Η πρώτη μέρα του φθινοπώρου
(Blogger's Note: The following is a post of fiction. Any resemblance to persons living or dead is purely coincidental. Especially you, Jenny Beckman. Bitch)---
Ο πρωταγωνιστής στις «500 Μέρες της Σάμερ» είναι όπως είναι επειδή βρέθηκε σε νεαρή ηλικία εκτεθειμένος στην επίδραση θλιμμένης βρετανικής ποπ και επειδή διάβασε εντελώς λάθος τον «Πρωτάρη»· ενώ και καλά η Σάμερ που βλέπει τον «Πρωτάρη» μαζί του τον διαβάζει σωστά και πατικώνεται στους λυγμούς· και ξαναβλέποντας τη τελική σκηνή μαζί τους και ξαναβλέποντάς την τώρα στο δίκτυο, συνειδητοποιώ ότι ούτε εγώ είχα προσέξει το βλέμμα της Κάθριν Ρος στο λεωφορείο, συνειδητοποιώ ότι κι εγώ μόνο τον Ντάστιν Χόφμαν κοίταγα, θεωρώντας μάλιστα το τέλος του «Πρωτάρη» επιτομή και ανατροπή ταυτόχρονα του χάπι εντ, αφού και δεν προλαβαίνει να ματαιώσει το γάμο, ο οποίος είναι πλέον τυπικά ισχυρός, και ταυτόχρονα τον χαλάει, με την ουσία να κερδίζει κατά κράτος τον τύπο και άρα το τέλος να είναι ουσιαστικά ευτυχισμένο.
Αλλά όντως· ο Χόφμαν κοιτά ευτυχισμένος στο υπερπέραν, σαν τον πρωταγωνιστή των «500 ημερών» την ώρα που ξαναβλέπει την αγαπημένη του ταινία με τον έρωτα της ζωής του, την Σάμερ, την Σάμερ που κεντράρει στο ξαφνικό συννέφιασμα του προσώπου της Κάθριν Ρος, ένα συννέφιασμα που και μένα μου είχε διαφύγει ολοκληρωτικά.
Ίσως γιατί σε αντίθεση με τα πορνό (με τα οποία λόγω Τζούλιας θα ασχοληθεί πλαγίως το αμέσως επόμενο ποστ, φίλε, αδελφέ και αναγνώστη), όπου το αντρικό βλέμμα εστιάζει μόνο στη γυναίκα (σε βαθμό που η εμφάνιση στην οθόνη του -πάνω- κεφαλιού του πρωταγωνιστή να αποδεικνύεται προαιρετική), στις συναισθηματικές ταινίες το αντρικό βλέμμα ενώ νομίζει πως εστιάζει στην πρωταγωνίστρια ως αντικείμενο του έρωτα, εστιάζει τελικά όχι σε αυτό που κοιτά ερωτικά ο άντρας, αλλά σε αυτό καθαυτό το αντρικό ερωτικό βλέμμα.
Έτσι ακόμη και αν σε όλη τη ταινία κοιτούσαμε την Κάθριν Ρος με τρόπο παρόμοιο του άντρα, άπαξ και ο άντρας την κλέβει από τον ίδιο τον μόλις συντελεσμένο γάμο της, άπαξ και την βουτάει από οικογένεια παλιά και οικογένεια παραλίγο καινούρια, άπαξ και την ρίχνει μέσα στο λεωφορείο με το νυφικό ως αμάχητο τεκμήριο της αντισυμβατικότητας της αφοσίωσής της, δεν χρειάζεται πια ούτε αυτός ούτε εμείς να στρέψουμε το βλέμμα μας σε εκείνη, δεν χρειάζεται πια να την κοιτάμε με αγωνία.
Τώρα είναι πανηγυρικά δική μας, τώρα σαν ευτυχισμένοι τροπαιούχοι του έρωτα μπορούμε επιτέλους να ξαποστάσουμε και να κοιτάξουμε το υπερπέραν.
posted by Old Boy @ 2:13 π.μ.
13 comments
13 Comments:
bitch !
K.K.M.
ειπες
στις συναισθηματικές ταινίες το αντρικό βλέμμα ενώ νομίζει πως εστιάζει στην πρωταγωνίστρια ως αντικείμενο του έρωτα, εστιάζει τελικά όχι σε αυτό που κοιτά ερωτικά ο άντρας, αλλά σε αυτό καθαυτό το αντρικό ερωτικό βλέμμα.
που πας κ τα ανακαλυπτεις αυτα?!
