Παρασκευή, Ιανουαρίου 22, 2010

Λάλαμπάι


Σταδιακά μετατρέπομαι (και σταδιακά μετατρεπόμαστε;) από άνθρωπος σε κέντρο διαχείρισης πληροφοριών.

Data μας πλημμυρίζουν από παντού, πάσης φύσεως πληροφορίες που αποστολή μας είναι να φιλτράρουμε, επεξεργαζόμαστε, προωθούμε, αποσιωπούμε, σχολιάζουμε, μεγεθύνουμε, αναδεικνύουμε, κρατάμε για ίδιαν χρήση, πληροφορίες επαγγελματικές, κοινωνικές, φιλικές, οικογενειακές.

Η ψηφιοποίησή μας δεν σημαίνει την απομόνωσή μας από τον κόσμο. Αντίθετα, σημαίνει την ολοένα μεγαλύτερη επικοινωνία μας με αυτόν, σημαίνει την συνεχή διεύρυνση του κύκλου των επαφών μας, με την ταυτόχρονη μεταβολή των όρων της επικοινωνίας, καθώς και του τρόπου με τον οποίον προσλαμβάνουμε -συνειδητά ή μη- αυτές τις «επαφές».

Κάπως έτσι αντιλαμβάνεσαι ότι και ο άλλος μετατρέπεται σταδιακά από άνθρωπος σε αποδέκτη πληροφορίας. Για να το πω με το πιο κραυγαλέο παράδειγμα, η πρόσφατη εμπειρική ανακάλυψη πως κρατώντας αγκαλιά τον μικρό σε μια συγκεκριμένη θέση, κουνώντας τον με ένα συγκεκριμένο ρυθμό και ψιθυρίζοντάς του το «Ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά» τού επιτρέπει να ξανακοιμηθεί και να παραμείνει στην κούνια του, κατά μία εκδοχή συνιστά νανούρισμα πατέρα προς γιο (κι άρα πολαρόιντ της πιο μύχιας οικειότητας ανθρώπου προς άνθρωπο), κατά μία άλλη όμως, λιγότερο καθησυχαστική, συνιστά κατάλληλη διαχείριση πληροφορίας (αυτή η αγκαλιά, αυτό το κούνημα, αυτή η μελωδία), όχι ουσιωδώς διαφορετική από τον τρόπο που θα επικοινωνήσεις με τον τάδε αποδέκτη μέιλ, όχι ουσιωδώς διαφορετική από τον τρόπο που θα αξιολογήσεις τις πληροφορίες που πρέπει να μεταφερθούν στον δείνα δικαστή, όχι ουσιωδώς διαφορετική από τον τρόπο που πρέπει να συνδυάσεις πενήντα διαφορετικές πληροφορίες για να συνθέσεις ένα κείμενο.

10 Comments:

At 1/22/2010 10:33:00 μ.μ., Anonymous Novalis said...

Διαχειρίζεται η συγκίνηση; Φιλτράρεται το θαύμα;

(απαίσιες λέξεις το ξέρω)

 
At 1/23/2010 02:24:00 π.μ., Blogger tk said...

μανιπιουλεισιον το λενε οι μανατζερς

την καληνυχτα μου.

υγ. αυριο εχω μπολικες πληροφοριες να διαχειριστω, ή να με διαχειριστουν, δεν ειμαι σιγουρος...

 
At 1/23/2010 02:38:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

«Διαχειρίζεται η συγκίνηση; Φιλτράρεται το θαύμα;».
Do they?

«μανιπιουλεισιον το λενε οι μανατζερς»
Και μάνατζμεντ οι μανιπουλαριστές των εννοιών :)

 
At 1/23/2010 01:34:00 μ.μ., Blogger vague said...

"κατάλληλη διαχείριση πληροφορίας",
ή μήπως δημιουργία και εγκατάσταση αυτοματισμών;

 
At 1/24/2010 01:15:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Αυτοματισμών σε μικρό βαθμό (που τείνει να γίνει μεγαλύτερος όμως). Δεν είμαστε σκέτες βάσεις δεδομένων, είμαστε ταυτόχρονα βάσεις δεδομένων και οι «έξυπνοι» χειριστές αυτών των δεδομένων.

