Cinque

Τα πρώτα χρόνια του μπλόγκιν είναι σαν έρωτας: είσαι μέσα σε μια διαρκή παραζάλη. Πέντε χρόνια όμως είναι μεγάλο διάστημα: η παραζάλη έχει φύγει, έχοντας δώσει τη θέση της σε πιο στέρεες καταστάσεις. Με τη στερεότητα κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις: νοσταλγείς αυτό που έχασες, χωρίς να υποτιμάς αυτό που κέρδισες.

Παλιά πίστευα ότι κάθε λέξη μου δημιουργεί εκρήξεις. Άργησε αλλά μου πέρασε. Τώρα οι λέξεις μου με παιδεύουν, ενίοτε με βασανίζουν, οι προτάσεις μου συχνότατα επεκτείνονται σε μήκος επώδυνο για τα μάτια και αυτό εξυπηρετώντας ποιόν τελικά σκοπό; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο αυθορμητισμός έχει δώσει τη θέση του στον κόπο.

Τι σε νοιάζουν εσένα όλα αυτά και πότε επιτέλους θα απαλλαγώ από τον ναρκισσισμό μου, θες τώρα να ρωτήσεις. Σιγά σιγά. Σήμερα είμαι σε πολύ καλύτερη φάση από τότε που ξεκίναγα. Αν είμαστε ακόμα εδώ, στα δεκάχρονα εικάζω πως θα έχει σχεδόν εξαλειφθεί.

Γιατί όσο περισσότερο γράφεις τόσο περισσότερο αρχίζεις να ξεμαγεύεσαι από τον εαυτό σου και το υποτιθέμενο φως του και τόσο περισσότερο αρχίζεις να υποψιάζεσαι πως κάπου πέρα και έξω από τον εαυτό σου βρίσκεται το φως της ίδιας της γραφής, η εξόρυξη του οποίου είναι λίαν αμφίβολη, αλλά εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συνεχίσεις να σκάβεις. Κι αν ποτέ το βρεις το βρήκες. Κι αν δεν το βρεις ποτέ,

το να γράφεις σημαίνει να σκέφτεσαι

και το να σκέφτεσαι σημαίνει να υπάρχεις

και το να υπάρχουμε είναι η μόνη δυνατότητα ελευθερίας

που έχουμε απέναντι στην εκκρεμονοησία της ζωής,

αυτής δηλαδή της θεμελιωδώς παράδοξης συνθήκης

στην οποία μας έχουν πετάξει χωρίς ποτέ να μας εξηγήσουν

αν είναι συναρπαστικό παιχνίδι του νου δίχως αρχή και τέλος

ή αδυσώπητη πραγματικότητα

πριν την αρχή της οποίας δεν υπήρχαμε

και μετά το τέλος της οποίας δεν θα υπάρχουμε.