Ο Βλακάν

Τα έλεγε πάντα τόσο περίπλοκα, που δεν σου ήταν εύκολο ούτε να τα καταλάβεις -αν και αρκετοί ισχυρίζονταν ότι καταλάβαιναν- ούτε όμως και να τα απορρίψεις σαν μπούρδες· εξακολουθούσε να παίζει το ενδεχόμενο να ήταν όντως βαθυστόχαστος. Αλλά σε αυτά τα θέματα αν δεν πιστοποιείται το βάθος σου με τρόπο θεσμικό κι επίσημο, η πλάστιγγα συνήθως γέρνει προς την πλευρά του χλευασμού. Έτσι τον έβγαλαν Βλακάν. Αυτός επιχείρησε να ερμηνεύσει το περιπαικτικό παρατσούκλι με μια ακόμη σειρά από δαιδαλώδεις συλλογισμούς, τους οποίους δεν σου ήταν εύκολο να καταλάβεις -αν και αρκετοί ισχυρίζονταν ότι τους κατάλαβαν- ούτε όμως και να απορρίψεις σαν μπούρδες. Ωστόσο είχε πληγωθεί αρκετά ο εγωισμός του, οπότε μόνος του, όταν και έβγαζε την δαιδαλώδη στολή που ντυνόταν ενώπιον του ακροατηρίου του, σιγοτραγουδούσε πικραμένος: «Εδώ είναι Βλακάνια, δεν είναι παίξε γέλασε, ντιρετέμ λε ντιλέμ» (χωρίς να είναι όμως σίγουρος τι σήμαινε ούτε το ντιρετέμ ούτε το λε ντιλέμ). Του αρκούσε που ήταν σίγουρος για το τι σήμαινε κάθε λέξη από τους συλλογισμούς που εξέθετε ενώπιον του ακροατηρίου του. Εκείνη ακριβώς την εποχή, ένα βράδυ που τσεκάριζε τα μέιλ του πριν κοιμηθεί, είδε ότι του είχε έρθει από άγνωστο αποστολέα η ακόλουθη παράφραση:

Σχεδόν 40 χρόνια

λούφαγμα και βολή,

τώρα στη μαύρη τρύπα

αντάξια πληρωμή.

---

Όρεξη για αγώνα

ποτέ δεν ένιωσες,

μα η ζωή χελώνα,

που όμως σ΄έφτασε.

---

Τίποτα δεν είν΄γραμμένο,

στην γραμμένη μου ζωή,

τ΄ όνειρό σου ανασαίνω

και μη με ρωτάς γιατί.

---

Ποτέ δε λες η μοίρα

πως σε ευνόησε,

μα μόνο η Ιστορία

πολλά σου όφειλε.

---

Σκυφτός μες τα γραφεία,

στους δρόμους σκεφτικός,

μα χθες πάνω στο λάπτοπ

έγραφες γελαστός.

Δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει ο παραφραστής, αλλά ήταν που ήταν κλονισμένη η αυτοεικόνα του από το παρατσούκλι, το πήρε θεόστραβα. Απάντησε στον αποστολέα με ένα μέιλ που έγραφε απνευστί από τις δύο και δέκα ως τις τρεις παρά πέντε. Οι λέξεις ήταν τουλάχιστον δύο χιλιάδες, μπορεί και τρεις. Ανταπαντώντας ο αποστολέας τον ξεπέρασε σε χρόνο (έγραφε από τις τρεις έως τις τέσσερεις και κάτι δευτερόλεπτα), αλλά οι λέξεις του ήταν μόνο δύο, μπορεί και τρεις. Ο Βλακάν σάστισε κι έπεσε για ύπνο μπερδεμένος. Χρόνια αργότερα που μου διηγούνταν την ιστορία των μέιλ, τον ρώτησα αν είχε διαδραματιστεί το βράδυ που άλλαζε η ώρα. Ο Βλακάν με κοίταξε για ώρα διευρευνητικά και μετά, αντί άλλης απάντησης, άρχισε να μου κάνει μια διάλεξη περί της σχετικότητας του χρόνου, που δεν μου ήταν εύκολο ούτε να την καταλάβω, ούτε όμως και να την απορρίψω σαν μπούρδα. Το ρολόι μου πάντως -που έπιασα τον εαυτό μου να το κοιτάζει δύο, μπορεί και τρεις φορές- έδειχνε να επιβεβαιώνει σε ρίαλ τάιμ τους συλλογισμούς του (όσο μπορούσα εν πάση περιπτώσει να τους παρακολουθήσω), γεγονός που με εντυπωσίασε, κάνοντάς με να άρω τις αμφιβολίες μου και να καταταγώ οριστικά στους θαυμαστές του.