Η ρήξη της μη βίας
Μια εβδομάδα πριν βαθυστοχαζόμουν τα εξής: Δεν θέλω να πω ότι αυτό που γίνεται στην Ισπανία δεν μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα. Μπορεί. Αλλά με το που θα γινόταν θα βαλλόταν την ίδια ώρα με μανία τόσο από την καθεστηκυία πλευρά όσο και από την υπεραριστερή πλευρά. Διαψεύστηκα. Η καθεστηκυία πλευρά ως τώρα δεν δείχνει να ενοχλείται. Το εντελώς αντίθετο μάλιστα. Το γεγονός χρησιμοποιείται -εύλογα εκ πρώτης όψεως, αυτό το ομολογώ- ως επιχείρημα υπέρ της άποψης πως οι συγκεντρώσεις αυτές είναι από ολότελα ακίνδυνες για το σύστημα, έως και εντελώς δούρειοι ίπποι για το μέλλον των κανονικών συγκεντρώσεων, των αληθινά και με βούλα πολιτικών.Διαφωνώ επειδή:
- αν η βία μπορεί υπό συνθήκες να αποτελεί απαραίτητο εργαλείο ρήξης, στο ελληνικό διαδηλωτικό περιβάλλον, στην μεταπολιτευτική διαδηλωτική κουλτούρα, ρήξη και ανατροπή αυτή τη στιγμή αποτελεί η μη βία.
αν και στον Δεκέμβρη και με την Μαρφίν όλοι συμφωνούσαν πως η βία κατ΄αποτέλεσμα συντηρητικοποιεί τον κόσμο και τον κάνει να κλείνεται σπίτια του, τότε μαζικές συγκεντρώσεις άνευ βίας τον ξεσυντηρητικοποιούν και τον κάνουν να βγαίνει από τα σπίτια του.
Ε και τι έγινε και να βγει από τα σπίτια του, αν δεν ξέρει τι θέλει; Μια περιεκτικότατη απάντηση για το τι μπορεί να γίνεται, δίνει ο Βυτίος. Αλλά έστω και ότι δεν γίνεται τίποτα. Καθόλου μα καθόλου απίθανο. Γιατί να σπεύσουμε να τσινίσουμε, γιατί να σπεύσουμε να αντιδράσουμε, γιατί να σπεύσουμε να του αρνηθούμε το δικαίωμα να ψάξει με αυτόν τον -ενδεχομένως πρωτόγνωρο για μεγάλο ποσοστό ανθρώπων- τρόπο τι ακριβώς θέλει να αλλάξει; Επειδή θα έπρεπε να ξέρει ήδη τι ακριβώς θέλει να αλλάξει, αλλάζοντάς το με τον τρόπο που θα του υποδείξουμε εμείς, υπό τις οδηγίες μας και τον έλεγχό μας, απαντάει το ΚΚΕ. Αλλά το ΚΚΕ δεν μπορεί να με απογοητεύσει. Αυτός ήταν πάντα ο ρόλος του. Μπορεί όμως και με έχει απογοητεύσει με τη στάση που κρατάει, ένα μπλογκ για το οποίο τρέφω τεράστιο σεβασμό, το Radical Desire.
Με όλη την απέχθεια που έχω για την καθεστηκυία πλευρά και με όλον τον θαυμασμό που έχω για τον Αντώνη του Radical Desire, φοβάμαι ότι επειδή ο τελευταίος πνευματικά απέχει έτη φωτός από τον λαό, δυσκολεύεται να κατανοήσει αυτό που κατανοούν η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Γιάννης Πρετεντέρης που σπεύδουν να μιλήσουν -προς το παρόν εννοείται- με θερμά λόγια για τις συγκεντρώσεις. Θέλω να πω ότι ο Πρετεντέρης και η Μπακογιάννη, παρόλη τους την πολιτική αντιλαϊκότητα, έχουν ως ακροατήριο τον λαό όπως όντως είναι, συνομιλώντας μαζί του στη γλώσσα του, ενώ ο Αντώνης συνομιλεί με το Λένιν και τον Μπαντιού, με τον λαό να παίζει το ρόλο ενός ιδεατού συλλογικού υποκειμένου που θα έπρεπε να έχει συνειδητοποιήσει την ταξική αλήθεια και που όσο δεν πετυχαίνει να ανταποκριθεί σε αυτό του τον ρόλο, οτιδήποτε άλλο κάνει στο ενδιάμεσο θα είναι άσκοπο, ανόητο, ασήμαντο, απομακρύνοντάς τον από την μια και μοναδική αποστολή του η οποία θα τον οδηγήσει στη γη της κομμουνιστικής επαγγελίας.
Πριν την κομμουνιστική επαγγελία όμως υπάρχει και η Πλατεία Σύνταγματος. Που δεν είναι Ταχρίρ, που μπορεί να είναι μια φούσκα και μισή. Μια φούσκα και μισή συγκρινόμενη με τι ολόκληρο όμως; Με το πως ο κόσμος σκέφτεται και δρα στα αλήθεια ή με το πώς θα έπρεπε ιδεωδώς να σκέφτεται και να δρα; Είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
posted by Old Boy @ 12:46 π.μ.
41 comments
41 Comments:
Το μπλογκ Radical Desire είναι εξαιρετικό.
Νομίζω ότι ο Αντώνης δεν πρέπει να αρκείται σε ένα διαδικτυακό διάλογο που του στερεί μια ουσιαστικότερη προσφορά στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Εξαιρετικό έως μοναδικό στην ποιότητα αυτού που προσφέρει. Αυτό είναι σίγουρο.
Είναι ψυχικό τραύμα να σου κλέβει η πραγματικότητα το copyright της επανάστασης. Δείξε κατανόηση old-boy. Κατά τ'άλλα αυτό που με απασχολεί είναι το μέγεθος του πανηγυριού που έχει στηθεί με το δίλημμα "συναίνεση ή χρεωκοπία".
Οι ενεργοί πολίτες που εμπλέκονται στα πολιτικά με σαφές ιδεολογικό υπόβαθρο τείνουν να δίνουν στις λέξεις το νόημα το οποίο έχουν επιλέξει. Καλά κάνουν, από μια πλευρά: παίρνουν θέση. Από τη άλλη, τείνουν να παραβλέπουν πως σε χαοτικά συστήματα οι παγιωμένες απόψεις βλέπουν τάξη εκεί που δεν υπάρχει και κάνουν προβλέψεις με πολύ μεγάλο ποσοστό λάθους. Και πως όταν χρησιμοποιείς ένα μόνο εργαλείο, αυτό σε διαμορφώνει ανάλογα. Αν έχεις σφυρί όλα τα βλέπεις ως πρόκες.
Υπάρχουν όμως και άλλα θέματα για σκέψη:
1. Άνθρωποι που απέχουν από την πολιτική για μια ζωή, θα την πρωτοπροσεγγίσουν διερευνητικά. Δεν οφείλουν πίστη σε κανένα. Οι πιο σίγουροι για τη στάση τους οφείλουν να τους προσεγγίσουν και να τους πείσουν -αν μπορούν. Το να (νομίζεις πως) κατέχεις την αλήθεια και πως είναι τόσο αυτονόητη που οι υπόλοιποι μόνο λόγω βλακείας ή συνωμοσίας δεν την βλέπουν είναι ανόητο και ανώριμο.
2. Η εξάρτηση της σημασίας ενός πράγματος από την αντίδραση άλλων ανθρώπων ή δομών για τις οποίες έχουμε παγιωμένες απόψεις (τα Μέσα, οι πολιτικοί) είναι ελλιπές κριτήριο. Αν είμαστε τόσο προβλεπόμενοι, τότε αρκεί ένας Πρετεντέρης να μιλήσει υπέρ της ειρήνης -ας πούμε- για να γίνουμε φιλοπόλεμοι!
