Δευτέρα, Φεβρουαρίου 08, 2010

Άλλα

Όταν πολύ παλιά, από παιδί ακόμη, κατάλαβε πως ο μόνος τρόπος για να λυθεί το μεγαλύτερο απ' όλα τα μυστήρια ήταν να πεθάνει, έπαψε να τον τρομάζει ο θάνατος και δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι αντιμετώπιζε την στιγμή της έλευσής του με ένα βαθμό αδημονίας, σαν αναγνώστης αστυνομικού μυθιστορήματος που ανυπομονεί να φτάσει στην τελευταία λέξη της τελευταίας σελίδας.
Ευτυχώς η αδημονία αυτή δεν ξεπέρασε ποτέ τον βαθμό μετά τον οποίο η περίπτωσή του θα γινόταν κλινική. Έζησε κανονικότατα και χωρίς να κάνει ποτέ τίποτα που θα έθετε σε αχρείαστο κίνδυνο τη ζωή του. Δεν είχε λόγο να βιάζεται. Έλεγε μέσα του ότι ήταν ένας pleasure delayer: το αργόν και χάριν είχε.
Μια ζωή θεωριών αποδείχθηκε ανεπαρκής τις κρίσιμες ώρες που ψυχορραγούσε στο κρεβάτι του, καθώς δεν ήθελε να παραδοθεί με τίποτα, έχοντας καταληφθεί από ένα αναδρομικό πανικό για το θάνατο, που προσπαθούσε να χωρέσει μέσα σε μια μέρα όσα κανονικά έπρεπε να είχαν κατανεμηθεί μέσα σε μια ζωή.
Μην τα πολυλογούμε όμως, πέθανε.
Τη στιγμή που συνειδητοποίησε πως είχε πεθάνει, ένιωσε ντροπή για το δείλιασμα της τελευταίας στιγμής, αλλά ταυτόχρονα και ανακούφιση που μπορούσε ακόμη να νιώσει, που δηλαδή η λύση του μεγαλύτερου μυστηρίου απ΄όλα δεν ήταν η ανυπαρξία και το τίποτα.
Όχι, ακόμη υπήρχε.
Και ήταν πανέτοιμος για την απάντηση.
Άνοιξε τα μάτια του και είδε να εξαφανίζονται από τον οπτικό του ορίζοντα το δωμάτιό του, το σπίτι του, ο κόσμος όλος.
Δεν βρισκόταν πια σε νεκροκρέβατο, δεν βρισκόταν πια πουθενά, γιατί το πουθενά είναι χώρος, μια έννοια δηλαδή που όπως τώρα μπορούσε να αντιληφθεί είχε δημιουργήσει το πνεύμα του, προκειμένου να δομήσει μια ζωή μέσα στην οποία θα βρισκόταν και κάτι άλλο εκτός από το ίδιο. Τα ίδια πάνω κάτω ίσχυαν και για το χρόνο, τα ίδια πάνω κάτω ίσχυαν και για ό,τι άλλο ζώντας είχε πιστέψει πως ζούσε μαζί του.
Το πνεύμα του ήταν λοιπόν πια μόνο του. Μάλλον όχι πια. Πάντοτε. Απλά χρειαζόταν λίγο χρόνο για να πάψει να σκέφτεται όπως όταν ζούσε. Μάλλον όχι χρόνο, αφού είπαμε κι αυτός δικιά του κατασκευή ήταν. Εν πάση περιπτώσει θα συνήθιζε άμεσα, οπότε δεν είχε και μεγάλη σημασία το τι θα χρειαζόταν.
Χρειαζόταν όμως μια άλλη απάντηση: αυτό που τώρα θα επακολουθούσε (δηλαδή το πνεύμα του μόνο του) ήταν άραγε ο παράδεισος ή η κόλαση;
Όπως έμελλε να διαπιστώσει αυτό εξαρτιόταν από τον τρόπο που είχε ζήσει: Αν είχε ζήσει μια ενδιαφέρουσα ζωή το πνεύμα του θα είχε να ασχολείται, θα μπορούσε να αναπαράγει ερεθίσματα, να τα επεξεργάζεται, να βγάζει συμπεράσματα, να κάνει συσχετίσεις που εν ζωή δεν προλάβαινε. Αν είχε ζήσει μια βαρετή και τεμπέλικη ζωή το πνεύμα του θα ήταν αναγκασμένο να αναπαράγει τα ίδια και τα ίδια δίχως διαφυγή, γεγονός που εντός του χρόνου μιας ζωής μπορεί και να αντέχεται, ενδεχομένως και να παρηγορεί, αλλά εκτός του χρόνου που τώρα βρισκόταν θα ήταν αδύνατο να το αντέξει, αφού αν όσο ζεις όλα τα σχετικοποιεί ο θάνατος, όταν πεθαίνεις όλα τα απολυτοποιεί η ζωή
που έζησες,
δηλαδή η ζωή που σκέφτηκες ως αληθινή,
ο χρόνος που φαντάστηκες πως ζεις,
ο χώρος που φαντάστηκες πως ζεις,
ο τρόπος που φαντάστηκες πως ζεις,
οι άλλοι που φαντάστηκες γύρω σου,
τα όμορφα που φαντάστηκες πως έζησες,
τα άσχημα που φαντάστηκες πως έζησες,
καθώς και τα όρια που φαντάστηκες πως έβαλες στη φαντασία σου,
με πρώτο απ' όλα αυτό το περίεργο εφεύρημα περί ύπαρξης εννοιών όπως ζωή και θάνατος.
Τι παραδοξολογία, ε;
Τώρα το βλέπεις καθαρά.
Χρειαζόσουν να υπάρχει αυτό το δίπολο για να έχεις πάντα τη διέξοδο ενός τέλους.
Ζουν και πεθαίνουν οι πτωχοί τη φαντασία.
Οι υπόλοιποι υπάρχουν.
Και φαντάζονται άλλα.

