Ιστορία

Όταν οι συνθήκες ωρίμασαν, οι ιστορίες αποφάσισαν να συνεταιρισθούν για να αποκτήσουν μια κοινή φωνή προς τα έξω. Οι ιστορίες με γιώτα μικρό βέβαια, γιατί για τις ιστορίες με γιώτα μεγάλο οι συνθήκες ήταν ακόμα ανώριμες και ο χρόνος κατά τον οποίο θα αποκτούσαν ενιαία φωνή έπαιρνε συνεχώς παράταση, αφού ακόμη και όταν τα πορίσματα της Ιστορίας οριστικοποιούνται και δεν επιδέχονται σοβαρή αμφισβήτηση, η ερμηνεία τους, η χρήση τους προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση, η εμμονή στην ανάδειξή τους ή αντίθετα στην υποβάθμισή τους, ήταν και εξακολουθούν να είναι προϊόν ιδεολογικών προσεγγίσεων.

Όταν έκαναν λοιπόν την πρώτη τους γενική συνέλευση, οι ιστορίες με γιώτα μικρό είπαν για αρχή να βάλουν κάτω τα προβλήματά τους. Διαπίστωσαν ότι το μεγαλύτερο απ' όλα ήταν κάποιο που μέχρι τώρα δεν είχε πολυσυζητηθεί ανοιχτά. Το πρωτοέθιξε μια ιστορία σε dvd, όταν αναρωτήθηκε τι άραγε συμβαίνει και για ποιόν άραγε εκτυλίσσεται, τις φορές που μέσα στη νύχτα παίρνει ο ύπνος εκείνον που τη βλέπει. Σούσουρο επικράτησε στην αίθουσα, που διακόπηκε από μια ιστορία σε βιντεοκασέτα που της απάντησε ότι κι αυτή είχε βρεθεί σε παρόμοιες, υπαρξιακά αμήχανες, καταστάσεις στο παρελθόν, μέχρι που πια έπαψε να αφορά νυσταγμένους ή μη. «Τώρα αναπολώ εκείνες τις ημέρες», συνέχισε, «τώρα μένω κλεισμένη σε έναν υλικό φορέα από τον οποίο αμφιβάλλω αν θα ξαναβγώ ποτέ». Μια ιστορία σε βιβλίο πήρε τον λόγο και είπε ότι κι αυτή μένει στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι αδιάβαστη για μήνες. Μια άλλη συμπλήρωσε πως «Και όταν ο αναγνώστης μου είναι στη σελίδα 50 εγώ εξακολουθώ εξίσου να εξελίσσομαι τόσο στην πρώτη όσο και στην τελευταία σελίδα».
Όλες μέσα στην αίθουσα είχαν να αφηγηθούν μια παρόμοια ιστορία. Το ερώτημα προέκυψε βασανιστικό: Τι να κάνουμε; Υπάρχει τρόπος να απεξαρτηθούμε από τον αναγνώστη ή τον θεατή; Από αυτόν που μας έγραψε ή και μας σκηνοθέτησε έχουμε απεξαρτηθεί από την πρώτη στιγμή, αφού ό,τι κι αν εννοούσε ή δεν εννοούσε, ό,τι κι αν ήθελε ή δεν ήθελε να πει, οι προθέσεις του έφυγαν από μέσα μας, και είναι μόνο το περιεχόμενό μας, είμαστε μόνο εμείς που εννοούμε ή δεν εννοούμε, που εν πάση περιπτώσει είμαστε πρόσφορες για την μία ή την άλλη ερμηνεία ή παρερμηνεία.
Αλλά νά που είμαστε λειψές. Μη αυτάρκεις. Τι λόγο ύπαρξης έχουμε όταν ανεξαρτητοποιηθήκαμε από τον δημιουργό μόνο και μόνο για να εξαρτώμαστε από τις διαθέσεις του κάθε ατάλαντου αναγνώστη ή θεατή;
Άρχισαν λοιπόν να διηγούνται τον εαυτό τους η μία στην άλλη: ταινίες διάβαζαν βιβλία, βιβλία έβλεπαν ταινίες, ταινίες έβλεπαν ταινίες, βιβλία διάβαζαν βιβλία.
Κι όταν τέλειωσαν αποφάσισαν να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα, αφού η ισχύς είναι στην ένωση κι αφού ημίμετρα στην ανεξαρτησία δεν χωρούν.
Ενοποιήθηκαν λοιπόν όλες τους σε ένα σώμα, σε μια και μοναδική ιστορία.
Ήταν αριστούργημα; Ήταν έκτρωμα; Κανείς μας δεν θα μάθει, αφού αυτή η ιστορία δημιουργήθηκε ακριβώς ώστε να μπορεί να ζήσει αυτόνομα, να μπορεί να ζήσει ερήμην αποδεκτών.
Ωστόσο, ενώ νόμιζε πως είχε πετύχει το σκοπό της, ξέχασε πως άφησε πίσω της το ίχνος αυτής εδώ της ιστορίας που αφηγείται την ιστορία της δημιουργίας της, ιστορίας που μόλις σταματήσω να γράφω και ποστάρω θα πάψει να υπάρχει, για να ξαναϋπάρξει μόνο τη στιγμή που εσύ τη διαβάζεις. Τώρα δηλαδή. Όλες τις υπόλοιπες στιγμές θα παραμένει μετέωρη, ξεχασμένη σε διεύθυνση του ίντερνετ, μέχρι να ξαναπέσει κανείς πάνω της κατά λάθος ή κατά τυχαίο γκούγκλισμα, να τη διαβάσει για λίγο, να της ξαναδώσει συντομότατη ζωή και στη συνέχεια να την παρατήσει πάλι νεκροζώντανη, ζόμπι, όπως ήταν δηλαδή όλες οι προηγούμενες ιστορίες του κόσμου, μέχρι που ενώθηκαν, λυτρώθηκαν και βρίσκονται κάπου μακριά από τα ζωογόνα μάτια μας, σε ένα μέρος που δεν υπάρχουν θεατές και αναγνώστες, που υπάρχει μόνο μια ιστορία που εκτυλίσσεται στο διηνεκές.