3. Όλοι έχουμε τις αναφορές μας από στοχαστές που εκτιμούμε. Ανθρώπους που σκέφτηκαν, ανάλυσαν και συμπύκνωσαν πολλά πράγματα με ουσιαστικό τρόπο και μας επηρέασαν. Αλλά, προς Θεού, αν τελικά καταλάβαμε κάτι ας το πούμε όπως μπορούμε εμείς. Τα συνεχή τσιτάτα φιλοσόφων είναι απωθητικά. Ούτε ότι τα καταλάβαμε δείχνουν, ούτε ότι τα χρησιμοποιούμε σωστά, ούτε καν πως δεν υπάρχει αντίλογος από άλλους εξίσου σημαντικούς ή διάσημους.
[Δεν αναφέρομαι στον Radical Desire, τον οποίο εκτιμώ, αλλά σε μια πάγια στάση αρκετών αριστερών.]
@ aerosol
Ανέφερες 3 σημαντικές κατηγορίες, σωστά.
Υπάρχουν και άλλες, πιθανόν,υπάρχουν όμως και υποκατηγορίες ή υποσύνολα, ας πούμε.
Υπάρχει και ένα άλλος λόγος που τον θεωρώ πολύ σημαντικό και καλό είναι να τον αναφέρουμε.
Σε εποχές που κυριαρχούν οι κραυγές και η οχλαγωγία τότε οι ελάχιστες σωστές φωνές απομακρύνονται και απομονώνονται από τους φαύλους που έχουν κυριαρχήσει.
Και σίγουρα είμαστε, σε μια "φτωχή" εποχή από βυθίζεται σε ιδεοληψίες, σκοταδισμούς, ρατσισμούς με συνεχή αλληλοφαγώματα, μια κοινωνία ενστίκτων και βίας, που δεν ακούει.
Δεν ακούμε, δεν ψάχνουμε και αρκούμαστε στα εύκολα και στα εύπεπτα, στα ανιαρά, δηλαδή.
Η βία της μη ρήξης
Δέκα μέρες
νοιώθω
να μου ασκείται
από παντού
ψυχολογική βία
για να αποδεχθώ
τη μη ρήξη.
Και φοβάμαι
το καημένο.
Προσπαθώ να καταλάβω κάτι αυτές τις μέρες βοηθείστε με παρακαλώ.
Ο λόγος που δεν σκάνε μολότωφ και δεν καίγεται το πελεκούδι ποιός είναι;
Ας το γράψω εδώ να υπάρχει. Η στάση μου αρχικά ήταν πολύ κοντά στου Ράντικαλ, όπως συμβαίνει συνήθως. Ο Βυτίος άρχισε να πείθει κι εμένα ότι κάτι, αλήθεια, συμβαίνει (ίσως) εδώ. Ξεφυλλίζοντας τις σημερινές εφημερίδες, πάλι, όπου το πράγμα είναι εξαφανισμένο, πείστηκα ότι ναι, ίσως κάτι συμβαίνει.
και μόνο που μπορούμε να διαδηλώσουμε για πρώτη φορά στην ζωή μας χωρίς μολότωφ, δακρυγόνα, και πρίξιμο στα μάτια για μένα είναι μεγάλη επιτυχία.
Ας μην ξανακάνουμε ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ την χάρη σε μπαχαλάκηδες να καπηλευτούν συγκεντρώσεις και το κέντρο της Αθήνας.
Άντε να φτιάξει ο καιρός να κάνω camping στο Σύνταγμα !
Την Κυριακή είναι το μεγάλο στοίχημα !
Όλοι εκεί !
1)Δεν υπαρχει γη της κομμουνιστικης επαγγελιας, οπως δεν υπαρχει κ κανεις απτο ΚΚΕ που να εχει υποσχεθει λαγους με πετραχηλια.Το ΚΚΕ ειναι αυτο που ειναι, δηλαδη ενα κομμουνιστικο κομμα.Αν θελουμε την Αριστερα "προσαρμοσμενη στη πραγματικοτητα", "ρεαλιστικη", μια αριστερα σα τη κοκα κολα που παει με ολα, υπαρχουν κομματα που να το εκφραζουν αυτο.
Αν χωρισουμε σε 2 πολιτικα σκελη τη πολιτικη του ΚΚΕ,
βλεπουμε οτι στο πρωτο σκελος, που ειναι η κριτικη του καπιταλισμου,
το ΚΚΕ εχει πεσει 100000% μεσα,
οσα ελεγε ηταν λιρα εκατο,
αυτο που βλεπουμε ειναι ο καπιταλισμος, εξοντωση δηλαδη των πολλων για χαρη των Δασκαλοπουλων κ των πολιτικων θεραπαινιδων τους.
Και προειδοποιουσε για αυτη την εξοντωση εδω και χρονια, οταν ολοι εμεις σα μαστουρωμενοι πλεαμε σε πελαγη καπιταλιστικης "ευμαρειας".
Για το δευτερο σκελος, που ειναι η αντιπροταση, σιγουρα υπαρχουν κενα, αλλωστε οπου επιχειρηθηκε να εφαρμοστει ο κομμουνισμος, δεν ειδαμε κ τα καλυτερα αποτελεσματα κ οι πολιτες φευγαν τρεχοντας.
Βεβαια, αν συγκρινεις το πως ζουσαν πχ στη Ρωσια πριν 20 χρονια κ το πως ζουνε τωρα, οι ιδιοι οι Ρωσοι λενε σε γκαλοπ οτι τοτε ζουσαν καλυτερα. Ακομα κ στη Ρουμανια, δηλωσε το 65% των Ρουμανων οτι ζουσε καλυτερα επι Τσαουσεσκου απο οτι τωρα.
Αλλα εγω δε θα κρυφτω πισω απο το δαχτυλο, δικαιολογημενα ο κοσμος φοβαται να εμπιστευτει μια απευκταια πιθανη αντικατασταση της τωρινης αστικης ταξης με τη κομματικη νομενκλατουρα.
Απο την αλλη, δεν υπαρχει τιποτα αλλο για να διαλεξουμε. Ο τριτος δρομος ειναι ανυπαρκτος και ψευδαισθηση. Υπαρχει ο καπιταλισμος, υπαρχει κ ο κομμουνισμος. Κ ο,τι απετυχε στο παρελθον δε σημαινει οτι ειναι καταδικασμενο να αποτυχαινει για παντα. Προφανως εχω πολλα επιχειρηματα ακομα για να αποδειξω την αναγκη στροφης προς ενα νεο κομμουνισμο, αλλα δεν εχω χωρο.
Στο χερι μας ειναι να συμμετασχουμε στο Καινουριο και οι επιτροπες που τυχον γινονται παντου να καταληξουν σε κυτταρα της αμεσης δημοκρατιας, ως τροχοπεδη στον συγκεντρωτισμο της Εξουσιας.
2)Ο Αντωνης δε συνομιλει μονο με τον Μπαντιου κ τον Λενιν. Συνομιλει με εκατονταδες ακομα φιλοσοφους και αγωνιστες.
Συνομιλει επισης με μενα,
me τον chrisleonti,με τον Ομαντεον κ καμια εκατοστη ακομα μπλογκερς και Συμμετεχοντες στον διαδικτυακο λογο.
Δεν δυσκολευεται να κατανοησει αυτο που κατανοουν η Ντορα κ ο Γιαννης κ σπευδουν να εκφραστουν θετικα για τις συγκεντρωσεις. Αντιθετως, επειδη το κατανοει επαρκως, για αυτο κ λεει αυτα που λεει. Σαν καμπανακι στη συνειδηση του λαου, σαν Σωκρατικη αλογομυγα.
Φυσικα κ θα μπορουσε να πει πραγματα που να ακουγονται πιο ευχαριστα στο αυτι του λαου.
Θα μπορουσε να μη τον "αποπαιρνει"
,θα μπορουσε να κανει αυτο που λεει ο Ζιζεκ οτι θελει ο λαος,
ο λαος θελει
-συμβολικα μιλωντας-
τηγανιτα διχως λιπαρα,
θελει ζαμπον 0%, θελει κοκα κολα λαιτ,
καφε διχως καφεινη,
..."επανασταση" διχως επανασταση,
θελει δηλαδη να αφαιρεθει ο,τι καθιστα επικινδυνη, τη συγχρονη απολαυση, ενασχοληση κ επιδιωξη μας.Να αφαιρεσει την Ουσια, το Ουσιωδες, το δυναμει ανατρεπτικο απο ο,τιδηποτε
για να μπορεσει αυτος ο μεταμοντερνος πλαδαρος χυλος να γινεται τροφη, ψυχη κ σωμα μας.
