Mεταστρουθοκαμηλισμός

Υπάρχει το Ισλάμ -ισλαμικά κράτη και ισλαμικές κοινωνίες- όπου είναι υποχρεωτικό οι γυναίκες να κρύβουν το πρόσωπό τους, υπάρχει και το Ελλαδάμ, όπου φαίνεται ότι πλέον θα είναι υποχρεωτικό οι παραβάτες των ποινικών νόμων να τους παραβαίνουν χωρίς να κρύβουν το πρόσωπό τους, ειδάλλως τα πράγματα σκουραίνουν πολύ για την αφεντιά τους, αφού θα έχουν να κάνουν με τη νέα -ενισχυμένη με ισχυρές δόσεις νομικού σουρεαλισμού- έννομη τάξη μας.
Το ανεπανάληπτο, πυρωμένο φινάλε της πρώτης τετραετίας της Νέας Δημοκρατίας, ήταν μόνο ο προάγγελος για το συγκλονιστικό μπάσιμο που έκανε στη δεύτερη της θητεία. Έχει περάσει μόνο 1 ½ χρόνος από την επανεκλογή της και έχει ήδη προσφέρει σε όλα σχεδόν τα επίπεδα ένα κυβερνητικό υπερθέαμα που άλλοι θα ‘θελαν πενήντα χρόνια για να πουν ότι προσέγγισαν. Ανικανοποίητη από τις άλλες επιτυχίες της και ψάχνοντας συνεχώς το διαφορετικό, κάνει τώρα το μπαμ εφευρίσκοντας και αναγάγοντας σε μείζονος σημασίας ένα καινούριο έννομο αγαθό, το οποίο ας το ονομάσουμε πρόχειρα «παλικαροσύνη των δραστών».
Η έννομη τάξη μας στρέφει έτσι την προσοχή της από την εγκληματικότητα και την εστιάζει στο αν ο παραβάτης έχει καλυμμένο το πρόσωπό του. Το θεωρεί προφανώς προσβλητικό. Τι φοβάσαι; Το εντελώς πιθανότερο δεν ήταν να μου ξεφύγεις και με ακάλυπτο πρόσωπο; Σε έπιασα πολλές φορές και μου κρύβεσαι; Τότε γιατί κρύβεσαι; Αν απ’ όλες τις έννομες τάξεις του κόσμου φοβάσαι εμένα, αυτό είναι μέγιστο δείγμα αχαριστίας. Τέτοια δειλία από τους πολίτες μου που βιαιοπραγούν, σπάνε, καίνε, καταστρέφουν δεν είμαι διατεθειμένη να ανεχτώ. Εγώ αυτόν που σπάει βιτρίνες και καίει τράπεζες τον θέλω άντρα, να μη φοράει ούτε φουστάνια ούτε κουκούλες, τον θέλω να αναλαμβάνει την ευθύνη του προσώπου του, να μη φοβάται να σπάσει με ακάλυπτο πρόσωπο. Όπως η αγορά πλημμύρισε με ακάλυπτες επιταγές, έτσι επιταγή της Πολιτείας είναι εφεξής τα αστικά μας μπάχαλα να γεμίσουν με δράστες που θα έχουν τα προσωπάκια τους ακάλυπτα.
Έτσι, θα έχεις πλέον διαφορετική μεταχείριση όταν απλώς σπας ένα μαγαζί και εντελώς διαφορετική αν το σπας κρύβοντας το πρόσωπό σου. Η έννομη τάξη μπορεί να κατανοήσει την πράξη βίας, αλλά την πράξη προφύλαξης του προσώπου σου; Με τίποτα. Το πρόβλημα παύει να είναι το χέρι που οπλίζεται και γίνεται το πρόσωπο που κρύβεται.
Όπως οι χούλιγκαν παίζουν πόλεμο αναλόγως του χρώματος των κασκόλ τους, έτσι και η έννομη τάξη σου κηρύσσει τον πόλεμο σε συνάρτηση όχι πια αποκλειστικά με την πράξη σου, αλλά με το αν την ώρα που παρανομείς κρύβεις τη φάτσα σου. Δικαίωμα να κρύβουν τα πρόσωπά τους στα κράνη τους έχουν μόνο τα όργανά της τάξης. Φορώντας την κουκούλα γίνεσαι εχθρός, μετατρέπεσαι σε επάρατο «κουκουλοφόρο». Μολονότι το θέμα της εγκληματικότητας θα έπρεπε να έχει να κάνει με το αν συλλαμβάνονται ή όχι όσοι βιαιοπραγούν, φτάσαμε σε τέτοιο επίπεδο επικοινωνιακού παραλογισμού, που αντί να εστιάσουμε στο γιατί δεν συλλαμβάνεται κάποιος την ώρα που καταστρέφει, εστιάζουμε στην κουκούλα που φοράει. Υπήρχε κανένα «κουκουλικό άσυλο» που να εμποδίζει την αστυνομία να συλλάβει τον οποιοδήποτε εγκληματεί με το πρόσωπό του κρυμμένο; Έκανε η κουκούλα τον κουκουλοφόρο αόρατο; Πηγαίνοντας τον στρουθοκαμηλισμό ένα βήμα πιο πέρα, η Ελληνική Πολιτεία προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν μπορούσε να πιάσει τις μπαχαλάκισσες στρουθοκαμήλους επειδή αυτές έκρυβαν το πρόσωπό τους στην άμμο. Να συλληφθεί η άμμος.
Εν τω μεταξύ σπίτι του, ολοένα και πιο φοβισμένος από την οικονομική κρίση και την εγκληματικότητα, κουκουλώνεται κάθε βράδυ στα σκεπάσματά του, κρύβοντας στην ασφάλειά τους το δικό του πρόσωπο ο μέσος πολίτης, μαθημένος να μην αντιδρά στο άκρο της οικονομικής βίας εις βάρος του κι ανακουφισμένος που τουλάχιστον έχει στο άκρο της εγκληματικότητας απέναντί του έναν «ορατό», κατηγοριοποιημένο εχθρό μιας εύληπτης μιντιακής αφήγησης: τον κουκουλοφόρο.
Και μέσα από το κουκούλια των άκρων βγαίνουν οι δυσοίωνες πεταλούδες: από το κουκούλι κάτω από τις κουβέρτες του φιλήσυχου πολίτη βγαίνει η πεταλούδα του αυταρχισμού και της έκπτωσης των ατομικών δικαιωμάτων, όπως από το κουκούλι της κουκούλας του μπαχαλάκια βγήκε η πεταλούδα της βίας πάνω απ’ το λόγο, της άρνησης πάνω απ’ την πρόταση, της καταστροφής πάνω απ’ τη δημιουργία.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)