20 Comments:

At 2/08/2010 05:32:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

"Όπως έμελλε να διαπιστώσει αυτό εξαρτιόταν από τον τρόπο που είχε ζήσει":Εδώ μάλλον αναιρείς τον εαυτό σου αγαπητέ.Ίσως εννοείς τον τρόπο που είχε φανταστεί πως ζούσε.Άραγε μπορούσε ενώ είχε φανταστεί πως ζούσε μια βαρετή ζωή,κατά τη διάρκεια του "οράματός" του,της ζωης του πιο απλά,να φανταζόταν πως ζούσε μια ενδιαφέρουσα ζωή ή και το αντίστροφο;Νομίζω το πρώτο συμβαίνει.Συχνά.

Μάριος

 
At 2/08/2010 10:06:00 π.μ., Blogger Μιχάλης Τσαντίλας said...

Δεν θα προβώ στα - κουραστικά φαντάζομαι - συγχαρητήρια... Θα πω μόνο ότι θα ήταν ωραίο να είναι έτσι τα πράγματα... Καλημέρα!

 
At 2/08/2010 11:33:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Καταπληκτικό κείμενο, old boy!

 
At 2/08/2010 11:55:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

ενδιαφέρουσα περιγραφή της -ας πούμε- κόλασης, αέναη ενδοσκόπηση επί της ίδιας μετριότητας μέσα στην οποία έζησες, τα καζάνια και οι φωτιές περιττεύουν

Κ.Κ.Μ.

 
At 2/08/2010 01:18:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Αγαπητέ κύριε Old Boy,

-Σάββατο, Απρίλιος 23, 2005
Πιστεύω
Ομολογία πίστεως με πεζό λόγο.

-Δευτέρα, Φεβρουάριος 08, 2010
Άλλα
Ομολογία πίστεως με ιστολογικό λυρισμό.

Πέντε χρόνια μετά (να τα εκατοστίσεις)
τι διαφορές βλέπεις ;

 
At 2/08/2010 06:00:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Μάριε, όχι, δεν πρόκειται για αυτοαναίρεση. Το γράφω λίγο πιο κάτω: «η ζωή που έζησες,
δηλαδή η ζωή που σκέφτηκες ως αληθινή».
ΚΚΜ, ναι, κάπως έτσι.
Σωτήρη ή διάβαζες από τότε ή τα έχεις διαβάσει αναδρομικά: δεν ξέρω κι εγώ ποιό είναι το πιο τρομακτικό ;)
Ανώνυμε και Μιχάλη, ευχαριστώ πολύ.