τωρα που εγω ειμαι πεπεισμενος οτι αυτο ακριβως συμβαινει,το ερωτημα ειναι,αφου το βλεπω τωρα,πως δεν το ειχα ηδη σκεφτει?
η μηπως μας κανεις καποιου ειδους υποβολη?
τελοSπαντων,σταματω εδω για να μη γινει κολακεια,ενω ειναι απλα θαυμασμος!
Α!Κ Η ΤΑΙΝΙΑ 500 DAYS OF SUMMER ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΙΔΟS ΤΗΣ ΕΠΕΙΔΗ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΤΙΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΤΗΣ!
ΟΛΕΣ ΟΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ ΘΡΗΝΗΣΑΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΖΟΖΕΦ ΓΚΟΡΝΤΟΝ ΛΕΒΙΤ
Κ ΑΥΤΗ Η ΣΑΜΕΡ?!WHAT A HEARTLESS BITCH!
Σκέφτομαι μήπως το ξαφνικό συννέφιασμα στο πρόσωπο της Κάθριν Ρος οφείλεται στην παρατήρηση του ευτυχισμένου βλέμματος του Χόφμαν. Το βλέμμα της σκοτεινιάζει μόνο μετά που τον κοιτάζει.
Το να είσαι τρόπαιο δεν έχει και τόση πλάκα.
Ίσως γι' αυτό δεν διαρκούν πολύ τα ευτυχισμένα αντρικά βλέμματα.
:)
Πολύ μεταμοντέρνα όλα αυτά για τα γούστα μου...
Νομίζω πως η Κ.Ρος λέει τη δική της αλήθεια όταν ουρλιάζει "Μπεν!" στην εκκλησία, δίνοντας του την άδεια -όχι... την διαταγή- να δράσει. Μια κραυγή θυμωμένου έγκλειστου που αντιδρά.
[Και μου θυμίζει τη Μίνα του "Δράκουλα" όταν στρέφεται στον άρχοντα του θανάτου και του λέει "Take me away from all this death", αναφερόμενη στη ζωή που ζει.]
Η σκηνή στο λεωφωρείο δεν αλλάζει τίποτα. Στο χάος των συναισθημάτων, χίλιες σκέψεις μπορεί να παιρνούν από το μυαλό τους. Και ο Χόφμαν σταματά να χαμογελά, εξάλλου. Δεν παίζει ρόλο το τι επακολουθεί, το ποια είναι η συνέχεια στη ζωή τους: αρνήθηκαν και οι δυο να είναι τρόπαια. Εκείνη τη στιγμή η απόδραση και η νίκη είναι γεγονός. Το μέλλον μπερδεμένο και αβέβαιο. Το ξέρουν. Παίζει τόσο ρόλο αυτό; Υπάρχει ξέσπασμα, κραυγή, ουρλιαχτό, έρωτας ή σύγκρουση με εξασφαλισμένο μέλλον;
[Χριστέ μου, πόση ποπ ψυχολογία μάθαμε να προβάλλουμε στα παραμύθια μας...]
Πάντως σχετικά με το 500 μέρες, εγώ το είδα τελικά ως δικαίωση της Σάμερ... επειδή είσαι ερωτευμένος με κάποιον ασφαλώς δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι και αυτός/ή μαζί σου, ή ότι έχεις απαραίτητα το δίκιο με το μέρος σου. Η Σάμερ ξηγημένη ήταν από την αρχή. Άλλα όταν πληγωνόμαστε πρέπει να κατηγορήσουμε κάποιον, οπότε πάντα κατηγορούμε τον άλλο.
ΚΚΜ, μα πώς μιλάτε έτσι για τις κυρίες;
Celin, κι εμένα μου άρεσε πολύ η ταινία, αλλά δεν θα ήμουν τόσο κατηγορηματικός στα περί ανατροπής των συμβάσεων. Είναι κι αυτό το τέλος της που σαν να τις αποκαθιστά, όχι βέβαια απόλυτα, αλλά σε μεγάλο βαθμό.
Riski, από την άλλη, έχουν τη δυνατότητα για όσο διαρκούν, να κοιτούν αμέριμνα στο υπερπέραν και είναι ωραία εκεί :)
Αerosol, καθόλου δεν διαφωνώ και έτσι το έβλεπα κι εγώ κι αν θες ακόμα το βλέπω έτσι. Αλλά μου έκανε εντύπωση ότι δεν είχα πάρει καθόλου χαμπάρι τη γλώσσα του προσώπου της Κάθριν Ρος.