Να απλωνεται απεξω και μεσα μας
και να παραμεινουμε θεατες κ οχι δρωντες.
Οταν ομως ο Αντωνης η ο οποιοσδηποτε διανοουμενος, αρχιζει να σκεφτεται πως θα ανταποκριθει ο λαος στα λεγομενα του, παυει να ειναι διανοουμενος κ γινεται ενας σοουμαν, ενας γελωτοποιος στην αυλη του καθεστωτος.
Παλι καλα που ο Αντωνης δεν εχει καμια σχεση με αυτα.
Και ολα τα παραπανω δε σημαινουν οτι εγω που τον διαβαζω, συμφωνω παντα με αυτα που λεει, ουτε οτι τον θεωρω αυθεντια,
ουτε ο ιδιος δε σκεφτεται αλλωστε ετσι για τον εαυτο του.
Κ επειδη μιλησα παραπανω για δρωντες, θελω να πω οτι γουσταρω πολυ που βγηκε ο λαος στο Συνταγμα παυοντας ετσι να ειναι θεατης.
Κ ενστασεις εχω και πολλες αμφιβολιες για το αντισυστημικο της διαμαρτυριας οπως και για τη καταληξη της.
Εδω η γνωμη μου
http://celinathens.blogspot.com/2011/05/blog-post_26.html
Και παλι ομως, με τις ενστασεις και τις αμφιβολιες, συνολικα τα θετικα υπερτερουν των αρνητικων.
Παμε... και βλεπουμε τι θα γινε
Οι δικες μου εντυπωσεις απο τη συγκέντρωση αγανακτισμένων στον τόπο μου και από ό,τι έχω πληροφορηθεί και για αλλού:
Καθολικά κοινές απόψεις / στάσεις:
• Είμαστε και μεις εδώ!
• Αγανακτιση
• Οργή
• Μούντζες
• «Ποιοι είμαστε εδώ;»
• «Μπορούμε αραγε»;
• «Ας κάνουμε κάτι»
Οι μάλλον κυριαρχούσες αλλά όχι καθολικές απόψεις / στάσεις (πρόκειται για τις γνωστές διχοτομημένες στάσεις τύπου «όλα ή τιποα» που απαντούν μόνο σε μέρος της αλήθειας):
• Έξω το μνημόνιο χωρίς συζήτηση
• Έξω το υπαρχον πολιτικό σκηνικο
• Ανακήρυξη απεχθους χρέους
• Αμηχανία («κάτι πρέπει να πούμε», «κάπως πρέπει να προχωρήσουμε»)
Μια ανησυχία μου για το κίνημα είναι και το ότι, όπως παρατηρω, διαφορές οργανώσεις, σχηματισμοι, αλλά και κόμματα ήδη αρχίζουν και χρησιμοποιούν επιλεκτικά διαφορά μηνύματα, ίσως επιθυμωντας να οικοιοποιηθουν καταχρηστικα τις αυθορμητες αντιδράσεις και τη δυναμική τους.
Αλλά ας το δούμε ψυχραιμα, από την άποψη της ταυτότητας και του σκοπού.
Ποιο μπορεί να είναι το καλύτερο για τον τόπο ή την Ε.Ε. σενάριο εξέλιξης του κινήματος αυτού; Ας πούμε ότι καταφέρνει να βάλει ένα δυναμίτη στα θεμέλια του σημερινου αποτυχημενου συστήματος διακυβερνησης και ότι το ισοπεδώνει. Νέα αμηχανία…
Κάτι πρέπει να μπει σε αυτή τη θέση και μάλιστα άμεσα, πριν ο πρώτος επιτηδειος σκεφτεί να μας πείσει από την αρχή για την ορθότητα της δικής του άποψης και για το πόσο αξίζει να τον προτιμήσουμε. Γιατί αν δεν ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε, ένας ικανός ψεύτης μπορεί να μας πει το προτείνει και υπάρχει ο κίνδυνος να τον πιστέψουμε. Η ταυτότητα η δική μας, η ατομική αλλά και της οποιασδήποτε ομάδα με κοινά συμφέροντα και στόχους, θα είναι έρμαιο των επιτήδειων εάν αφεθεί να καθοριστεί από αυτά που η ομάδα μισεί και όχι από αυτά που ζητά, από αυτά που φοβάται και όχι από αυτά που επιθυμεί. Ποια είναι λοιπόν η πιο θεμελιώδης αρχή για να θεμελιωθει επάνω σε αυτή μια νέα πραγματικότητα;
Οι σημερινές ανάγκες ξεπερνούν τα λαϊκιστικα πολωτικά ερωτήματα - κλισέ τύπου «φιλελευθερισμός ή κρατισμός;», «καπιταλισμός ή κομμουνισμός;», «με την Ε..Ε. ή μόνοι μας;», «Ευρή ή δραχμή», «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Το μόνο δίλημμα στο οποίο συμφωνώ είναι το «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Οι νέοι πολιτικοί του μέλλοντος, λοιπόν, δηλαδή οι γνήσιοι έντιμοι εκπρόσωποι των αγωνιών μας, που απελπισμένα αναζητούνται, θα όφειλαν με ειδοποιο τρόπο από τους άλλους να έχουν αυτή την κατανόηση.
Κατά την ταπεινή γνώμη μου, η κεντρική ταυτότητα ενός ρηξικελευθου κινήματος θα επρεπει να είναι το αίτημα της ουσιαστικης ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ. Πολιτών, ομάδων πολιτών και γιατί όχι και διαφημιζόμενων! (Εδώ έχω περισσότερα να πω, αν προκληθω, αλλά ας μην αλλοιωσω την κεντρική ιδέα μου στο παρόν κείμενο.) Ένα μοντέλο ηλεκτρονικής συμμετοχικής δημοκρατίας, λοιπόν. Αποφάσεις κατόπιν διαβούλευσης και έκθεσης πληροφοριών, ελέγχου της ορθότητας αυτών και κατόπιν επιχειρηματων, απόψεων, διαμόρφωση ιδεολογιών.
Η έλλειψη αυτής της συμμετοχής δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό, μαζί και με την κακομαθημένη αντίληψη ορισμένων περί του τι σημαίνει δημοκρατία, την έλλειψη κυβερνησιμότητας της χώρας μας, αφού καθένας έχει δίκιο να λέει «άλλες πληροφορίες μας δωσατε, άλλο πρόγραμμα ψηφισαμε και άλλο εφαρμόζετε» (λεφτά υπάρχουν) ή «δεν έχετε πραγματική δημοκρατικη νομιμοποίηση για αυτό ή εκείνο (ενισχυμενη αναλογική, εκλογικη αποχή, μη έγκριση του μνημονιου από ενισχυμενη μειοψηφια της Βουλής ή από δημοψηφισμα ενός ενημερωμενου για όλες τις πτυχές κόσμου) ή «δεν εκφράζετε τα πραγματικά συμφέροντα της πλειοψηφίας» (διαφθορά, κομματοκρατία, αναξιοκρατία).
Η ανάγκη και υποχρέωση ενασχόλησής μας με τα κοινά, σε όλα τα επίπεδα που μας αφορούν, απαραίτητα χωρίς κομματικές, ιδεολογικές και εργασιακές δεσμεύσεις, ούτε και προκαθορισμένες κομματικες και ιδεολογικές ατζέντες, είναι κατά τη γνώμη μου μια θεμελιώδης ουσιαστική διεκδίκηση που κάνει τη διαφορά, για τώρα και για το μέλλον.
Κι εγώ απογοητευμένος με τον RD, αν και το σκεπτικό που αναπτύσσεις για την αποστασιοποίησή του oldboy, μου φαίνεται κάπως σχηματικό και κομμάτι άδικο.
