Η ειλικρινής απορία.

Κάτι έψαχνα στο Google και πατάω το γ και στο μεταξύ -έχοντας το χάρισμα της αστραπιαίας αφηρημάδας- χαζεύω και τότε βλέπω τί μου εμφανίζει ως πρώτη αναζήτηση. Και λέω δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Και ψάχνω και τα υπόλοιπα γράμματα της αλφαβήτου. Κι έτσι ενώ για την Αϊτή σκόπευα να γράψω διάφορα βαθυστόχαστα, θα γράψω τελικά αστειάκια για το αλφάβητο των αναζητήσεων. Εκείνο πάντως που ήθελα να πω και προτιμώ να το χωρέσω και εδώ, είναι ότι η χαρά που παίρνω από την ως τώρα εξέλιξη του Πρωταθλήματος αποδεικνύεται πολύ μεγαλύτερη από τη λύπη μου για την Αϊτή. Γιατί ήθελα ντε και καλά το πω; Επειδή πιστεύω ότι η πιο αξιόπιστη πηγή παρατήρησης που έχουμε είναι ο εαυτός μας. Επειδή πιστεύω πως προσπαθώντας να καταλάβουμε πώς λειτουργούμε εμείς, ίσως μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα το πώς λειτουργούν και οι άλλοι και κατ’ επέκταση το πώς λειτουργούμε συνολικά ως είδος. Έτσι όταν λέω αυτό για το Πρωτάθλημα και το Αϊτή σαφώς δεν το λέω για να απενοχοποιηθώ, αλλά ούτε απαραίτητα για να με κατακρίνω δημόσια. Το λέω για να μοιραστώ την –πίστεψέ με ειλικρινή- απορία μου: «Μα πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο;». Το λέω επειδή πιστεύω ότι απωθώντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας τις πιο δυσάρεστες εκδοχές του εαυτού μας και αποσιωπώντάς τες, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να τις διαιωνίζουμε. Κι εν πάση περιπτώσει. αν είμαστε προγραμματισμένοι έτσι ώστε να τις διαιωνίζουμε ούτως ή άλλως, πάλι πιστεύω πως είναι προτιμότερο να τις κοιτάμε κατάματα και να τις ομολογούμε. Θα πει κανείς οι εξωτερικοί παράγοντες δεν παίζουν τον ρόλο τους; Αν ας πούμε τα κανάλια, όπως δείχνουν ολημερίς τις καλοκαιρινές πυρκαγιές, είχαν και εκτεταμένες συνδέσεις με την Αϊτή, δεν θα έμπαινε περισσότερο το κακό σπίτι σου ώστε να το αισθανθείς δικό σου; Σύμφωνοι, ισχύει κι αυτό σε ένα βαθμό. Αλλά είπα ότι δεν θα γράψω για αυτό το θέμα κι έφαγα ήδη το μισό κείμενο.

Το υπόλοιπο μισό κείμενο.

Πάμε λοιπόν στην αλφάβητο των αναζητήσεων του Google: Αθηνόραμα, Βικιπαίδεια, Γαμιέται η Γυναίκα μου, ΔΕΗ, Επίδομα Αλληλεγγύης, Ζώδια, Ηλεκτρονική Αθηνών Θερμιδομετρητής, Ικέα, Καιρός, Λεξικό, Μουνάρες, Νομαρχία Αθηνών, Ξενοδοχεία Θεσσαλονίκη, Ονειροκρίτης, Πρόγραμμα Τηλεόρασης, Ραδιοφωνικοί Σταθμοί, Συνταγές Μαγειρικής, Τροκτικό, Υπουργείο Εσωτερικών, Φαψεβοοκ, Χρυσή Ευκαιρία, Ψυχολογικά τεστ, Ωροσκόπιο. Τι τις θες τις δημοσκοπήσεις και τις κοινωνιολογικές μελέτες, όταν στο πιάτο σου δίνονται οι τομείς που καίνε τον σύγχρονο Έλληνα: ζώδια – δίαιτες – συνταγές – ονειροκρίτες – ΜΜΕ – κατανάλωση – δουλειά – επιδόματα - σεξ.
Θέλω να εμβαθύνω σε τρία γράμματα: η αναζήτηση του γράμματος μι αποδεικνύει τόσο την εκλεκτικότητα του Έλληνα, ο οποίος ψάχνει μουνάρες και όχι μπάζα, όσο και την έμφυτη ευγένειά του, αφού δεν είναι ευγενικό να χαρακτηρίζει την άλλη μπάζο, και το ξέρει.
Τρεις κατηγορίες ανθρώπων πιστεύω ότι εξηγούν την αναζήτηση που βγαίνει πρώτη στο γ. 1) Αυτός που βρίζει: μπαίνει και γράφει την πρόταση στο google ασταμάτητα για να ξεδώσει. Τι καλύτερο από το ηλεκτρονικό μπινελίκι, αφού κατορθώνεις να ξεσπάς χωρίς να γίνεσαι ιδιαίτερα αντικοινωνικός. 2) Αυτός που υποπτεύεται: έχει ακούσει ότι στο ίντερνετ όλα μπορεί να τα βρει κανείς και ψάχνει να δει μήπως στο google υπάρχουν στοιχεία για τη γυναίκα του. 3) Αυτός που φτιάχνεται: ψάχνει να βρει τσόντα με άλλη, η οποία όμως στο πλαίσιο του βίντεο θα είναι η γυναίκα του. Και αν τυχόν τον πιάσει η γυναίκα του στα πράσα θα πει: «Εγώ φαντασιακά με σένα το έκανα. Όχι μόνο δεν σε απατάω, αλλά και τσόντες που βλέπω, πάλι τη γυναίκα μου θέλω να βλέπω»: το συναμφότερον.
Τέλος για το γράμμα φι πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το Facebook προέρχεται από αντίστοιχη ελληνική λέξη και συγκεκριμένα από. την αρχαία ελληνική λέξη «Φαψεβόστρακον» που στην πορεία των αιώνων συντμήθηκε σε φαψεβόοκον. Αυτόν που ήθελες να φάψεις (δηλαδή αυτόν που ήθελες να τον «φάς» θάβοντάς τον) τον έγραφες στο φαψεβόοκον και εξοστρακιζόταν. Η διαφορά δηλαδή ήταν ότι στο φαψεβόοκον έγραφαν τους εχθρούς, αφού όποιος δεν γραφόταν εκεί ήταν φίλος χωρίς ανάγκη ηλεκτρονικής επιβεβαιώσης. Απλά πήραν την αρχαιοελληνική ιδέα και τη διέστρεψαν, ούτως ώστε όχι μόνο να δώσουμε όλοι τα στοιχεία μας και να φακελωθούμε, αλλά και άνα πάσα στιγμή να ελεγχόμαστε, μέσω της ελεεινής ερώτησης «τι σκέφτεστε;», που κατάφερε να αλώσει και το τελευταίο προπύργιο ελευθερίας μας: το απροσπέλαστο του νου μας.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)