Και μία και δύο φορές
Κάνω ένα σύντομο διάλειμμα από την κάλυψη του χωρισμού της Ελένης, για να σου πω για δυο ταινίες που είδα πρόσφατα στο dvd. Μάλλον δεν θα σου πω ακριβώς για τις ταινίες, αλλά για το τι με κέντρισε σε αυτές.
«Η Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη» σού προσφέρει το σπάνιο δώρο του εμβόλιμου ξαφνιάσματος, καθώς είναι μια ιστορία που θα ξεκινήσει, συνεχιστεί και ολοκληρωθεί σύμφωνα με τις νόρμες και τις συμβάσεις, αλλά περιέχει δυο - τρεις σύντομες παρεκβάσεις, όπου η μαστούρα του πρωταγωνιστή μετατρέπεται σε όχημα κινηματογραφικής ελευθερίας, όπου ο Χέρτζογκ δείχνει ότι υπάρχει και τρίτος δρόμος ανάμεσα στην ομογενοποιημένη ταινία είδους και το εντελώς φευγάτο πείραμα, ότι υπάρχει δηλαδή και η δυνατότητα να εντάσσεις οργανικά και αρμονικά μέσα στην γραμμική αφήγηση το αλλόκοτο βλέμμα ενός ιγκουάνα, το αλλόκοτο βλέμμα ενός ναρκομανή, το αλλόκοτο βλέμμα ενός σκηνοθέτη, που αν δεν καταφέρνει να βλέπει τον κόσμο διαφορετικά από εμάς και αν δεν καταφέρνει να μοιραστεί αυτό το βλέμμα του, τότε δεν είναι δημιουργός εικόνων αλλά διεκπεραιωτής σεναρίων.
Οι «Δυο Έρωτες» υπάρχουν μόνο στο μυαλό εκείνου που τους μετέφρασε έτσι, αφού η ταινία μιλά για έναν έρωτα και κάτι άλλο, διαφορετικό, αφού η ταινία δείχνει τον Λίοναρντ να βρίσκεται ξαφνικά ανάμεσα σε μια γυναίκα που θέλει και σε μια γυναίκα που τον θέλει, αφού η ταινία δείχνει τον Λίοναρντ να μην σκέφτεται λεπτό ποιά προτιμά από τις δύο, αφού η ταινία δείχνει τον Λίοναρντ να ξέρει πολύ καλά τι προτιμά, γεγονός όχι απαραίτητα συμβατό με το τι είναι καλύτερο για αυτόν. Και η ταινία δείχνει τον Λίοναρντ να επιλέγει.
Και μία και δύο φορές.
Και αν απογειώνεται στο φινάλε της, είναι στη δεύτερη επιλογή του Λίοναρντ, για την οποία μπορεί κανείς να συζητά για μήνες, όπου κι αν καταλήξει όμως, εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι μια ταινία γίνεται αληθινά σημαντική όταν παύει να το κάνει όπως χιλιάδες πριν από αυτήν και χιλιάδες μετά από αυτήν, όταν δείχνει με τον πλέον πειστικό τρόπο ότι σημαντικός κινηματογράφος δεν είναι αυτός που μας παίρνει για δυο ώρες το μυαλό από την πραγματικότητα της ζωής, αλλά αυτός που μας βοηθά να την καταλάβουμε καλύτερα, να τη συναισθανθούμε καλύτερα, αυτός που μας χαρίζει έναν ήρωα διαφορετικό από τους συνήθεις κινηματογραφικούς ήρωες και τόσο κοντινό στους εκτός σινεμά ανθρώπους.
posted by Old Boy @ 7:20 μ.μ.
