Τράνζιτ

Η μητέρα του Πάμπλο Γκαρσία βάζει το πρώτο γκολ στην Τούμπα, ο πατέρας του Τζος Τσίλντρες θα βρίσκεται πάντοτε δίπλα του στο γήπεδο όταν εκείνος αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό. Η επίκληση από τον Γκαρσία και τον Τσίλντρες των νεκρών γονέων τους, μπορεί φαινομενικά να συγγενεύει με τις συνήθεις αθλητικές επικλήσεις προς το Θεό, ωστόσο έχει ουσιωδώς διαφορετική ποιότητα από αυτές. Όλοι εκείνοι που σε κάθε γκολ δείχνουν τον ουρανό (περιμένοντας ίσως να πεταχτεί από εκεί ένα άλλο χέρι, ο δείκτης του οποίου θα αγγίξει το δικό τους μετατρέποντας το γήπεδο σε Καπέλα Σιξτίνα), φλερτάρουν είτε με την γελοιότητα (αν δεν πιστεύεις) είτε με την ύβρη (αν πιστεύεις), αφού διακατέχονται από μία χρησιμοθηρική και πελατειακή αντίληψη του θείου, σύμφωνα με την οποία ο λόγος ύπαρξης του Θεού είναι η προσωπική μας εξυπηρέτηση.
Άλλο πράγμα λοιπόν η σαχλή και κατ’ επίφαση θρησκευτικότητα του σκόρερ που ευχαριστεί το Θεό και άλλο πράγμα να έχεις χάσει τον γονιό σου. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι απτό και συγκεκριμένο. Υπό νορμάλ συνθήκες ο Πάμπλο Γκαρσία θα ζούσε όλη την εβδομάδα πριν το ντέρμπι προετοιμαζόμενος για το ματς της τριακονταετίας, για ένα παιχνίδι ζωής ή θανάτου. Όμως ο θάνατος συνέβη στον άνθρωπο που τον έφερε στη ζωή και εκείνος βρέθηκε να κάνει τη διαδρομή Ελλάδα – Ουρουγουάη - Ελλάδα, προπόνηση – κηδεία - προπόνηση, να αιωρείται μεταξύ διαφορετικών ηπείρων και διαφορετικών χρονικών ζωνών, μεταξύ επαγγελματικών υποχρεώσεων και προσωπικών αναμνήσεων. Συνήθως σε τέτοιες στιγμές η ίδια σου η συνείδηση βρίσκεται σε κατάσταση τράνζιτ κι είναι σαν να ζεις σε ένα χώρο παράπλευρο του πραγματικού, όπου γνωρίζεις μεν ότι δεν ονειρεύεσαι, ξέρεις όμως και ότι δεν ζεις με τον τρόπο που ζούσες μέχρι λίγες μέρες πριν, όπου σε ένα βαθμό παρακολουθείς όλα αυτά που σου συμβαίνουν σαν τρίτος παρατηρητής. Ελάχιστες στιγμές στη ζωή μπορούν να σταματήσουν το χρόνο και να σε κάνουν να ξαναεξετάσεις τα συστατικά του, σχετικοποιώντας την αξία γεγονότων που ως χθες φάνταζαν τα πιο σημαντικά. Έτσι ο Γκαρσία δεν κατεβάζει το Θεό από τον κόσμο του για να τον χρίσει σκόρερ, αλλά παραμένει αιωρούμενος στον δικό του κόσμο, μεταφέροντας με τις δηλώσεις του και εμάς εκεί.
Την ίδια αγωνιστική ο Σήφης Δασκαλάκης αποκρούει το πέναλτι του Ολυμπιακού και παραταύτα στην επαναφορά της μπάλας δέχεται το γκολ. Του έχει ξανασυμβεί η ίδια ακριβώς ατυχία σε παλιότερο αγώνα με τον Ολυμπιακό, οπότε γονατίζει και με έντονο παράπονο χειρονομεί στον ουρανό λέγοντας: «Γιατί, Θεέ μου, ξανά;». Θεωρεί αυτό που του συμβαίνει εκείνη την ώρα ό,τι πιο σημαντικό θα μπορούσε να του συμβεί, το θεωρεί αποκορύφωμα της ουσίας. Και καλά κάνει και το θεωρεί έτσι, αφού δεν ζούμε με αναστολές ούτε με κρατούμενα, αφού η κατάσταση τράνζιτ είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Όπως κανόνας είναι και ότι τα αθλήματα με μπάλα αποτελούν έναν χώρο παραδομένο στο αστάθμητο, έναν χώρο όπου παραιτείσαι από την ψευδαίσθηση του απολύτου ελέγχου. Αποδέχεσαι ότι ο βαθμός ελέγχου σου σε αυτό που θα συμβεί στο γήπεδο φτάνει μέχρι ένα σημείο. Δεν είναι μόνο ο αντίπαλος που μπαίνει στην μέση, είναι και η επιθυμία της μπάλας. Και ο μεγάλος παίκτης είναι αυτός που αφήνει το μικρότερο δυνατό περιθώριο στη μπάλα για τις δικές της επιθυμίες, αλλά δεν θα βρεθεί ποτέ ο παίκτης που θα στέλνει πάντοτε την μπάλα εκεί που θα θέλει. Αυτό δεν αναιρεί τη δύναμη των νόμων της φυσικής. Το πού θα πάει η μπάλα εξαρτάται από τη δύναμη και τη τροχιά που θα της δώσεις. Δεν ξέρεις όμως τι θα μεσολαβήσει στην πορεία της, όπως και δεν μπορείς να ξέρεις ακριβώς τι δύναμη και ακριβώς τι τροχιά της έδωσες.
Και εκεί που τελειώνει η φυσική, αρχίζει το μετά τη φυσική, το μεταφορικά μεταφυσικό, κάτι σαν εκείνο που παίρνεις φόρα για το φάουλ, την μπάλα δεν την εμποδίζει κανείς να βρεθεί στα δίχτυα, ούτε καν ο τερματοφύλακας, οπότε είτε το ήθελες να πάει στα δίχτυα είτε δεν το ήθελες, σημασία έχει ότι το ήθελε η μπάλα. Και αφού βρίσκεσαι σε κατάσταση τράνζιτ η συγκεκριμένη στιγμή εντάσσεται στο πλαίσιο της και εξηγείται καλύτερα από αυτό. Η μεταφυσική της μπάλας συναντά την προσωπική σου μεταφυσική κι όλα τα άλλα έρχονται φυσικά.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)