Δευτέρα, Νοεμβρίου 01, 2010

Εξίσου με τον Θεοφάνους

Πήρα κόκκινα γυαλιά
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω.
Τι ΗURT LOCKER, τι ΕRΤ LOCKER,
τι Βαγδάτη, τι Παγκράτι.
---
Και τώρα αν με ρωτάς πώς μεταφράζεται το πνεύμα των καιρών,
σε θεωρία και σε πράξη,
δεν θα μπορούσα να βρω αντιπροσωπευτικότερη δήλωση από αυτήν:
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΚΑΓΚΑΚΗ: Η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του ΑΝΤ1 λέει για τις περικοπές που έγιναν στους μισθούς των εργαζομένων του ΑΝΤ1: «(...) Είναι προς τιμήν τους που τα παιδιά αυτά αγαπούν τόσο πολύ ένα πρότζεκτ και δέχονται να δουλέψουν με λιγότερα χρήματα και να φέρουν ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Και εννοώ τους πάντες από όλους όσοι πληρώνονται: τεχνικοί, μουσικοί, τα άλλα δύο μέλη της επιτροπής, γιατί ο Λεβέντης κι εγώ δεν πληρωνόμαστε έξτρα γι' αυτό».
Μια δήλωση - μια εποχή.
Αγάπησε κι εσύ το πρότζεκτ σωτηρίας της πατρίδας
και δέξου να δουλέψεις με λιγότερα χρήματα
για να φέρεις ένα καλύτερο αποτέλεσμα.
Δεν είσαι ο μόνος που θυσιάζεται
(πληρώνοντας δεκαετίες ασωτείας και μιας ζωής πάνω απ' τις δυνάμεις σου).
Θυσιάζονται εξίσου (φταίνε δεν φταίνε) και οι κριτές του σόου.
Οι κριτές σου.
Που το Χ FACTOR που εναγωνίως σε σένα αναζητούν
είναι η ικανότητά σου να παραμείνεις
εκτός κεντρικής σκηνής,
χωρίς λάμψη αυτογνωσίας,
χωρίς λάμψη πολιτικής συνείδησης,
πεπεισμένος πως το παιχνίδι έτσι μόνο παίζεται
και όχι αλλιώς.
Αλλά εκείνο που περισσότερο σοκάρει
στη δήλωση του Κατερινιού
δεν είναι η κυνικότητά της, αλλά η χαζοχαρά της,
δεν είναι η δολιότητά της, αλλά η άγνοια κινδύνου της.
Υπό μια έννοια η δήλωσή της είναι η άλλη όψη του νομίσματος
των τύπων που θέλουν να ανατινάξουν τον Σαρκοζί απ' το Παγκράτι.
Πολτός.
Είμαστε μια κοινωνία πολτού,
με τον ΓΑΠ και τον Σάκη
στον ρόλο των γεμάτων ασταμάτητη ενέργεια
κεντρικών περφόρμερ των σόου μας,
που συνεχίζονται με θυσίες,
για όσο ακόμη θα συνεχίζονται,
βρίσκοντας αν μη τι άλλο πολιτιστική ανάταση
σε πρότζεκτ που have come here to play Jesus
to the lepers in our tv head.

3 Comments:

At 11/02/2010 03:04:00 π.μ., Blogger Rodia said...

Με αυτα τα προτζεκτ και τα κονσεπτ, αρρωσταινω και νοσταλγω την εποχη που απαγορευοντουσαν στα μαγαζια οι ταμπελες με τα λατινικα γραμματα...
(γιατρε μου, περναει αυτο;)

Το ζουμι ειναι ο... πολτος! :)

 
At 11/02/2010 09:37:00 π.μ., Blogger Ιωάννης Moody Λαζάρου said...

Λογικό είναι να συνεχίζουν και να συνεχίζουμε, γιατί αν από αξιοπρέπεια φύγουν και φύγουμε, πιθανόν να μείνουν και να μείνουμε στα αζήτητα. Σίγουρα έχουμε μπει στο τριπάκι.

 
At 11/02/2010 11:10:00 μ.μ., Blogger celin said...

Is it getting better?
Or do you feel the same?
Will it make it easier on you now?
You got someone to blame

You say, one love, one life
When it's one need in the night
One love, we get to share it
Leaves you baby if you don't care for it

Did I disappoint you?
Or leave a bad taste in your mouth?
You act like you never had love
And you want me to go without

Well it's too late tonight
To drag the past out into the light
We're one but we're not the same
We get to carry each other, carry each other
One!

Have you come here for forgiveness?
Have you come to raise the dead?
Have you come here to play Jesus?
To the lepers in your head

Did I ask too much? More than a lot
You gave me nothin' now it's all I got
We're one but we're not the same
Well we hurt each other then we do it again

You say love is a temple, love a higher law
Love is a temple, love the higher law
You ask me to enter but then you make me crawl
And I can't be holdin' on to what you got
When all you got is hurt

One love, one blood
One life, you got to do what you should
One life, with each other
Sisters, brothers

One life but we're not the same
We get to carry each other, carry each other
One

http://www.youtube.com/watch?v=DYyWVlh8NLM



Eτσι,για να θυμηθουμε λιγο το καλυτερο τραγουδι των 90's κ να ξεφυγουμε λιγο με ενα θετικο μηνυμα.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home