20 comments
20 Comments:
Επιτρέπεται η γκρίζα διαφήμιση;
http://dytistonniptiron.wordpress.com/2009/10/09/the-bad-lieutenant/
Επιτρέπεται - επιτρέπεται :) Διαφωνώ μόνο στα της παρακμής του Σκορσέζε. Πιθανώς στα χέρια του η ταινία να ήταν συνολικά δυνατότερη και πιο συμπαγής, αλλά όπως θα έλεγε και ο Λέοναρντ Κοεν «Τhere is a crack in everything, that's how the light gets in» και μάλλον στη συγκεκριμένη περίπτωση προτιμώ το φως που μπαίνει μέσα από το ράγισμα των συγκεκριμένων σκηνών.
Μα, από πότε έχει να κάνει πραγματικά καλή ταινία ο Σκορσέζε;
Από το Shine a Light
;-)
Ε, καλά, τα ντοκιμαντέρ δεν μετράνε! :) Αλλά Συμμορίες της ΝΥ, Aviator, Πληροφοριοδότης... όσο πιο καλογυρισμένα, τόσο πιο κούφια, μου φαίνεται.
E, όχι και κούφιες οι συμμορίες :)
Αγεφύρωτο το χάσμα βλέπω... :)
Θέλω να πω, τα τελευταία χρόνια ο Σκορσέζε γυρίζει ταινίες ΄σε στυλ Σπίλμπεργκ. Αφού τα κάνει κι ο ορίτζιναλ Σπίλμπεργκ, γιατί να δω τον Σκ.; Μάλλον, εντάξει, θα τον δω, αλλά θα συμπεράνω ότι πώς να το κάνουμε, δεν είναι και Κόπολα τελικά.
Εγώ φταίω που δεν μιλάμε για τον Χέρτζογκ... :(
Αυτή είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες των τελευταίων ετών: http://old-boy.blogspot.com/2006/11/blog-post_13.html
μια που λετε για ταινιες εδω,σας προτεινω να δειτε το agora.εξοχη ταινια,απο εναν σκηνοθετη οχι πια ανερχομενο αλλα καταξιωμενο.δεν εχουμε ξαναδει στο σινεμα την ανοδο του χριστιανισμου,πως επιβληθηκε απο τη μαζα στην τοτε αρχουσα ταξη.η ταινια δεν ειναι κατα του χριστιανισμου οπως παρερμηνευτηκε αλλα κατα του φανατισμου,προσπαθει να τηρησει ισες αποστασεις αναμεσα στους ειδωλολατρες[δειχνοντας τη παρακμη,την επαρση αλλα κ το ανοιχτο τους πνευμα]κ τους χριστιανους[δειχνοντας μεν την εξαθλιωση τους,σχεδον δικαιολογωντας τους που εξεγειροντο αλλα κ ταυτοχρονα επικρινοντας τους ως φονταμενταλιστες κ μισαλλοδοξους]καταπληκτικες ερμηνειες,καλη αναπαρασταση της εποχης κ ο αμεναμπαρ,απο τη μεση κ μετα,παυει να αποστασιοποιειται,παιρνοντας θεση υπερ της υπατιας,κατα καποιο τροπο την αγιοποιει,τη μετατρεπει σε συμβολο κ με τα πλανα που η καμερα δειχνει ολοκληρο τον πλανητη προσπαθει να περασει ενα μηνυμα συναδελφωσης,ενοτητας κ ανθρωπιας,ομως κατα καποιο τροπο,υπονομευει το ιδιο του το μηνυμα,με το τελος που διαλεγει,οντας οχι απλως επιφυλακτικος για το μελλον της ανθρωποτητας αλλα κ συγκρατημενα απαισιοδοξος[παντως αποφευγει τον κυνισμο]
Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι «Δύο μονόπλευροι έρωτες»:)
Ανώνυμε έχεις δίκιο. Υπό αυτήν την έννοια μπορεί απλώς ο μεταφραστής να κλείνει το μάτι κι εγώ να το παρεξήγησα :)
Celin, θενκς. Το τρέιλερ δεν ήταν τόσο θελκτικό, αλλά το σχόλιο σου είναι :)
σε ευχαριστω κ εγω για τη φιλοξενια.εχω τρελα για το σινεμα,τη λογοτεχνια κ τη μουσικη κ θα ηθελα κ γω να συνεισφερω σε αυτη τη δημιουργικη ανταλλαγη αποψεων που γινεται εδω.παρεμπιπτοντως,εχουμε την ιδια γνωμη για τις 2 ταινιες που αναφερεις,τελειως αντισυμβατικος χαρακτηρας ο λεοναρντ κ επιτελους επιστροφη του κεητζ σε καλη ερμηνεια,ολα ειναι θεμα σκηνοθετη τελικα,γυρισε ο μαικλ μαν στα 80s το ανθρωποκυνηγητο κ προσφατα ο μπρετ ρατνερ γυρισε ενα remake[κοκκινος δρακος],ο πρωτος ειχε ενα μετριο καστ αλλα εφτιαξε καλη ταινια,ο δευτερος ειχε νορτον,φαινς,χοφμαν κ εφτιαξε ενα μετριο φιλμ
πρώτον, ο αυθεντικός τίτλος είναι TWO LOVERS. τα σχόλια περιττά.
