Πες μου πώς γίνεται
Πώς ξεκίνησε:
Περνάμε με το αυτοκίνητο μπροστά από το μαιευτήριο.
«Εδώ είναι που είχες γεννηθεί».
«Τι είναι "που είχες γεννηθεί";».
«Εδώ είναι που είχες γεννηθεί».
«Τι είναι "που είχες γεννηθεί";».
«Ήσουν στην κοιλιά της μαμάς και βγήκες και σε πήρε αγκαλιά».
Πώς δεν συνεχίστηκε:
«Και πριν;».
«Τι πριν;».
«Την κοιλιά».
«Ε, δεν υπήρχες».
«Τι είναι "δεν υπήρχες;"».
«Δεν υπήρχες. Πριν».
«Πες μου πώς γίνεται».
«Ρασούλης ε; Πάει κι αυτός»
«Τι είναι "πάει";».
«Δεν υπάρχει. Πια».
«Τι; Αυτό που δεν υπήρχε και πριν;».
«Αυτό».
«Πες μου πώς γίνεται».
posted by Old Boy @ 8:51 μ.μ.
10 comments
10 Comments:
Που είπαμε οτι θα πέσει το "μήλο"?
Το πρόβλημα των έμφυτων εννοιών:
Πλάτωνας, Χομπς, Καντ, Φόντορ, ολντμπόι.
ti orees poy einai oi koybentes me ta nipia!!!!
Νομίζω ότι η χρήση ενός αόριστου θα ήταν πιο ευχάριστη από αυτόν τον άχαρο υπερσυντέλικο.
Διαδραστική διδασκαλία.
εγώ- Η καρδιά σταματά να κτυπά όταν πεθαίνουμε.
6χρονος- ψέματα ζούμε ε... αλλά καλά περνάμε.
Σε βρίσκω φιλοσοφικά μπόσικο Old.
Από την ανυπαρξία μας πριν γεννηθούμε, δεν συνάγεται οπωσδήποτε ανυπαρξία μας αφού πεθάνουμε.
Η ύπαρξη τινός ψηλαφείται από τις συνέπειες που αυτή έχει στο περιβάλλον του.
Πριν γεννηθούμε, πράγματι δεν μπορούν να ψηλαφηθούν συνέπειες κάποιας ύπαρξής μας στο περιβάλλον. Γι' αυτό και είναι λογικό να πούμε, ότι πριν γεννηθούμε ήμασταν ανύπαρκτοι.
Αφότου πεθάνουμε όμως, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν γίνεται να ψηλαφηθούν συνέπειες της ύπαρξής μας στο περιβάλλον. Με αυτή την έννοια λογικά λέγεται ότι "εξακολοθούμε να υπάρχουμε όσο μάς θυμούνται" - δηλαδή όσο εμφανώς παθαίνει κάτι ο κόσμος από το θάνατό μας.
Φυσικά θα πεις ότι είναι άλλο να υπάρχεις και άλλο να σε θυμούνται. Είναι όμως τόσο πολύ άλλο; Ένα πολύ μεγάλο μέρος της ύπαρξής μας ενόσω ζούμε, δεν στηρίζεται στο ότι μάς θυμούνται οι άλλοι; Δηλαδή στο ότι μας διακρίνουν και μας συγκρατούν μέσα τους σαν ξεχωριστά πρόσωπα, ακόμα κι όταν δεν είμαστε μπροστά τους, ακόμα κι όταν λείψουμε για μήνες; Ασφαλώς ναι!
Επομένως το "χνάρι" μας πάνω στον κόσμο, δηλαδή το ουσιαστικά διαρκές σημάδι της ύπαρξής μας, δεν ταυτίζεται με την άμεση παρουσία μας σε αυτόν.
Πολύ λογικά λοιπόν μπορούμε να συμπεράνουμε πως γενικότερα η ύπαρξή μας δεν ταυτίζεται με την άμεση παρουσία μας - υπάρχουμε όσο είμαστε παρόντες αλλά και όσο μας θυμούνται, όσο ψηλαφείται το χνάρι μας στον κόσμο.
Για πόσο καιρό όμως μπορούμε να πούμε πως ψηλαφείται το χνάρι μας στον κόσμο; Αυτό πραγματικά δεν μπορούμε να το πούμε με σιγουριά. Διότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με ακρίβεια τις αλλαγές που επέφερε στον κόσμο η ύπαρξή μας. Μόνο αν πούμε ότι ο κόσμος ήταν ολόϊδιος πριν και μετά από εμάς, μόνο τότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η ύπαρξή μας δεν άφησε κανένα χνάρι. Αλλά φυσικά αυτό δεν μπορούμε να το πούμε. Δεν στέκει.
Εφόσον λοιπόν ο κόσμος δεν είναι ίδιος πριν και μετά από την παρουσία μας σε αυτόν, εφόσον δηλαδή η παρουσία μας συντέλεσε (έστω και απειροελάχιστα) στη διαφοροποίησή του, το χνάρι μας θα υπάρχει στον κόσμο για όσο θα υπάρχει ο κόσμος. Κι αν δεν μας θυμούνται κάποια πρόσωπα, θα μας θυμάται ο κόσμος.
http://www.youtube.com/watch?v=U8vbQRErK7k
Ευτυχώς που οι σπόροι δεν έχουν blog- θα είχαμε κλείσει τα δικά μας
“Με το μυαλό σου το άπειρο
πώς να συλλάβεις το άπειρο;”
Βρε άσε ήσυχο το παιδί,
Old Boy θα το κάνεις.
Kλήμη, αν δεις πάνω δεξιά στη σελίδα, κάτω από το προφίλ μου γράφει «... είναι αδύνατη η κατάργηση της Ύπαρξης». Αυτή είναι φράση από σχόλιο φίλου, λίγο μετά που είχε χάσει συγγενικό του πρόσωπο.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home