφίσετε;Ψηφίστε. Δραχμή ή Μνημόνιο; (μετά θα βγει ο Πρετεντέρης, ο Μπάμπης και οι αναλυτές και θα τρομοκρατήσουν για τα δεινά της δραχμής.) Το μνημόνιο θα επικρατήσει με 75%.
Οι υπουργοί θα λένε σήμερα το βράδυ "Καταλαβαίνουμε τους αγανακτισμένους αλλά ας μας πουν πως θα πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις".
Είναι ώρα να φανερώσουμε τη μπλόφα τους. Αν τολμάνε ας προτιμήσουν να πληρώσουν χρεολύσια αντί μισθούς και συντάξεις.
Η αναδιαρθωση είναι ο μόνος τρόπος για να πραγματοποιηθεί το "γραφικό" να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν.
Και όσοι νιώθουν άνετοι και σίγουροι για τη δύναμη του συστήματος ας σκεφτούν πως έπεσε ο κομμουνισμός. Αρκει να γίνει η αρχή. Οι χώρες θα ακολουθήσουν σαν ντόμινο.
(συγνώμη για το σεντόνι-μανιφέστο αλλά έχω ακόμα την έξαψη του δρόμου)
ξαφνικά μάθαμε πως η δημοκρατία είναι εκτός θέματος, ξαφνικά μάθαμε πως από τη στιγμή που ένα κράτος βγαίνει εκτός αγορών παύει να έχει σημασία η γνώμη του λαού για το ποιά πολιτική πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνησή του.
αφού έτσι νομίζουν ότι είναι όσοι έχουν εξουσία καιρός είναι οι λαοί να τους τα πουν αλλιώς, να του δείξουν τι πραγματικά ισχύει ή τι πρέπει να ισχύει.
πολύ χαίρομαι για τις κινητοποιήσεις. σαν φωτιά να εξαπλωθούν παντού!
Respect!
Η δημοκρατία απέτυχε. Καιρός για αλλαγή πολιτεύματος.
In the shadow of the silent majorities:
The mass absorbs all the social energy, but no longer refracts it. It absorbs every sign and every meaning, but no longer reflects them... it never participates. It is a good conductor of information, but of any information. It is without truth and without reason. It is without conscience and without unconscious. Everybody questions it, but never as silence, always to make it speak. This silence is unbearable. It is the simulation chamber of the social.
Ναι. Καλημέρα old boy. Τρομερό το βάθος της σκέψης σου. Μετά από πολλά χρόνια θα καταλάβουμε ότι όλα είναι ένα σχέδιο από κάποιους για όλους, ώστε να μας ελέγχουν, να μας τρομοκρατούν και να έχουν το πάνω χέρι. Η Δημοκρατία είναι ο χειρότερος εχθρός τους.Αλλά ok αρκετά. Φτάνει τα συνομωτικο-ανασφαλο-συμπλέγματα που μας διακατέχουν. Καλό καλοκαίρι!
Γλαφυρή ανάλυση ! Τώρα στο δια ταύτα: άμεση επαναδιαπραγμάτευση με πολύ απλό αίτημα: επιτόκια όπως απολαμβάνει η Γερμανία, λογική επιμήκυνση δόσεων.
Αυτό θα πει πραγματική ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Και στο εσωτερικό, φυσικά, εξυγίανση του δημοσίου, πάταξη φοροδιαφυγής (πραγματικά, όχι στα μεγάλα λόγια), επαναπατρισμός κεφαλαίων (τρόπος υπάρχει, στην εποχή μας όλα μαθαίνονται).
Και επιτέλους, δημοκρατικές εκλογές με απλή αναλογική.
Ξενούδης
http://xenoudis.blogspot.com
(έχουν κι οι ποιητές μια πρακτική πρόταση...)
"ξαφνικά μάθαμε πως η δημοκρατία είναι εκτός θέματος, ξαφνικά μάθαμε πως από τη στιγμή που ένα κράτος βγαίνει εκτός αγορών παύει να έχει σημασία η γνώμη του λαού για το ποιά πολιτική πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνησή του. Η σύμβαση δανείου παύει να έχει ως μοναδικό αντάλλαγμα τον τόκο, παύει να είναι μια οικονομική σύμβαση και μετατρέπεται σε πολιτειακή σύμβαση, όπου ο δανειστής σου είναι και ο κατ΄ουσίαν νομοθέτης σου."
