Ο Μάζντας.

Περπατώντας βιαστικά κι αφηρημένα κόντεψε να πέσει πάνω στο φορτηγό. Όταν συνειδητοποίησε τι έβλεπε, του κόπηκαν τα πόδια από τη συγκίνηση. Το ήξερε, πάντα το ήξερε, ότι αυτή είναι η φυσική κατάληξη κάθε ντοσιέ, κάθε φακέλλου, κάθε αρχειοθέτησης, κάθε ταξινόμησης. Εκεί ρε μουνάκια. Στην καρότσα ενός παλιού μάζντα. Πεταμένα όπως να 'ναι. Κι εσείς κι η σημασία σας. Πού είναι τώρα η σπουδαιότητά σας; Πού είναι τώρα το βάρος σας; Πού είναι τώρα οι αριθμοί πρωτοκόλλου σας; Τι απέγινε τώρα η διεκπεραίωσή σας; Σε εσάς δεν στηριζόταν ο κόσμος; Η ομαλή του λειτουργία; Τι έγινε, έπαψε πια να λειτουργεί; Ή τον φτιάξατε και πάτε σαν απόμαχοι να ξεκουραστείτε; Πήρατε μορφή ηλεκτρονική μήπως και δεσπόζετε πλέον από εκεί;

Παραληρούσε, ήταν ξεκάθαρο. Άρχισε να τραγουδά και να ταρακουνά το μάζντα σαν κάγκελα σε ποδοσφαιρική εξέδρα: «Ό,τι με γλιτώνει και μου δίνει την αιτία, είναι που την έκανα απ' τη γραφειοκρατία». Το κινητό του χτυπούσε εκείνη την ώρα, αλλά δεν το άκουγε. Ήταν επίμονοι. Ξαναπήραν. Το άκουσε. Τον έπαιρναν να του πουν για κάποια υπόθεση, που ήταν καταχωρημένη σε κάποιο φάκελλο, μέσα στον οποίο υπήρχαν κάποια έγγραφα που κάτι αποδείκνυαν. Τα είχε συμπεριλάβει στο φάκελλο; Ναι, ναι, ναι, έλεγε, και μην ανησυχείτε. Όλα είναι υπό έλεγχο. Έκλεισε, πέταξε το κινητό στην καρότσα και προχώρησε τραγουδώντας.

Όταν τον έκλεισαν στο ίδρυμα, η εισαγωγή του σημειώθηκε με αριθμούς πρωτοκόλλου και χρονολογίες, φάκελλος ειδικός ανοίχτηκε στο όνομά του και έκτοτε ό,τι αφορούσε την υπόθεσή του το καταχωρούσαν εκεί. Εκείνος γελούσε τρανταχτά γιατί ήξερε πια που θα κατέληγε κάποτε και ο δικός του φάκελλος και όλων των άλλων δίπλα του. Τους απομόνωνε έναν έναν και τους αποκάλυπτε το μυστικό. Το προσωπικό, ακόμη κι οι γιατροί, άρχισαν να τον αποκαλούν ο Μάζντας. Μετά από καιρό το είχαν συνηθίσει τόσο που του απευθύνονταν και έτσι. Αυτό τον έκανε ακόμη πιο ευτυχισμένο: τα βράδια έβλεπε στον ύπνο του ότι η πλάτη του άνοιγε σαν καρότσα και εξευτελισμένα έπεφταν μέσα της ντοσιέ και έγγραφα.