Η εξέλιξη των ειδών

Όταν είδε και απόειδε με τους άντρες τα έφτιαξε με γίββωνα.

Ενθουσιασμένη ειδοποίησε και τις φίλες της.

Ενθουσιάστηκαν και αυτές με τους δικούς τους.

Το νέο διαδόθηκε ευρύτερα.

Τα δάση αντιλαλούσαν από τραγούδια

ολοκληρωτικής αφοσίωσης και εντελούς αρμονίας.

Πίσω στις πόλεις οι άντρες φρακάρισαν.

Άλλοι έγιναν γκέι, άλλοι ανακάλυψαν ότι τελικά πάντα ήταν

κι άλλοι για να μη γίνουν εξεγέρθηκαν.

Ομοιώματα του Δαρβίνου καίγονταν παντού.

Δίπλα στις φωτιές οι εξεγερμένοι

άρχισαν να τραγουδούν τραγούδι σπαρακτικό.

Το κάλεσμά τους έφτασε ως τα δάση.

Δεν έμεινε -δεν ήταν δυνατόν να μείνει- χωρίς ανταπόκριση.

Οι πόλεις γέμισαν θηλυκούς γίββωνες.
Σε δάση και πόλεις άρχισαν να γενιούνται γιββωνάνθρωποι.

Λίγες γενιές αργότερα οι γιββωνάνθρωποι των δασών και

οι γιββωνάνθρωποι των πόλεων αποφάσισαν

να καταργήσουν τις διαχωριστικές γραμμές

και να αρχίσουν να ζουν όλοι μαζί.

Σύντομα διαπίστωσαν ότι η διαφορά ανάμεσα σε ένα

γιββωνάνθρωπο των δασών και ένα γιββωνάνθρωπο των πόλεων

ήταν μεγάλη.

Σχεδόν τόσο μεγάλη όσο η διαφορά

ανάμεσα σε δύο αστικούς γιββωνανθρώπους.

Κάποιοι ισχυρίζονταν ότι και η διαφορά ανάμεσα

σε δυο δασικούς γιββωνανθρώπους δεν ήταν πάντοτε αμελητέα,

απλά το τραγούδι ήταν η ισχυρότερη εξαγωγική δραστηριότητα τους,

η οποία αν κλυδωνιζόταν, η οικονομία τους θα εξέπεμπε SOS

που θα διαρκούσε 18 δευτερόλεπτα

και θα επαναλαμβανόταν για 15 λεπτά.

Αμέσως μετά θα κατέρρεε,

και ο κάθε γιββωνάνθρωπος των δασών

θα ζούσε το υπόλοιπο της ζωής του πάνω σε ένα κλαδί,

χρεοκοπημένος, ολομόναχος, δίχως ζωτικό μύθο.

Οπότε τραγουδούσαν και το εξήγαγαν επιτυχώς.