Τι ωραίο ποστ:

«Στο κελλί, χαμένο μέσα στο δάσος, ακούμε την ιστορία του γέροντα Ανδρέα.

Ήρθε στο Όρος πολύ μικρός, πέντε ή έξι χρονών, είχε αδελφό ήδη καλόγερο.

Έμεινε όλη του την ζωή εδώ, δεν βγήκε ποτέ έξω.

Δεν θυμόταν πώς είναι η γυναίκα, αυτοκίνητο δεν είχε δει ποτέ του.

Έζησε στο κελλί μέχρι τα βαθιά του γεράματα, ούτε στο μοναστήρι του δεν κατέβαινε.

Στα τελευταία του είχε μπει ολόσωμος στον Παράδεισο,

το πρόσωπό του ήταν σφραγισμένο με ουράνια μακαριότητα,

στα χείλη του το μειδίαμα της αθανασίας.

Αντιλέγω εγώ:

Δεν είχε ποτέ του επιλογή,

δεν διάλεξε,

δεν αποφάσισε,

δεν εισήλθε εις πειρασμόν.

Έχασε τον κόσμο,

δηλαδή έχασε την ψυχή του».

///

Τι κόλλημα

έχω φάει με την Μπέλλου.

///

Τι εμπλοκή.

Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω:

απ' τον Κικί και τον Σγουρό ποιόν να διαλέξω;

///

Τι θα γίνουμε όταν πεθάνουμε, όλοι κάποια στιγμή αναρωτιούνται.

Τι θα γινόμασταν αν δεν είχαμε γεννηθεί, σημαντικά λιγότεροι.

///

Τι κάνει τη βροχή να βρέχει;

Μην πεις τα σύννεφα.

Κάτι ψυχαναλυτικό πρέπει να κρύβεται από πίσω.

Αλλά μας κρατάνε στο σκοτάδι,

για να πουλάνε ομπρέλες

έξω απ' τα σκαλιά του μετρό,

μετακλητοί απ' τον τρίτο κόσμο,

οι stalkers της πρώτης ψιχάλας.

///

Στον αληθινό τον κόσμο δεν υπάρχουν πασόκ.

///

Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν κι αυτοί;

Τα ποιήματα του Κακναβάτου

έπεφταν στην ώρα της Καραβάτου.