Σκέφτομαι άρα υπάρχει

Μυστήριο πράγμα το μυαλό.

Άλλοτε το νιώθεις βαρύ, καταβαρύ, μποβαρύ,

σαν κάποιος να σφυροκοπάει λυσσαλέα σίδερα

(και θα 'θελες να το ΄βγαζες για λίγο το γαμημένο,

να το έβαζες σε μια θήκη να ξεκουραστεί,

να ξαναφορούσες το κεφάλι σου

και να ξεκουραζόσουν κι εσύ,

κοιτάζοντας χωρίς να απορείς,

ακούγοντας χωρίς να κρίνεις,

με μάτια σκέτα μάτια

κι αυτιά σκέτα αυτιά,

αντί για τροφοσυλλέκτες της σκέψης,

που όταν την πιάσει η όρεξη,

εκείνος που τελικά θα φαγωθεί

θα είσαι εσύ).

Άλλοτε πάλι,

όλα τα εντός του κλαπατσίμπανα έχουν σιγήσει

κι όλα τα λαοκοoντικά συμπλέγματα των νευρώνων του λυθεί

(σαν να έχει μπει από μόνο του στη θήκη

και σε απόσταση αμοιβαίας ασφαλείας

ανασυντάσσει τις δυνάμεις του για τους επόμενους γύρους

ξαποσταίνοντας για λίγο,

καθώς ξαποσταίνεις για λίγο,

καθώς κοιτάς άδεια,

καθώς ακούς άδεια).

Κι όλο αυτό το φαγοπότι το απολαμβάνεις κιόλας

(εκτός από εκείνες τις φορές που δεν,

που κάθε άλλο παρά,

εκείνες τις φορές,

που η συμφωνία των σαματάδων δεν οδηγεί σε κάποιον ήχο,

έστω εξεζητημένο,

έστω απονενοημένο,

αλλά πάντως διακριτό,

και το μόνο που σου αφήνει είναι ο στείρος θόρυβος

και το μολυβένιο του βάρος).