Τα παντελόνια των στρουθοκαμήλων

Όταν από τη ντουλάπα βγαίνουν οι σκελετοί, καταλαβαίνεις ότι στην πράξη το αντίστροφο ισχύει από το θεωρητικά σωστό και ότι τελικά από ένα επίπεδο ενοχής και πάνω μόνο ένοχος μπορεί να ποιήσει ένοχο: σκελετοί χωρίς παντελόνια από την μια, σκελετοί με κατηγορίες για στρουθοκαμηλισμό από την άλλη. Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα και οι στρουθοκάμηλοι δεν φοράνε παντελόνια.

Και κάπως έτσι ο Τάσος Μαντέλης θεωρείται εμβληματική φιγούρα πολιτικού λαμόγιου, την ίδια ώρα που η μαύρη χρηματοδότηση του ΠΑΣΟΚ θεωρείται μέρος του παιχνιδιού: ο Μαντέλης απαγορεύεται να πάρει λεφτά από τη Siemens, το ΠΑΣΟΚ, έλα μωρέ, έπαιρνε επειδή έτσι λειτουργούσε το σύστημα.

Η έσχατη μορφή άμυνας απέναντι σε κάθε σκάνδαλο που ξεφεύγει από τις ατομικές ποινικές ευθύνες και αποκτά θεσμική διάσταση είναι αυτή: όταν τα πράγματα δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν, μετατρέπουμε το έως χθες σκανδαλώδες σε αυτονόητο, σε «Μα κάνεις κι εσύ τώρα πως πέφτεις απ' τα σύννεφα;». Περίπου αυτό ήταν και το συμπέρασμα για τις υποκλοπές.

Και κάπως έτσι οι λογαριασμοί του Μαντέλη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα έρθουν στο φως, ενώ οι λογαριασμοί των κομμάτων και τα διπλά τους βιβλία δεν θα έρθουν ποτέ στο φως, γιατί κανείς δεν θέλει να έρθουν στο φως: γιατί ο Μαντέλης τα κρατάει τα φράγκα για τον εαυτό του, ενώ το ΠΑΣΟΚ θα το κινήσει το χρήμα το προεκλογικό, θα το δώσει σε δημοσκόπους, διαφημιστές, ΜΜΕ με την μορφή διαφημίσεων κλπ. Και όλα αυτά πέραν των όσων πληρώνει το ίδιο το Κράτος στα κόμματα.

Όλα αυτά τα έχω ξαναγράψει και στο παρελθόν, αλλά επαναλαμβάνομαι επειδή η υπόθεση Τσουκάτου είναι απόλυτα ενδεικτική του τρόπου που λειτουργεί ο Τύπος, η Δικαιοσύνη και φυσικά η κοινή γνώμη. Ενώ οι ταμίες του ΠΑΣΟΚ λίγο πολύ είχαν επιβεβαιώσει τα λεγόμενα Τσουκάτου, δεν έτρεξε μία, τη βγάλαμε καθαρή με έναν και καλά εσωτερικό έλεγχο, όλα καλά και όλα ωραία. Ωστόσο και ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Οικονομικών εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ συνεχίζουν να μιλάνε και να κυνηγάνε και τη φοροδιαφυγή και να ψάχνουν και έσοδα και να κυνηγούν το μαύρο χρήμα.

Όσο για την φράση της Κατερίνας Πελέκη: «Εγώ ξέρω ότι οι άντρες φοράνε παντελόνια και αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, όπως τις αναλαμβάνω κι εγώ που δεν φοράω», ίσως θέλει να τονίσει ότι εκείνη παρότι είναι γυναίκα (ένα πλάσμα δηλαδή που δεν έχει στο κάτω κάτω καμία «νόμιμη» εκ του φύλου του υποχρέωση να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του) φέρεται ωσάν να ήταν άντρας, ήτοι αντρίκεια, γενναία, επειδή οι εποχές άλλαξαν και σήμερα μια γυναίκα -φοράει δεν φοράει παντελόνια- έχει «ηθική» εκ του φύλου της υποχρέωση να φέρεται σαν άντρας: είναι η φεμινιστική εκδοχή της αντιδιαστολής νομίμου και ηθικού.