Εδώ Καμίνης, της καληνύχτας τα φιλιά μην μου τα δίνεις.

Γυρνάω χθες βράδυ σπίτι και στο ραδιόφωνο ακούω την επινίκια ομιλία του Καμίνη. Η αντικειμενική πραγματικότητα είναι μια πλάνη, υπάρχουν τόσες πραγματικότητες όσες και υποκειμενισμοί, οπότε η δική μου υποκειμενική πραγματικότητα ακούει να εκπέμπεται από τα ραδιοκύματα (και στη φωνή του νικητή μεν, κυρίως όμως στις αντιδράσεις των συγκεντρωμένων) μια αυθεντική συγκίνηση: ίσως πρόκειται για τη συγκίνηση της αρχικά απίθανης επικράτησης του μεγάλου αουτσάιντερ, ίσως πρόκειται για τη συγκίνηση ενός μη κομματικού ακροατηρίου, και πάντως -είπαμε- δεν φταίει η πραγματικότητα, η φαντασία μου τα φταίει.

Φτάνοντας σπίτι βλέπω στην τηλεόραση τον Παπανδρέου και τον Ραγκούση και τον Πεταλωτή και τον Σγουρό να αλληλοσυγχαίρονται με τον Καμίνη. Αρκεί αυτή η εικόνα για να με ξενερώσει; Όχι ακριβώς, αφού αφενός ήταν αναμενόμενη, αφετέρου δεν ήταν ενθουσιασμός αυτό που ένιωθα για τον Καμίνη (και τον Μπουτάρη) ώστε να ξενερώσω: σε κανένα σημείο της προεκλογικής διαδρομής δεν έλαβαν στα μάτια μου τις ιδιότητες που πολλοί φάνηκαν να τους προσδίδουν.

Ωστόσο.

Ωστόσο για αυτό υπάρχει το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, για να παίζουμε εκεί το Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός. Για να μπορούμε εκεί να βλέπουμε -με όλη την εγγενή αυθαιρεσία της «επιλογής» της ομάδας με την οποία θα είμαστε - τα πράγματα με όρους καλού - κακού, με όρους απόλυτων μεγεθών. Στην πολιτική το απόλυτο δίνει τη θέση του στο σχετικό και η κρίση του κάθε κόμματος ή του κάθε υποψηφίου ξεχωριστά στη σύγκρισή του με τους άλλους αφενός και τη γενική πολιτική ατμόσφαιρα αφετέρου.

Αφού λοιπόν η γενική πολιτική ατμόσφαιρα είναι αποχή και άλλη αποχή και ακόμη μεγαλύτερη αποχή, αφού λοιπόν η γενική πολιτική ατμόσφαιρα είναι το σου γυρνάω την πλάτη, κάνε ό,τι νομίζεις πάνω στο παρόν και το μέλλον μου, εγώ με εσένα άλλο δεν ασχολούμαι, όπως δεν αποφασίζεις εσύ για το μέλλον μου αλλά ο αυτόματος πιλότος των οικονομικών μεγεθών έτσι δεν μπαίνω στον κόπο να αποφασίσω κι εγώ,

αφού λοιπόν η μόνη επανάσταση προ των πυλών δεν είναι κάποια αντινεοφιλελεύθερη επανάσταση, αλλά η επανάσταση της απονομιμοποίησης του υπάρχοντος κομματικού συστήματος,

προσωπικά προτιμώ τον Καμίνη αντί του Κακλαμάνη και τον Μπουτάρη αντί του Γκιουλέκα, όχι γιατί θα φέρουν μαζί τους κάτι το συγκλονιστικό, αλλά γιατί στην πολιτική δεν μπορεί να είναι ζητούμενο μόνο το συγκλονιστικό. Να είναι δηλαδή ζητούμενο και αυτό, αλλά να βλέπουμε και τι είναι συγκριτικά προτιμότερο, όταν το συγκλονιστικό για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή μας δεν μας επισκέπτεται.

Όλα μα όλα πάντως τα μηνύματα, και η αποχή και τα λευκά και τα άκυρα και η επικράτηση στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη υποψηφίων που δεν βγήκαν από κομματικά θερμοκήπια, δείχνουν πως το υπάρχον κομματικό σύστημα -και ειδικότερα ο δικομματισμός- έχει σαπίσει, όχι μόνο στη θεωρία, αλλά πλέον και στην εκλογική πράξη.

Ήταν μια ακόμη πολιτική ανάλυση του ολντ μπόι. Χαιρετώ προς το παρόν, αύριο θα μεταμφιεστώ σε τύπο που γράφει για σινεμά. Σοφούλα, στο λέω από τώρα, για να μην σου έρθει απότομο: θα είμαι σκληρός μαζί σου.