Σκατζάρισες, μα σε κρατάει λύπη μεγάλη

Στον καιρό του δικομματισμού, κινητήρια δύναμη των μεγάλων εκλογικών ρευμάτων δεν είναι το όραμα εκείνου που παίρνει 45,36% το 2004 ή 44% το 2009, αλλά η συσσωρευμένη αγανάκτηση για τον προηγούμενο. Τα θηριώδη αυτά ποσοστά δεν εκφράζουν θέση αλλά αντίθεση. Όταν φτάνουμε να μην αντέχουμε καθόλου πια τον ένα, τον αλλάζουμε ψηφίζοντας όλοι μαζί τον άλλο. Τα δύο κόμματα μπορούν να συνεγείρουν ακόμα, αλλά ως υποδοχείς και εκφραστές της αηδίας για τον άλλο.

---

Εκείνη έπαψε να έχει το πρόσωπο του Ρουσόπουλου, εκείνο άρχισε να έχει το πρόσωπο του Παπακωνσταντίνου. Κι έτσι ήρθαν όλα τούμπα. Το Βατοπαίδι θα είχε μικρές εκλογικές επιπτώσεις, όπως τόσα άλλα σκάνδαλα, αφού σκάνδαλα μπορούσε να αντέξει η ΝΔ. Την απώλεια Ρουσόπουλου ήταν που δεν μπορούσε να αντέξει. Δεν είναι τα σκάνδαλα, δεν είναι η οικονομία, δεν είναι η πολιτική εκείνη που θα αλλάξει τις εκλογικές ισορροπίες ανάμεσα στα δυο κόμματα: είναι μόνο η επικοινωνία, είναι μόνο το ποιός θα μιλά για λογαριασμό του κόμματός σου, ποιά εικόνα θα έχει, ποιά εικόνα θα του δίνει.

---

Και του στραβού το δίκιο είναι ότι 11 στους 10 Έλληνες δεν αντέχουν την ιδέα των μη σταθερών κυβερνήσεων. Πού να τρέχουμε τώρα, πού να τραβιόμαστε τώρα, πού να ξεβολευόμαστε τώρα. Αφού ήρθε η σειρά του άλλου να σκατζάρει, ας τον ψηφίσουμε κι εμείς μην τυχόν και δεν προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση.