Γενικά

Υπήρξε ένα σύντομο, μεταβατικό διάστημα, κατά το οποίο όλοι νόμιζαν πως μπορούν να μιλάνε για όλα. Ένα διάστημα που ο λόγος διαχύθηκε δίχως καμία τάξη, κανένα μπούσουλα, καμία τελικά ασφάλεια για το ποιός δικαιούται να πει τι και για το αν είναι αρμόδιος να μιλήσει για αυτά που μιλάει. Το διάστημα αυτό έληξε μόλις έγινε αντιληπτό πως το να έχεις γνώμη επί παντός του επιστητού είναι αναπόφευκτα ισοδύναμο του να αερολογείς. Η τάση της εποχής που απαιτούσε ειδίκευση, ολοένα και μεγαλύτερη ειδίκευση, ειδίκευση επί της ειδίκευσης, ήταν άλλωστε μακροχρόνια, οπότε το διάστημα που φάνηκαν γοητευτικοί όσοι επιδίδονταν σε γενικεύσεις επί γενικεύσεων έμεινε στη μνήμη ως ανεύθυνη παρένθεση. Κοινωνία που πηγαίνει μπροστά είναι η υπεύθυνη κοινωνία, εκείνη που ο καθένας έχει μελετήσει σε βάθος τον τομέα του, μιλά μόνο για αυτόν, συνομιλεί για αυτόν μόνο με αντίστοιχους ειδικούς και δεν μπορεί να μιλήσει -αν δεν θέλει να γίνει καταγέλαστος- για τομείς άλλων. Βέβαια, ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις -στις περιπτώσεις συνομιλιών ειδικών- ερχόταν η στιγμή που η συζήτηση θα έφτανε στον ειδικότατο εκείνο τομέα, που ο ένας από τους δύο θα ήταν πιο αρμόδιος, πιο εξειδικευμένος, έχοντας εννοείται το αντίστοιχο πιστοποιητικό εξειδικευμένης ειδικεύσεως να αποδείξει του λόγου το αληθές και κυρίως του λόγου του το έγκυρο. Του λόγου του το αυθεντικό. Εννοείται επειδή δημοκρατία εξακολουθούσαμε να έχουμε και επειδή κανείς είναι ελεύθερος να λέει τη γνώμη του, μπορούσες να αντικρούσεις ελεύθερα τις αυθεντικές κουβέντες του άλλου, αρκεί να έχεις επίγνωση της αυταπόδεικτης γελοιότητάς σου, μιας γελοιότητας εκ των προτέρων δεδομένης βάσει τίτλων και χαρτιών. Όταν με το πέρασμα των χρόνων -και στην περίπτωση μας ο χρόνος μετριέται σε πολλές δεκαετίες- οι κοινωνίες κατόρθωσαν να εξορθολογιστούν πλήρως, μην αφήνοντας επαγγελματικό τομέα ακάλυπτο από πλευράς εξειδίκευσης, προέκυψαν αγωνιώδη ερωτήματα του στυλ: «Καλά, έχουμε επιτέλους οργανώσει τα δευτερεύοντα ζητήματα της κοινωνίας αναθέτοντας το καθένα στον κατεξοχήν αρμόδιο, τι θα κάνουμε με τα πρωτεύοντα;». Τα παιδιά π.χ., παρόλη την ως τότε πρόοδο, εξακολουθούσαν και τα μεγάλωναν οι γονείς τους εμπειρικά, δίχως όχι διδακτορικά, δίχως ούτε καν πτυχία, δίχως να έχουν παρακολουθήσει ούτε καν σχετικά σεμινάρια. Στις εκλογές π.χ. εξακολουθούσαν και ψήφιζαν όλοι, κουτσοί, στραβοί, άσχετοι με την πολιτική, άσχετοι με τα θέματα της οικονομίας, άσχετοι με τα θέματα των διεθνών σχέσεων. Το σεξ π.