 
At 2/08/2010 06:57:00 μ.μ., Blogger celin said...

πολυ ωραιο κ ποιητικο κειμενο.καποιος φιλος σου ζητησε μεταξυ σοβαρου κ αστειου να σταματησεις να γραφεις τοσο συχνα,εγω θα σου ζητησω να γραφεις ακομα συχνοτερα,γιατι δε σε χορταινουμε.οταν το διαβασα,μου ηρθε στο μυαλο κατι που ειχα γραψει κ εγω πριν απο 4 περιπου χρονια που μαλλον διαπραγματευεται το ιδιο ζητημα,θα ηθελα να το αναρτησω κ εδω αλλα ανησυχω μηπως καταντουν οι συνεχεις μου παρεμβασεις καταχρηση της φιλοξενιας σου.

 
At 2/08/2010 10:55:00 μ.μ., Anonymous nestorpatou said...

μου αρεσει να σε διαβαζω


θα διαφωνησω μοναχα στο ακολουθο:
...
Ζουν και πεθαίνουν οι πτωχοί τη φαντασία.
Οι υπόλοιποι υπάρχουν.
...

αν και νομιζω οτι καταλαβαινω τι θελεις να πεις,
εγω θα το διατυπωνα διαφορετικα:

...
οι πτωχοι τη φαντασια απλα υπαρχουν
οι υπολοιποι ζουν και πεθαινουν ...
πεθαινουν και ζουν



να εισαι καλα

 
At 2/08/2010 11:02:00 μ.μ., Anonymous nestorpatou said...

... με ολη την συμπαθεια

το προηγουμενο ''διαφωνω'' μου, απαραιτητα μεσα σε εισαγωγικα

 
At 2/09/2010 12:07:00 π.μ., Anonymous oneinchman said...

“Για ένα πράγμα λυπάμαι: να μη μπορώ να ξέρω τι πρόκειται να συμβεί. Να εγκαταλείψω τον κόσμο σε πλήρη κινητικότητα, σαν ν' αφήνεις στη μέση ένα σήριαλ. Νομίζω πως αυτή η περιέργεια για το μετά θάνατον δεν υπήρχε άλλοτε, υπήρχε αλλά σε μικρότερο βαθμό, σ' έναν κόσμο που διόλου δεν άλλαζε.
Και μια ομολογία: παρότι μισώ την πληροφόρηση, θα' θελα να μπορώ να βγαίνω απ' τον τάφο μου κάθε δέκα χρόνια, να πηγαίνω μέχρι το κιόσκι που πουλάει εφημερίδες και ν' αγοράζω μερικά φύλλα. Δε θα' θελα τίποτα άλλο. Με τις εφημερίδες κάτω απ' τη μασχάλη, ωχρός, ψαύοντας τους τοίχους, θα επέστρεφα στο νεκροταφείο και θα διάβαζα τις παγκόσμιες καταστροφές πριν ξανακοιμηθώ ικανοποιημένος στο σίγουρο καταφύγιο της ταφόπετρας.”
Λουί Μπουνιουέλ, Τελευταία Μου Πνοή. (το βρήκα στο παλιό βιβλίο ιστορίας της ΄Γ λυκείου)

Κι εγώ φαντάζομαι μερικούς που θα ήθελαν να μπορούν ν' ανεβάζουν και κάνα ποστάκι, στη χάση και στη φέξη...

- Η φαντασία ...υπάρχει???