Δεν είναι Ξαφνικά.. Από τη στιγμή που στήσαμε μια δημοκρατία (?ελληνικού τύπου) με Δανεικά εξ αρχής βάλαμε νομοθέτες αυτούς. Σε όλη την ιστορία και σε όλα τα πολιτεύματα όσοι είχαν τα κεφάλαια είχαν και την εξουσία.
Περαστικά μας.
Άνεργοι , υποαπασχολούμενοι, εργαζόμενοι, εργάτες, αγρότες, φοιτητές του εσωτερικού , φοιτητές του εξωτερικού,
δημοσιογράφοι με μπλοκάκι, γεια σου Όλγα, ελεύθεροι επαγγελματίες, βιομήχανοι, βιοτέχνες, ιδιοκτήτες ακινήτων που ξενοικιάζονται, ιδιοκτήτες ακινήτων που νοικιάζονται, καταθέτες της Ελβετίας, καταθέτες της Εθνικής, , ακατάθετοι, γεια σου Δασκαλόπουλε, συνταξιούχοι του ικα , άφραγκοι, συνταξιούχοι της εσηεα, κάτοικοι του Λονδίνου, Γιαννιώτες, γεια σου θειά Παρασκευή, όλοι μαζί μπορούμε, στη πλατεία.
Οκτώ ώρες ύπνο , τέσσερεις ώρες δουλειά , τέσσερεις ώρες χαλαρά στο σπίτι , πέντε ώρες Αγανάκτηση και τρείς ωρίτσες μεταφορικά. Σίγουρο αδυνάτισμα, εξωτερική ηρεμία. Χωρίς εισιτήριο ,από τις έξι το απόγευμα μέχρι τις έξι το πρωί.
Με Αγανάκτηση θα έρθει η Ανάκτηση.
Είναι ανεκτίμητη η δύναμη της σιωπής,
όταν αυτή αναφέρεται όχι,μόνο,σε μια συγκεκριμένη χρονική συγκυρία,αλλά ως
εκδήλωση μαζικής αντίδρασης,πρωτόγνωρης για μια χώρα και μια δημοκρατία,όπου κυρίαρχη θέση έχουν οι φωνασκίες και οι εκδηλώσεις βίας
Ακούστε ρε τις βαθιά δημοκρατικές φωνές, που... ξέρουν καλύτερα. Εμείς είμαστε υστερικοί για να αποφασίσουμε τις τύχες μας.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_126_26/05/2011_443417
τι ακριβώς «αφηγείται» η δημοκρατία; είναι πρόσωπο η δημοκρατία για να μας αφηγείται κάτι; αααα κάτι άλλο εννοούσες. ε, εντάξει, την άλλη φορά πες αυτό που εννοούσες αντί να χρησιμοποιείς βερμπαλισμούς :)
θαναshάκης
Η δημοκρατια ειναι ενα εργαλειο των ομαδων, οσο και αν τη φανταζομαστε σαν ωραια και δυναμικη γυναικάρα. Εχει αποδειχτει το χρησιμοτερο εργαλείο, αλλα υπαρχουν πια και πολλά άλλα για να μοιρολογησουμε πριν απο αυτην.
Συγγνώμη αλλα αυτά είναι κλάψες. Τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα, αν ο κοσμάκης δεν ψήφιζε ξανά και ξανά και ξανά τους ίδιους κενούς -και γι'αυτό αποτυχημένους και διεφθαρμένους- πολιτικούς. Μπορεί να μην άλλαζε η πολιτική, ούτε το όνομα των κομμάτων αλλα θα είχαμε διαφορετικά αποτελέσματα, θα ειχαμε ας πουμε ενα κρατος-εργαλείο κι όχι ενα κράτος-βδέλλα.
Πιστεύω οτι είμαστε υπεύθυνοι για την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού.
