Εν αρχή ην ο Λόγος, εν συνεχεία δε ο Αριθμός.

Η διαδικασία κρατούσε μερικούς αιώνες, κατά τις τελευταίες δεκαετίες της όμως ολοένα και επιταχυνόταν. Στην αρχή ήταν εντελώς ανεπαίσθητη, στο τέλος όχι απλώς φανερή, αλλά πια έμοιαζε και φυσική. Και ήταν άλλωστε, γιατί να μην ήταν; Όχι μόνο δεν υπήρχε τίποτα το ανώμαλο σε αυτήν, αλλά αντίθετα σηματοδοτούσε το τέλος μιας εποχής μάλλον αφελούς και πάντως υπερβολικά ανεύθυνης και την αρχή μιας άλλης, στηριγμένης σε πολύ πιο στέρεα θεμέλια.

Έτσι, η οριστική μετάβαση από έναν κόσμο που συναρμολογούνταν με πρώτη ύλη λέξεις και λογοδοτούσε σε έννοιες φτιαγμένες από λέξεις, σε έναν κόσμο που συναρμολογούνταν με πρώτη ύλη αριθμούς και λογοδοτούσε (όχι σε έννοιες φτιαγμένες από αριθμούς αλλά) σε αριθμούς ως έννοιες, συνοδεύτηκε και από τη λύτρωση της ανθρωπότητας από τους ζυγούς που κουβαλούσε σε όλη τη διάρκεια της εποχής της λογοκρατίας.

Δίχως αυτή την ασταμάτητη κωλυσιεργία των συζητήσεων επί συζητήσεων με λέξεις, για θέματα που ανήκαν στην αποκλειστική αρμοδιότητα των αριθμών, όλα άρχισαν να συμβαίνουν με ρυθμούς κατακλυσμιαίους και κυρίως δίχως πια ενοχές.

Γιατί όλες οι από εδώ και πέρα ενοχές αφορούσαν τους αριθμούς και τη συμμόρφωση ή μη σ' αυτούς. Κάθε σκέψη ανάσυρσης ενοχών που αφορούσαν έννοιες χτισμένες από λέξεις προσέκρουε αμέσως σε ένα τοίχο από ανεπίδεκτους αντίρρησης αριθμούς: τόσο τοις εκατό είχε στοιχίσει η μια έννοια, τόσες μονάδες μέτρησης κόστος είχε η άλλη.

Την απόσυρση των λέξεων από συστατικό στοιχείο της σκέψης και της νοηματοδότησης της ζωής ακολούθησε (με βραδύτερους είναι η αλήθεια ρυθμούς) και η απόσυρσή τους από εργαλείο συνεννόησης και επικοινωνίας.

Τα μωρά δεν τα μάθαιναν πια να λένε μαμά και μπαμπά, αλλά η ένα και ο δύο. Πρόκειται για μωρά που όπου γης κι αν βρίσκονταν ευημερούσαν, αφού όλες οι κοινωνίες του κόσμου (έχοντας από παλιά μετονομαστεί σε «όλες οι οικονομίες του κόσμου», για να μετονομαστούν ξανά στη συνέχεια σε «877 1233 6888 2,3%») είχαν θετικούς δείκτες, καθώς είχαν εκλείψει όλες εκείνες οι οικονομίες που δεν είχαν κατορθώσει να συμμορφωθούν στα κριτήρια των αριθμών.

Ωστόσο, με όλες τις καταστροφικές παρεκκλίσεις της από τον Ορθό Αριθμό, η παλιά εποχή έφερε πάνω της ένα λυρισμό που κουβαλιόταν ακόμη σαν πληροφορία στα γονίδια των ανθρώπων της νέας εποχής.

Το αντίδοτο στην νοσταλγία χορήγησε η ποίηση, που γνώρισε μια άνθηση πρωτόγνωρη, ακριβώς γιατί, σε αντίθεση με την ποίηση της παλιάς εποχής, μπορούσε να μιλά στην καρδιά όλων:

5849598 3,444 5566

2121 34455 5999 207373

57,

1.

8,1 1223 49887 312020

0909 12838 9 48888 2

987,2 737!