 
At 2/09/2010 12:21:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Είχε Μπουνιουέλ το βιβλίο της Ιστορίας; Πάει, γεννήθηκα νωρίς ;)
Celin, βάζε ελεύθερα ό,τι θες. Δεν χρειάζεται να ζητάς άδεια.
Νestorpatοu, και εκτός εισαγωγικών να ήταν, δεν θα υπήρχε πρόβλημα :)

 
At 2/09/2010 12:50:00 π.μ., Blogger squarelogic said...

standing ovation!
Καλά ρε Old,
εσύ με τέτοια φαντασία (πως)έζησες μέχρι τώρα μια (μάλλον ή ήττον)νορμάλ ζωή?
-μάζευες χαρτάκια με ποδοσφαιριστές ή αυτοκίνητα?
-ζούσες για τη στιγμή που θα βυθιζόσουν σε μεταγραφικές ονειρωξεις με την ΗΧΩ,
μεσα στην κάψα του καλοκαιριού?
-περίμενες εναγωνίως να σε κοιτάξει το κοριτσάκι της αρεσκείας σου σε κάποια ντισκοτεκ ή μπαράκι?
- καταφερες να καταπιέσεις αυτή τη φαντασία όσο χρειαζόταν για να μην ξεσπάσεις σε αναρμοστα γέλια,τόσο ενώπιον των σοβαροφανών καθηγητάδων,όσο και ενώπιον των ακόμα πιο κενών στρατιωτικών κατά τη θητεία σου?

Μήπως τόσο καιρό ζεις μια συναρπαστική φανταστική ζωή για νάχεις υλικό για την αιωνιότητα και αξιοποιείς αυτήν που οι υπόλοιποι λογίζουμε ως πραγματική μόνο ως ερεθίσματα και αφορμή για σκέψη?
Μήπως τελικά κάνεις πρόβα για το Μεγάλο Πάρτυ?

 
At 2/09/2010 12:51:00 π.μ., Blogger squarelogic said...

Μήπως κάτι(απ'αυτα που έφαγα) με πείραξε?

:-)))

 
At 2/09/2010 01:08:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Τζιμπριλοσισίνη είναι Square και δεν σε έχει πειράξει. Απλά κεφάλι σου έχει φτιάξει :)

 
At 2/09/2010 07:19:00 π.μ., Blogger celin said...