Από κει και πέρα, το αν η Δημοκρατία δύσκολη και σκληρή, είναι συζήτηση που δικαιούνται να κάνουν πιο ώριμοι πολίτες.
Προτείνω να παραδειγματιστούμε.
Στην πολιτική, οι επιλογες έχουν συνέπειες.
Ειμαι σίγουρος, πως αν στηρίξουμε ανθρώπους με περιεχόμενο και διαδρομή, που μιλούν λογια απλά και αληθινά και όχι μεγάλα και κούφια, που καταθέτουν ιδέες κι όχι ουτοπίες, η κρίση θα ξεπεραστεί εύκολα, και θα μείνει στην ιστορία σαν μάθημα.
Πάμε πελατεία;
Μου μπαίνει η παρανοϊκή ιδέα, ότι αρχίζουν και φαίνονται τα καλά αποτελέσματα της κρίσης. Πόσες βεβαιότητες, πόσες αγκυλώσεις, πόσα απωθημένα ανατινάζονται σε αργή κίνηση. Μαζί με το οικονομικό λίπος, καίγεται και το ιδεολογικό. Πόσο πιο ειλικρινείς έχουμε γίνει όλοι για το τι πραγματικά επιθυμεί και επιδιώκει ο καθένας.
Ειδικά για την ανάρτηση, η δημοκρατία, το πολιτικό συνώνυμο της ευθύνης του λαού, έχει να κάνει με βαθμό ελευθερίας, το ύψος του οποίου κερδίζεται βάσει συκεγκριμένων κανόνων. Κάθε δάνειο σου επιβάλλει όρους, από την ώρα που θα το κλείσεις, πολύ περισσότερο όταν αστοχήσεις να το εξυπηρετήσεις. Στο επίπεδο εκείνο που η χώρα απέτυχε σαφέστατα, τα οικονομικά του δημοσίου, είναι επόμενο οι επιλογές μας να μειωθούν (αυτό δεν σημαίνει ότι εκτελείται κάποιο εντελώς συγκεκριμένο road map αφού είναι προφανές ότι οι κυβέρνηση και πολλές επιμέρους επιλογές είχε, και πολλές μαλακίες έκανε). Σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα η δημοκρατία υφίσταται και αυτό δεν θα ήταν ορθό να υποτιμάται.
Επίσης τρέμω στην ιδέα, για το τι θα παθαίναμε, αν το διεθνές τραπεζικό σύστημα ΔΕΝ κινδύνευε από την χρεωκοπία της Ελλάδας (και των άλλων). Πως θα πείθαμε το Γερμανό πολιτικό-φορολογούμενο να καλύψει τα ελληνικά χρέη (ανεξάρτητα από την συνυπευθυνότητα της Ευρωπαϊκής κρίσης) και να γίνει ο νομοθέτης μας, αν το πρόβλημα μας ήταν απλά το πρόβλημα ενός κάποιου πιστωτή; Ή διαφορετικά, αν υποθέσουμε ότι οι τράπεζες δεν ήταν ασύδοτες ή το κέντρο βάρους των πολιτικών αποφάσεων, ποιος θα μας δάνειζε λεφτά, χωρίς να απαιτήσει τον πολιτικό έλεγχο για να τα εξασφαλίσει;
Σε σχέση με τη συγκέντρωση, μια ένδειξη της περιορισμένης ικανότητάς μας πολιτικής αξιολόγησης, είναι το γεγονός ότι τα ΜΜΕ κατηγορούνται ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ για ύποπτη αποσιώπηση και ύποπτη προπαγάνδισή της (γιατί ο ΣΚΑΪ να τη δείχνει live ε, ε, ε;).
Αδερφέ, κατ' αρχήν φχαριστώ για την προσπάθεια με τις παραγράφους.
Ματσ μπετερ νάου.
Στο προκείμενο τώρα. Βασικώς, ναι, αλλά όχι. Για τα δάνεια, τα γνωστά για την υπογραφή και να προσέχεις που την βάζεις. Πρέπει να ξέρεις ότι δυστυχώς στις δανειακές συμβάσεις που συνάπτει ένα κράτος τα ψιλά γράμματα δεν αναγράφονται καν. Πρέπει αυτός που υπογράφει να μπορεί να τα ψυχανεμιστεί. Αν τον ενδιαφέρει...