 
At 1/24/2010 12:22:00 μ.μ., Blogger vague said...

Κοίτα όμως τι λέω: καθένας "χειρίζεται" αυτά τα δεδομένα σε σχέση πάντα με τους άλλους (δες το παράδειγμά σου με το νανούρισμα του παιδιού). Αυτό που τελικά παίρνουμε ως αποτέλεσμα είναι ο χειρισμός μας να είναι αναμενόμενος από τους άλλους τους οποίους αυτός αφορά.
Έχοντας πάρει βολικά αποτελέσματα από κάποιους "πετυχημένους" χειρισμούς, συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε τον ίδιο τρόπο στη σχέση μας με ορισμένα πρόσωπα (Νο 1 αυτοματισμός). Έτσι ο απέναντί μας που λαμβάνει από εμάς σταθερά μια ορισμένη συμπεριφορά, ξέρει τι να περιμένει από εμάς (Νο 2 αυτοματισμός). Έτσι η σχέση, παρότι αρχικά περιλάμβανε "έξυπνους" χειρισμούς, σταδιακά μετατρέπεται σε μια προκατειλημμένη αυτόματη λειτουργία χωρίς εκπλήξεις, πράγμα που μπορεί σε βάθος χρόνου να κάνει τη σχέση μέχρι και αδιάφορη. Η σχέση έχει χάσει τη μαγεία της όταν ένας από τους δύο φτάνει να πει ή έστω να σκεφτεί: "Ξέρω τι θα πεις, ξέρω τι θα κάνεις".
Έχεις προσέξει ότι όταν κάποιος αποφασίσει να αντιδράσει σε ορισμένο "συνηθισμένο" ερέθισμα με διαφορετικό τρόπο, συχνά αιφνιδιάζει και "μπλοκάρει" τον αποδέκτη της νέας αυτής του αντίδρασης; Προβολή/αναπαραγωγή ορισμένων συναισθημάτων, που έχουν προκαλέσει παλαιότερες εμπειρίες, σε ορισμένα ερεθίσματα. Αυτό δεν είναι αυτοματισμός;
:)

 
At 1/24/2010 04:18:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Βλέπω, το έχεις μελετήσει διεξοδικά το θέμα :) Και ναι, έτσι όπως το θέτεις, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.

 
At 1/25/2010 07:16:00 μ.μ., Anonymous νομαδ που βαριεται να λογκαρει said...

Γειά :)

Ηθελα να αφησω ενα χαμογελαστό ποστάκι στο επομενο πονημα, με τις μουναρες και τις αναζητήσεις στο διαδίκτυο με το οποίο με εκανες να χαμογελάσω, αλλα θα το αφήσω εδώ. Αυτό που αναφέρεις εδώ είναι, νομίζω, μια ολόκληρη οχι-και-τοσο-μελλοντική επιστήμη.
Αν σε ενδιαφερει ο τρόπος αναδιοργάνωσης της σκέψης, της δομικής συνεχειάς της δηλαδή, δια του νέου τρόπου αναγνωρσης πληροφοριών λεγε-με-νετ, σημειώνω το εξαιρετικό "Ο Προυστ και το καλαμάρι", μιας πανεπιστημιακού ονόματι Γουλφ, εκδόσεις Πατακη.
Ισως είσαι ο μονος που "γνωρίζω" δικτυακά και κρίνω οτι θα τον ενδιέφερε τρελά αυτό το βιβλίο, το οποίο πραγματεύεται τον τρόπο του εγκεφάλου να διαβάζει και την συνεχή του αναδιάταξη, βάσει των αναγνωσμάτων του.

Σε χαιρετώ!

:)

 
At 1/25/2010 07:18:00 μ.μ., Anonymous ο ιδιος said...

υγ.

Να δοκιμάσεις το "πουντο πουντο το δαχτυλίδι" για νανουρισμα. Εμένα, μόλις καταλαβε τι του λεω, με εστειλε να του το βρω και μετα κοιμήθηκε.

 
At 1/25/2010 07:24:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Θενκς, θα το ψάξω.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home