Το πλυντήριο τελείωσε

Το αγοράκι τους κοιμάται στην κούνια του, το πλυντήριο μπήκε, εκείνος κι εκείνη είναι στο μπάνιο, καθαροί πια, ελεύθεροι να κάνουν έρωτα. Κι αρχίζουν να κάνουν. Το μπάνιο είναι γεμάτο ατμούς. Έχει ζέστη εκεί. Έξω πάλι χιονίζει και φυσάει. Φυσάει τόσο που ανοίγει το παράθυρο. Δεν το είχαν κλείσει καλά; Δεν τους νοιάζει αν θα πουντιάσει το παιδί; Δεν το έχουν πάρει καν χαμπάρι. Έχουν την προσοχή τους στραμμένη αποκλειστικά στον έρωτα. Και κάνουν και θόρυβο. Πέφτουν πάνω σε ένα παιδικό παιχνίδι. Ρίχνουν το ποτήρι με την οδοντόβουρτσα. Στην κρεβατοκάμαρα ρίχνουν κι ένα γυάλινο μπουκάλι με νερό. Μα δεν τους νοιάζει αν θα ξυπνήσει το παιδί; Και το παιδί που όντως ξύπνησε και κάνει θορύβους γιατί δεν το ακούνε; Νά ο ασύρματος της ενδοσυνεννόησης. 'Εχει μπει στο mute. Ματαίως το παιδί χτυπάει το δικό του ασύρματο με το αρκουδάκι του. Στο mute έχουν βάλει και όλον τον έξω κόσμο. Όλες τους οι αισθήσεις είναι εκεί. Μα υπάρχει άλλος τρόπος να κάνεις άξιο λόγου σεξ; Έτσι σε προστάζει η φύση σου. Εκείνος κι εκείνη κάνουν έρωτα σαν άντρας με γυναίκα. Μόνο που εκείνος κι εκείνη είναι ταυτόχρονα πατέρας και μητέρα. Από τη μια η φύση σου η σεξουαλική διεκδικεί την πλήρη επικράτειά σου όσο διαρκεί ο έρωτας και από την άλλη η φύση σου η γονεϊκή σού ζητά να μην αναστείλεις ούτε στιγμή την προσοχή σου απ' το μικρό παιδί σου. Το ένστικτο που οδηγεί στη γέννηση της ζωής συγκρούεται με το ένστικτο που οδηγεί στην προστασία της γεννημένης ζωής. Το αγοράκι έχει ανοίξει την πόρτα της κούνιας του. Φτάνει έξω από την κρεβατοκάμαρα των γονιών του. Τους βλέπει. Το αποτέλεσμα μιας παλιότερης σεξουαλικής πράξης βλέπει τώρα την πράξη που το προκάλεσε. Γυρνά το κεφάλι προς την κάμερα με κάτι σαν αινιγματικό χαμόγελο. Μετά σπρώχνει την καρέκλα προς το παράθυρο. Εκείνοι δεν την ακούν να τρίζει. Με το αρκουδάκι στο χέρι ανεβαίνει στο παράθυρο.

Το χιόνι πέφτει τόσο όμορφα. Το αγοράκι γλιστράει; Παίζει; Τι σημασία έχει; Σημασία έχει ότι πέφτει τόσο όμορφα στον χιονισμένο δρόμο. Και το αρκουδάκι πέφτει εξίσου όμορφα· ελάχιστα αργότερα από το παιδί, λόγω της βαρύτητας, που απλά επιτείνει την ονειρική ομορφιά της σκηνής. Το μοντάζ είναι παράλληλο. Μέσα στο δωμάτιο ο άντρας τελείωσε. Μέσα στην αγκαλιά του η γυναίκα τελείωσε. Έξω στο χιόνι το παιδί τους τελείωσε. Στο μπάνιο το πλυντήριο τελείωσε.

Ο πρόλογος του «Αντίχριστου» του Λαρς Φον Τρίερ μόλις τελείωσε, μαζί με αυτήν την υπέροχη άρια, που είναι ο μόνος ήχος που ακούγαμε καθ΄όλη τη διάρκειά του προλόγου. Ούτε εμείς ακούγαμε μπουκάλια να πέφτουν, τον αέρα να φυσά, τις καρέκλες να τρίζουν, εκείνον κι εκείνη να αγκομαχούν: όπως το άξιο λόγου σεξ, έτσι κι ο άξιος λόγου κινηματογράφος επιβάλλει κυριαρχικά τους όρους της δικής του ατμόσφαιρας.
Μετά το χαμό του παιδιού τους εκείνη δεν μπορεί να συνέλθει. Εκείνος είναι ψυχοθεραπευτής και εκείνη (η μάνα που όντας για λίγο γυναίκα δεν ήταν για εκείνο το λίγο αρκετά μάνα) γίνεται τώρα ασθενής του. Εκείνος όμως γιατί μπορεί να συνέλθει; Αν είναι λογικό να μην τρελαίνεσαι για τον θάνατο του παιδιού σου, ίσως είναι η λογική παράλογη και το παράλογο λογικό. Όπως και να ΄χει εκείνος θεωρεί το Λόγο το μεγάλο του όπλο, στον Λόγο νιώθει σιγουριά, στον Λόγο είναι σίγουρος ότι θα ανακτήσει τον έλεγχο. Της ζητά να του αναλύσει τι είναι αυτό που φοβάται. «Πρέπει να φοβάμαι κάτι συγκεκριμένο»; Είναι όλοι οι φόβοι μας λογικά εξηγήσιμοι; Είναι ο Λόγος το ασφαλές μας καταφύγιο έναντι των πάντων;

Όταν τα πράγματα φύγουν από κάθε έλεγχο, όταν η ασθενής του ξεφύγει και το τέταρτο ζευγάρι ρόλων που θα διαδραματίσουν εκείνος κι εκείνη θα γίνει αυτό του θύματος και του θύτη, ο ψυχοθεραπευτής βρίσκει την πλέον δραστική θεραπεία, την μοναδική θεραπεία που διασφαλίζει ότι οι φόβοι οι λογικοί και οι παράλογοι έφυγαν οριστικά, η διανοητική αστάθεια έφυγε οριστικά, οι ενοχές κι ο πόνος έφυγαν οριστικά. Γιατί εκτός των άλλων η φύση ζητά και την αυτοσυντήρησή σου. Το αν ξεπέρασε εκείνος τα όρια, αν επισημοποίησε το πέρας των συνεδριών του με συμβολικές τελετουργίες, μπορεί να το συζητήσει αργότερα με το δικό του ψυχοθεραπευτή. Ή τη δική του ψυχοθεραπεύτρια. Όχι πάντως με τον δικό του άφυλο ψυχοθεραπευτή. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχουν άφυλοι σκηνοθέτες, όπως δεν υπάρχουν και άφυλοι θεατές· και το φύλο μας μάς επηρεάζει στο πώς βλέπουμε αν όχι τα πάντα, σίγουρα όμως τα θέματα τα οποία αφορούν τη σχέση των δύο φύλων.

Έτσι, ως άντρας θεατής βρίσκω υπερβολικές τις κατηγορίες για μισογυνισμό του Λαρς Φον Τρίερ. Μπορεί να μην είμαι πεισμένος ότι είναι ακριβείς, αλλά πάντως βρίσκω συγκριτικά πολύ λιγότερο υπερβολικές τις διακηρύξεις του ότι είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης του κόσμου.

(Κείμενο γραμμένο για το ελculture)