Για το δε ΚΚΕ, η συνήθης αντίδραση δε νομίζω ότι θα περάσει χωρίς συνέπειες όπως όλες τις άλλες φορές. Το βλέπω με τον τρόπο της αποχής από τις εκλογές του 46.
ακριβώς αυτό που αναφέρεις είναι το αδιέξοδο της πλατείας Συντάγματος: το ότι ο κόσμος που έχει μαζευτεί εκεί είναι αυτός που μιλάει την ίδια γλώσσα με τον Πρετεντέρη και τη Μπακογιάννη. Όταν- και εάν- ο κόσμος αυτός προσπαθήσει να κατανοήσει τη γλώσσα του radical τότε ίσως κάτι να γίνει.
Η πολιτική και οι ιδεολογίες είναι γεννήματα της κοινωνίας του «εγώ», των ατόμων, των δικαιωμάτων και των συμφερόντων τους. Τα οράματα και τα αγαθά της πολιτικής, παρά την ιδεολογική διαφοροποίηση κατά την «άσκησή» της, είναι η ειρήνη (ασφάλεια- σταθερότητα/στασιμότητα-δικαιοσύνη) και ο πλούτος (που παίζει –και καλά- το ρόλο του κινήτρου/καρώτου για γραμμική εξέλιξη, που δεν παύει να είναι κι αυτή μια στασιμότητα πιο στατική κι απ’ το τίποτα). Ως προς αυτά τα αγαθά (ειρήνη - ασφάλεια – πλούτο - στασιμότητα) συμφωνούν όλοι οι πολιτικοί φορείς, αλλά διαφωνούν ως προς τα μέτρα, τα σταθμά, τη μέθοδο κ.λπ. απόκτησης και διατήρησης τους.
Στον αντίποδα, η ανθρωπότητα που όπως και η ομοούσιά της ανθρωπιά, είναι απαγορευμένες από την κοινωνία των ατόμων και διώκονται απάνθρωπα και δια νόμου, κείται στο υπερπέραν της πολιτικής, των ιδεολογιών και του δικαίου, μια και αφορά το συλλογικό βίωμα της απόλυτης ελευθερίας (την οποία η κοινωνία των ατόμων ταυτίζει με την αναρχία, την ανασφάλεια, το χάος, την απώλεια της ταυτότητας του ατομικού εγώ).
Η ιδέα πως η κοινωνία με τους νόμους και τις επιστήμες της προσπαθεί να γίνει ανθρωπότητα, είναι μια αυταπάτη. Η κοινωνία μοναδικό της μέλημα εδώ και χιλιετίες έχει να παραμένει ως έχει. Βάρβαρη. Η ανθρωπότητα, αντιθέτως, δεν είναι παρά η παραμόνιμη απόλυτη ελευθερία που δεν γνωρίζει χωροχρονικά σύνορα.
Συμφωνώ λοιπόν με όσους θεωρούν πως το ζητούμενο δεν είναι να συναινέσουμε μεταξύ μας ως πολιτικά άτομα/φορείς ιδεολογιών (μια και θα παραμείνουμε ως έχουμε, έστω και ως συναινούντες) αλλά, αφήνοντας πίσω μας όχι τους νεκρούς μας, αλλά τα κενά μνήματά τους, να λειτουργήσουμε όχι ως άτομα (που είναι πιο ανύπαρκτα ακόμα και από τους νεκρούς μας), αλλά ως άνθρωποι.
Οφείλουμε επομένως να κάνουμε διακριτή πρωτίστως τη διαφορά μεταξύ ανθρώπων και πολιτικών όντων/ατόμων της κοινωνίας, διότι μόνο έτσι νοείται ο όποιος διάλογος. Όπως ο καθένας ονομάζει και νοεί τον εαυτό του ως κομμουνιστή, δεξιό, πράσινο ή αναρχικό, έτσι και ο κάθε άλλος μπορεί να ονομάζει και να νοεί τον εαυτό του ως άνθρωπο και να θέλει, όπως και όλοι οι άλλοι, να κάνει διακριτή τη διαφορά του.
Αν αυτή τη διαφορά (γνώση - επίγνωση) είναι που προσπαθούν να βροντοφωνάξουν και να επικοινωνήσουν οι όπου γης «αγανακτισμένοι» άνθρωποι, ακόμα και το ότι απλώς λέγεται, είναι εξαιρετικά σημαντικό για την ιστορία της ανθρωπότητας. Αλλιώς, θα πρόκειται για μια ακόμα φάση της ιδιοτελούς ιστορίας της κοινωνίας.
Δεν έχουμε πάντως κανέναν λόγο να πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν καθόλου άνθρωποι, ακόμα και αν δεν μπορεί να τους συλλάβει η ατομική φαντασία μας. Ούτε τους δεξιούς και τους αριστερούς μπορεί να συλλάβει η ανθρώπινη φαντασία (μια και ασχολείται με το έργο της που είναι μόνο η ανθρωπότητα), αλλά αυτοί πιστεύουν πως υπάρχουν.
Γιατί απορούν όσοι βλέπουν τον ΣΚΑΙ και το Πρετεντέρη να μλούν θετικά και να προβάλλουν τις συγκεντρώσεις των αγανκτισμένων?
Μα οι συγκεντρώσεις αυτές από μόνες τους δεν μπορούν να ενοχλούν το σύστημα από τη στιγμή που δε θίγουν στη ρίζα τους όλες τις ασχήμιες του. Η μάλλον τις θίγουν μόνο φραστικά.
Ημουν στο Συνταγμα και άκουγα τα συνθήματα και διάβαζα και τα φειγ βολάν. Πράγματι εξέφραζαν γενικά κάτι πραγματικό, την οργή του κόσμου για την ανευθυνότητα των πολιτικών, των κατευθυνόμενων ΜΜΕ κτλ, κι απο κει και πέρα άρχιζαν οι υπερβολές και οι συνομοσιολογίες.
Οι προδότες πολιτικοι, το επιδιωκόμενο ξεπούλημα της Ελλάδας, ο κακός Πάγκαλος γεινικά να αναθεματίζουν και ψάχνουν κάποιο κακό να του ρίξουν τα φτεξίματα. Και μέσα σε όλο αυτό το πανυγύρι να σου η ΓΕΝΟΠ και όποιος άλλος πικραμένος βλέπει τη συντεχνία του να βάλλεται. Ψωμοτύρι δηλαδή για το σύστημα το οποίο μάχονται. Μια και δε βλέπει καμιά σοβαρή απειλή και εναλλακτική πρόταση.
Καλό το ότι πρώτη φορά γίνεται διαμαρτρία χωρίς να καπελώνεται από κάποιο πολιτικό φορέα. Είναι μια ευκαιρία όπως αναφέρθηκε ο κόσμος όχι τόσο να διαμαρτυρηθεί αλλά να συζητήσει και να μοιραστεί την αγωνία του για τη χώρα.
Από την άλλη αναρωτιέσαι γιατί ολα αυτά τα χρόνια δε γινόταν κάτι τέτοιο? Ήταν ευχαριστημένος ο κόσμος από τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές, τα ΜΜΕ? το ίδιο σύστημα δεν κυριαρχούσε? Η μήπως όσο τα κουτσοβγάζαμε εμείς πέρα και είχαμε την οικονομική άνεση, στα παπάρια μας και το σύστημα και όλοι?
Κοίτα ποιος θα μιλήσει για εξέγερση και διάλογο. Κοίτα ποιος.
οι συγκεντρωσεις αυτες φοβαμαι οτι ειναι απο τις τελευταιες προσπαθειες να εκφραστει κατι συλλογικα και ειρηνικα πριν το χαος και την κοινωνια του Mad max που βλεπω να ερχεται.
μακαρι να κρατησουν και να φερουν κατι καλο αλλα δεν το βλεπω,
οι αποψεις του rd οπως και των αλλων αυτης της σχολης εχουν μια - συμπαθητικη κατα τα αλλα - γραφικοτητα. H πραγματικη επανασταση που θα ερθει και δεν θα ειναι η επανασταση χωρις επανασταση και τετοια ωραια..
Και ο Άνθιμος
και η Έλλη Τριανταφύλλου
και ο Δημήτρης Δρούτσας,
στηρίζουν το Ε.Μ.Σ.
Εργαστήρι Μηρηξηματικής Συμπεριφοράς
Με αγανάκτηση θα έρθει η ανάκτηση
Νομίζω ότι τα πράγματα είναι απλά και πρέπει να διατηρηθούν απλά. Το ότι η απλότητα δεν ενοχλεί 'το σύστημα' είναι γιατί δεν κρατάει ποτέ για πολύ. Ακολουθείται πάντα από καθοδήγηση και αναλύσεις. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι χρειάζονται μονάχα: ειλικρίνεια, σεβασμός και απλές, βασικές κινήσεις σε κάθε βήμα. Είδα που οδήγησαν οι αναλύσεις και οι διάλογοι με τη βάση και την διανόηση. Ας συμφωνήσουμε και ας ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΜΕ τα απλά και μετά... βλέπουμε. Η πρώτη ρήξη και ανατροπή -συγγνώμη για τη μελούρα- είναι μέσα μας. Ούτε βία, ούτε σηκωμένο δάχτυλο.
Έπειτα από 4 μέρες στο Σύνταγμα κατάλαβα μερικά πράγματα:
1. Η Αριστερά και ο "χώρος" έχει τη διαστροφή να πείσει όσους μπορεί και να αποβάλλει όσους δεν πείθονται. (μας θυμίζει κάτι;)
2. Η Αριστερά και ο ευρύτερος "χώρος" πιστεύει ότι κατέχει τη συμπαντική αλήθεια αλλά οι υπόλοιποι είμαστε ηλίθιοι και αμόρφωτοι που δεν την καταλαβαίνουμε.
3. Η Αριστερά και ο "χώρος" λειτουργούν τόσο ισοπεδωτικά στις συνειδήσεις των μελών τους που είναι τρομακτικό να βλέπεις να επιβάλλεται στους ανθρώπους να χρησιμοποιούν συγκεκριμένες λέξεις.
4. Η Αριστερά και ο "χώρος" δεν έχουν πρόσημο. Είναι ουδέτεροι όσο τους βολεύει.
Τέλος, κατάλαβα ότι αν θες να διασωθείς από τον ξεπεσμό της λογικής και του λόγου θα πρέπει να απέχεις. Αλλά τότε δεν θα γλυτώσεις από τον ξεπεσμό της κοινωνίας.
"Λαός" βέβαια, με την έννοια που του δίνεις εσύ εδώ, OldBoy και ο Αντώνης στο Radical Desire, δεν υπάρχει. Οι συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα προφανώς δεν είναι η Εργατιά κι η Αγροτιά της κομμουνιστικής μυθολογίας. Είναι οι σύγχρονοι Έλληνες της γενιάς του '70 και του '80, που βγήκαν από τα γραφεία τους ή παρατήσαν τα μαθήματά τους και βγήκαν στο δρόμο οργανωμένοι μέσω σελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Οι αναλύσεις του Αντώνη (και άλλων) αφορούν ένα "Λαό" που δεν υπάρχει πια (αν υπήρξε ποτέ).
Ξεκινάνε επίσης από μια αντίληψη για την πολιτική ζωή του τόπου που αγνοεί την τεχνολογία δικτύωσης, και πιστεύει ακόμη οτι όχι μόνο έχει ιστορική αποστολή να ηγείται της μάζας, αλλά την έχει και ανάγκη η μάζα για να οργανωθεί και να βρει κατεύθυνση. Το οποίο προφανώς είναι φούμαρα γιατί, ορίστε. Χωρίς ηγέτες, χωρίς καδοθήγηση, χωρίς να ζητήσουνε την άδεια του ΚΚΕ, μερικές δεκάδες χιλιάδες κόσμος αποφάσισε και συμφώνησε και βγήκε στο δρόμο.
Αύριο ο ίδιος κόσμος θα αποφασίσει κάτι άλλο, πιο ουσιαστικό κι οι γραφικές κορώνες της παρωχημένης διανόησης, θα γίνουνε μιμίδιο για να γελάει ο κόσμος. Λυπητερό είναι.
apologia ''Ο λόγος που δεν σκάνε μολότωφ και δεν καίγεται το πελεκούδι ποιός είναι;''
Ο απλός λόγος, τα κέντρα που υποκινούν το φαινόμενα αυτά, δεν θέλουν να λήξει (ακόμα) η εκτόνωση της διαμαρτυρίας. Όταν αλλάξει η μορφή ή μαζικοποιηθεί η διαμαρτυρία, θα δείξει...
gasireu
gasireu αν καταλάβαινες τι σε ρωτάνε ή αν καταλάβαινες και η ίδιος τι λες θα ήσουν ελαφρώς πιο ισορροπημένος άνθρωπος. Τα κέντρα που υποκινούν τα φαινόμενα ποια είναι gasireu007? Πες τα και σε εμάς μεγάλε ντεντέκτιβ. Μη τα κρατάς για τον εαυτό σου.
@gasireu & ανώνυμο,
η αλήθεια είναι ότι είμαι λάτρης των μυστηρίων. Έχω μια πετριά. Πιστεύω ότι στις ερωτήσεις που οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες, εκεί κρύβεται η αλήθεια.
Ο gasireu είναι ο μόνος που απάντησε στο ερώτημα (αν δεν κάνω λάθος).
Θα ήθελα κι άλλες απαντήσεις αν έχετε την καλωσύνη, κι όχι ειρωνίες στις απαντήσεις χωρίς εσείς να έχετε μια απάντηση.
Μια υπενθύμιση. Όπως Ισπανία, καμία ξένη εφημερίδα δεν γράφει για τις Ελληνικές διαμαρτυρίες-συγκεντρώσεις. Αν είχε καεί το σύμπαν θα είμασταν πρωτοσέλιδο.
Δεν επικροτώ τη βία. Ούτε με καίει το πρωτοσέλιδο. Μια διαπίστωση κάνω.
Παιδιά, η εποχή αλλάζει...
Μήπως ήρθε η ώρα να απομυθοποιήσουμε ορισμένα πράγματα ;
Αναρχικοί και φιλελεύθεροι
Apologia, ο λόγος είναι ότι το σύστημα εξυπηρετείται για την ώρα από τις συγκεντρώσεις, επειδή ενώ το ίδιο δεν απειλείται, οι παραδοσιακές κινηματικές δυνάμεις (από τις οποίες το σύστημα απειλείται ουσιαστικά) απομονώνονται, εκτίθονται με την αμηχανία και την ξινίλα τους, και χάνουν το ολιγοπώλιο της διαμαρτυρικής δράσης. Όταν όμως το σύστημα απειληθεί τότε θα ξέρεις. Κάποια μολότωφ θα σκάσει στις παρυφές της πλατείας και η εξήγηση θα είναι έτοιμη· προβοκάτορες του συστήματος. Δεν υπάρχουν αντιεξουσιαστές που αυτή τη στιγμή έχουν βαρέσει μπιέλα από τη σύγχυση, αλλά μόνο προβοκάτορες.
Αν σου φαίνεται ειρωνική η απάντηση είναι επειδή τη δίνει ο υπογραφών. Δεν έχει σημασία όμως, είναι αυτή που περιμένεις. Βέβαια για να σου δώσει κάποιος υπεύθυνη και έγκυρη απάντηση θα πρέπει να δουλεύει στις μυστικές υπηρεσίες και να σχολιάζει σε blog.
Σε σχέση με την κάλυψη του τύπου, σου υπενθυμίζω την ερώτησή μου. Γιατί ο Σκάι τη δείχνει live ε, ε, ε; Ξέρεις πόσοι με πετριά το λένε αυτό. Άρα μυστήρια στο έτσι, μυστήρια και στο γιουβέτσι.