δεύτερον, όταν μιλάς για "πειστικό τρόπο", ασφαλώς και δεν εννοείς τη σκηνή στην ταράτσα, που επιτέλους το κάνουνε, αυτό το σεξ-παρωδία ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε πάνω από τα ρούχα, μέσα σε 20 δευτερόλεπτα όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, ναι παιδιά, ήταν παθιασμένο σεξ.... θα συμφωνήσεις φαντάζομαι πως πρόκειται για το μεγάλο φάουλ της κατά τ'άλλα όμορφης ταινίας.
τρίτον, από τα λόγια σου μου έρχεται στο νου ένας στίχος του Γκάτσου:
"Αυτή ήταν η ζωή μας κι όχι άλλη,
Μικρή και ταπεινή, μα και μεγάλη"
το οποίο εγώ ίσως παρέφραζα:
Μικρή και ταπεινή, γι αυτό μεγάλη...
Celin, φυσικά και συμφωνώ με τη σύγκριση των δυο ταινιών που κάνεις, και για το λόγο που ο «Ανθρωποκυνηγός» είναι εξαιρετική ταινια ενώ ο «Κόκκινος Δράκος» κακή, αλλά επίσης πιστεύω ότι παίζει ρόλο και το ήθος της ξεπατικωσούρας, το ήθος που συνόδευσε τον «Κόκκινο Δράκο» από την αρχή της παραγγελίας του ως την εκτέλεσή της.
Cosinho, όντως το σεξ στην ταράτσα ήταν εντελώς παρωδία. Ο παραφρασμένος στίχος του Γκάτσου πάει στις τελικές αποφάσεις της ταινίας ή κάτι άλλο εννοείς;
μπρετ ρατνερ,ο ανθρωπος πισω απο το prison break κ τους αλεξισφαιρους ντετεκτιβ,τι περιμενεις.πλακα πλακα,ηταν κ η αρχη της παρακμης του νορτον,εναν ηθοποιο που τον θεωρουσα μεσα στους 2,3 καλυτερους της γενιας του.με κατι score k hulk 2,ψιλοχαθηκε.μονο μια ταινια του ξεχωρισα προσφατα,μια που επαιζε εναν διαταραγμενο καουμπου,που κ αυτη δεν ηταν κανα αριστουργημα,αλλα ειχε ενα ενδιαφερον.
Πάει στον απόηχο του σχολίου σου.
Νομίζω πως επαυξάνω, τίποτα παραπάνω. :)
Ob,το αρθρο σου αποτελεσαι αφορμη για εμενα να δω την ταινια-αναφερομαι στο two lovers.Multi-thnx,η ταινια ειναι υπεροχη.Ευκολα μεσα στις ποιο ωραιες ταινιες που εχω παρακολουθησει.
meshuggener.
Χαίρομαι ιδιαίτερα :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home