Η αποτύπωση

Τη μεγαλύτερη πτώση τους στους τελευταίους 8 μήνες σημειώνουν τα ομόλογα φυσικών καταστροφών (τίτλοι που έχουν σχεδιαστεί για να παρέχουν προστασία στους επενδυτές από φυσικές καταστροφές), καθώς ο μεγάλος σεισμός που έπληξε την Ιαπωνία, και το καταστροφικό τσουνάμι που ακολούθησε, έχουν εκτοξεύσει στα ύψη το κόστος δανεισμού ... Οι αποδόσεις «που προσφέρονται στους επενδυτές ομολόγων φυσικών καταστροφών ενδέχεται να αυξηθούν», δήλωσε αρμόδιος ανάλυσης κινδύνου της Solidum Partners AG, ενός κερδοσκοπικού επενδυτικού ταμείου που ειδικεύεται σε τίτλους που σχετίζονται με την ασφάλιση. Ο ίδιος αναλυτής ανέφερε ότι «απομένει να δούμε αν ο σεισμός αυτός θα στοιχίσει τόσο ακριβά ώστε να αντιστρέψει εντελώς το κλίμα στην αγορά ή απλώς θα επηρεάσει τις τιμές στην περιοχή».

Εν τω μεταξύ ο Ανδρέας Λοβέρδος δίνει ένα μικρό ρεσιτάλ λαϊκισμού διαβεβαιώνοντας Άδωνι και Πλεύρη ότι θα τον στείλει τον λογαριασμό των 100.000 ευρώ, που κόστισε η νοσηλεία των απεργών πείνας. Φυσικά και να τον στείλει, ας ξεκινήσει πρώτα κατάσχωντας από τους ίδιους ό,τι κουβέρτες, σλίπιν μπαγκ, αλλαξιές κλπ έχουν στην κατοχή τους, και εν συνεχεία ας χρεώσει τους αλληλέγυους αλληλλεγύως και εις ολόκληρον. Εδώ πάντως ας αναγνωρίσουμε με ανακούφιση ότι η επί μέρες προβαλλόμενη ως προκλητική άρνηση των απεργών να διακομιστούν μαζικά σε νοσοκομεία γλίτωσε αρκετά χρήματα από το μαγαζί του καλού νοικοκύρη Ανδρέα. Επίσης στις κατηγορίες που βαρύνουν τους συνοδούς και τις συνοδούς ότι εμπόδιζαν τους γιατρούς να δώσουν τροφή στους απεργούς, ας ληφθεί υπόψη το σχετικό ποσό που εξοικονόμησε το ΕΣΥ: ενδέχεται οι συνοδοί να αρνούνταν τη χορήγηση τροφής για δημοσιονομικούς λόγους.

Αφού πρώτα η κυβέρνηση κατάφερε να μην της πεθάνουν οι απεργοί στα χέρια, με μια σειρά δηλώσεις των κορυφαίων υπουργών της δεν έχασε την ευκαιρία να δείξει πως το έκανε με βαρύτατη καρδιά, δεν έχασε την ευκαιρία να δείξει πως δεν τους άφησε να πεθάνουν μεν, τους σιχαίνεται εξίσου με την συντριπτική πλειοψηφία του φιλόξενου ελληνικού λαού δε.

Νομίζω ότι η απεργία πείνας έγινε ακριβώς σε μια χρονική περίοδο, που το περίφημο «η προστασία της ανθρώπινης ζωής είναι αδιαπραγμάτευτη» πνέει τα λοίσθια. Συντηρείται ως ρητό από τη δύναμη της αδράνειας και μόνο. Στην ουσία έχει μετατραπεί σε ήχο που κουβαλά ένα νόημα που κάθε άλλο παρά αυτονόητο μας φαίνεται. Όλα είναι διαπραγματεύσιμα. Και όλα τελικά ανάγονται σε κόστος νοσηλείας, κόστος συντήρησης, όλα τελικά βρίσκουν την αποτύπωσή τους σε κάποιο χρηματοοικονομικό προϊόν όπως τα ομόλογα φυσικών καταστροφών (που δεν αμφιβάλλω, 29 κατασκευαστές πραγματικότητας θα μου εξηγήσουν πως είναι ένα προϊόν που βοηθά τον κόσμο να λειτουργεί περισσότερο αδιατάρακτα· αλλά και πάλι κάποιοι τζογάρουν σε αυτά, όπως και στις τροφές, όπως και παντού, και αυτό αντί να κριθεί υβριστικό κρίνεται θεάρεστο). Δεν πρόκειται για την τελική αποτύπωση της πραγματικότητας σε αριθμούς και οικονομικούς δείκτες. Μετατρέπεται στη συνείδησή μας σε αρχική αποτύπωση. Η ουρά της οικονομίας κινεί τους ανθρώπους σκυλιά.

Θυμάμαι πόσο μας έκαναν και μας κάνουν εντύπωση οι αφηγήσεις από την κατοχή για ανθρώπους σωριασμένους στο δρόμο. Περπατάς καθημερινά στην Αθήνα και βλέπεις τους σωριασμένους κάτω και τους προσπερνάς σαν να μην τρέχει τίποτα. Σύμφωνοι, από την πρέζα είναι σωριασμένοι. Και οι της πείνας απλώς ζητιανεύουν ανά τριάντα μέτρα. Αλλά σημασία έχει πως αν ήταν στα αλήθεια αδιαπραγμάτευτη η ανθρώπινη ζωή, δεν θα προσπερνούσαμε και τους μεν και τους δε τόσο μηχανικά.

Το μόνο αδιαπραγμάτευτο είναι η ζωή ενός εκάστου· άντε και της οικογένειάς του. Όλοι οι υπόλοιποι σωριαστείτε, ζητιανέψτε, κάντε ό,τι τραβάει η όρεξή σας.

Η πείνα είναι κάτι σαν τη ραδιενέργεια: μακριά μας να 'ναι και όλα τα άλλα τα βρίσκουμε.