Το παράδοξο παράσημο

Πρέπει να ήταν γύρω στο 70' του χθεσινού αγώνα με το Λουξεμβούργο, όταν σκέφτηκα ότι, όσο κι αν το πολεμάς, όσο κι αν δεν το θέλεις, αυτή η ομάδα (η ελληνική) σου γεννά ενστικτωδώς ένα αίσθημα μπουχτίσματος, που οριακά φτάνει και στην αηδία. Αυτή η ομάδα δηλαδή, με τον τρόπο που λειτουργούσε, σε καλούσε να μην θες το καλό της, σε καλούσε να ζητάς να μη κερδίσει το Ισραήλ και να μη προκριθεί απευθείας, σε καλούσε να σκεφτείς ότι αν είναι να προκριθεί, ας προκριθεί από τα μπαράζ, αφού εκεί μπορεί να καταφέρει να σε ξανασυγκινήσει, να σε κάνει να ξαναανακαλύψεις αρετές της από καιρό ξεχασμένες, και για την ακρίβεια από την εποχή που το «αμύνομαι υποδειγματικά έναντι υπέρτερων αντιπάλων» μετατράπηκε στο «αρνούμαι πεισματικά να επιτεθώ έναντι υποδεέστερων ή ισοδύναμων».

Έχω γράψει στο παρελθόν κατά λέξη πως «ο Ρεχάγκελ παρέλαβε μια εθνική ομάδα από την απόλυτη ανυποληψία και την οδήγησε στην ίσως μεγαλύτερη έκπληξη της ιστορίας του παγκοσμίου αθλητισμού. Κατά τη δική μου αντίληψη, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να την ξαναγυρίσει πίσω στην απόλυτη ανυποληψία και να την πάει ακόμη πιο κάτω, χωρίς να ακουστεί εις βάρος του κιχ».

Εξακολουθώ να το πιστεύω. Σε περίπτωση που δεν περάσουμε τελικά στο μουντιάλ, οι φωνές που τώρα ακούγονται εις βάρος του θα μετατραπούν σε βουητό, σε λαϊκή απαίτηση, σε κατακραυγή. Για αυτό, το να λήξεις τη συνεργασία μαζί του επειδή απέτυχε θα συνιστά σε τελική ανάλυση πραγματική αχαριστία. Γιατί όσο κι αν πει κανείς πώς δεν θα φταίει η αποτυχία, αλλά όλα όσα οδήγησαν σε αυτή και ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, θα είναι εξίσου πειστικό το αντεπιχείρημα πως πρόκειται για αποτυχία μόνο και μόνο επειδή οι προηγούμενες επιτυχίες του μας έδωσαν το δικαίωμα να είμαστε σε εύκολο όμιλο ή στους ισχυρούς των μπαράζ. Γιατί, επίσης, με όσους επαίνους και αν τον διώξεις και όσο και αν η ιστορία τον τοποθετήσει στην υψηλότατη θέση που του ανήκει, το γεγονός θα παραμένει πως εκείνη τη στιγμή θα τον έχεις διώξει ως αποτυχημένο, τελειωμένο, ξεπερασμένο.

Αντίθετα όμως, πιστεύω πως αν περάσουμε, τότε είναι το καλύτερο χρονικά σημείο για να τερματιστεί η συνεργασία. Να του πούμε δηλαδή ως εδώ ήταν, μολονότι πέτυχε ξανά. Στον Ότο Ρεχάγκελ αξίζει να φύγει μόνο ως επιτυχημένος. Στον Ότο Ρεχάγκελ αξίζει να φύγει έχοντας δικαιωθεί για μια ακόμη φορά αγωνιστικά. Ώστε να μην εισπράξει κανένα ψόγο για το ότι δεν κατάφερε να μας πάει στο μουντιάλ. Γιατί στην τελική ανάλυση δεν δικαιούμαστε a priori να πάμε σε κανένα μουντιάλ. Δικαιούμαστε όμως για πρώτη φορά να δείξουμε ότι δεν τα εξαρτάμε όλα από το αποτέλεσμα. Να δείξουμε ότι όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου είμαστε διατεθειμένοι να φανούμε φαινομενικά αχάριστοι, ενώ στην πραγματικότητα δεν θα υπάρχει μεγαλύτερο παράσημο για τον Ότο Ρεχάγκελ από το να φύγει θριαμβευτής, να φύγει όχι γιατί η μπάλα πήγε λίγο πιο 'κει και χάσαμε αντί να πάει λίγο πιο δω και να νικήσουμε, αλλά έχοντας κερδίσει ένα Euro, έχοντας πετύχει να φέρει τρεις προκρίσεις στις τέσσερεις διοργανώσεις που ήταν προπονητής, έχοντας οδηγήσει την ομάδα στο μουντιάλ.