Aνώνυμε είσαι βλάκας και εριστικός ή κάνεις τον βλάκα; Άνοιξε καμιά εφημερίδα, κανένα βιβλίο, πολιτικοποιήσου, μίλα γύρω σου, δες την ιστορία και μετά κοίτα τα mail των άλλων που πολύ απλά μπορεί να ανοίχθηκαν το 2007!
Φυσικά και δεν μοιράζομαι γνώση με άσχετους. End of story.
gasi007
Καλημέρα!
Η ιστορία έχει δείξει ότι οι επαναστάσεις δε γίνονται από φιλοσόφους αλλά από το λαό που δεν τους καταλαβαίνει συνήθως.
Ο ρόλος των φιλοσόφων είναι να μπορέσουν να επηρεάσουν όσο μπορούν τις καταστάσεις πριν αρχίσει το νταβαντούρι.
Όταν πια αρχίσει, τότε επικρατούν όσοι μπορούν να μιλήσουν στη γλώσσα του λαού.
Η ελιτίστικη θέαση του ΚΚΕ και των αναρχικών προς τους "αγανακτισμένους" δείχνει την αμηχανία των ιδεολογικών ταγών που δεν μπορούν να κατανοήσουν και να μιλήσουν στον κόσμο.
Μιλούν άλλη γλώσσα.
Αλλά επανάσταση χωρίς το λαό δε γίνεται.
Και αν περιμένουν πρώτα ο λαός να αποκτήσει σοσιαλιστική ή αναρχική παιδεία και μετά να κάνουν την επανάσταση τότε.... σωθήκανε!
Πρέπει να κατέβουν όλοι, χωρίς κομματικά σύμβολα, και να συνομιλήσουν με το λαό (με τον πραγματικό λαό, όχι το λαό των βιβλίων) και να επηρεάσουν αν θέλουν πολιτικά την πυξίδα της αντίδρασης.
Πάντως αν θέλουν και αν πιστεύουν πραγματικά στην επανάσταση, τότε... ορίστε! Εδώ είναι ο λαός! Στην πλατεία Συντάγματος!
Αν θέλετε να κάνετε επανάσταση με αυτόν το λαό θα την κάνετε. Με το λαό του i-phone και του dancing with the stars...
Όσο για το φίλο που ρώτησε για τις μολότωφ, ας αναρωτηθεί κατ αρχήν ποιον εξυπηρετούν οι μολότωφ.
Μετά ας σκεφτεί τις μολότωφ σε συνάρτηση με την αντιμετώπιση κάθε συγκέντρωσης απο τα ΜΜΕ.
Ας θυμηθεί τις πρώτεες μέρες του Δεκέμβρη του 08 με την γεμάτη συμπάθεια αντιμετώπιση των διαδηλωτών από τα ΜΜΕ, όπου φυσικά κατά σύμπτωση δεν υπήρχαν μολότωφ!
Ήταν τεράστιες αυθόρμητες συγκεντρώσεις.
Μόλις το σύστημα αποφάσισε ότι αρχίζει και γίνεται επικίνδυνο το κίνημα αυτό, άλλαξε στάση, άρχισε να προβάλλει "αγανακτισμένους μαγαζάτορες" και ενεργοποίησε τους παρακρατικούς προβοκάτορες με τις μολότωφ. Πλάι στους παρακρατικούς προβοκάτορες βέβαια, υπάρχουν και οι μη ηθελημένα προβοκάτορες του αντιεξουσιαστικού χώρου που αφού αντιλαμβάνονται ότι η Αστυνομία τους διευκολύνει αρχίζουν και αυτοί το δικό τους μπάχαλο και έτσι συκοφαντούνται οι μεγάλες συγκεντρώσεις και λαικές εκδηλώσεις.
Μόλις γίνουν επικίνδυνοι για το σύστημα οι "αγανακτισμένοι" τότε να είσαι σίγουυρος ότι θα εμφανιστούν από το πουθενά κουκουλοφόροι.
Και επίσης να είσαι σίγουρος ότι αθ στηθεί προβοκάτσια και θα πλακωθούν αντεξουσιαστές με χρυσαυγίτες μέσα στην συγκέντρωση προκειμένου να διώξουν τον υπόλοιπο κόσμο.
Ηδη χτες στο Σύνταγμα άκουσα τυχαία κάποιον να μιλάει στο τηλέφωνο και να οργανώνεται για ντου σε χρυσαυγίτες.
οργανώνεται σιγά σιγά η προβοκάτσια.
Απλά η κυβέρνηση ακόμη αφήνει το λαό να εκτονωθεί λιγάκι πριν επέμβει όπως.... μόνο αυτή ξέρει!
“Το θέμα είναι αν μας ενδιαφέρει ο λαός όπως πραγματικά είναι (και άρα το πώς πραγματικά δρα) ή ο λαός όπως θα έπρεπε ιδεατά να ήταν (και άρα πώς θα έπρεπε ιδεατά να δρα).”
Επειδή το έγραψες στο ποστ και το επανέλαβες και στα σχόλια στο μπαζ , επέτρεψε μου να καταθέσω μερικές σκέψεις που δεν είναι όμως προϊόν πολιτικής ανάλυσης (υπάρχει καιρός γι’ αυτό), αλλά αποτέλεσμα επαγγελματικής εμπειρίας από την εφαρμογή της επιστήμης του μάρκετινγκ.
Σκοπός του προ’ι’οντικού μάρκετινγκ είναι η μετατροπή της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών σε ενεργό ζήτηση για ένα συγκεκριμένο προϊόν ή υπηρεσία, ενώ σκοπός του κοινωνικού μάρκετινγκ είναι η μετάβαση ενός συνόλου πολιτών από “μία κατάσταση” σε μια “άλλη”. Κ αι η “μία κατάσταση”( η υπάρχουσα) και η “άλλη”(η επιδιωκόμενη), δεν είναι στατικές αλλά επηρεάζονται και διαφοροποιούνται συνεχώς τόσο από τα μηνύματα που δέχονται όσο και από τις ενέργειες που ασκούνται σε αυτές. Ο χρόνος δε που κατ’ ελάχιστο απαιτείται για τη “μετάβαση” –που μπορεί να προϋπολογιστεί με πολύ ικανοποιητικό βαθμό σημαντικότητας -χωρίζεται σε στάδια όπου στο κάθε στάδιο ελέγχεται ο βαθμός επίτευξης του σκοπού και γίνονται οι απαραίτητες διορθωτικές ενέργειες. Στοιχεία τέλος για τη θέση της “μίας κατάστασης”( της υπάρχουσας) υπάρχουν πολλά και αναλυτικά τόσο για το σύνολο των πολιτών( διαφωνώ με τη λέξη Λαός) , όσο και κυρίως και για όλα τα υποσύνολα (που είναι πολλά) και συγκροτούν το μεγάλο ενιαίο σύνολο ( όλους τους πολίτες της χώρας). Αυτά γενικά.
Στο θέμα μας τώρα. Ποιος είναι ο σκοπός; Η αποδοχή του μνημονίου; Και τι σημαίνει αυτό; Αποδοχή του δανεισμού, αποδοχή των διαρθρωτικών μέτρων , ή και κάτι άλλο; Αυτό ,πρέπει να οριστεί όσο πολύπλοκο και αν είναι και για όλα τα υποσύνολα. Πέρα όμως από αυτό ,είναι λογικό , τόσο η “καθεστηκυία πλευρά” όσο και η “υπεραριστερή πλευρά” (διαφωνώ και με τους δύο όρους) να δημιουργεί εργαλεία- μηνύματα και ενέργειες -με σκοπό την επίτευξη του δικού της στόχου(αποδοχή ή μη αποδοχή). Ο βαθμός επιτυχίας της μιας ή της άλλης προσπάθειας θα φανεί εκ του αποτελέσματος.
