Υet another football post

Υπάρχουν δυο τρόποι να φεύγει το μυαλό· ο ένας είναι μέσω ενός αθλήματος το οποίο σχεδόν όλος ο πλανήτης έχει επιλέξει ως κοινά αποδεκτό τρόπο φυγής· εκφράζει εξίσου φτωχούς και πλούσιους λαούς, γκόλντεν μπόις και μπόις που δεν έχουνε να φάνε· μερικές φορές εκφράζει ακόμα και γκερλς· η φυγή που προσφέρει δεν λειτουργεί ως νάρκωση, λήθη ή απώθηση, λειτουργεί ως συγκίνηση και έκσταση· όταν τελειώνει ένα ματς τα προβλήματά σου είναι πάλι εδώ, απλώς έχεις ένα λόγο να είσαι και χαρούμενος.

Κι ο άλλος είναι ιδιαίτερος, είναι χαρακτηριστικός της εθνικής μας ιδιοσυστασίας· όταν το σκατό χτυπά στον ανεμιστήρα, κλείνουμε αυτιστικά τα μάτια και τη μύτη, δεν θέλουμε να ξέρουμε τι είναι αυτό που πέφτει πάνω στο πρόσωπό μας, το οποίο έχουμε ήδη χώσει στην άμμο αναζητώντας εναγωνίως μέσα της ένα ό,τι να 'ναι ιδεολόγημα που θα μας επαναφέρει σε θέση φαντασιακής ισχύος από την θέση πραγματικής και φαντασιακής ξεφτίλας στην οποία βρισκόμαστε· έτσι δεν είμαστε πια η οιονεί εθνικά κυρίαρχη Ελλάδα του 2010, έχουμε γυρίσει 70 χρόνια πίσω πολεμώντας ναζισμούς, καθορίζοντας τύχες παγκοσμίων πολέμων και φυλώντας Θερμοπύλες απέναντι στην γεμάτη ράμματα γερμανική γούνα.

Και να πεις ότι δεν υπήρχε (δίπλα στα αναμφίβολα χάλια μας) αληθινός εχθρός· υπήρχε, υπάρχει, λέγεται πλήρης ασυδοσία αγορών, λέγεται παράδοση της πολιτικής στα χρηματιστήρια, λέγεται αυτονομημένη από την πραγματική οικονομία παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα, όπως θες λέγεται· να τον πολεμήσουμε βέβαια όχι για να πετύχουμε κάτι ουσιαστικό, αλλά για να αυταπατηθούμε με περισσότερο αξιοπρεπή τρόπο από ό,τι τώρα που μας έπιασε το αντιναζιστικό, σε μια εποχή που ο Χίτλερ μετατρέπεται σε καρτούν είτε από τον Ταραντίνο είτε από το χιλιοπαραλλαγμένο βιντεάκι της «Πτώσης»· να τον πολεμήσουμε επίσης όχι από καμιά ειλικρινή ιδεολογική βάση, αφού όλα τα Ηedge Funds της γης ωχριούν μπροστά στην κερδοσκοπική μανία του Έλληνα το 1999.

Δεν είναι γραφικό το αίτημα για τις γερμανικές αποζημιώσεις· γραφικότατο, υπεργελοίο και βαθιά εξευτελιστικό είναι να το θυμάσαι τώρα, σαν κουτσαβάκι δέλτα διαλογής· και απόλυτα απογοητευτική η πάνδημη (;) υϊοθέτησή του, εκεί που στη θέση της θα έπρεπε να υπάρχει οργή για όσους ημιεπισήμως το επαναφέρουν· αλλά αν ήταν να υπάρξει οργή θα είχε υπάρξει πολύ νωρίτερα.

Ίσως υπάρξει αργότερα, όχι πολύ αργότερα, μόλις τα πράγματα φτάσουν στο αμήν, το οποίο πάντως προσεγγίζουν φουριόζικα· μέχρι να εκδηλωθεί αρμοδίως θα εκδηλώνεται με χαράγματα αυτοκινήτων που παρκάρουν μες την μέση του πάρκινγκ του μετρό ή με σκόρπιους Δεκέμβρηδες που θα απειλούν τις «αρχές της κοινής μας ζωής».

Αλλά είτε την βγάλουμε καθαρή είτε την βγάλουμε βρώμικη, το μυαλό μπορεί να φεύγει και με όμορφο τρόπο, με τρόπο που δημιουργεί ανάταση, όπως τη νύχτα που ο Σωτηράκης έγινε από έφηβος άντρας και από ταλέντο ηγέτης, όπως τη νύχτα που ανατράπηκαν υπολογισμοί, αμφιταλαντεύσεις και δεύτερες σκέψεις όσων δεν εννοούν να καταλάβουν ότι το προνομιακό πεδίο του Παναθηναϊκού ήταν, είναι και θα είναι η Ευρώπη, όσων δεν εννοούν να καταλάβουν ότι αυτές τις νύχτες θυμάται κανείς μεγαλώνοντας και όχι τις Ξάνθες και τους Πανιώνιους, όσων δεν εννοούν να καταλάβουν ότι το ποδόσφαιρο είναι αυτό που είναι παγκοσμίως για όσα έγιναν σήμερα μεταξύ 37' και 45', για όσα έγιναν πριν μια εβδομάδα μεταξύ 81΄και 89΄.