Κρυστάλλη, βέβαια η Σάμερ παραδέχεται ότι είχε δίκιο εκείνος τελικά, αλλά καλύτερα να μην είχε, καλύτερα η Σάμερ να ήταν όπως έλεγε ή νόμιζε ότι είναι, από το να του παραδεχτεί πως είχε δίκιο.
Πολυ το ψειριζεται μου φαινεται. Ενδεχομενως η Ρος να ανησυχει για την επομενη ταινια της η να αναρωτιεται "τι θα κανω τωρα μ αυτον τον μπουλη" η ακομη χειροτερα "αυτος εδω οντως πηδουμε την μαμα του, τωρα και μενα"?
old boy,οντως ημουν λιγο υπερβολικος για τα περι ανατροπης των συμβασεων του ειδους
αλλα το τελος ηταν τοσο παραταιρο με την υπολοιπη ταινια,ενα happy end που δε πολυσυμβαδιζε με οσα ειχαμε δει μεχρι τοτε,που μου φανηκε οτι ο σκηνοθετης κανει καποιου ειδους αυτοσαρκαστικο σχολιο,σα να κλεινει το ματι στον θεατη κ να του λεει..μη νομιζεις,τα χαζοαμερικανακια οι παραγωγοι μου ζητησαν happy end,κ εγω θα το κανω οσο πιο χοντροκομμενα γινεται για να γελασουμε εγω κ εσυ ο ψαγμενος θεατης πισω απο τη πλατη τους!!
κρυσταλλη,εχεις τα δικια σου
αλλα τοση αληθεια κ ωμοτητα in your face,δεν αντεχεται
κ δεν ηταν κ τοσο ξηγημενη,η τουλαχιστον ετσι μου φανηκε η μπορει κ να πρεπει επιτελους να παψω να ταυτιζομαι με τα θυματα στις ταινιες
dude,μου εχεις πιπωσει την ψυχολογια ανεπανορθωτα.
μετα το Two Lovers,ειδα και τις 500 μερες..και εμεινα πανω-κατω με την ιδια αισθηση ευφοριας.και αποριας.και κατανοησης.ε,και μπραβο.σου.
meshuggener
Εspectador, το ψειρίζουμε επειδή μας αρέσει να το ψειρίζουμε. Και ψείρισμα σημαίνει να ασχολείσαι με ασήμαντες λεπτομέρειες, αλλά προσωπικά τέτοιου είδους λεπτομέρειες τις θεωρώ σημαντικότερες από άλλα πράγματα που θεωρούνται μη λεπτομέρειες και σημαντικά.
Meshuggener, όντως, το σωστό το ποστ θα ήταν για αυτές τις δυο ταινίες συνδυαστικά. Αλλά την Σάμερ την είδα προχθές.
Celin, δεν είμαι και τόσο σίγουρο αν το τέλος είναι αυτοσαρκαστικό κλείσιμο του ματιού. Θα προτιμούσα να λείπει ή εν πάση περιπτώσει να είχε κλείσει το μάτι με άλλο τρόπο. Πιθανότατα βέβαια να ήταν ένα τέλος επιβαλλόμενο ώστε να δοθεί το οκ για να χρηματοδοτηθεί και γυριστεί η ταινία. Όπως και να ΄χει θα πάρω τα δίκια της Σάμερ και του Κρυστάλλη: η Σάμερ δεν τον κορόιδεψε, ο ίδιος επέλεξε να πέσει με τα μούτρα. Και κατά τη γνώμη μου καλά έκανε και έπεσε με τα μούτρα. Για την ωμότητα όμως που λες και την αλήθεια στα μούτρα του μπορεί και να συμφωνήσω.
Δεν έχω κάποιο άλλο σχόλιο.
Απλά δηλώνω ερωτευμένος με την Zooey Deschanel και υπόσχομαι να δω το 500 days of Summer μέσα στο ΣΚ.
Μετά από αυτό νομίζω ότι την ξεπέρασα...
gio εγω ειμαι μαζι σου,πολυ κρυοκωλη κ ακαρδη η σαμερ,δεν την παω μια!
κ ασε τα παιδια εδω να την υπερασπιζονται!
παντως,αν θες να την ερωτευτεις ξανα,δες το happening
αν κ αλλη ειναι η ταινια που η zooey ειναι ερωτευσιμη,αλλα δε τη θυμαμαι τωρα
Δημοσίευση σχολίου
<< Home