Συνωμοσία Περιφερειαρχών της Φωτιάς

Ενδεχόμενο πρώτο: την Κυριακή το ΠΑΣΟΚ δεν χάνει απλώς, αλλά συντρίβεται, βλέπει ποσοστά αδιανόητα χαμηλά κλπ. Τότε, πράγματι, το να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, ενόψει και του διλήμματος που έθεσε ο Παπανδρέου, είναι από εύλογο έως ευθέως επιβεβλημένο. Όμως. Όμως. Εάν δεν είχε θέσει αυτό το δίλημμα, δεν θα ήταν εξίσου αυτονόητο. Προφανώς και τέτοια πανωλεθρία θα κλόνιζε τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης (ιδιαίτερα επειδή δεν πρόκειται για μια κυβέρνηση που εκλέχθηκε για να εφαρμόσει μνημόνιο), σίγουρα θα της έκανε τη ζωή δύσκολη, αλλά εν πάση περιπτώσει θα ήταν μια ήττα σε αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου ο λαός μπορεί να στέλνει μηνύματα αποδοκιμασίας, μπορεί να ζητά ακόμη και αλλαγή γραμμής, αλλά δεν σημαίνει αυτόματα πως επιθυμεί και αλλαγή κυβέρνησης. Και εν πάση περιπτώσει αυτό είναι το θέμα: σε μια μη σχιζοφρενική εκδοχή της πολιτικής αυτά είναι τα επιχειρήματα που θα έπρεπε να επικαλείται την επόμενη μέρα η κυβέρνηση, σε μια μη σχιζοφρενική εκδοχή της πολιτικής θα έπρεπε εμείς να της λέμε την επόμενη μέρα της πανωλεθρίας «φύγε» και εκείνη να απαντά «έχω εκλεγεί, είμαστε στον πιο δύσκολο χρόνο του προγράμματος, είναι απόλυτα φυσιολογικό να στραβώνεις με τις θυσίες που επιβάλλει το μνημόνιο, κάνε υπομονή», σε μια μη σχιζοφρενική εκδοχή της πολιτικής εκείνη θα έπρεπε να μην θέλει καν να ακούει για σύνδεση του αποτελέσματος των δημοτικών με την παραμονή της στην εξουσία. Αντ' αυτού τα συνέδεσε εκείνη με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Μόνη της. Εκτός και αν τα περί «τσουνάμι» και περί «τσουρουφλίσματος» του Σαμαρά συνιστούσαν γάντι για πρόωρες. Οπότε το ερώτημα παραμένει: Γιατί να φέρνεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου στον κίνδυνο μιας θέσης από την οποία δεν θα μπορείς να ξεφύγεις;

Ενδεχόμενο δεύτερο: την Κυριακή το ΠΑΣΟΚ χάνει μεν δυνάμεις, αλλά σε επίπεδα που δεν προξενούν κανένα σοκ. Εάν ο Παπανδρέου πει πως δεν κάνει πρόωρες, τον λες μπλοφαδόρο, τον λες ανακόλουθο με το αφήγημα σωτηρίας της χώρας, τον λες ανυψωτήρα των σπρεντ, πάντως η σχιζοφρένεια κάπου εδώ λήγει, αφήνοντας μια επίγευση ελαφρά τη καρδία κομματικών τακτικισμών. Εάν όμως και σε αυτό το ενδεχόμενο πει πως πάει για πρόωρες, τότε τι αρχίζεις να λες; Τότε θυμάσαι πως τον Σεπτέμβριο του 2009 ο τότε Πρωθυπουργός και αρχηγός της ΝΔ αποφάσισε να αυτοκτονήσει για λόγους τότε ακόμη ανεξήγητους και συνειδητοποιείς πως το Νοέμβριο του 2010 είναι σειρά του νυν Πρωθυπουργού και αρχηγού του ΠΑΣΟΚ να αυτοκτονήσει. Για λόγους εξηγήσιμους ή ανεξήγητους μικρή σημασία έχει. Σημασία ούτως ή άλλως μετά το ευφρόσυνο αυτό προεκλογικό διάλειμμα θα ξαναρχίσει να έχει η υστέρηση των εσόδων, το αναθεωρημένο έλλειμμα και μπλα μπλα μπλα. Και αν το αφήγημα σωτηρίας της χώρας εγκαταλειφθεί από τη μονοκομματική εκδοχή του, αυτό θα σημάνει απλώς την έναρξη ενός καινούριου αφηγήματος, κατά το οποίο απηυδισμένος ο λαός από τις αλλεπάλληλες αυτοκτονίες, απηυδισμένος από την ανεπάρκεια των πολιτικών και της πολιτικής, θα στρέψει εκ των πραγμάτων την απελπισμένη ελπίδα του σε μια κυβέρνηση μετεκλογικής συνεργασίας, σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, η οποία θα ασχοληθεί με την οικονομία και μόνο, όπως της πρέπει και όπως της αρμόζει, χωρίς πια κομματικές έριδες, χωρίς πια τριβές και αντεγκλήσεις, ακόμα πιο μονόδρομα, ακόμα πιο τολμηρά, ακόμα πιο σωτήρια.

Αν δεν σου βγάζει νόημα το ποστ, είναι επειδή ούτε εγώ βγάζω νόημα. Σε πολιτικά σχιζοειδείς καιρούς άλλωστε, ποιός το έχασε το νόημα για να το βρούμε εμείς; Ό,τι γίνει θα γίνει. Κι εμείς θα καμωθούμε για μια ακόμη φορά πως καταλάβαμε τι έγινε και γιατί έγινε.