Έτσι την πατήσαμε κι εμείς.
Αλλά τέλος τέλος θα σου δώσω δίκιο. Η λέξη δημοκρατία δεν αρκεί για να σου λύσει όλα τα προβλήματα. Πρέπει είναι δημοκρατία με περιεχόμενο, όχι κενή αλλά λειτουργική, δυναμική, συμμετοχική.
Το πιο πάνω κανείς πολιτικός δεν πρόκειται να στο χαρίσει. Θα πρέπει να το κερδίσεις μόνος/η σου.
Γκαλό γκουράγκιο.
Ωραία αυτά,αλλά λίγο γραφικά.Η Ελλάδα την πάτησε γιατί με τα γνωστά στραβά της ήταν ο αδύναμος κρίκος μιας κακοφτιαγμένης ΕΕ,μιας ένωσης χωρίς γερές βάσεις,χωρίς ξεκάθαρους κανόνες,μιά βολική αγορά για Γαλλία,Γερμανία.Ακόμα και τώρα 3 λαλούν και 2 χορεύουν.Γι αυτό δε θαμαστε μόνοι μας στην πτώση, ακολουθούν κι άλλοι.
Oldboy, φανατικός καπνιστής σου ακόμα, έγραψα κάτι σχετικό! Πέρνα να το δεις και μία παράκληση: συνέχισε χωρίς τελείες. Όσο ο κόσμος γυρίζει, οι πολλές τουλάχιστον θα παραμένουν απωθητικές.
Αυτό που με χαλάει στην μάζωξη είναι ότι δίπλα μου θα ήταν, αν πήγαινα:
1) Ο υδραυλικός που δεν κόβει αποδείξεις και του πληρώνω εγώ επί 25 χρόνια το μερίδιο του προς το κράτος.
2) Ο φαρμοκοποιός που δεν θέλει να ανοίξει το επάγγελμά του.
3) Ο ΔΕΗτζής που του πληρώνω επί 25 χρόνια επίδομα πρωινού ξυπνήματος.
4) Ο γιατρός που πρέπει να τον δωροδοκήσω για να με εγχειρήσει.
5) Ο ΔΥ που έβλεπε τα πρωτοσέλιδα πριν τις εκλογές με τις 200000 προσλήψεις στο δημόσιο και του τρέχαν τα σάλια. Και τελικά κατάφερε να πάρει κι αυτός μια θεσούλα.
ΟΛΟΙ αυτοί θα είναι δίπλα μου γιατί πλήττονται από τα μέτρα της πρώτης προσπάθειας για δημιουργίας κράτους (από μπουρδέλο) που έχω βιώσει.
Μην μου πείτε ότι, δεν πειράζει, ο καθένας κατεβαίνει για τους δικούς του λόγους.
Αν ας πούμε η Χρυσή Αυγή κάνει διαμαρτυρία για το μεταναστευτικό ζήτημα, εγώ μπορώ να κατέβω μαζί τους γιατί έχω πρόβλημα με το μεταναστευτικό? Μα αυτοί θα θέλουν να φύγουν όλοι οι μετανάστες έξω ενώ εγώ θέλω να διαμαρτυρηθώ για τις συνθήκες ζωής του στα κέντρα υποδοχής.
Έτσι και δεν μπορώ να κατέβω σε μια διαμαρτυρία με όλους τους προαναφερθείσες παρόντες γιατί βασικά εγώ είμαι ΕΝΑΝΤΙΟΝ τους, τους θεωρώ μέρος του προβλήματος.
Συμφωνώ μαζί σου...
Κι αυτό είναι που με θλίβει ακόμα περισσότερο!
Θα έπρεπε όμως κάποια στιγμή να μετατρέψουμε αυτήν την αμηχανία σε μια δυναμική. Όχι με κόμματα, όχι με πέτρες, αλλά με μια φωνή. Τι θα λέει όμως η φωνή;
that's right my boy. That's right
Δημοσίευση σχολίου
<< Home