Στο ζουμί τώρα. Το ότι το εργαλείο της “μη ρήξης” (όπως πολύ ωραία το όρισες)είναι καινούργιο , είναι πολύ σωστό και έχεις απόλυτα δίκιο. Το ποιος το δημιούργησε είναι αδύνατο να ξέρω και ότι υπόθεση και αν κάνω θα είναι εσφαλμένη. Το ποιος θα το χρησιμοποιήσει πιο αποτελεσματικά για την επίτευξη του δικού του στόχου θα φανεί στη νεκροψία. Θα ήταν όμως πιο εύκολο σε μένα να κάνω υποθέσεις ,αν , το εργαλείο αυτό δεν υλοποιείτο με “Αγανάκτηση στην πλατεία” αλλά καλούσε τους πολίτες μπροστά από τα γραφεία των κομμάτων και των συνδικάτων και απαιτούσε να ανοίξουν οι πόρτες , να ανοίξουν οι εκλογικοί κατάλογοι ( των κομμάτων) , να γράφονταν όλοι(σε όποιο κόμμα ήθελε ο καθένας), να περίμεναν εκεί και να καλούσαν όλους τους πολίτες να πάνε να γραφτούν( όπου ήθελε ο καθένας) και μετά να απαιτούσαν εσωκομματικές εκλογές για της ανάδειξη νέου πολιτικού προσωπικού. Τότε ,θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτό το νέο εργαλείο της “μη ρήξης” ως ένα νέο εργαλείο με σκοπό την ουσιαστική ρήξη και αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Τώρα όμως;
@ΑΦ
Όχι δεν μου αρέσουν οι εύκολες ειρωνίες σε σοβαρές ερωτήσεις. Δική σου απάντηση θα ήθελα. Ευχαριστώ όμως για τον κόπο να θεωρήσεις ως δεδομένο ότι αυτή ήταν η απάντηση που θα ήθελα.
@ Μαζεστιξ,
ομολογώ ότι δεν με πολυικανοποιεί η λύση του μυστηρίου για έναν και μόνο λόγο.
Για ποιό λόγο αυτές οι συγκεντρώσεις είναι ακίνδυνες σε σχέση πχ με την συγκέντρωση πριν μιαμιση βδομάδα που τραυματίστηκε το παιδίή εκατοντάδες μικρές καθιστικές διαμαρτυρίες μπροστά από τη βουλή που οι αστυνομία έσπρωχνε και βάραγε με γκλομπ 60 ανθρώπους με τα παιδιά τους; Τί ακριβώς την καθιστά ακίνδυνη;
Αυτό το ακίνδυνη το ακούω συνέχεια. Και πάντα ρωτώ γιατί λέτε ότι είναι ακίνδυνη; Απάντηση σαφή δεν έχω λάβει μέχρι τώρα.
Δεν σχολιάζω, βασικά επειδή δε νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι συγκλονιστικό. Η πλειοψηφία των σχολίων όμως είναι νομίζω πολύ ενδιαφέρουσα.
@ apologia pro sua vita
Είναι προς το παρόν ακίνδυνη αυτή η μορφή διαμαρτυρίας διότι αναλώνεται κυρίως σε μούτζες, "κλέφτες-κλέφτες" κλπ.
Δεν υπάρχει σαφές ιδεολογικό στίγμα. Εχθές για παράδειγμα περιπλανώμενος στο χώρο της συγκέντρωσης πέρασα από τη μεριά των αριστερών και μετά από λίγο έπεσα κατά τύχη στη μεριά των φασιστών.
Ε όλοι αυτοί μαζί δεν μπορούν να κάνουν ούτε.... ομελέτα.
Όχι επανάσταση!
Προς το παρόν βέβαια είναι χρήσιμη κατά τη γνώμη μου η παρουσία διαφορετικών φωνών, για να κατεβαίνει πιο απενεχοποιημένα ο μέχρι πρότινος απολιτίκ ή αποστασιοποιημένος.
Εξάλλου αντιλαμβάνεται η Κυβέρνηση και τα ΜΜΕ ότι πρέπει να αφήσουν τον κόσμο να εκτονωθει και λιγάκι γιατί βάρα-βάρα θα εξεγερθεί στα αλήθεια! (βλ Κερατέα)
Γνώμη μου είναι ότι μπορεί να έχει πολύ θετικά αποτελέσματα αυτή η φάση στο Σύνταγμα, αλλά μιλάμε για ένα προπαρασκευαστικό στάδιο μιας αδιαμόρφωης ακόμη εξεγερσιακής κουλτούρας.
Όταν περάσουμε στο επόμενο στάδιο, θα το.... καταλάβουμε από τα ΜΑΤ και τους κουκουλοφόρους...
Από τη μεριά μου πάντως στηρίζω τους Αγανακτισμένους ψυχή τε και σώματι! Κι ό,τι βγει!
Σ' ευχαριστώ μαζεστίξ. Κι εγώ κάτι τέτοια θα απαντούσα, αλλά δεν με ικανοποιούν εδώ και καιρό οι απαντήσεις μου. Εν μέρει φταίει το ότι από το 2004 πρέπει να απαντώ στις ερωτήσεις ενός ανθρώπου από άλλη χώρα. Απλές ερωτήσεις φαινομενικά, δύσκολες όμως όταν εμπεριέχουν εξηγήσεις για τα "απλά κοινωνικά φαινόμενα της χώρας σου".
Πριν λίγο καιρό λοιπόν, από αυτά που λες, οι φασίστες δεν κατέβαιναν στις συγκεντρώσεις των κομμάτων -γκρουπούσκουλων, κομματικών νεολαιών. Τώρα όμως κατεβαίνουν;;;;;; Γιατί;;;
Αν θεωρήσουμε ότι οι συν αυτώ προβοκάρανε (αστυνομία κλπ) Τώρα τους προστατεύουν;;;;; Γιατί;;;; Αφού πάνε ενάντια στο σχέδιο ακόμα κι αυτοί.
Και πάλι πόσο απολιτίκ είναι το Σύνταγμα όταν υπάρχει γενική συνέλευση και πρακτικά που ξέρω καλά από που πρέρχεται η οργάνωση και η πρακτική τους (και καλά κάνει);
Γι' αυτό επανέρχομαι στο ερώτημα. Γιατί υπερισχύει η άποψη της μη επικινδυνότητας; Εμένα μου φαίνεται άκρως επικίνδυνη κοινωνικά. Γιατί ω του θαύματος δεν έχει πέσει ούτε μια μολότωφ; Σε μια άκρως επικίνδυνη κοινωνικά ομελέτττα.
Κι εδώ θα αποτολμήσω να σας εκμυστηρευτώ μια δικιά μου εκδοχή, που δεν έχω δει πουθενά γραμμένη και δεν την έχω πει ούτε στον κολλητό μου.
Μήπως, μήπως, οι κυβερνήσεις μας πια μας χρειάζονται; Μήπως θέλουν την βοήθεια της πανλαικής κατακραυγής για να απεμπλακούν από τη δίνη των αγορών που κυριάρχησε από το 90 και μετά καταστρέφοντας και υποβαθμίζοντας την ίδια την πολιτική (δηλαδή τη δουλειά τους);
Μήπως στο αδιέξοδο που έχουν περιέλθει, εμείς είμαστε η μόνη τους λύση;
Πέστε μου είμαι τρελή που το σκέφτομαι αυτό; Δεν τολμώ καν να το ομολογήσω στον εαυτό μου.
Μη βγει κανεις στις πλατείες. Πίσω από τους αγανακτησμένους κρύβεται η παγκόσμια κυβέρνηση, ο αντίχρητος και ο Τσακ Νώρις.
Οποιος έχει i-phone δεν δικαιούται να ομιλεί για καλύτερο μέλλον. Το συμβόλαιο δεν ήταν με τη vodafone αλλά με τον Σατανά-666.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κατέβεις στην πλατεία, ούτε καν απο περιέργεια. Μπορεις να χρησιμοποιήσεις την εικόνα των καναλιών και να προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο την βαθυστόχαστη ανάλυση σου για την ματαιότητα των πάντων. Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε πάντα ήσουν εξυπνότερος όλων.
