Κι όλοι πως γίνονται εγώ
posted by Old Boy @ 9:30 μ.μ.
7 comments
Old Boy
ΑΝΑΒΑΛΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΑΜΑΡΤΙΕΣ & ΜΕΓΑΛΑ ΛΑΘΗ («Οι σχολιαστές σημειώνουν σ' αυτό το χωρίο: Η ορθή αντίληψη ενός ζητήματος και η παρανόηση ενός ζητήματος δεν αποκλείονται αμοιβαίως». Φραντς Κάφκα, "Η Δίκη").
7 Comments:
Αιωνία του η μνήμη!
Καταπλητικός δημιουργός.
Είπε πολλά, όλα καλά και με ωραίο νόημα.
Το καλύτερο όμως τo άφησε για το τέλος.
Δεν τόπε όμως, μας τό κανε πάσα.
Για νάχουμε να παίζουμε. Κι αυτός να ψιθυρίζει.
Νιώσε με, κι ό,τι θες στο προσφέρω.
Συνήθως οι μπλοκεράδες και οι μπλοκερούδες γράφουν πολύ.
Γράφουν συνέχεια και για τα πάντα. Το ομολογούν και οι ίδιοι.
Με την παραμικρή αφορμή αρχίζουν να γράφουν και μάλιστα
με χίλιους δυο τρόπους. Ένα πέσιμο φύλλου από ένα δέντρο
μπορούν να το δουν και σαν μαρασμό της οικονομίας.
Μου έκανε λοιπόν μεγάλη εντύπωση , μεγάλη όμως,
που για το θάνατο του Ρασούλη έπεσε μούγκα στη στρούγκα.
Και βέβαια τον Οδυσσέα Ιωάννου και κάποιους άλλους
δημοσιογράφους που έγραψαν άμεσα, δεν μπορώ να τους
θεωρήσω μπλοκεράδες, ούτε και ένα στραγαλάκι μπορώ να
το πω γράψιμο για το θάνατο του Ρασούλη.
Γιατί αυτή η απόσταση από ένα πραγματικό γεγονός;
Κάποιοι λόγοι θα υπάρχουν βέβαια, αλλά ποιοι;
Δεν συμφωνώ. Εγώ είδα ότι έκανε αίσθηση ο θάνατός του και στα μπλογκ. Αν ρωτάς για μένα ειδικά, δεν έγραψα κάτι περισσότερο, επειδή κρατήθηκα μήπως και μπορέσω να γράψω κάτι που να μην είναι της στιγμής.
Δεν λέω για σένα, εσύ άμεσα και έντιμα είπες με δικά του λόγια “δεν ξέρω αλήθεια τι να πω”.
Και δεν έχω εικόνα από όλους τους μπλοκεράδες. Δεν μπορώ να τους παρακολουθήσω όλους.
Αν όμως μέσω του buzz μπορεί κάποιος να βγάλει συμπέρασμα για το ποιοι είναι οι δέκα μπλογκεράδες που διαβάζονται περισσότερο–δεν λέω καλύτεροι γατί εμένα μπορεί να μου
αρέσει κάποιος που τον διαβάζει μόνο η μάνα του κι εγώ- τότε μόνο δύο έγραψαν άμεσα για
το γεγονός. Ναι, αλλά αν εγώ διαβάζω μόνο κάποιον από τους οκτώ που δεν έγραψαν , εικόνα
για το γεγονός αναγκαστικά διαμόρφωσα από άλλα διαβάσματα. Αυτό είναι που μου έκανε εντύπωση και με έβαλε σε σκέψεις. Ποια δηλαδή είναι η σχέση των “Δέκα” με την διαμόρφωση
της πραγματικότητας. Γιατί για μένα τον απλό αναγνώστη ,το να διαβάσω κάτι πολύ ωραίο για το θάνατο του Ρασούλη, αλλά πολύ μετά το θάνατο του , θα είναι το ίδιο σαν να διαβάζω κάτι πολύ ωραίο για το θάνατο του Καραϊσκάκη.
Thas Kas: κατέγραψε μια εκδοχή της ελληνικότητας- δεν ξέρω αν την άντλησε ή την εφηύρε- την οποία αντιλαμβάνεσαι (ενστικτωδώς) γνήσια και λυτρωτική.
http://tovytio.wordpress.com/2011/03/17/v_selas/
http://ouden-amiges.blogspot.com/2011/03/blog-post_14.html
http://pitsirikos.net/2011/03/%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%8e%ce%bb%ce%b7%cf%82-%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%bf%cf%8d%ce%bb%ce%b7%cf%82-1945-2011/
http://niemandsrose-niemandsrose.blogspot.com/2011/03/blog-post_13.html
http://sraosha2.blogspot.com/2011/03/blog-post_14.html
Άκυρο, λάθος, συγνώμη. Και σε ευχαριστώ για τις διευθύνσεις
γιατί ετοιμαζόμουν να διπλασιάσω το λάθος μου.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home