Τα ορφανά των έιτις & το παράδοξο της Γκάμπι

(Παύλος Ευαγγελόπουλος, Πάνος Μιχαλόπουλος, Στηβ Ντούζος, Σταμάτης Γαρδέλης, Κώστας Ευρυπιώτης, Έφη Πίκουλα και Καίτη Φίνου)

Είτε το κίνητρο ήταν η νοσταλγία του κιτς (και κάθε νοσταλγία συνορεύει άλλωστε με το κιτς) είτε κάτι πολύ πιο κανιβαλικά μοχθηρό, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: η απότομη κατηφόρα του αμερικάνικου ονείρου, η στα όρια της κατάρρευσης παρακμή, ο Τζαντ Νέλσον και ο Μακόλεϊ Κάλκιν οι Τζούλιες Αλεξανδράτου των ΗΠΑ (μείον τις τσόντες, συν την ελπίδα να μικιρουρκοποιηθούν ένα φεγγάρι του 2020 όντας υποψήφιοι, αν βρεθεί η κατάλληλη μικρή ταινία, αν δεν έχουν ως τότε φύγει από υπερβολική δόση, αν πετύχει η αρμονική συναστρία νοσταλγίας, οίκτου και θαυμασμού για την αντοχή).

Κατά τ' άλλα δεν μπορώ να αποφασίσω αν η απροθυμία της Γκαμπουρέι Σιντιμπέ να χάσει κιλά, ώστε να μην εμφανιστεί τόσο παχιά σε όλες τις σχετικές τελετές βραβεύσεως και τα πάρτι που τις ακολουθούσαν, είναι δείγμα υγείας ή όχι. Από την μια είναι δείγμα υγείας το ότι δεν υπέκυψε στον ψυχαναγκασμό της ομοιομορφίας, από την άλλη όσο προβληματική κι αν είναι η επιβεβλημένη ανορεξία, δεν λες λιγότερο προβληματικά τα τόσα κιλά· για σένα τον ίδιο, δηλαδή, για τον τρόπο που εσύ ζεις. Πιθανότατα κάποιος ψυχαναγκασμός σε αναγκάζει και σένα να τρως τόσο. Αλλά τελικά είναι ατομικός ψυχαναγκασμός και όχι κοινωνικά επιβαλλόμενος, οπότε υπό αυτήν την έννοια τεκμαίρεται ότι βρίσκεται πιο κοντά στο να αισθάνεσαι εσύ καλά. Είναι έτσι, δεν είναι έτσι, ποιός ξέρει;

Δεν είναι στο χέρι μας να ξέρουμε, στο χέρι μας είναι να αναρωτιόμαστε.