Όταν ο Πλάτων γνώρισε την Πέμυ

Εδώ, που λες, πήγα να κάνω μεγάλο οπτικό εφέ,

όταν στον καθρέφτη της μπροστινής μηχανής στο φανάρι είδα την τύπισσα, που ούτε συνεπιβάτης του μηχανάκια ήταν ούτε υπαγόταν οπίσω του με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, μοναχά ήταν κολλημένη σε αφίσα διαφημιστική -είδωλο σαν να λέμε- και μου φάνηκε εξαιρετικά καταπληκτικό να φωτογραφίσω αυτό το παιχνίδισμα με όλες τις συμπαραδηλώσεις του, με την διαφορά ότι βάζοντας το ζουμ με στόχο την επίτευξη του βέλτιστου δυνατού αποτελέσματος, το αποτέλεσμα ήταν να εμφανιστεί στον υπολογιστή μια φωτογραφία τόσο δα μικρούλα, μικρούλα τόσο δα.
Αυτό είναι το ένα πολύ δυνατό που μου συνέβη σήμερα στο αυτοκίνητο, το άλλο ήταν μερικά λεπτά αργότερα, όταν άκουσα στο ραδιόφωνο την Πριγκηπέσσα (κι αν δεν πατήσεις το λινκ η σιγουριά σου θα σε φάει, μαλάκα).

Βρίσκομαι, που λες, σε μια φάση μπερδεμένη, αφού δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω κάτω την Πριγκηπέσσα και να της αλλάξω τον συνειρμικό αδόξαστο, να τη δω ως θήραμα που συγυρίζεται να θηρευθεί και ορυκτό πλούτο που συγυρίζεται να εξορυχθεί, να τη δω τόσο ως αφορμή αλλά -γιατί όχι- και ως αιτία ή να την αφήσω έτσι, ως απλή καταγραφή, που τα λέει όλα μόνη της, ή μάλλον λέει στον καθένα ότι αυτός θέλει ή έχει συνηθίσει να ακούει.

Βρίσκομαι επίσης σε μια φάση πανικόβλητη, αφού το Σάββατο το πρωί άκουγα στο ραδιόφωνο τον Χρυσοχοϊδη να λέει τρεις τέσσερις φορές προς εμπέδωση ότι «τον Σεπτέμβρη δεν θα βγαίνουμε στους δρόμους», εννοώντας της κρίσης ένεκα. Έπρεπε να κλείσω το ραδιόφωνο και την μηχανή του αυτοκινήτου και δεν μπόρεσα να εμβαθύνω περισσότερο στη σκέψη του, αν δηλαδή ήθελε να πει ότι δεν θα έχουμε λεφτά να βάζουμε βενζίνη στα αυτοκίνητά μας, ότι δεν θα έχουμε πια αυτοκίνητα ή ότι δεν θα έχουμε καν δύναμη να βγαίνουμε στο δρόμο πεζοί λόγω της ασιτίας, αφού θα στριφογυρνάμε αποστεωμένοι στα σπίτια μας σαν φαντάσματα του Νταχάου, πάντως μια κάποια στύσις της φωνής του έδειχνε ότι ο μητσοτακισμός (στην εκδοχή της μαντείας κακών ως λαγνείας) εκτός από πλήθος απογόνων έχει βρει και πανάξιους επιγόνους.

Βρίσκομαι, ακόμα, σε μια φάση αγωνίας κι αναμονής, αφού μετά την συγκλονιστική παρουσίαση την περασμένη Δευτέρα του Πλάτωνα από την Πέμυ Ζούνη, απόψε η Σία Κοσιώνη παρουσιάζει τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, η Σία που όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στο τηλεοπτικό περιοδικό των «Νέων»: «Έχω μόνο μια ζωή και θέλω να αφήσω κάτι πίσω. Δεν θέλω απλώς να περάσω από αυτόν τον κόσμο και να φύγω ... Για μένα η ενημέρωση είναι κάτι ιερό και θέλω να αφήσω πίσω έναν καλά ενημερωμένο κόσμο».

Βρίσκομαι, τέλος, σε μια φάση ρισπέκτ, αφού βλέποντας το πρώτο επεισόδιο του πέμπτου κύκλου του «LOST», νιώθεις ότι και τίποτα άλλο να μην άξιζε από τους προηγούμενους τέσσερις κύκλους, θα αρκούσε για αναδρομική δικαίωσή τους η μνημειώδης ατάκα του Τζον του Λοκ «When am I?», ερώτηση που θα έκανε άλλωστε και η Πέμυ Ζούνη βλέποντας τον εαυτό της 47 χρόνια νεότερο να παρουσιάζει τον μαθητή του Σωκράτη, Σωκράτη τον οποίο ειλικρινά προσδοκώ να παρουσιάσει ο Άρης Πορτοσάλτε, αφού αν κατά την Μελίνα στο «Ποτέ την Κυριακή» στο τέλος κάθε τραγωδίας όλοι οι ήρωες μαζί καταλήγουν ευτυχισμένοι στην ακρογιαλιά, στο τέλος της ψηφοφορίας και της εκπομπής όλοι μαζί οι 100 καλύτεροι Έλληνες -της Μελίνας συμπεριλαμβανομένης- θα καταλήξουν ευτυχισμένοι σε βουνοπλαγιά για δεντροφύτευση.

Κι από τα εκατό νέα δέντρα που θα φυτευθούν θα φυτρώσουν εκατό νέοι αιώνες δόξης ελληνικής.