Λάλαμπάι

Σταδιακά μετατρέπομαι (και σταδιακά μετατρεπόμαστε;) από άνθρωπος σε κέντρο διαχείρισης πληροφοριών.

Data μας πλημμυρίζουν από παντού, πάσης φύσεως πληροφορίες που αποστολή μας είναι να φιλτράρουμε, επεξεργαζόμαστε, προωθούμε, αποσιωπούμε, σχολιάζουμε, μεγεθύνουμε, αναδεικνύουμε, κρατάμε για ίδιαν χρήση, πληροφορίες επαγγελματικές, κοινωνικές, φιλικές, οικογενειακές.

Η ψηφιοποίησή μας δεν σημαίνει την απομόνωσή μας από τον κόσμο. Αντίθετα, σημαίνει την ολοένα μεγαλύτερη επικοινωνία μας με αυτόν, σημαίνει την συνεχή διεύρυνση του κύκλου των επαφών μας, με την ταυτόχρονη μεταβολή των όρων της επικοινωνίας, καθώς και του τρόπου με τον οποίον προσλαμβάνουμε -συνειδητά ή μη- αυτές τις «επαφές».

Κάπως έτσι αντιλαμβάνεσαι ότι και ο άλλος μετατρέπεται σταδιακά από άνθρωπος σε αποδέκτη πληροφορίας. Για να το πω με το πιο κραυγαλέο παράδειγμα, η πρόσφατη εμπειρική ανακάλυψη πως κρατώντας αγκαλιά τον μικρό σε μια συγκεκριμένη θέση, κουνώντας τον με ένα συγκεκριμένο ρυθμό και ψιθυρίζοντάς του το «Ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά» τού επιτρέπει να ξανακοιμηθεί και να παραμείνει στην κούνια του, κατά μία εκδοχή συνιστά νανούρισμα πατέρα προς γιο (κι άρα πολαρόιντ της πιο μύχιας οικειότητας ανθρώπου προς άνθρωπο), κατά μία άλλη όμως, λιγότερο καθησυχαστική, συνιστά κατάλληλη διαχείριση πληροφορίας (αυτή η αγκαλιά, αυτό το κούνημα, αυτή η μελωδία), όχι ουσιωδώς διαφορετική από τον τρόπο που θα επικοινωνήσεις με τον τάδε αποδέκτη μέιλ, όχι ουσιωδώς διαφορετική από τον τρόπο που θα αξιολογήσεις τις πληροφορίες που πρέπει να μεταφερθούν στον δείνα δικαστή, όχι ουσιωδώς διαφορετική από τον τρόπο που πρέπει να συνδυάσεις πενήντα διαφορετικές πληροφορίες για να συνθέσεις ένα κείμενο.