Μίσκα Μούσκα

Ο μικρός χορεύει πάνω στο κρεβάτι διονυσιασμένος.
Τι θα του δώσει αντάξια χαρά μεγαλώνοντας; Τι θα τον φωτίσει εξίσου και χωρίς κρατούμενα; Γιατί απόλυτα ευτυχισμένοι μπορούμε να είμαστε μόνο όταν είμαστε απόλυτα μικροί; Από ένα σημείο ανάπτυξης και πέρα ο εγκέφαλος αποκλείει την απόλυτη ευτυχία; Είναι δείγμα ηλιθιότητας η απόλυτη ευτυχία; Το σοφό, το σωστό, το λογικό, είναι να είσαι σταθμισμένος, σχετικός, αμφί; Τι σόι ελαττωματική κατασκευή είναι αυτή που μας δέρνει;
Γι΄αυτό ξεχνάμε τι μας συμβαίνει τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, γιατί αν μπορούσαμε να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας παρόμοια συναισθήματα, θα καταλαβαίναμε τι έχει αμετάκλητα χαθεί, θα καταλαβαίναμε ότι ο παράδεισος δεν βρίσκεται ούτε σε μια άλλη ζωή, ούτε σε αυτή που ζούμε τώρα, αλλά σε αυτή που ζήσαμε όσο ήμασταν μωροί, νήπιοι, όσο δεν είχε τεθεί ακόμα σε πλήρη λειτουργία αυτό το πολυμηχάνημα σχετικοποίησης των πάντων που λέγεται εγκέφαλος.