Έδειξε στην παρέα ένα παλιό του σημείωμα:

«Όταν ονειρεύεσαι πως έχεις στύση το πιθανότερο είναι πως όντως έχεις στύση.

Όταν ονειρεύεσαι οτιδήποτε άλλο το πιθανότερο είναι πως απλώς το ονειρεύεσαι.

Γεγονός που μας κάνει ίσως να εικάσουμε ότι αν υπάρχει μια γέφυρα μεταξύ ονειρικού και πραγματικού αυτή λέγεται σηκωμένος φαλλός,

που μας κάνει ίσως να εικάσουμε ότι η ερωτική λειτουργία του σώματος είναι από τη φύση της μια κατάσταση στο μεταίχμιο ονείρου και πραγματικότητας».

Σε μερικούς άρεσε, σε μερικούς δεν άρεσε, και αυτοί που τους άρεσε και αυτοί που δεν τους άρεσε το έριξαν στον χαβαλέ.

Mόνο κάποιες ώρες αργότερα βγαίνοντας από το μπαρ ένας γύρισε και του είπε ότι επιτέλους βρήκε έναν ικανοποιητικό ορισμό του ονειροπόλου: ονειροπόλος είναι εκείνος που αποκλείει από τη σκέψη του την εκδοχή του κατουρήματος. «Να κατουρήσεις συνήθως θες ρε μαλάκα στον ύπνο σου. Να κατουρήσεις», συμπλήρωσε, την ώρα που κατουρούσε σε παρακείμενο γιαπί.

Πάνω που είχε πάρει απόφαση ότι θα είχε ξανά μόνο χάχανα για φίντμπακ, επιτέλους μια κριτική, μια ανταπόκριση. Θα μπορούσε να χτίσει πάνω της. Παλάτια ολόκληρα. Ξεκίνησε να την δουλεύει πυρετωδώς οδηγώντας παρανόμως προς το σπίτι. Ξεκίνησε από το βασικό: είχε κάνει ένα μεγάλο λάθος ο φίλος του: ονειροπόλος είναι εκείνος που αποκλείει από το λόγο του -και όχι τη σκέψη του- την εκδοχή του κατουρήματος. Ο ίδιος την είχε σκεφτεί και λογοκρίνει την εκδοχή αυτή για λόγους καθαρά λυρικούς. Μπαίνοντας σπίτι και κατουρώντας στην τουαλέτα (ποτέ σε δημόσιους χώρους εκείνος, ποτέ) ένιωσε τύψεις, τύψεις αισθητικές. Βλέποντας τα να κυλούν και τσιρτσιρίζουν, να κυλούν και τσιρτσιρίζουν, τσίσια μπόμπες σαν και τα ποτά, αποφάσισε να τους αφιερώσει ξεχωριστό σημείωμα, αποφάσισε να χτίσει ένα παλάτι για ούρα. Το φίντμπακ των προσεχών χαχάνων δεν θα τον πτοούσε. Είχε οίστρο. Τελείωσε το κατούρημα και ξεκίνησε το γράψιμο. Στην δεύτερη γραμμή επάνω τον πήρε ο ύπνος. Ονειρεύτηκε πως είχε στύση.