Γεννηθηκα κ πεθανα με την ιδια αστραπη
τι σημαινει αυτο,δε κατανοω
πολλα παντως παραμενουν ιδια
η αγαπη
το ανεκπληρωτο
ο τρομος
η εξορια
το ανοικειο
μαυρες φωτιες,στον πυρηνα τους κρυμμενοι αγνωστοι
αλυσιδες τα λογια τους
συνεπεια της πιο σκοτεινης πληγης
κ η φωτια αιμορραγει σκουρο αιμα σα πιθανοτητα
που μενει παντα πιθανοτητα μετεωριζομενη
αναμεσα στο απροβλεπτο κ στο ποτε
νησιδες υπενθυμισης
εκεινου που καποτε ημουν
υπηρξα
προφανως ακομα υπαρχω εφοσον διατυπωνω αυτες τις σκεψεις
ομως τοτε υπηρχα οπως πιστευεται οτι ειναι η υπαρξη
γυμνος
αδυναμος
χαμενος στη πολυταλαντη μου αυταπατη
εφευρισκοντας διαρκως μια σημασια
αναθεωρωντας
βαθυς κοκκινος χειμωνας των αμφιλεγομενων μου εξερευνησεων
ο,τι αντιμετωπιζω
τωρα,απροσδοκητο
σα να ξαναγεννηθηκα
φωτογραφιες
αμμολοφοι
μια ασημενια προσταγη
ισως η αρχη ενος επομενου ταξιδιου
κ αυτο μαλλον ειναι ο θανατος
ενα ταξιδι που μονιμως εισαι στη αρχη του
κ η αρχη του ταξιδιου ειναι το τελος του
διαρκως προετοιμαζεσαι,εφοδιαζεσαι,
αγωνιας για ο,τι συναντησεις
μα κ εκεινο που θα σε συναντησει
ισως αγωνια
αν εχεις κατανοησει
τι εισαι
τι ησουν
κ την τελεια ομοιοτητα
[αφανη παραδοξοτητα]
τωρα στις φωτογραφιες προσωπα που δεν ειχες ξαναδει
μολονοτι ειναι παλιες
ποιοι ειναι?
κοιτας τα προσωπα τους
κ αυτοι εσενα
αλλαζουν εκφρασεις
εκφρασεις φορτωμενες
με οσα θα μαθεις
οταν πηδηξεις
στις μαυρες φωτιες μαζι τους
να ακουσεις τι λενε
μαυρες αλλα το ερεβος
οχι εκφοβιστικο
η καταραμενο
κ η αγαπη
δε σαφηνει ασφαλη
κινδυνευουμε οταν αγαπαμε
κ το ταξιδι μας,ενας διαρκης κινδυνος
οχι τοσο γιατι παραμονευει καποιος που θα μας βλαψει
οσο γιατι εμεις οι ιδιοι
χανουμε συχνα τον προσανατολισμο μας..συγκεκριμενα οσα ειναι
να κανουμε
κ δυστυχισμενοι οσοι δεν ανταποκριθηκαν
η Ομορφια
η αβασταχτη απωλεια μιας ασημαντης μα κ μοναδικης στιγμης
ψυχες που δεν εχουν ακομα γεννηθει
λαχταραν αυτο το ξεχωριστο νερο
κ ειναι η Ομορφια
[δηλαδη η Αρμονια]
αυτο που συνθετει
αυτο που ενωνει τα θραυσματα του χρονου
[κ ειναι ο κατακερματισμος του πραγματικου,
η ασχημια που βασιλευει εν πληρη γαληνη στις ψυχες μας]
αντιμετωποι
με το φαντασιακο μας που διογκωνεται
δε θα γινουμε ποτε εκεινοι που λυτρωνουν η λυτρωνονται
μα αυτο δε μας εμποδιζει απτο να αγγιξουμε την Ομορφια
εστω για μια στιγμη
σε ενα μεθυσι
σε μια βουνοπλαγια
σε μια προσκαιρη αναβιωση της πιο καλοκαιρινης
[σχεδον σαρκινης]
νυχτας
στις ασυναρτητες εξηγησεις του φεγγαριου
στο χαμογελο της αστραπης
[τι να σημαινει αραγε η ιδια αστραπη]
κοκκινος βαθυς χειμωνας
εξερευνωντας
την Ομορφια πουναι παντου
ομως ελαχιστοι μπορεσαν
[τολμησαν?]
να την αγγιξουν
ο παλιατσος ακτινοβολει
η πορεια δυσκολευει ο δρομος ειναι ενα κομματι απτη ψυχη του
[ολοι περπαταμε μονο μες στις ψυχες μας]
θα περπατησει
κ ας ξερει οτι θα χαθει
ψυχη αχανης
ειμαστε προορισμενοι για κατι ισως η αποστολη,δυσκολη
μα πρεπει να εκπληρωθει,εγω εκπληρωσα τη δικη μου?
μονοπατια με φωσφοριζοντα δολωματα
αιθεριες παρελθοντικες χιμαιρες
χυμωδεις απολαυσεις
δαντελωτες παραισθησεις
υγρες,χαοτικες αποκαλυψεις
στα χειλια,στο
μυαλο πολλες
μα κ παλι δε ξερω
δε νιωθω ευτυχισμενος
η δυστυχισμενος
απορροια της αρκετα ξαφνικης μου εγκαταλειψης ισως αυτη η αγνοια
ειχα κ αλλα να κανω
μπαινω στις φωτογραφιες
προσπαθω να αλλαξω το πριν..ολα εδω
στριμωγμενα σε μια στιγμη
πριν
τωρα
μετα
ενα μεθυσι
μια βουνοπλαγια
η Ομορφια που θα εξαπλωνεται
πισω απτο καθε τι
γεννωντας το
τεκνα της αρμονιας εμεις,
γιατι
υπερασπιστες του κατακερματισμενου?
πως μπορω κ κανω αυτες τις σκεψεις?
ισως επειδη με κινει ακομα το ανεκπληρωτο
που θα φωλιαζει
σεοσους θελησαν να εξερευνησουν
κ αυτη ειναι η τραγωδια των εξερευνητων
ποτε ο χρονος αρκετος να εξερευνησουν ολα οσα θελουν
κ καπου εδω
τελειωνει κ ο δικος μου χρονος
ο δικος μου θρηνος
θα συμφιλιωθω
οχι τοσο με οσα επραξα
αλλα με οσα δε προλαβα
νικημενος
μα χαμογελαστος
σα το χαμογελο της αστραπης
που επιτελους κατανοησα
τι σημαινει
στοργικα με αγκαλιαζει
μεσα της κουλουριαζομαι
κ ειναι σα να μη γεννηθηκα
κ σα να μη πεθανα ποτε μου.