Είναι γνωστό άλλωστε πως ολα ειναι μάταια, οτι με κλαπατσίμπαλα δεν αλλάζει ο κοσμος αλλά με μόνο με αίμα. Βέβαια αν υπάρξει βία πρέπει αμέσως να καταδικάσουμε ολοι τους γνωστούς αγανάγνωστους και να γυρίσουμε στα σπιτια μας.
Και να ρίξετε τη κυβέρνση μετά τι; Θα βγει ο Σαμαράς και θα μειώσει τον φορο στην πλουτοκρατία. Η Αλέκα θα πάθαει εγκεφαλικό. Γιατι να χαθει έτσι μια ζωη;
Κανεις στις πλατείες. Ολοι μέσα. Ολοι στην τηλεόραση.
Η ερωφίλη αποχώρησε απο το greek idol και η ελεονώρα απο το dancing. Πως θα αντιδράσουν οι αγορές;
Kαι ποιος σας ειπε οτι επειδη οι Ελληνες πολιτικοι ειναι κλεφτες ο κοσμος θελει τη "κομμουνιστικη επαγγελια".
Πατε καλα;
Επειδη ο ΓΑΠ εκοψε τους μισθους ηταν καλυτερος ο Εμβερ Χοτζα;
Που τα ειδατε αυτα;
Αλλα λεει οχι,δεν ηταν "πραγματικος" σοσιαλισμος αυτος.Πραγματικοτατος ηταν και αυτος ηταν ο μονος σοσιαλισμος σε 15 χωρες της γης.
Σας πληροφορω οτι αν εσεις θελετε καλυτερο κομμουνισμο υπαρχουν παρα πολλοι που θελουν καλυτερο καπιταλισμο εξ ου και φωναζουν κλεφτες - κλεφτες.
Δε γινεται λετε καλυτερος καπιταλισμος.Γιατι,γινεται καλυτερος κομμουνισμος ρωταω εγω απο το Χοτζα ή τον Τσαουσεσκου για να μεινουμε στη γειτονια μας.
Που το ξερουμε;Επειδη το λεει ο Radical Desire.
Kαλα ενταξει.
ίσως η ιδεολογία για μια κίνηση
δεν είναι προαπαιτούμενο
αλλά μπορεί να δημιουργηθεί και να εξελιχτεί
κατά την διάρκεια της
όπως το περιέγραψε δηλαδή ο Ηράκλειτος πως όλα ρέουν.
H Eλλαδα χρεωκοπησε το 1893.
Ο Χαριλαος Τρικουπης ειπε "δυστυχως επτωχευσαμεν".
Εαν σημερα βγει καποιος και πει γιατι δεν εγινε τοτε κομμουνιστικη επανασταση θα τον κοιταξουν περιεργα.
Απλουστατα κανεις τοτε στην Ελλαδα δεν σκεφτοταν επαναστασεις παρομοιου τυπου.
Ομως ο Μαρξ ειχε ηδη πεθανει εχοντας γραψει το εργο του,καπιταλισμος υπηρχε και τοτε κομματα επαναστατικα υπηρχαν στην αλλη Ευρωπη και απλως δεν υπηρχαν στην Ελλαδα οποτε πτωχευση ή μη δεν αλλαζε τιποτα.
Η διαφορα με σημερα ειναι οτι υπαρχει μια φανατικη μειοψηφια που περιμενει για χρονια ποτε θα γινει κριση για να εκπληρωσει τα αιματηρα ονειρα της.
Η μειοψηφια αυτη βασικα υπαρχει επειδη εγινε ο 2ος παγκοσμιος πολεμος και η αντισταση στους Γερμανους δηλαδη κατι οχι αμεσα σχετικο με την οικονομια. Επειδη ειναι μειοψηφια δυσανασχετει οταν ερχεται αυτη η ωρα και οι πληττομενοι δεν βλεπουν σαν λυση την παρανοια της.
Ε,δεν τη βλεπουν.Ο μανιχαισμος τους σπαει κοκκαλα.
Δηλαδη αν βγει ενας ισλαμιστης και μας πει "ειδατε οτι ο δυτικος πολιτισμος ειναι αποτυχημενος και εχει κρισεις οποτε αφου τωρα δυστυχειτε γιατι δεν προσχωρειτε στο ισλαμ" θα ειναι περισσοτερο λογικος απο αυτους που λενε αφου ηλθε η κριση γιατι δεν λατρευετε τον Φιντελ Καστρο και τον Κιμ ιλ Σουνγκ.
Αυτό που λέω εγώ βασικά είναι: Μπούνκερ. Φτιάξτε μπούνκερ! Τα μπούνκερ και τα μάτια σας!
Κοιτάζοντας το κίνημα των Αγανακτισμένων μου προκαλούνται ανάμεικτα συναισθήματα.
Θετικά από τη μία γιατί έχεις την αίσθηση ότι ο κόσμος σα να ξυπνάει, σα να λέει δεν πάει άλλο και να διεκδικεί. Να αρχίζει να φεύγει η μαστούρα που του προκάλεσαν τα συστημικά μίντια και όλη αυτή η προπαγάνδα που έφαγε από τους εμπόρους του φόβου, τους εκβιαστές του.
Είναι ένα πλήθος όμως που μου δίνει την εντύπωση ότι έχει ακριβώς αυτό. Είναι δηλαδή ακόμα ψιλομαστουρωμένο. Μετά από όλες αυτές τις ενδοφλέβιες ενέσεις Πρετεντερίνης που του έχουν σουτάρει, έχει κατέβει στους δρόμους περισσότερο από ένστικτο παρά από συνειδητή επιλογή. Ένα ακίνδυνο θηρίο που πεινάει, διψάει και ψάχνει στους σκουπιδοτενεκέδες ενός υπόδουλου κοινοβουλίου για λίγη συμπόνοια.
Δε θέλει να προκαλέσει, δε θέλει να ταράξει την ησυχία της νυχτιάς. Παρακαλάει περισσότερο, παρά διεκδικεί. Ένα παιδί που έχασε τους προστάτες του και που βλέπει τώρα (δικαίως) παντού εχθρούς. Δεν έχει να προτείνει κάποια κατεύθυνση, δεν έχει ένα ιδεολογικό στήριγμα, δεν ξέρει που, ποιον και τι να πιστέψει. Όλο το πολιτικό σύστημα μοιάζει ήδη χρεωκοπημένο και αναξιόπιστο.
Είναι ένα πλήθος μοναχικών ή ένα μοναχικό πλήθος που κατεβαίνει κάτω στους δρόμους γιατί δεν ξέρει τι άλλο να κάνει. Πολύ απλά είναι ένα καράβι χωρίς πυξίδα. Ένα πλήθος που πιστεύει ότι επειδή απλά και μόνο υπάρχει θα κάνει κάποιους να το λυπηθούν.
Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα λέει η παροιμία μας, πόσο μάλλον όταν δεν χτυπάς καν τη πόρτα.
Για να εξηγούμε, αυτή η κινητοποίηση είναι κάτι το πολύ θετικό, αρκεί όμως να πάρει σάρκα και οστά. Να κατεβάσει συγκεκριμένες προτάσεις και να διεκδικήσει με υπευθυνότητα. Να σταματήσει να είναι ένα άυλο άκακο φάντασμα. Τώρα το τι προτάσεις πρέπει να κάνουμε και πως να τις διαμορφώσουμε είναι κάτι που ακόμη πρέπει να βρούμε. Το να βρεθούμε μεταξύ μας είναι μια καλή αρχή και τίποτε παραπάνω
Instant συμπυκνωμενα αποσταγματα σοφιας με χρηση Μαρκου Λεζε, just add water:
- Οταν εμεις βλεπαμε Μαρκο Λεζε αυτοι φτιαχναν δορυφορους
- Εμεις, μια χωρα που εβγαλε εναν Μαρκο Λεζε να αντιμετωπιζομαστε ετσι απο τους Ευρωπαιους;
- Η χωρα του Μαρκου Λεζε δε τα σηκωνει πολλα πολλα. Αντισταση τωρα!
- Μαρκος Λεζες η Καζακης;
--
anonymous evris
Δημοσίευση σχολίου
<< Home