Όλο νόημα

Χρειαζόμαστε κάτι να μας συγκινήσει, να μας συνεγείρει, να μας κάνει να νιώσουμε ξανά σημαντικοί. Το οικονομικό κολάπσους μάς κάνει να νιώθουμε δεύτεροι, ουραγοί, ασήμαντοι. Η έξοδος από τις δαγκάνες του δεν μπορεί να διαδραματίσει το ρόλο νέου εθνικού οράματος. Εδώ δεν επιτέλεσε ρόλο εθνικού οράματος η άνοδος στην λίγκα του ευρώ, είναι δυνατόν να επιτελέσει η παραμονή; Όχι, δεν μπορεί να έχει σχέση με χρήμα αυτό που θα μας συγκινήσει. Χρειαζόμαστε κάτι ευγενές. Κι αυτό που μας χρειάζεται μπορεί να συνοψιστεί σε μία και μόνο λέξη: Παπαδόπουλος. Εννοείται Παπαδόπουλος συνεκδοχικά. Ας λέγεται όπως θέλει ο άνθρωπος. Ας έρθει όμως όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Σήμερα το βράδυ κιόλας ας ακουστεί το λυτρωτικό γρουμφ - γρουμφ των ερπυστριών στην άσφαλτο (κι ας μην ξανακουστεί στις παρελάσεις - όποιο μέτρο νοικοκυρέματος πήρε η τωρινή κυβέρνηση, ας το τηρήσει η επόμενη, η εθνική). Από το επόμενο πρωϊ, την τρέχουσα εθνική μας κατάθλιψη θα διαδεχθεί η ψυχική αναζωπύρωση του κάθε ενός και της κάθε μιας από μας. Ένα μικρό, μικρότατο, ποσοστό θα καταχαρεί φωναχτά. Και η μεγάλη, η συντριπτική, πλειοψηφία θα καταχαρεί κρυφά κι από τον ίδιο της τον εαυτό. Γιατί όλα θα αποκτήσουν ξανά ένα βάρος δραματικό. Γιατί πια, πλην των ελαχίστων που θα θεωρούν ότι επιτέλους έγινε αυτό που χρειαζόταν η χώρα, όλοι οι υπόλοιποι θα νιώσουμε σημαντικοί σαν θύματα, σαν καταπιεσμένοι, σαν άνθρωποι που μας στέρησαν βιαίως την ελευθερία μας. Και πλην των λίγων τολμηρών που θα σκάνε γκαζάκια, όλοι οι υπόλοιποι θα αντιστεκόμαστε με υπαινιγμούς. Επί του Παπαδόπουλου του Α΄, είχε έναν ποδοσφαιριστή β' διαλογής ο Παναθηναϊκός, ονόματι Καραμανλής. Όποτε έμπαινε αλλαγή ή όποτε έκανε καμιά σωστή πάσα, οι ανδρειότεροι χειροκροτούσαν και τον επιδοκίμαζαν όλο νόημα. Έτσι και τώρα στο facebook θα ξεφυτρώνουν διαρκώς γκρουπ πήχτρα στο αλυτρωτικό υπονοούμενο, αφού προφανώς δεν θα μπορούν να είναι ανοιχτά αντιδιδακτορικά, λόγω της επωνυμίας και της επί δημοκρατικού καθεστώτος χορήγησης των στοιχείων μας. Στο you tube όμως τα βιντεάκια θα τα λένε όλα ευθαρσώς και ευθέως. Και θα κυκλοφορούν στις κρυφές μέιλ λιστς και θα τα βλέπουν οι υπάλληλοι στα γραφεία δυο - δυο στα μουλωχτά. Και ο κόσμος θα αντιστέκεται όλο νόημα και έτσι, ηλεκτρονικώς. Οι εφημερίδες θα ξαναπάρουν τα πάνω τους. Ο κόσμος θα ξαναβρεί λόγο να τις διαβάζει, για να εντοπίζει τα όλο νόημα μηνύματα πίσω (αρκετά πίσω) από τις λέξεις αρθρογράφων και κολουμνιστών, που θα προσπαθούν να διαφυλάξουν την ακεραιότητά τους σε ένα περιβάλλον εχθρικό για την ελευθερία του λόγου. Η τέχνη θα ξαναανθήσει. Απο το εξωτερικό ο αυτοεξόριστος Λάκης Λαζόπουλος θα δίνει τον ρητό τόνο. Εδώ στην Ελλάδα