Ο θάνατός σου, το μήνυμά μου.

Φαντάσου τώρα ένα ερώτημα σε γκάλοπ, που να πηγαίνει κάπως έτσι:

«Αν υποτεθεί πως όλα τα υπόλοιπα μέσα δεν φέρουν αποτέλεσμα, πως οι απεργοί πείνας δεν δεχτούν άλλη πρόταση και πως η ελληνική κυβέρνηση έχει να επιλέξει μόνο ανάμεσα στα εξής δύο, τότε τι πρέπει να κάνει:

α) Να δώσει άδεια παραμονής στους συγκεκριμένους απεργούς πείνας, προκειμένου να μην πεθάνουν;

ή

β) Να αρνηθεί να δώσει άδεια παραμονής στους συγκεκριμένους απεργούς πείνας, με αποτέλεσμα αυτοί να πεθάνουν;».

Φαντάσου αν θες και τα ποσοστά των απαντήσεων στο δίλημμα «Νομιμοποίηση ή Θάνατος», μόνο να μην μου πεις τι φαντάζεσαι. Προτιμώ να μην το ξέρω.

Και θα λαϊκίσω ξανά -δεν έχω πια άλλο τρόπο-

και θα μιλήσω κούφια ξανά -δεν έχω πια άλλο τρόπο-

άλλωστε -μην αγχώνεσαι- ξερνάει η εποχή αυτό το λόγο,

άλλωστε -το χώνεψες πια καλά- πως αυτού του είδους η ρητορεία μας έφερε ως εδώ,

αλλά ένα πράγμα είναι η πιστοληπτική ικανότητα ενός κράτους

και ένα διαφορετικό πράγμα είναι η απώλεια της ψυχής των πολιτών του.

Αλήθεια ή μύθος, στο φαντασιακό του ο Έλληνας αυτοπροσδιοριζόταν ως κατά βάθος ψυχούλα: οκ, γαμούσε και το κράτος και τις υποχρεώσεις του και τους νόμους και τους θεσμούς, αλλά διατηρούσε, υποτίθεται, σε εφεδρεία την ανθρωπιά του.

Αν λοιπόν στο δίλημμα τύπος ή ουσία, γίναμε αίφνης λάτρεις του τύπου, αν στο δίλημμα ανθρωπιά ή νομιμότητα, γίναμε αίφνης λάτρεις της νομιμότητας, ας πάει και το παλιάμπελο: είναι όσο ειρωνικό πρέπει πως θα είναι ξένοι εκείνοι που θα θυσιασθούν στο όνομά της (και τους οποίους με μια υπέροχη ντρίμπλα βαφτίσαμε εκβιαστές μας). Εκείνοι που αν πεθάνουν θα πεθάνουν, όχι επειδή η Ελλάδα δεν μπορεί να ικανοποιήσει αντικειμενικά το αίτημά τους, αλλά επειδή δεν θέλει να δώσει το λάθος μήνυμα. Αλλά όπως ξανάγραψα: εφόσον το να υποκύψουμε στον «εκβιασμό» τους αποτελεί το λάθος μήνυμα, όταν πεθάνουν θα έχουμε δώσει το σωστό μήνυμα.