 
At 2/09/2010 07:25:00 π.μ., Blogger celin said...

προς οποιον αντεξει να το διαβασει,παιδια συγγνωμη αν σε σημεια χανει τον ειρμο κ τη συνοχη το ποιημα αλλα το πετσοκοψα για να το χωρεσω,δεν ηξερα οτι υπαρχει περιορισμος στους χαρακτηρες καθε post.

 
At 2/09/2010 12:42:00 μ.μ., Blogger jean couceau rouceau said...

χρησιμοποιεις λεξεις -εννοιεςπου σηκωνουν πολλη κουβεντα(ενστασεις κοκ) : φαντασια , υπαρξη , τεμπελικη ζωη , ζωη , θανατο , πνευμα , πουθενα .ποιος νιωθει οτι εζησε βαρετη και τεμπελικη ζωη? εκεινος που ηταν δημοσιος υπαλληλος και ειχε οικογενεια -δηλαδη εκεινος που θυσιασε τη ζωη του για χαρη των αισθησεων, ο αλλος που ζουσε μονος του και βιωνε τον εαυτο του σε πληρη αναπτυξη οταν καθοταν σπιτι του ?ειναι και αλλοι εκατομμυρια χαρακτηρες.δε ξερω κανεναν που δε ζει στο οριο του.ειναι ετσι φτιαγμενη η ανθρωπινη μηχανη.μονο απο ζωντανη συζητηση θα μπορουσαν να ανασυρθουν καποιες παρατηρησεις που θαμμενες μειδιουν με το κειμενο σου και τα σχολια μου.
Στους αλλους βλεπουμε ο,τι επιλεγουν να μας δειξουν . κι αν κρατανε την αβυσσο για παρτη τους? σημαινει αυτο οτι ηταν ανυπαρκτοι ή μη εχοντες φαντασια? θα θελα πολυ να τα συζητησουμε απο κοντα. καλη σου μερα

 
At 2/10/2010 08:56:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

κάτι κάνει πάντα κάτι υψηλό: απολυτοποεί ο μαλάκας νους του μαλάκα άνδρα

απολυτοποιώ και σε σκέφτομαι κ' είν' αυτό επικίνδυνο

και βεβαίως ασταμάτητα καταλαβαίνει
παρακαταλαβαίνει συνεχώς

σηκώνει το μολύβι από το χαρτί, λέγει: τι αηδία θα ζήσω

και την πλησιάζει με το γουδοχέρι και την ζει και καταλαβαίνει ύστερα πάλι και ξανακαταλαβαίνει και απολυτοποιεί

δηλαδή η άρνηση να γίνει ανθρώπος, όχι βέβαια ο ήρωας ο μαλάκας του μυθιστορήματος

αλλ' αυτός ο με σάρκα και οστά
ο OB ο χαζός

 
At 2/13/2010 11:42:00 π.μ., Blogger jo. said...

Και λιγες μονο ημερες πριν κλεισω τα σαραντα χρονια της ζωης μου και λιγες μονο ημερες ζωης να μου εμεναν εστω,δεν ξερω πως μπορει να παψει να με τρομαζει το στοιχειο,οχι του θανατου,αλλα αυτο της μετριας ζωης!Την αλλη που φανταστηκα ενω τελικα δεν προλαβα η δεν ηθελα να τη ζησω,μαλλον καπως ετσι θα της ζητησω να με λυτρωσει.Ετσι για να σωθει πια η ευχη απ'την καταρα ο χωρος απ' τον χρονο μα και το αντιστροφο....

Γραφω πρωτη φορα σε 'σενα και γενικα!!

 
At 2/14/2010 01:45:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Τιμή μου.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home