η επιθεώρηση θα γνωρίσει νεκρανάσταση αληθινή και τα θέατρα θα γεμίζουν κάθε βράδυ, πέφτοντας από το χειροκρότημα στις όλο νόημα ατάκες και γκριμάτσες του Χάρη Ρώμα και του ιερού τέρατος Θύμιου Καρακατσάνη, την κατάρρευση του οποίου στη σκηνή θα ακολουθήσει συγκέντρωση βουβού πλήθους στον Ευαγγελισμό. Ίχνη αντιχουντικών υπαινιγμών μερικοί θα διαπιστώσουν και στα ιατρικά ανακοινωθέντα, μέχρι και στο εξιτήριο του αναρρώσαντος ασθενούς. Η μουσική θα ξαναγίνει το άρμα εθνικής ανάτασης. Θούριοι επί θουρίων, στίχοι όλο νόημα, τόσο όσο να ξεγελάσουν τη λογοκρισία, αλλά όχι και τον λαό, που από στόμα σε στόμα και με συγκίνηση στα μάτια θα τους σιγοψιθυρίζει ή βροντοφωνάζει, αναλόγως των περιστάσεων και του βαθμού αλκοόλ στο αίμα. Και γενικότερα θα ξεφύγουμε από αυτήν την τέχνη της παρακμής, από τους αιμομικτικούς κουτρολάνθιμους που βάλθηκαν να γαμήσουν και το τελευταίο οχυρό, τον θεσμό της οικογένειας, αφού πατρίδα και θρησκεία είχαν προ πολλού παραδοθεί στους εθνομηδενιστές και τους χριστοφοβικούς. Κι ενώ όλα αυτά τα ευεγερτικά θα συμβαίνουν στο ψυχοπνευματικό πεδίο, τα αποτελέσματα δεν θα έχουν να ζηλέψουν πολλά -όσο και αν πονά να το παραδεχθούμε- ούτε στο υλικό πεδίο. Άλλωστε, εκείνοι που ξέρουν, το έχουν διαγνώσει: ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος. Δεν θα σου πω ποιός το έχει πει. Κάποιος που ήξερε πολύ καλά τόσο το τι έλεγε όσο και εναντίον ποιών το έλεγε. Kι ακριβώς επειδή είναι δυσκολοκυβέρνητος εκείνο που του λείπει για να κυβερνηθεί δεν είναι η δημόσια διαβούλευση αλλά η δημόσια πειθαρχία. Και πειθαρχία δυστυχώς μπορεί να επιβληθεί μόνο με προσωρινά μέτρα αναστολής αυτού του διεφθαρμένου κοινοβουλευτικού συστήματος. Κάθε κατεργάρης θα μπει στον πάγκο του, οι δρόμοι της πόλης δεν θα ξαναγίνουν πεδίο μάχης, τα μαγαζιά θα μπορούν να δουλεύουν απρόσκοπτα (ο Μακμάνους πάντως δεν θα μπορεί να το χαρεί όπως του πρέπει, γιατί θα τον έχουν μπαγλαρώσει λόγω αντίστασης στην πρώτη επέμβαση της νεοσύστατης Εθνικής Επιτροπής Ελέγχου Ιστολογίων), οι εθνικές οδοί δεν θα ξανακλείσουν (εκτός από τυχόν καταρρεύσεις σε διενεργούμενα έργα), τα σύνορα θα κλείσουν από αέρος, ύδατος, γης και λαγουμιών, ενώ θα επανεξεταστεί και το καθεστώς ιθαγένειας όλων ανεξαιρέτως των Ελλήνων πολιτών. Και τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορεί να συγκριθεί με την ευτυχία που θα νιώσουμε όταν μετά από χρόνια φύγουν οι τύραννοι και επιστρέψει στη χώρα η Δημοκρατία κι ο αυτοεξόριστος Λάκης, που το πρώτο Τσαντίρι του θα γίνει σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ, με σπέσιαλ γκεστ τον Θύμιο Καρακατσάνη και όλα τα έσοδα να πάνε υπέρ του νεοσύστατου Ταμείου Αποκατάστασης Δημοκρατικών Θεσμών και Ελευθεριών.