χ. εξακολουθούσε κανείς και το έκανε όπως του ερχόταν βολικότερο, όπως του φαινόταν εμπειρικά καλύτερο. Η διαδικασία τακτοποίησης αυτών των ανωμαλιών πήρε αρκετές ακόμη δεκαετίες, γιατί, όπως είναι προφανές, από τη στιγμή που εντοπίζεται η ανάγκη μέχρι τη στιγμή που θα καλυφθεί, μέσω της διαδικασίας οργάνωσης εξειδικευμένων σπουδών για τους αντίστοιχους γνωστικούς τομείς, πρέπει να μεσολαβήσει πολύς χρόνος. Ειδικά αν είναι να γίνει δουλειά σε βάθος, ώστε οι απόφοιτοι να έχουν όντως όλα τα απαραίτητα εφόδια για να ανταποκριθούν σε αυτές τις ανάγκες. Έτσι, οι απόφοιτοι της Πανεπιστημιακής Σχολής Γονέων αναλάμβαναν την ανατροφή των παιδιών, εγκαθιστάμενοι στο σπίτι των γονέων και ορίζοντας αυστηρά τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει ο κάθε γονέας ανάλογα με την εκάστοτε αντίδραση του παιδιού, οι απόφοιτοι της Πανεπιστημιακής Σχολής Εκλογέων διοργάνωναν σεμινάρια όπου ενημέρωναν αναλυτικά όλους τους ψηφοφόρους σχετικά με τους (δημοσιονομικούς, διπλωματικούς, περιβαλλοντικούς κλπ) λόγους για τους οποίους είχαν επιλέξει να ψηφίσουν το ένα ή το άλλο κόμμα (και ο αριθμός των ψηφοφόρων που θα έπειθαν ήταν και ο αριθμός των ψήφων που αντιστοιχούσαν στις εκλογές σε κάθε Εκλογέα), ενώ οι απόφοιτοι της Πανεπιστημιακής Σχολής Εραστών στέκονταν δίπλα σε κάθε συνουσία και εξηγούσαν πώς πρέπει να τοποθετείται ο φαλλός ή πώς πρέπει να γίνεται η μεταχείριση της κλειτορίδας, προς το σκοπό της επίτευξης του μέγιστου δυνατού βαθμού αμοιβαίας ηδονής. Αφού λύθηκαν και αυτά τα ζητήματα, θεωρητικά θα έπρεπε όλοι να είναι πια ευτυχισμένοι και το συνολικό ποσό της ακαθάριστης κοινωνικής προόδου και ευημερίας να αγγίξει τα ύψη. Και πράγματι τα άγγιξε. Μοναδικό μελανό σημείο ήταν οι ελάχιστοι που ένιωθαν πως ασφυκτιούσαν μέσα στον τομέα της δικής τους ειδικότητας, όσοι ένιωθαν πως θα μπορούσαν να δοκιμάσουν να βγουν από αυτόν και να επιχειρήσουν κάτι άλλο. Η περίπτωσή τους δοκιμάστηκε στην αρχή να αντιμετωπιστεί με ψυχοθεραπευτές, οι οποίοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν ψυχαναλυτικά την αντίδρασή τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις το έργο τους στέφθηκε με επιτυχία. Στις λιγοστές περιπτώσεις εκείνων που εξακολουθούσαν να αντιδρούν, διεκδικώντας το δικαίωμα της γενίκευσης, του τσαλαβουτήματος, της αερολογίας, επικαλούμενοι πονηρά -για να είναι νομότυποι- το γεγονός πως ειδικεύονταν στον εαυτό τους, πως ειδικεύονταν στην ιδιοσυγκρασία τους, πως ειδικεύονταν στην δική τους ματιά, η οποία εξ αντικειμένου ήταν υποκειμενική και δεν μπορούσε να την έχει οποιοσδήποτε άλλος, τη λύση κλήθηκε να δώσει ένα νεοσύστατο σώμα που ονομάστηκε «Σώμα Επαναφοράς Παραπλανηθέντων στην Πραγματικότητα», αν και για ένα σύντομο διάστημα -το διάστημα που έκαναν οι παραπλανηθέντες να συμμορφωθούν- οι παραπλανηθέντες τους αποκαλούσαν «Μπάτσους της Ψευδαίσθησής τους». Τελικά και αυτό το διάστημα της αντίστασης ήταν σύντομο. Έληξε όταν και ο τελευταίος παραπλανηθείς κατάλαβε ότι δεν δικαιούταν να ειδικευθεί στον εαυτό του, αφού η ματιά του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση και όχι κοινωνική ώστε να μπορεί να γίνει -μη γραφικό- αντικείμενο δημοσίου λόγου. Η ελευθερία του καθενός τελειώνει εκεί που αρχίζει η ειδίκευση και η αρμοδιότητα του άλλου.